Immortal LoVe, oR sEx... "ได้ผมแล้ว...เฮียต้องรัก

9.6

เขียนโดย nooonaa

วันที่ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 12.44 น.

  36 ตอน
  25 วิจารณ์
  57.92K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 25 มกราคม พ.ศ. 2557 23.30 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) Intro Immortal LoVe, oR sEx...

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

by nooonaa

 

 

"เฮียได้ผมแล้วนะ  จะมาทิ้งๆขว้างๆแบบนี้ไม่ได้!..."  : นาชา

 

"ก็นายปล้ำชั้นเองนะ!" : น้ำเงิน

 

"มัน...มันก็เหมือนกันนั้นแหละ...เฮียต้องรับผิดชอบ" : นาชา

 

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

Intro Immortal LoVe, oR sEx...

 

 

“ประกาศ  เที่ยวสายการบิน.... ไทย-มาเก๊า เกตจะปิดอีก 15 นาที ผู้โดยสายที่ใช้บริการสายการบินนี้  โปรดเช็คอินแล้วขึ้นเครื่องได้เลยคะ  เครื่องจะขึ้นในเวลา 10.45 นาฬิกา ขอบคุณคะ”

 

ผมนั่งฟังเสียงหวานของพนักงานสายการบินนี้อยู่หลายรอบ  ผมละเซ็งที่สุดในชีวิต ทำไมผมต้องมาสายการบินนี้ก็ไม่รู้  ผมเพิ่งจะอกหักกับรักแปดปีของผมมาหมาดๆยังต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีก  แค่ผมจองไฟท์กะทันหันในช่วงไฮซีซั่นของมาเก๊าเมืองแห่งคาสิโน ทำให้ผมได้แค่สายการบินแบบว่าผมก็อธิบายไม่ถูก..ก็แค่คนจีนขึ้นเยอะ อาหรับขึ้นเยอะ เหม็นอะ..คนบ้าอะไรไม่รู้กลิ่นเต่าโคตรแรง ไม่รู้เอาส่วนไหนไปเก็บกลิ่น ระบายออกมาสู้สิ่งแวดล้อมได้ตลอดเวลา กรุว่าโลกร้อนอยู่ตอนนี้เพราะพวกเมิงแน่ ยิ่งคนจีนนี่อืม.....ผมก็ไม่อยากพูดเดี๋ยวคุณๆเชื้อสายจีนจะเกลียดผมเอา  เอาเป็นว่าผมไม่ได้นอนแน่ตลอดสองชั่วโมงครึ่งนี้ แค่ผมนั่งรอเช็คอินหน้าเกตก่อนขึ้นเครื่องก็ยังกับได้ดูหนังบู้  คุยกันอย่างกับบ้านไฟไหม้  เสียงดังชะมัด  ยิ่งข้างๆผมนี่โหย  สุดๆอะครับ ขากถุ๋ยเสมหะลงพื้นใกล้ๆที่ผมนั่งอยู่  สุดยอดผมนับถือคุณจริงๆครับ ไปเอามาจากไหนเสมหะเนี่ยมีทุกๆสองวินาที ว่างเป็นขากถุ๋ย  ขากถุ๋ย ผมจะอ้วก!!  ตอนนี้คงได้แต่ภาวนาให้ผมได้ที่นั่งใกล้ๆอาหมวยสาวสวยเอ็กซ์อึ๋มละกัน อย่าได้นั่งใกล้อาแป๊ะนะ ผมขอล่ะ  งั้นผมตายแน่

 

อ๊ากๆๆๆๆๆๆๆ  นี่มันอาร๊ายยยยยย  ที่ผมอ้อนวอนไปนี่มันไม่ได้เรื่องเลยใช่มั้ย  ก็ผมได้นั่งระหว่างอาซิ้มกับอาแป๊ะนะสิ  ให้ตายเถอะ ผมจะช็อค แล้วสายการบินอะไรเนี่ยที่นั่งอย่างกับรถทัวร์ แน่นชะมัด

 

“@$@&*@$#*&$%#”  เมิงพูดอารายยยย  แล้วกรุจะเข้าใจเมิงมั้ยเนี่ย เอาภาษาคนได้มั้ย  แล้วกรุอยู่ใกล้เมิงแค่นี้จะตะคอกทำซิ้มเมิงอ่อ โอ๊ย...ประสาทจะกิน

 

“Excurs me ,sir .”  ผมยิ้มให้อาแป๊ะแล้วขอทางอาแป๊ะเค้าเพื่อเข้าไปนั่งข้างๆแก  แต่ แกก็มองผมนิ่ง

