Sweet Love ขี้วีนนักปิ๊งรักยัยจอมเหวี่ยง

     "กรี๊ดดดดดดดด!"
     " -__- "
     "กรี๊ดดดดดดดดด!"
     " -___-^ "
     "กรี๊ดดดดดดดดดดด!"
ปึง!
     "โว้ยย!พวกแกเลิกกรี๊ดใส่หูฉันซักทีหนวกหู!!!"ฉันตบโต๊ะดังลั่นขณะถลึงตาไปมองพวกเด็กเกรด8ที่พากันเอานิตยสารดารามาอ่านและกรี๊ดๆอยู่ที่ข้างโต๊ะของฉันและเพื่อนของฉันอีกสองคนถ้าไม่ติดว่าฉันเสียดายข้าวตรงหน้าล่ะก็แม่จะสาดข้าวใส่หน้าเรียงตัวเลย!
     "ระ...รุ่นพี่คริสตัล..."
     "ใช่และตอนนี้ฉันกับเพื่อนฉันจะกินข้าวถ้าพวกแกทั้ง5คนต้องการที่จะกรี๊ดใส่ภาพดาราพวกนั้นล่ะก็เชิญไปกรี๊ดกันไกลๆเลยนะฉันรำคาญ!"
     "เอ่อ...ขอโทษค่ะ"แล้วเด็กเกรด8ทั้ง5ชีวิตก็ยอมถอยออกห่างฉันแต่โดยดีให้ตายสิเด็กสมัยนี้
     "ใจร้ายจังเลยนะคริสตัล"ซากุระพูดขณะตักข้าวเข้าปากอย่างเรียบร้อย
     "ให้ฉันเป็นคนดีศรีสยามอย่างเธอน่ะหรอเฮอะ!มีหวังฉันได้ใจขาดตายกันพอดี"ฉันพูดกับซากุระพร้อมๆกับค่อยๆพยายามดับอารมณ์โมโหที่ตอนนี้ฉันแทบจะพ่นไฟอยู่แล้ว
     "เอาล่ะฉันหิวแล้วอ่า..."
     "เธอโดนฉันทำโทษอยู่นะซารุอย่าลืม"ซารุเป็นฝาแฝดกับซากุระทั้งคู่เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นมีแม่ชื่ออังศุมาลิน-_-^ อย่าคิดว่านี่คือเรื่องคู่กรรมเชียวล่ะเพราะมันไม่ใช่พ่อของพวกหล่อนยังมีชีวิตอยู่มีชื่อว่าซาโตะ คุจิโร่
     "ฮือ~ฉันขอโทษนะคริสตัลฉันหิวแล้วนะๆๆให้ฉันกินข้าวเถอะนะขอร้องล่ะน๊า~นิดหน่อยก็ได้แค่คำเดียวก็ยังดี"
     "แค่คำเดียวเท่านั้นนะเอ้าอ้าปากสิ"ฉันตักข้าวเต็มช้อนก่อนจะบอกให้ยัยซารุอ้าปาก
     "เป็นพระคุณอย่างสูง"ซารุคำนับฉันก่อนจะอ้าปากพร้อมๆกับฉันที่ยัดข้าวเข้าปากยัยนี่
     "อร่อยจัง YUY"ขณะที่ยัยซารุเคี้ยวข้าวตุ้ยๆก็ยิ้มออกมา
     "เอาล่ะหมดเวลาทำโทษแล้วเธอกินได้"ฉันพูดก่อนจะเอาจานข้าวผัดออกมาจากเก้าอี้ทางฉัน(ซารุกับซากุระนั่งข้างกันอีกฝั่งของโต๊ะ)
     "อ๊า!ข้าวผัดแกล้งฉันอีกแล้วนะคริสตัล!"
     "ฮ่าๆๆนิดหน่อยเอง ^^"ฉันพูดขณะยิ้มและมองยัยซารุที่กำลังกินข้าวอย่างกับโหยหามานาน
     "อร่อยที่สุดในสามโลกTOT"ยัยซารุน้ำตาไหลพรากขณะที่ปากยังเคี้ยวไม่หยุดเฮ้อ...นี่แหล่ะนะเพื่อนฉัน
     ฉันเกลียดเวลาเลิกเรียน...ฉันต้องเดินกลับบ้านคนเดียวทุกวันเพราะอะไรรู้มั้ย?เพราะคนในโรงเรียนไม่ชอบฉันน่ะสิ ไม่ชอบนิสัยขี้วีนขี้โวยวายของฉันนอกจากยัยซากุระและยัยซารุเท่านั้นที่เป็นเพื่อนฉันมาตั้งแต่เด็ก
     "ระวัง!!!"
     "ห่ะ?"ฉันมองไปตามเสียงก็เจอกับลูกบอลลูกหนึ่งทีี่ไม่ได้วางอยู่ที่พื้นแต่มันลอยมาหาฉันต่างหากแถมลอยมาในระยะโดนหน้าซะด้วยสิ...
ผลั่ว!
     "อ็อก!..."
     ฉันจำได้ว่าฉันโดนลูกบอลอัดหน้าจังๆจนหน้าหงายหมดสติกลางอากาศแต่หลังจากนั้นฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใครเตะลูกบอลลูกนั้นมาก็ไม่รู้ทุกอย่างมันมืดไปหมดจนไม่แน่ใจว่าฉันตายไปแล้วรึแค่สลบไป?ใครให้คำตอบฉันได้~
     "เป็นไงบ้าง?"     
     "หือ?..."ฉันค่อยๆลืมตาแสงสว่างมากมายแย่งกันส่องเข้าตาฉันมากมายจนแสบไปหมดอาการปวดหัวตุ๊บๆนี้ค่อยๆทุเลาลงอย่างช้าๆฉันมองไปมารอบห้องก่อนสายตาจะไปสะดุดกับใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ฉันมากไม่สิใกล้สุดๆเลยต่างหาก!
     "กรี๊ดดดด!นายเป็นใครเนี่ยนายพาฉันมาที่ไหน!"ฉันเด้งตัวขึ้นจากที่นอนขณะยื่นมือไปจิกผมผู้ชายแปลกหน้าและกระชากมันจนคนแปลกหน้าต้องเอียงคอตามแรงกระชาก
     "โอ๊ยๆๆ!ยัยบ๊อง!ตื่นมาก็ทำร้ายร่างกายกันเลยงั้นหรอ!มันเจ็บนะเฟ้ย!"คนแปลกหน้าโวยวายขณะที่ฉันกระชากผมหมอนี่ไปมาไม่หยุด
     "ไหนบอกมาสินายเป็นใคร!?"ฉันตะโกนใส่หมอนี่และเพิ่มแรงขึ้นอีก
     "โอ๊ย!ยัยบ้าเลิกทึ้งผมฉันซักที"
     "จะบอกมั้ย!"ฉันกระชากผมหมอนี่แรงอีกจนฉันรู้สึกได้ว่าผมหมอนี่ขาดไปแล้วหลายเส้น
     "โธ่เว้ย!ยัยบ้าเลือดบอกก็ได้!ฉันชื่อลูเซสรู้แล้วก็ปล่อยซักที"
     "ฉันไม่ได้ถามชื่อนายฉันถามว่านายเป็นใคร!ใครส่งนายมา!"
     "ยัยบ้าเอ้ย!นอกจากจะบ๊องแล้วยังฉลาดน้อยอีกฉันคือคนที่เตะลูกบอลอัดเธอจนสลบไปน่ะสิถามได้ไม่งั้นฉันคงไม่พาเธอมาที่บ้านหรอกถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ฉันน่าจะปล่อยเธอให้สลบอยู่อย่างนั้นซะก็ดีหรอก!"ลูเซสอธิบายอย่างรวดเร็วและยกมือยอมแพ้เมื่อพูดจบ
     "แล้วเธอจะปล่อยได้รึยังT^T"
     "อือ...ปล่อยแล้ว...แต่!"
ผลั่ว!ตุบ
     "นี่สำหรับสิ่งที่นายทำทั้งหมดลูเซสจำไว้!"ฉันมองลูเซสที่ตอนนี้ลงไปนอนหน้าเขียวอยู่แทบเท้าฉันเพราะอะไรน่ะหรอฉันเตะกล่องดวงใจหมอนี่ไปซะเต็มรักเลยน่ะสิ!กล้าดียังไงมาเตะลูกบอลอัดหน้าฉันคิดแล้วก็โมโห!
     "ยัยบ้าเลือด!อย่าให้เจออีกนะยัยบ้าาาาาา!"ฉันเดินออกจากบ้านของหมอนี่ท่ามกลางเสียงโหยหวนของลูเซล
ได้อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลยนะไอ้คนเฮ็งซวย!