สามใจหนึ่งฝัน

     เขตอนุรักษ์อุทธยานแห่งชาติเขาใหญ่ที่อาณาเขตกินไปหลายจังหวัดและนครราชสีมาก็เป็นส่วนหนึ่งในนั้น เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าที่นี่ถูกฝึกมาอย่างหนัก และสืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่น ลูกไม้ย่อมเกิดเป็นลูกไม้ แสวงก็เช่นกัน พ่อของแสวงเป็นอดีตรองหัวหน้าอุทธยานแห่งนี้มาก่อน เขาจึงใฝ่ฝันที่จะได้เป็นอย่างพ่อสักวัน

          หน่วยเรนเจอร์ 51 เป็นชื่อหน่วยเก่าของหน่วยของพ่อของแสวงแม้ตอนนี้ลุงไสวแกจะปลดประจำการไปแล้ว หน่วยนี้ก็ยังคงอยู่ หัวหน้าคนปัจจุบันคือลูกศิษย์ของลุงไสว จ่าโบ้ แสวงนับถือเขาเป็นครูบาอาจารย์และจ่าโบ้ก็เอ็นดูแสวงเหมือนน้องชายแท้ๆ เขาสอนวิชามากมายให้แสวง

แต่วิชาที่เปรียบเสมือนพรสวรรค์ของแสวงที่หน่วยเรนเจอร์ต้องการจริงๆคือการเดินป่า

เพียงแค่กางแผนที่แสวงจะจำพิกัดและพาเดินสู่จุดหมายได้อย่างแม่นยำเขาจึงเปรียบเสมือนคลื่นลูกใหม่ของที่นี่ 

    และวันนี้ก็เช่นกันที่การลาดตะเวนได้พาแสวงไปด้วย

              "เฮ้ยแหวง เอ็งเคยยิงคนใหมวะ" ลุงมิ่งหน่วยลาดตะเวนถามแสวงในขณะพักกินข้าวกันกลางป่าลึก

              "ยังครับลุง "

              "บ๊ะ แล้วแบบนี้ปะทะกับพวกลักลอบเอ็งจะไม่เยี่ยวแตกรึไงวะเหมือนไอ้เจด็จตอนมันมาใหม่ๆ อย่างคุย เอาจริง ตุ๊ย ไม่อยากเหลา"ลุงมิ่งบุ๊ยปากไปทางเจด็จที่กำลังกินข้าวอยู่

              "โธ่ลุงก็คนมันไม่เคยนี่หว่า"

 ฮะ ฮะ ทุกคนหัวเราะ รวมทั้งจ่าโบ้ด้วย แกโยนกระติกน้ำให้แสวงเขารับมันอย่างมันยำแล้วเอามาแตะหมวกที่อยู่บนหัวทำท่าเคารพ

              "เฮ้ย พวกเอ็งรู้ใหมคนที่เดินป่าได้เก่งที่สุดเคยได้ลาดตะเวนเข้าไปในเขตป่าลับลาแล้วกลับออกมาได้ "  ลุงมิ่งพูดไปพลางทำมือชี้ไปทางที่ป่าลับลาอยู่

       ป่าลับลาคือป่าแห่งความลับที่ไม่ว่าใครได้หลุดหรือหลงเข้าไปจะไม่เคยมีใครได้กลับมาเขาว่ากันว่ามีผีเฝ้าอยู่ และเป็นที่อยู่ของเสือโคร่งยักษ์พญาตาเดียวอยู่ เมื่อทุกคนได้ยินก็เงียบไม่มีใครแสดงความเห็น

               "บ้าน่าลุง เลอะเทอะแล้วไม่เคยมีใครทำสำเร็จมาก่อน ใช่ใหมจ่าโบ้" เจด็จไม่เชื่อจึงหันไปถามหัวหน้าที่นั่งคิดอยู่

               จ่าโบ้ลุกขึ้นเอามีดออกมาบากไม้ทำสัญลักษณ์

             "มีสิ อดีตหัวหน้าหน่วยเรนเจอร์51ของเรานี่ไงล่ะ  พ่อของสาวที่อาศัยที่บ้านไอ้แหวงไงล่ะ "  จ่าโบ้เก็บมีดเข้าซอง แสวงไม่เคยได้ยินมาก่อน ตอนนั้นเขาเด็กเกินที่จะสนใจเรื่องพวกนี้

             "ช่ายๆ ลุงร่วมศึกกับเขาทีไร ภูมิใจทุกครั้ง เสียดายที่เขามาตายตอนศึก20ทมิฬ"

ลุงมิ่งส่ายหน้าแสวงกำลังจะยกมือถามจ่าโบ้ก็ให้สัญญานเงียบกับทุกคน ทุกคนจับปืนโดยสัญชาตญาณ   

              ลึกลงไปอีกเกือบสามร้อยเมตร จ่าโบ้กับพวกก็ได้พบกลุ่มผู้ลักลอบตัดไม้สี่คน ลุงมิ่งเลแสดงตัวด้วยเสียง

              "เฮ้ย หยุดเดี๋ยวนี้ นี่เจ้าหน้าที่ป่าไม้ พวกกูล้อมไว้หมดแล้ว"

ปัง  ลุงมิ่งได้ลูกกระสุนแทนคำตอบ คมกระสุนฉีกเนื้อไม้เหนือหัวลุงมิ่งไปไม่ถึงหนึงบรรทัด

              "นรกเอ้ย ปลดอาวุธเดี๋ยวนี้ไม่งั้นพวกกูเอาตาย" เจด็จคำรามแต่จ่าโบ้ยิงโดนขาพวกลักลอบล้มไปคนนึง

              จากนั้นเสียงปืนของทั้งสองฝั่งก็คำรามแข่งกัน จ่าโบ้ก็สอยพวกลักลอบไปอีกหนึ่งคน

แสวงที่อยู่ข้างๆจ่าโบ้ถูกจ่าโบ้เอามือกดหัวหลบ แสวงจับปืนมั่น เหงื่อแตกซิก

             ปัง ลุงมิ่ง คำรามลูกซองยาวประจำกาย ผู้ลักลอบอีกคนก็ปลิวไปชนต้นไม้สิ้นฤทธิ์

 อีกคนเห็นท่าไม่ดีทิ้งปืนวิ่งหนีสุดชีวิต เจด็จรีบวิ่งไปพร้อมกับจ่าโบ้ 

           ลุงมิ่งจับแขนแสวงยืนขึ้นแล้วไปหาคนที่จ่าโบ้ยิงขาคนแรกแต่ก็ต้องตกใจ พวกมันยิงตัดตอนคนนี้ไปแล้ว แสวงหน้ามืดเพราะกลิ่นคาวเลือดเอามือปิดปากกันอ้วกออกมา

            ไม้สักทองถูกโค่นหลายต้นและยิ่งกว่านั้นมีร่องรอยและเศษซากสัตว์สงวนอีกหลายตัวถูกฆ่าเอาหัว ส่วนตัวนั้นถูกนำมาทำเป็นอาหาร ลุงมิ่งส่ายหัว "ไปดีเถิดพ่อ พวกข้าเอาชีวิตปกป้องเต็มที่แล้ว"

           ไม่นานเจด็จกับจ่าโบ้ก็เดินกลับมามือเปล่า

              "มันสิ้นคิดหนีเข้าป่าลับลาไปแล้ว พวกเราติดต่อทางศูนย์มาจัดการทางนี้แล้วก็กลับกันได้"

             ขากลับ แสวงถามเรื่องพ่อกับแม่ของจั๊กจั่น

             "ข้าจะบอกอะไรให้ ไอ้โฉมน้าของเอ็งที่อยู่กินกับพี่พยัคพ่อของนังจักจั่นนั่นน่ะ ไม่เคยได้แต่งงานกันหรอก จักจั่นมันไม่ใช่ลูกของไอ้โฉม" จ่าโบ้บอกแสวงท่าทางเหมือนเขายังไม่รู้

             "ผมไม่ได้ถามเรื่องนั้นสักหน่อยเลยจ่า"

             "เอาน่า จักจั่นสวยออกขนาดนั้น อีกอย่างพวกเราจะพลาดวันพรุ่งก็ไม่รู้ ขนาดพ่อเอ็งสมัยหนุ่มๆยังบ่นเลยว่ากลัวไม่ได้เมียก่อนตาย จะทำอะไรก็รีบทำเถอะ ท่าทางมันก็ชอบเอ็งนี่"

             จ่าโบ้พูดออกมาทำให้แสวงนิ่งคิด  จ่าโบ้หัวเราะชอบใจ ตบหลังแสวงดังพลัก

             "ไอ้นี่มันใสซื่อจริงๆว่ะ" จ่าโบ้หัวเราะลั่นกลุ่ม ลุงมิ่ง เจด็จก็หัวเราะร่าเช่นกัน

               ลึกเข้าไปในป่าลับล่าที่มีสภาพเป็นป่าดงดิบ โจรคนนั้นได้วิ่งหน้าตื่น จนมาถึงศาลเพียงตาใจกลางป่า 

                "ช่วยลูกออกจากป่าทีเถอะ ข้าจะกลับตัวเป็นคนดี"

โฮก  เสียงเสือคำราม ทำให้เขาขนลุกซู่ พนมมือท่วมหัว  รอบข้างมีเสือโคร่งมากมายย่างสามขุมเข้ามาหาโจรคนนั้นทีละก้าว     จนเสียงโหยหวนดังขึ้นให้นกได้แตกตื่น

................................................................................................................