 

“ I’m sit here” ผมชี้ไปที่นั่งของผม  เค้าเลยพยักหน้าแล้วลุกให้ผมเข้าไปนั่ง ผมยิ้มให้ซิ้มคนสวยที่นั่งข้างๆหน้าต่าง  แต่หล่อนกลับสะบัดบ๊อบใส่ผมเฉยเลย หน้าแห้งเลยกรุ

 

ผมนั่งแล้วคาดเข็มขัดเตรียมเครื่องขึ้น ผมพยายามนั่งสมาธิให้ตัวเองนิ่งๆเบื่อๆจะได้หลับสักที แต่เพื่อนร่วมทางผมนี่สิแกเอาเท้าขึ้นเหยียบเบาะข้างหน้าแล้วแกก็หาวสะกว้าง

 

“ฮ้าววววววววว”  โอ๊ยให้ตายเถอะ หาวอะไรเสียงดังขนาดนั้น  แล้วกลิ่นนี่....อืมอาแป๊ะครับ  ผมมีหมากฝรั่งนะเอาสะหน่อยมั้ย  ผมใจดีครับผมอยากแบ่ง  อ๊ากกกก.....ตายๆ  ผมตายแน่ ไร้มารยาทที่สุด

 

ผมหยิบผ้าพันคอที่พันอยู่ขึ้นปิดจมูกผมอย่างไว แต่ว่าทำไมกลิ่นมันยังแทรกซึมได้วะ ปากเมิงนี่หนูตายทั้งรังป่าววะ แม่.ง!!

 

 “ปุ๊ดๆ” เสียงอะไรอีกวะนั่น ผมชำเรืองมองรอบๆแต่ก็ปกติดี  ผมคงจะหูฟาดไปเอง  แต่ว่ามันเริ่มไม่ปกติแล้วครับ  เมื่อมันมีกลิ่นอันไม่พึงประสงค์อย่างแรงวิ่งปะทะจมูกผม

 

อืม...ไอ้ซิ้ม  เมิงตดให้กรุดมใช่มั้ย  อ๊ากๆๆๆๆ ผมอยากร้องไห้  ผมลงจากเครื่องทันไม่เนี่ย

 

ผมหันไปจ้องซิ้มแกอย่างแค้น  แต่แกดันสะบัดบ๊อบใส่ผมอีกรอบ  น่าหมันไส้โว้ย....อย่าให้ทีกรุบ้างนะ  กรุจะขี้ให้เมิงดม  กรุไม่ใช่แค่ตดแน่เมิง

 

ผมนั่งทุกข์ทนทรมานอย่างนั้นตลอดสองชั่วโมง พวกแกๆก็ไม่เกรงใจผมเลยทั้งตดทั้งหาว โอเค..ผมจะทำใจ  ตามสบายพวก  กรุไม่มีอะไรจะเสียและ

 

 

....สองชั่วโมงครึ่งผ่านไป….

 

 

ผมกำลังต่อแถวผ่าน ตม. อยู่ครับ แถวยาวชะมัด  แต่อีกเดี๋ยวเดียวผมจะเป็นไทแล้ว อีกนิดเดียวเว้ยนาชา  ไม่นานหรอก  จะได้ไปไกลๆจากอาซิ้มอาแป๊ะนี่สักที

 

ผมรีบเดินออกมาจากอาคารผู้โดยสารก็เห็นเพื่อนของผมที่มาทำงานที่นี่มารอรับ  มันชื่ออาหวังครับ  เป็นอาตี๋น้อยตาตี่ อาหวังนี่เป็นเพื่อนผมกับไอ้ทรายตั้งแต่เด็ก บ้านมันทำธุรกิจทำให้พวกเรารู้จักกันผ่านทางพ่อกับแม่ มันเป็นคนดีมากครับเป็นมิตรกับทุกคน  พอดีผมจะเที่ยวที่มาเก๊ากะทันหันเลยช่วยให้มันจองที่พักใกล้ๆแหล่งท่องเที่ยวให้หน่อย  ผมต้องการหลบพักรักษาแผลใจหน่อยครับ มันเหมือนตายทั้งเป็น..เฝ้าน้องน้ำมนต์มันมาเป็นแปดๆปี แต่ดันโนเพื่อนสนิทงาบไปเลียสะงั้น ยิ่งตอนเห็นน้องมันปกป้องไอ้ทรายแล้วทำสีหน้าเจ็บปวดแบบนั้นผมนี่เข่าทรุดเลย  ไม่ไหวครับมันแรงเกินไปที่ผมจะรับไหว  ขอมาหลบสักพักแล้วถ้าผมพร้อมผมจะกลับไปเฉิดฉายอีกครั้งแน่

