สามใจหนึ่งฝัน

ย้อนหลังกลับไปสองเดือนที่โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่ง

ปิยะดา แซ่ลี้ เดินมาที่หน้าประตูโรงเรียนด้วยใจตุ้มๆต่อมโรงเรียนใหม่จะมีอะไรต้อนรับเธอบ้าง เพื่อนใหม่ที่ไม่คุ้นเคย ครูใหม่ที่ไม่รู้ใจตอนนี้ใจนางคิดถึงแต่ป่าไม้อันเขียวที่อุดมด้วยระบบนิเวศน์ที่โคราชที่เป็นบ้านเกิด

เด็กสาวในชุดกะลาสีกระโปรงลายสก็อตเลยเข่านิดหน่อยถอนหายใจเธอตอนนี้แทบจะเดินร้องเพลงบ้านทรายทองเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ วันแรกในการเรียนต้องเจอกับตารางเรียนที่ชวนปวดหัวการเริ่มเรียนตั้งแต่วันแรก

   แต่คงจะไม่มีอะไรที่สะเทือนใจเธอไปมากกว่าการที่ที่นี่ไม่มีชมรมอนุรักษ์ป่า เธอเดินหารอบโรงเรียนและสอบถามก็ไม่มี ปิยะดานั่งลงด้วยความอ่อนล้า

        "หนูมีอะไรให้ช่วยใหมจ๊ะ" 

เสียงครูสาวตัวเล็กน่ารักเดินเข้ามาถาม

         "ที่นี่ไม่มีชมรมอนุรักป่าไม้เหรอคะ"

ครูเห็นท่าทางเอาจริงเอาจังของเธอครูสาวยิ้มอย่างอ่อนโยน

          "ไม่มีหรอกจ๊ะ แต่ถ้าชมรมพัฒนาสิ่งแว้ดล้อมน่ะมี"

         "ที่ใหนคะ"ปิยะดาลุกโหยงด้วยความดีใจ ครูสาวยิ้มสวย

          "ตึกสองชั้นสองห้องห้าจ้ะ"

เมื่อปิยะดาได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ครูสาวยิ้มให้ความใสซื่อของเธออยู่เบื้องหลัง

          ตึกสองเป็นตึกที่ตั้งอยู่ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่จึงดูเงียบสงบวังเวงโดยเฉพาะชั้นสองเมื่อเธอมาถึงก็พบว่าไม่มีนักเรียนเดินเพ่นพล่านเลย เมื่อสังเกตุดูดีๆเธอก็เห็นว่ามีชมรมแปลกๆอยู่ที่นี่มากมาย เมื่อเธอเดินผ่านชมรมศรีปาชน์ประตูก็เปิดออกอย่างแรงด้วยแรงลม

 ปิยะดายืนนิ่ง คนในห้องทุกคนก็มองเธอเป็นตาเดียว

           "กาลเวลาผ่านไกลมาบรรจบ"

"ห๊ะ"ปิยะดาร้องออกมาอย่างงงงวยเมื่อไอ้หนุ่มนักเลงกลอนเริ่มร่ายร้อยกรอง

           "ทำให้พบเพชรเม็ดงามเสมอเหมือน

            หากจะเข้าชมรมอย่าแชรเชือน

            งามเหมือนเดือนอย่างเจ้ารุ่งแน่เอย"

"ห๊ะ.......เดี๋ยวค่ะฉันไม่.."ไม่ทันที่เธอจะพูดจบอีกคนก็ตบโต๊ะดังปัง

           "อันใดเล่าช้าใย   แม่เฮย

            ใบชมรมนี่ไง       แน่แล้ว

            เราร่วมมือด้วยกัน     เร่งเร้า

            ไทยพัฒนาชาติสุขสันต์       เชิญเจ้าช่อพิกุล..."

"ปัง!!"ปิยะดาเปิดประอย่างแรงแทบจะทันทีที่ชมรมศรีปาชน์ร่ายกลอนจบ เธอเดินมาถึงห้องห้าและเปิดเข้าไปก็แปลกใจที่แตกต่างจากที่คิดมากมาย

  ภายในห้องมีนักเรียนผู้หญิงอยู่กันแค่สองคน ทั้งสองคนมองเธอ เปิ้ลไม่รู้จะทำยังไงดีจึงยิ้มแก้เขิน

        "คนไทยรึเปล่า"

คนตัวสูงผมยาวมีผ้าโพกหัวคล้ายพยาบาลถามเสียงแข็ง

        "กิ่งก็เสียงดุอ่ะ เดี๋ยวเหมียวจัดการเอง"คนผมสั้นผิวขาวหน้าตกกระหน่อยๆสะกิดอีกคน

ปิยะดาหันซ้ายขวาไม่มีใครจึงสะดุ้งว่าหมายถึงตัวเอง

        "ฉันปิยะดา เรียกฉันว่าเปิ้ลก็ได้ ฉันอยากเข้าชมรม"

       ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วยิ้มเล็กๆแต่คนที่ชื่อกิ่งทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้เธอเดินเข้ามาหาเปิ้ล

         "นักเรียนใหม่เหรอ"

เปิ้ลพยักหน้า

          "ว่าแล้วว่าจะมีคนสติดีที่ใหนเหยียบตึกสอง เหมียว เดี๋ยวอีกหน่อยก็หนีเชื่อสิ   ไม่รับ ปล่อยให้ยุบไปน่ะ..อุ้บ"ยังไม่ทันพูดจบกิ่งก็เข้ามาล็อคคอออกไปเธอยิ้มแหะๆ

          "อย่าถือสาเธอเลย ขอถามหน่อยเธอแน่ใจใช่ใหม"

        เปิ้ลยิ้มพยักหน้า ทั้งคู่จึงยิ้มออก   เปิ้ลเลยกลายเป็นสมาชิกชมรมพัฒนาสิ่งแว้ดล้อมนับแต่นั้น แต่เรื่องมันก็อลม่านกว่านั้นเนื่องจากมันต่างจากที่เธอคิด

       วันต่อมางานของชมรมก็เข้ามาทันที

 "เอ้านี่อุปกรณ์ชมรม"กิ่งพามาโรงยิมเก่าแล้วยื่นไม่กวาดกับไม้ถูพื้นให้

        "เราไม่ได้อนุรักษสิ่งแว้ดล้อมอย่างเช่นป่าไม้เหรอ"

กิ่งหัวเราะเสียงดัง แต่โดนเหมียวเอานิ้วรูดปากเธอถุยน้ำลายตุ๊ยๆ

        "อนุรักษ์สิ กิ่งกับเหมียวรักป่าไม้นะ แต่หน้าที่ของชมรมเราต้องพัฒนาสิ่งแว้ดล้อมในโรงเรียนก่อน และต้องหาสมาชิกเพิ่มด้วย ไม่งั้นเราก็จัดค่ายอาสาไม่ได้ จนทุกวันนี้เขาคิดว่าเราเป็นชมรมแม่บ้านไปแล้วล่ะ"

 กิ่งอธิบายชัดเจนเปิ้ลรับไม้กวาดมาอย่างเต็มใจ เธอนึกถึงชมรมอนุรักษ์ป่าไม้ตอนอยู่มอปลายได้มันก็ไม่ได้ราบรื่นอย่างนี้เหมือนกัน

        "แหวง จักจั่น เปิ้ลจะทำให้ได้ ครั้งนั้นตอนแรกเราก็ทำชมรมสามคนเหมือนกัน"

       เปิ้ล กิ่ง เหมียว ทำความสะอาดอย่างแข็งขัน โดยมีครูสาวตัวเล็กยิ้มสวยมองอยู่ห่างๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++