สามใจหนึ่งฝัน
เขียนโดย 
api3api
วันที่ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 23.52 น.
แก้ไขเมื่อ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 09.10 น. โดย เจ้าของนิยาย
14) ตอนพิเศษ ศึก20ทมิฬ ตอนที่ห้า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความลึกเข้าไปในป่าลับลา ไอ้จ้อยเดินผ่านกรงขังเสือมากมายพวกมันคำรามเนื่องจากขาดอิสระภาพ
"พ่อนี่เหรองานของเรา"
กำนันฉะยิ้มย่อง และเดินไปงัดลังไม้ให้เห็นของข้างใน
ยาบ้า บรรจุในถุงพลาสติกเรียงกันแน่น
"มันจะมีมาอีกประมาณเดือนนึงถึงจะครบจำนวน"
กำนันฉะหัวเราะลั่น ไอ้จ้อยยิ้มแต่ไม่เต็มใจนัก
++++++++++++++++++++++++++++++
หนึ่งเดือนผ่านไป แผลของพยัคหายเร็วน่าอัศจรรย์คงเป็นเพราะการรักษาจากหมอฝีมือดี
วันนี้เขาถูกเรียกตัวเข้าประชุมแต่เช้า
ในห้องประชุมพยัคแปลกใจที่มี ทหารร่วมประชุมด้วย
"ผม ผู้กองนรงค์บังคับการทหารราบที่สิบ"
การประชุมลับเป็นไปอย่างซีเรียสและจริงจัง หัวข้อว่าด้วยการปราบปรามยาเสพติด
"หน่วยข่าวกรองรายงานว่ายาเสพติดถูกลำเลียงอย่างลับๆทางช่องป่าดงดิบเขตเหนือหรือที่พวกคุณเรียกว่าป่าลับลา ผมจึงอยากขอความร่วมมือจากหน่วยพิทักษ์ป่าเนื่องจากเป็นเขตอุทธยานแห่งชาติ"
"ผู้กองหมายถึงจะให้คนของผมพาเข้าป่าลับลา"
หัวหน้าอุทธยานแสดงความคิดเห็นด้วสีหน้าจริงจัง
"ใช่ พวกผมต้องการผู้ชำนาญป่าแถบนี้ คุณพอจะช่วยแนะนำได้ใหม"
หัวหน้าอุทธยานหันหน้ามาทางพยัคที่นั่งฟังนิ่งอยู่ เขายืนขึ้น
"ผมพยัค หัวหน้าหน่วยพิทักษ์ป่าเรนเจอร์51จะพาพวกคุณเข้าไปเอง ผมขออย่างเดียว เชื่อฟังผม ไม่งั้นป่าจะเล่นงานพวกคุณ"
"คุณมีแผนยังไง"
ผู้กองนรงค์ถามด้วยความใจเย็น พยัคจึงเดินไปที่หน้าห้อง
"พวกมันมีอาวุธสงคราม เมื่อเดือนที่แล้วผมถูกลอบยิงด้วยปืนไรเฟิล"
"ไม่ต้องห่วงผมจะอนุญาติให้ใช้อาวุธของกองทัพได้"
ผู้กองพูดด้วยรอยยิ้มที่ดุดัน และการประชุมลับดำเนินต่อไปอีกหลายชั่วโมง
วันต่อมารถทหารได้ขนทหารบกเข้ามายังอุทธยานท่ามกลางความประหลาดใจของเหล่าหน่วยเรนเจอร์
"กูว่ามีเรื่องยุ่งยากเอ็งเชื่อข้าใหมไอ้โบ้"
มิ่งสะกิดโบ้ให้ลุกขึ้นเนื่องจากได้ยินเสียงสัญญานรวมพล
ผู้กองนรงค์ยืนบนแสตนด์ที่ทำด้วยไม้หน้าแถวที่มีทั้งทหารบกและเจ้าหน้าที่อุทธยาน
"ขณะนี้มีการลักลอบขนยาเสพติดเข้าป่าเขตอุทธยาน ยานรกพวกนั้นจะทำร้ายเยาชนของพวกเรา ผมได้ขอความร่วมมือไปยังหัวหน้าพวกท่าน"
"พวกเราจะเข้าป่าลับลาในวันพรุ่งนี้ตอนเช้า"
มิ่งสะกิดไอ้โบ้ที่ยืนตรงอยู่
"กูว่าแล้วไง"
แกสบถออกมาแล้วส่ายหน้าแต่แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นกว่าเคย
----------------------
ชุติพรมารอพยัคแต่หัวค่ำ เมื่อพยัคกลับมาถึงเธอก็ตรวจเช็คแผล
"แผลแห้งแล้ว ไม่มีอะไรต้องห่วง"
หมอเก็บอุปกรณ์เข้ากระเป๋าแพทย์สีเหลี่ยมแต่ตายังมองแฟนหนุ่ม
"มีเรื่องอื่นใช่ใหม"
พยัคถามเพราะเดาจากสีหน้าของหมอสาวทันทั้งกังวลและดีใจอย่างประหลาด
"เราท้อง"
พยัคมองหน้าหมอชุติพรด้วยอาการบอกไม่ถูกว่าจะทำตัวยังไงดี
เขาดึงตัวหมอมากอดไว้
"แต่งงานกับผมนะ"
หมอสาวหลับพริ้มแต่คิ้วยังขมวดอยู่
"มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก"
พยัคมองหน้าชุติพรด้วยความสงสัย ในใจมีแต่คำถาม
"ถ้าทางบ้านเรารู้ นายอาจโดนทำร้ายได้พ่อเราเป็นผู้อิทธิพล แกไม่ยอมแน่ๆ"
"ผมไม่กลัว"
ชุติพรแกะมือของชายหนุ่มออกเธอจับไหล่พยัคแล้วจ้องหน้า
"เรารู้ว่านายไม่เคยกลัวอะไรแต่เรากลัว กลัวมาก เรารู้จักพ่อเราดีไม่ว่านายหรือพ่อเรา เราก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี"
พยัคยืนขึ้นแล้วเดินไปนั่งริมระเบียงไม่รู้จะทำยังไงดี
"เราจะให้ลูกของเราอยู่ที่นี่ อยู่กับพ่อของเขา"
พยัคได้ยินเขาหันขวับไม่เข้าใจในคำพูด
"ใช่ ปีหน้าเราต้องย้ายเข้ากรุงเทพ เราจะต้องห่างกัน"
หมอสาวร้องให้ออกมาเธอเดินมาหาอ้อมอกของพยัคเพื่อต้องการแหล่งพักพิงและปลอบโยน
เสียงจักจั่นร้องระงม เขาสองคนแอบอิงกันในยามราตรีนี้
============================
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