 

อาหวังมันยืนรอผมอย่างกับพระเอกหนังอยู่ตรงทางออกผู้โดยสารขาเข้า พอมันเห็นผมก็โบกมือเรียก  ผมรีบเข้าไปหามันทันที  ตานี่หยี๋แต่ไกลเลยครับเอกลักษณ์ชะมัด

 

“ว่าไงเพื่อน”

 

“ว่าไงเพื่อน” ผมตอบมันกลับอย่างดีใจ  ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ดูดีขึ้นนี่หว่า

 

“มากี่วันวะเมิงนาชา” สำเนียงมันเนี่ยออกจีนๆเลยครับ สงสัยอยู่นานเกินไป ว่าแต่มันก็มาเรียนที่ฮ่องกงตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วก็มาดูแลบริษัทลูกให้พ่อมันที่มาเก๊านี้ มันเจ๋งมากเลยครับ สามารถดูแลลูกน้องเป็นร้อยได้  ผมเองนี่ยังหนีมาเที่ยวอยู่เลยครับ แหะๆ ก็คนกำลังเฮิร์ทอะ เนอะๆ

 

“ไม่มีกำหนดวะ...กะจะเที่ยวเรื่อยๆ เบื่อเมื่อไหร่ค่อยเปลี่ยนเมืองเอา”

 

“เออตามสบายเว้ย...ของมีแค่นี้ใช่มั้ยวะ  ปะไปกัน  กรุมีประชุมตอนบ่าย” มันเดินมาช่วยผมถือกระเป๋าแล้วเดินนำผมขึ้นรถ ผมก็เดินตามมันไป   

 

พอเราออกมาจากสนามบินนี่ผมละอึ้งเลยครับ  บ้านเมืองเค้าน่าอยู่สุดๆ สะอาดแล้วมีมารยาทมาก ผมนั่งมองวิวไปรอบๆอย่างตื่นเต้น นอกจากฝั่งยุโรปที่นี่ก็เป็นที่แรกที่ผมมาเที่ยวคนเดียว สมัยผมเรียนอยู่ผมก็เที่ยวบ่อยครับ มันว่างเกินไป  เออ..ผมหมายถึงเรียนบ้างหยุดบ้างผมเลยว่างน่ะ แหะๆ  แต่ผมก็จบออกมาได้นะ ผมเก่งนะจะบอกให้

 

“สวยมั้ยเมิง”  อาหวังถามผมขณะที่มันขับรถอยู่ มันเป็นผู้ชายลูกคครึ่งจีนแท้เลยครับ แต่ตัวนี่ใหญ่เอามากๆ ผมว่าผมก็มาตรฐานชายไทย 178 ซม. แต่มันนี่จะแตะ190 แล้วมั้งครับ อิจฉาอะ อยากมีหุ่นล่ำๆแบบนั้นบ้างไม่ใช่เตี้ยแบบนี้

 

“มากๆเลยเมิง แล้วนี่บ่ายไปทำงานแล้วจะมาเที่ยวกับกรุได้มั้ยเนี่ย”

 

“ช่วงนี้อาจจะไม่ค่อยว่างวะ ที่บริษัทมีปัญหานิดหน่อย เดี๋ยวถ้ามันลงตัวกรุจะพาเมิงไปต่างเมืองเลยแล้วกัน  ตอนนี้เมิงก็เที่ยวๆแถวนี้ไปก่อนนะ” มันตบไหล่ผมแบบปลอบเบาๆ เอางั้นก็ได้วะ

 

“เออ ก็ได้ กรุจะรอ” ผมตอบมันแล้วหันกลับมามองวิวข้างทางต่อ  สักพักมันก็มาจอดที่คอนโดตึกสูง  มันจอดรถแล้วลงไปขนกระเป๋า  อ่าว...ผมให้มันจองโรงแรมให้ผมไม่ใช่หรอแล้วทำไมเป็นคอนโดไปละเนี่ย

 

“อาหวัง กรุให้เมิงจองโรมแรมให้แล้วไมมาที่นี่วะ”

 

