ปีศาจที่รัก <3

     ยัยบ้าจูบแค่ครั้งเดียวดันมาเป็นลมซะได้ นี่ต้องมาลบากฉันต้องมาเช็ดตัวอีกแล้วสินะ ทำไมกันนะทั้งที่ฉันจะฆ่าเธอแท้ๆ แต่ฉันกลับจูบเธอสะนั่น เธอมีดีอะไรห๋ะ ยัยเบื้อก

"คุณพ่อค่ะ คุณแม่ค่ะ ช่วยฮันนี่ด้วยนะค่ะ" เธอพรึมพรำออกมาพร้อมกับดึงแขนผมให้ไปกอดเหมือนแมวน้อยขี้อ้อนจริงๆ เวลานอนหลับเนี่ย แต่พอตื่นขึ้นมาล่ะ นางมารร้ายถือกำเนิดจริงๆ ผมเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเธอที่ร้อนยังกับไฟ

"ยังไม่เย็นลงเลยหรอ"

ผมลงไปเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดให้เธอผมเหลือบไปเห็นซอกคอที่ขาวน่ากินของเธอ ผมพยายามอดทนเต็มที่ ผมพยายามจะไม่กัดคอเธอไม่งั้นเธอต้องเป็นเหมือนผม หรือไม่เธอก็ต้องตาย ซึ่งผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น เธอลืมตาขึ้นมาแล้ว

"ฮันนี่พาย!!"

"อือ"

"เธอโอเคไหมเนี่ย แล้วจะลุกไปไหนเนี่ยห๊ะ ยัยตัวยุ้ง"

"ฉันจะกลับบ้าน"

"เธอจะกลับในสภาพนี้หรอ??"

"ฉันจะไปหา...."

ฮันนี่พายล้มลง ดีนะที่ผมรับไว้ได้ทันไม่งั้นต้องหัวฟาดพื้นตายแน่ๆ เลย ยัยบ้านี่ฉันปวดหัวกับเธอจริงๆ

"เออ คุณหนูค่ะ คือคุณท่านเรียกเจ้าค่ะ" ผมพยักหน้าให้กับหญิงชราคนใช้ในบ้านผมก่อนที่จะย่างก้าวออกไปทางประตู

"วายเอ็น รู้เรื่องเจ้าพวกนั้นหรือยัง"

"ครับ"

"แล้วหลานจะจัดการกับคนพวกนั้นยังไง"

"ผมจะจับตาดูเจ้าพวกนั้นไปเรื่อยๆ ครับคุณย่า"

"ดี แล้วอย่าให้เราเป็นฝ่ายเสียเปรียบพวกมันล่ะ"

"ครับ"

พอผมพูดกับคุณย่าเสร็จผมเข้าไปหายัยจอมจุ้นเจ้าปัญหา แต่เธอไม่ได้อยู่ในห้องนั้นซะแล้ว แล้วยัยบ้านั่นไปไหนเนี่ย

"ยัยจอมจุ้น ถ้าใครรู้ความลับฉันเธอตายแน่"

ผมรีบออกจากห้องมาเพื่อตามหายัยตัวปัญหา หายไปไหนนะยัยจอมจุ้น

โปรดติดตามตอนต่อไป