Mystical อาถรรพ์ตามติด ชีวิตชดใช้

     คาบเรียนตอนบ่ายช่างดูน่าเบื่อ และชวนง่วงนอนเสียจริง ที่นั่งริมหน้าต่างหลังห้องคงเป็นที่ที่ดีที่สุดสำหรับเด็กที่เบื่อเรียน     เด็กสาวนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง สายลมเอื่อยๆทำให้เด็กสาวเหม่อลอยโดยที่ไม่สนใจอาจารย์เลย     "อ่ะแฮ่ม คุณรวินท์นิภาช่วยหาผลลัพธ์นี่สิคะ" คุณครูพูดอย่างอารมณ์เสีย     น้ำแข็งมองไปบนกระดาน 'รูปสี่เหลี่ยมมุมฉากรูปหนึ่งมีด้านยาวยาวกว่าสามเท่าของด้านกว้าง 5 เซนติเมตร มีพื้นที่ 138 ตารางเซนติเมตร จงหาความยาวของแต่ละด้านของรูปสี่เหลี่ยมมุมฉากนี้'     "กว้าง 6 เซนติเมตร ยาว 23 เซนติเมตรค่ะ" น้ำแข็งตอบอย่างรวดเร็ว     "เก่งมากค่ะ...นั่งลงค่ะ" คุณครูสาวไม่ค่อยสบอารมณ์กับการที่เด็กที่เหม่อลอยตลอดทั้งคาบตอบคำถามหล่อนได้     'คำถามเด็ก ป.1 หรือไง ฉัน ม.3 นะ น่าเบื่ออะไรอย่างนี้' เด็กสาวคิดในใจ     "นี่...เธอเรียนเก่งจังนะ" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น     น้ำแข็งยังคงเงียบ แต่กลับเขียนใส่กระดาษว่า 'น่ารำคาญ'     "โหย~ ใจร้ายชะมัด" วิญญ์ยังคงหยอกน้ำแข็งไม่หยุด แต่น้ำแข็งไม่ได้พูดอะไรเช่นเคย แต่เขียนใส่กระดาษอีกว่า 'ถ้านายไม่หยุดพล่าม ฉันจะทำเป็นไม่เห็นนายอีกตลอดชาติ'     คราวนี้วิญญ์เงียบ แต่ไม่วายจะพูดต่อว่า "ผมไปรอข้างนอกนะ"     มีนานั่งมองเด็กสาวหลังห้อง ที่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง มีนานั่งอยู่ริมประตูแถวหน้าสุด     'วันนี้เราไม่เห็น 'มัน' เลยแหะ ดีจัง' มีนาคิด     แต่ทว่าทันใดนั้นเองสายตาของมีนาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่เธอไม่ต้องการ     เงาดำทะมึนที่อยู่ข้างหลัง...แต่มันไม่ใช่ข้างหลังเธอ มันเป็นข้างหลังของน้ำแข็ง...     เธอไม่รู้ว่่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่า แต่ก็มั่นใจได้ว่าต้องเป็น 'สิ่ง' นั้นแน่นอน และดูท่าว่าน้ำแข็งเองก็ไม่รู้ตัวด้วย     'สิ่ง' นั้นยื่นมือไปค่อยๆจับตรงคอน้ำแข็งแต่ก็ไม่สำเร็จ คงเพราะน้ำแข็งใส่สร้อยพระไว้ น้ำแข็งหันหลังไปมองอย่างรวดเร็ว     "คุณรวินท์นิภามีอะไรคะ" ครูสาวถามเมื่ออยู่ๆเด็กนักเรียนก็หันหลังอย่างรวดเร็ว      น้ำแข็งส่ายหน้าเบาๆ มีนาหวาดกลัวมาก เมื่อเงาดำทะมึนนั้นเดินตรงมาที่เธอ เธอน้ำตาเริ่มคลอเบ้า ก้มหน้าไม่มองอะไร และเงานั้นยังคงเดินตรงมาเรื่อยๆ     "คุณทักษอร ไม่สบายหรือคะ?" คุณครูสาวถามด้วยความเป็นห่วง     "ค่ะ" มีนาพูดด้วยความที่คิดว่าการออกไปจากห้องนี้คงดีที่สุด     "เอ...ใครพาคุณทักษอรไปห้องพยาบาลได้บ้างคะ" คุณครูถามพลางกวาดสายตามองไปรอบๆห้องและมีเด็กผู้หญิงที่หล่อนไม่ชอบขี้หน้ายกมือ     "เชิญค่ะ" คุณครูสาวพูดพร้อมเปิดประตู     น้ำแข็งเดินพยุงมีนาไปที่ห้องพยาบาล ห้องพยาบาลอยู่ชั้น 3 และตอนนี้พวกหล่อนอยู่ที่ชั้น 5 เมื่อพวกเธอเดินมาถึงชั้น 3...      "น้ำแข็งๆ มีนาเป็นอะไรอ่ะ" วิญญ์ที่วิ่งตาม 2 สาวมาเอ่ย     "ไม่มาชาติหน้าเลยล่ะ" น้ำแข็งพูดอย่างเฉยฉา และดูเหมือนจะอารมณ์เสียนิดๆ     "โทษทีๆ" วิญญ์พูด     "น...น้ำแข็งคุยกับวิญญ์ใช่ปะ" มีนากอดแขนน้ำแข็งพลางมองรอบๆอย่างลุกลี้ลุกลน     "อือ" น้ำแข็งตอบ     น้ำแข็ง มีนาและวิญญ์มาถึงห้องพยาบาล และตอนนี้ครูห้องพยาบาลไม่อยู่ด้วย      "มีนา...เธอไม่สบายจริงอ่ะ" น้ำแข็งถามพร้อมยื่นมือไปจับที่หน้าผากมีนา     "ป่าวหรอก เรากลัว...มัน...มันมาหาเราอีกแล้ว แถมมัน...มัน...มันพยายามฆ่าน้ำแข็ง" มีนารู้สึกผิดเหลือเกินที่พาเพื่อนมาเสี่ยงอันตรายอย่างนี้     "นอนพักซะ ทำใจให้สบาย ฉันจะกลับไปเรียนต่อ เดี๋ยววิญญ์จะเฝ้าเธอเอง" น้ำแข็งเอ่ย     "ขอบคุณนะน้ำแข็ง" มีนาพูดด้วยความรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก     น้ำแข็งเดินออกจากห้องพยาบาลและเข้าห้องเรียนของตน          ผ่านมาสักพัก วิญญ์นั่งเฝ้าเด็กสาวอย่างเบื่อหน่าย เขานั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ ส่วนเด็กสาวยังคงหลับปุ๋ย     "ถ้าไม่ใช่คำสั่งของน้ำแข็ง ฉันไม่ยอมมานั่งเฝ้าหรอก เซ็งฉิบ" เด็กหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเองแล้วเด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจไปมาก๊อก ก๊อก ก๊อก     เสียงเคาะประตูดังขึ้น เด็กหนุ่มเดินไปที่ประตู เตรียมจะเปิดประตู แต่เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล เขาจึงหยุดมือตัวเองไว้...หลังจากที่หายไปนานแสนนาน หยุดปีใหม่ไม่ได้ UP เบย ขออภัยจริงๆค่ะ แต่ตอนนี่ก้อมา UP แล้วน้าาา