“คือกรุจองโรงแรมให้เมิงไม่ทันวะ  มันเต็มหมดเลย  เมิงกรุรู้ช่วงนี้คนมาเที่ยวเยอะ มีแต่โรงแรมจิ้งหรีดอะเมิงจะอยู่มั้ย” อะไรกันวะ คนจะมาเที่ยวอะไรกันเยอะแยะ ไม่หัดอยู่บ้านอยู่ช่องแบบคนอื่นบ้างวะ ดูดิทำให้กรุลำบากเลย

 

“เออๆ อยู่ก็ได้วะ แต่กรุไม่ออกค่าห้องนะเว้ย  ถือว่าเมิงบังคับให้กรุอยู่ที่นี่” ผมไม่ได้ขี้เหนียวนะ  แต่ผมไม่ถูกใจมัน  สมน้ำหน้า

 

“กรุรู้อยู่แล้วละ  เมิงนี่เหมือนเดิมเลยวะเปลี่ยนบ้างเถอะไอ้นิสัยไม่ถูกใจอะไรก็พลาดใส่คนอื่นเนี่ย เดี๋ยวจะหาเมียไม่ได้” จุกเลยครับ คำพูดมันจุกเลย มันเสียดแท่งใจดำผมที่สุด แค่น้องไม่เอากรุแต่ไปเอาเพื่อนกรุ  กรุผิดเรอะ

 

“เรื่องของกรุ” ผมบอกเสียงเนือยๆ  มันคงจะจับได้เลยรีบเปลี่ยเรื่อง

 

“เออ..เรื่องของเมิง  ไปๆขนไปเองนะเว้ย  กรุต้องรีบไปแล้ว”  พอมันยกกระเป๋าลงรถให้ผมเสร็จมันก็ยืนคีการ์ดให้แล้วขึ้นรถทันที

 

“ขอบใจมากเมิง”

 

“เออ เพื่อนกันเว้ย” อืม..ขอบใจสำหรับความเป็นเพื่อนของเราด้วย

 

 อาหวังขับรถออกไปแล้ว  ผมมองตามมันไปจนลับตา  ผมเลยขนกระเป๋าเข้าห้องอย่างทุลักทุเล  จะว่าไปที่นี่ก็น่าอยู่ดีครับ สวยดี โอเคถือว่าผ่านกรุให้อภัยเมิง ที่ผมไม่อยากอยู่คอนโดนี่ไม่ใช่ว่าผมเรื่องมากหรอกครับมันเป็นเพราะมันไม่มีแม่บ้านมาทำความสะอาดห้องให้ผมทุกวัน  ผมต้องจ้างหรือไม่ก็ทำเอง ถ้าจ้างก็แพงลิบ เห็นผมอย่างนี้ผมก็ประหยัดเป็นนะยกเว้นเหล้ากับผู้หญิงอันนั้นมันประหยัดไม่ได้ แหะๆ

 

 

 

ผมไขประตูห้องเขาไปมันน่าอยู่มากเลยครับ โทนสีขาวดำสะอาดคลาสสิกดี ผมวางของก่อนจะไปเปิดดูตู้เย็นหาน้ำดื่มสักหน่อย  อือหือของกินเต็มตู้ ดีมาอาหวัง  เมิงบริการใช้ได้  หาน้ำหาท่าหาของกินไว้ให้ ผมหยิบเบียร์กล่องขึ้นมาเปิดดื่ม

 

อ่า...ชื้นใจชะมัด   แล้วผมก็คว้าแซนวิชน่ากินที่แพ็คใส่กล่องอย่างดีขึ้นมากิน อร่อยมาก  กรุรักเมิงจังไอ้อาหวัง  ไว้กรุจะพาเที่ยวหญิงตอบแทน

 

ผมกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่หน้าตู้เย็น แต่แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่ออยู่ดีๆก็มีคนที่ไหนไม่รู้มาตะคอกใส่ผมอยู่ข้างหลัง ใครมาอยู่ในห้องกรุวะ

 

“Who are you?” เห้ย ... เมิงเป็นโจรอ่อ  ผมรีบหันกลับไปทางต้นเสียงที่ถามว่าผมเป็นใคร  แล้วต้องตกใจเป็นรอบที่สอง  ก็คนนั้นมันคือ....

 

 

 

“เฮียเงิน!!”

 

 

 

ซวยแล้วกรุ...มาอยู่นี่ได้ไงวะ

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

130425

 

 

เปิดเรื่องใหม่แล้วคร่าาา  ติชม คอมเม้นกันได้นะคะ ไรเตออยากรู้ว่าเปิดเรื่องมามันน่าติดตามมั้ย

 

ขอบคุนคร่าา

ไรเตอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา