รุ่นน้องคนนี้พี่ขอจอง

8.9

เขียนโดย ปากกาสีคราม

วันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 13.05 น.

24 ตอน

12 วิจารณ์

32.35K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 ธันวาคม พ.ศ. 2556 08.00 น. โดย เจ้าของนิยาย

9) นี่ผมรักน้องมันจริงๆหรือนี่

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ซัน

นี่ผมซ้อมมา 2 ชั่วโมงแล้วไม่รู้ป่านนี้น้องมันจะตื่นหรือยัง ผมจะขอไอพัทพักแล้วไปดูมันหน่อย นั่นไงไอพัทมันสั่งพักแล้ว ไปห้องพยาบาลดีกว่า

"ไอ้ซัน มึงจะไปไหน" ไอพัทถามผม

"กู.......จะไปหาอะไรกินหน่อย"

"ก็นี่ไง........เอ๋!...หรือว่ามึงจะไปหาน้องเชลลี่วะ"

"เออ....ใช่" ไอ้เทลบอก

"เอ่อ....เออใช่กูจะไปหาน้องเขามีไรมั้ย ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็น้องเขาเป็นแฟนกูนะ"

"เออ...กูลืมไปว่ามึงมีแฟนแล้ว......หืมม....."

"วี้วววว........................" พวกเพื่อนในทีมบาสโรงเรียนโห่ร้อง

"พี่ซันครับผมเอา...........เอ่อ....พี่ครับมองผมทำไมกันครับ"

"ก็แหม.....แฟนเอาของมาให้แฟนแบบนี้มันน่าอิจฉาน่ะ"

"เอ่อคือ.....ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ครับแฟนทำให้แฟน" พอน้องมันพูดจบมันก็เอามือที่เหลือที่ไม่ได้ถือกล่องแซนด์วิชมาควงแขนผมเอาไว้

"โห...เชื่อแล้ว ไอ้ซันกูแพ้มึงว่ะ มึงหาแฟนได้ก่อนกูอะนี่ เงิน กูให้มึงตามสัญญา"

พอผมรับเงินนะกล่องแซนด์วิชที่อยู่ในมือน้องมันร่วงเลย แล้วมันก็วิ่งกลับห้องไปไม่รู้เป็นไรของมัน พอผมเห็นมันวิ่งไปนะผมไม่สนใจใครแล้วผมวิ่งตามมันไปอย่างไม่คิดชีวิตเลย ในใจผมก็เต้นผิดจังหวะความรู้สึกของผมเหมือนว่าผมทำร้ายสิ่งๆหนึ่งที่เบาะบาง น่าถะนุถนอม นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ยผมทำร้ายน้องมันหรอ?แล้วน้องมันรักผมหรอ? ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้หรือว่าผมจะรักน้องมันเข้าจริงๆแล้ว นี่ผมทำอะไรเนี่ยผมทำร้ายคนที่ผมรักหรอเนี่ยไม่จริงๆ ผมไม่ได้ทำร้ายน้องมันผมไม่ได้ทำร้ายคนที่ผมรักไม่จริงผม.....ผม......โอ้ย!ผมเป็นอะไรไปเนี่ย

เชล

พี่ซันใจร้ายหลอกผมเพื่อเงิน พี่เห็นความรู้สึกของผมเป็นของเล่นหรอ พี่เห็นผมเป็นตัวตลกหรอ..........ผม....ผม....พี่ไม่รู้หรอกว่า....ว่าผมน่ะ....รักพี่เข้าไปแล้ว........สิ่งที่พี่ทำมันทำให้ผมรักพี่เข้าไปแล้วพี่เข้าใจมั้ย

"เชล.....เชล....เชลอยู่ไหน...เชล............................เชล!!!" ภาพที่ผมเห็นคือเชลมันไปยืนอยู่ตรงระเบียงมันทำท่าจะปีนด้วย

"เชล...แกจะทำอะไรน่ะ"

"พี่ไม่ต้องมายุ่งกับผม........."

"เชล....หยุดนะ........"

"ไม่หยุด"

ผมได้ยินอย่างนั้นมีหรอที่ผมจะให้คนที่ผมรักตายง่ายๆผมก็ต้องเข้าไปช่วยสิ ผมรีบวิ่งไปกอดร่างน้อยๆเอาไว้ในอ้อมแขนของผมแต่แล้วมันก็............

"โอ๊ย!!........"

"เชล.....เป็นอะไร......"

"พี่ทับแขนผม................"

"เฮ้ย!พี่ขอโทษ........"

"ผมเจ็บแขนมากเลย...พี่พาผมไปโรงพยาบาลหน่อยสิ...."

"เอ่อ.....คือ...ได้ๆ"

"โอ๊ย...พี่ผมเจ็บ"

"ขอโทษ...พี่ไม่ได้ตั้งใจ"

"พี่ผมเจ็บนะ..."

"ทนหน่อยเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว"

พอผมอุ้มเชลขึ้นรถเสร็จนะผมก็รีบไปโรงพยาบาลเลย.............พอมาถึงการทำงานเร็วมากกก....เร็วจนผมหลับอ่ะ ก็กว่าจะออกมาจากห้องฉุกเฉินได้หมอบอกว่าน้องกระดูกร้าวเนื่องจากถูกของหนักทับ (ก็ผมนี่แหละ.....น้ำหนักผมน้อบซะที่ไหนเล่าน้องมันน้ำหนักแค่สี่สิบ.......ตาย..เวรล่ะ) ผมก็เลยต้องมานอนเฝ้ามัน พอมันตื่นนะมันไม่คุยกับผมเลยเอาแต่มองนู่นนี่ไม่มองมาทางผมเลยอ่ะ........ผมไปง้อมันก็แล้วพูดกับมันก็แล้วซื้อนู่นนี่มาให้ก็แล้วมันก็ยังไม่คุยกับผมอ่ะ.....ทำไงดีอ่ะผมคิดไม่ออกแล้วนะเนี่ย........อ้อ....รู้แล้วว่าผมจะทำอย่างไรดี.....

"เชล...."

"............"

"เชล"

"............"

"เชลพี่.....พี่.........เอ่อคือพี่.........ระ...รักเชลนะ"

วิธีนี้ได้ผลน้องมันหันมาแล้วแต่ทว่า..................................

"พี่รักผมเพราะเงินใช่มั้ย...พี่ไม่ได้รักผมแบบคนรักใช่มั้ย"

"เปล่านะ.........พี่รักเชลจริงๆนะ"

"รักที่พี่พูดมันแปลว่ารักในความหมายที่พี่พูดจริงๆหรอ........พี่ไม่ใช่คนที่ถูกหลอกนี่...พี่ก็พูดได้สิ....พี่ลองมาเป็นผมมั้ย...มาเป็นคนที่ถูกหลอกบ้างสิ.....มาเป็นผม..ผมที่ถูกคนที่ตัวเองรักหลอก...หลอกให้รัก...ให้เชื่อใจ...แต่แล้วพี่ก็ไม่ได้รักผมเลย............พี่น่ะมันเห็นแก่ตัวเห็นแก่ตัวที่สุด......ออกไปผมไม่อยากเจอหน้าพี่....ออกไป....ผมบอกให้ออกไปไง.....ออกไป"

ผมรีบวิ่งออกมาเลยเพราะตอนที่น้องมันโกรธน่ากลัวมาก...นี่ผมทำร้ายน้องมันจริงๆหรอ...ผมทำร้ายคนที่ผมรัก......ทำร้ายคนที่เขาไว้ใจผม....นี่ผมทำอะไรลงไป.............................

ผมกลับหอพักมาตอนค่ำๆ เจ้าพัทมันเดินมาแล้วก็พูดว่า

"เป็นไง......บ้างวะ...น้องเขาเสร็จมึงยัง"

"ไอ้พัท............"

ตึก.......ผมต่อยหน้ามันเต็มแรงจนไอ้พัทล้มลง ...เพราะตอนนั้นผมโกรธจริงๆแล้วก็โกรธมากด้วยที่มีคนมาพูดกับคนที่ผมรักแบบนี้

"ไอ้ซัน...ใจเย็นๆก่อนดิ....มีไรค่อยพูดค่อยจะ"

"ไอ้เซน...มึงยังให้กูเย็นได้อีกหรอคนที่มันกล่าวหาอยู่น่ะ.....มันน้องมึงนะ"

"ไอ้ซันนี่มันเรื่องอะไรกันทำไมถึงต้องชกต่อยกันด้วย" แอน.......เพื่อนที่มาอยู่เป็นคนดูแลทีมเรื่องอาหารและเครื่องดื่ม....ผู้หญิงที่ผมมั่นใจว่าจะเป็นคนทีผมไว้ใจมากที่สุด

"ก็....ช่างมันกูไม่อยากเถียงกูจะไปเก็บเสื้อผ้าแล้วพวกมึงไปกับกู"

"ผมวิ่งไปเก็บเสื้อผ้า แล้วรีบลงมาเปิดรถแล้วยัดผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้รวมทั้ง แอนลงไปในรถแล้วผมก็ขับรถไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว........

พอมาถึงโรงพยาบาลผมก็รีบลากไอ้พวกนั้นทั้งหลายขึ้นไปห้องที่เชลพักอยู่ พอมาถึงผมเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปคนแรกก็เห็นน้องมันหลับอยู่ผมก็เลยเข้ามา

"มีอะไรวะ...มึงพากูมานี่ทำ....เชล.....เชลมันเป็นไร"

"ไอ้เซน..น้องมึงกระดูกร้าวเพราะมันพยายามจะกระโดดหอโรงเรียนแต่กูคว้าไว้ทันกูล้มไปทับโดนแขนน้องมึงเข้าเลยกระดูกร้าว...แล้วเรื่องนี้เกิดเพราะใครรู้มั้ย...........เพราะไอ้พัท....."

"ไอ้พัทมึงทำน้องกูมึงตาย....."

"หยุดพี่เซน......หยุดเดี๋ยวนี้"

"เชล........"

"เชลบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้.......ที่นี่มันโรงพยาบาลนะไม่ใช่ตลาด......"

"เอ่อ....."

ผมรีบเข้าไปกอดน้องมันทันที.......แต่น้องมันก็หันแขนข้างที่เจ็บมาหาผม

"ไม่ต้องมายุ่งกับกู"

เฮ้ย!.....น้องมันกลายเป็นอย่างนี้ได้ยังไง ไม่น่าเชื่อ............สายตาที่อ่อนโยน น่ารัก แต่บัดนี้กลับกลายเป็นสายตาที่เย็นชา ไร้ซึ่งความรู้สึกแบบนี้

"มึงอย่ามายุ่งกับกู.........ไอ้ซันมึงออกไปห่างๆกูเดี๋ยวนี้........"

"เชล....พี่แค่"

"อย่ามายุ่งกับกู...........เซนมึงเอามันกลับไปได้แล้ว"

"เฮ้ย.........นี่น้องมึงเรียกมึงแบบนี้หรอวะ"