[SHAM] รักนี้ไม่มีลวง

 
[10]
 
คนที่เดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าประตูห้องชุดบนชั้นสามสิบนั้นดูจะลังเลที่จะเคาะประตูอยู่ไม่น้อย เธอเอื้อมมือไปที่บานประตูแล้วชักมือกลับอยู่สามครั้ง ก่อนจะก้มดูนาฬิกาข้อมือของตัวเองอีกรอบ มันค่อนข้างดึกมากแล้ว ถ้าหากเธอเข้าไปรบกวนเจ้าของห้องตอนนี้ เธอจะถูกโกรธหรือเปล่านะ? เซน่าได้แต่คิดตัดสินใจ... เธอขอให้คนขับรถ ขับมาส่งเธอที่นี่ก่อนจะกลับบ้าน ด้วยใจหนึ่ง เธอคิดถึงเจ้าไลออนแมวตัวโปรด ส่วนอีกใจ เธออยากพบเจ้าของห้อง...อยากเจอมาตลอดสองวันที่ผ่านมา และอยากรู้ว่าคนที่เธอจะได้เจอในวันนี้จะเป็นโจลันในแบบไหน แบบที่ทำให้ใจเธออยู่ไม่เป็นสุข หรือแบบที่ให้ความรู้สึกเหินห่าง
ความจริงแล้วตลอดเวลาสองวันที่ผ่านมา เธอก็เอาแต่คิดทบทวนเรื่องของโจลัน เธออยากรู้ว่าอะไรคือจุดเชื่อมของความรู้สึกพิกลที่เกิดขึ้นทั้งหมด อยากถามออกไปเลยด้วยซ้ำว่า นายเป็นใคร ทำไมถึงได้แปลกประหลาดอย่างนี้ บางทีก็เป็นตัวนายแล้วบางทีมันก็ดูไม่ใช่ตัวนาย... เซน่าถอนหายใจยาว รู้สึกว่าตัวเองเริ่มบ้าไปแล้วที่มายืนคิดอะไรมากมายอยู่หน้าห้องคนอื่นในยามวิกาลแบบนี้
“ฮึ่ม เอาล่ะ” เธอทำเสียงเรียกกำลังใจให้ตัวเอง หันไปเผชิญหน้ากับประตูที่ดูจะใหญ่โตขึ้นอย่างบอกไม่ถูกในความคิดเธอ
ก๊อก ก๊อก... ก๊อก ก๊อก... ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา
เซน่าถอนหายใจ เกือบจะตัดสินใจถอยหลังกลับอยู่แล้ว แต่แล้วเธอก็ลองบิดลูกบิดประตูดู มันไม่ได้ล็อค... เธอค่อยๆ เปิดประตูอย่างระวัง ภายในห้องนั้นมืดสลัว เซน่าค่อยๆ ปิดประตูและถือวิสาสะเดินเข้าไป มีแสงสีส้มจางๆ ลอดออกมาจากรอยแง้มของประตูห้องนอน เธอจึงเดินตามแสงนั่นไป
เซน่าผลักประตูห้องนอนออกอีกนิดและแอบมองเข้าไป
“เมี๊ยว...” ไลออนส่งเสียงมาจากบนเตียง
“ไลออน!” เซน่าถลาเข้าไปในห้องอย่างลืมตัวว่ามีคนนอนหลับอยู่
คอลล์ขยับตัวเล็กน้อยและลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย
“กลับมาแล้วหรอ...” คอลล์พูดทั้งที่ยังหลับตา “ขอโทษนะ ฉันง่วงมาก...” เธอพลิกตัวนอนหงาย หนังสือเล่มใหญ่ตกลงมาจากตัวเธอ
“มะ ไม่เป็นไร...ฉันพาไลออนไปนะ...” เซน่าบอกด้วยความตื่นเต้น
“อืม” คอลล์บอกแล้วหลับต่อ
เซน่ายืนลุ้นอยู่ครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจอย่างโล่งใจปนผิดหวังที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอเดินหลบกองหนังสือนิยายภาษาอังกฤษเล่มหนา แล้วอ้อมไปอีกด้านของเตียงและอุ้มไลออนขึ้นมา แต่เจ้าขนฟูก็ดิ้นจนหล่นลงกลับไปบนเตียงอีกครั้ง มันเดินไปบนเตียงและล้มตัวลงนอนเบียดกับใบหน้าคอลล์ท่าทางมีความสุข เซน่าไม่กล้าทำเสียงดังจึงได้แต่กระซิบเรียกไลออน แต่เจ้าแมวขาวกรนเบาๆ เหมือนจะหลับไปแล้วอย่างไม่สนใจเจ้าของ
เซน่ายืนละล้าละลังอยู่อย่างนั้น ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะกลับมารับไลออนอีกทีตอนเช้า หรือ...ขอนอนที่นี่สักคืนดี เธอเดินกลับไปที่ประตูห้อง แล้วรู้สึกเสียดายอย่างบอกไม่ถูก ...เธอเดินกลับไปที่เตียง คุกเข่าลงข้างเตียงนุ่มและมองดูคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องเงียบๆ ข้างตัวคนบนเตียงมีหนังสือวางไว้สองสามเล่ม เล่มที่ตกมาจากร่างกายสูงนั้นเปิดอ้าอยู่ เธอจึงช่วยเก็บหนังสือทั้งหมดมาวางเรียงบนพื้นห้อง เพราะในห้องนั้นไม่มีตู้อะไรให้วางนอกจากตู้เสื้อผ้า
จะว่าไปห้องนี้ก็แทบจะไม่มีอะไรเลยนะ เซน่าใช้สายตาสำรวจรอบตัว อยากไปแอบดูในตู้เสื้อผ้า แต่เธอคงต้องรู้สึกผิดมากแน่ๆ ที่ทำตัวไม่น่ารักแบบนั้น เธอจึงหันกลับมามองคนบนเตียงอีกครั้งอย่างพิจารณา ...ผิวของเขาเนียนผิดคาดแหะ จมูกก็โด่งจนน่าอิจฉา แล้วขนตาเป็นแพนั่นอีก ว่าไปเขาก็หน้าตาดีไม่น้อยนะ... ยายบ้า เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย เซน่าเขกหัวตัวเอง ชอบเขาไปก็เท่านั้นล่ะ เพราะยังไงเขาก็รักพี่เอวีน่าอยู่ดี...
แต่เพียงแค่ตอนนี้... แค่ตอนนี้เท่านั้น ขอเธอได้อยู่เคียงข้างคนๆ นี้หน่อยเถอะ
เซน่าค่อยๆ นอนลงบนพื้นที่ว่างข้างคนตัวสูง จิตใจเต้นไม่เป็นส่ำ รู้สึกร่างกายร้อนๆ หนาวๆ ใบหน้าร้อนผ่าวเหมือนมีไฟมาสุ่มอยู่บนหน้าเธอ... เธอรักษาระยะห่างระหว่างกันไว้เล็กน้อย แต่เมื่อทนความหนาวเย็นของอากาศภายในห้องไม่ได้ และถูกไออุ่นจากคนข้างตัวเชิญชวนอยู่ไม่น้อย เซน่าจึงค่อยๆ ขยับเข้าไปอีกนิด อีกนิด และอีกนิด จนหัวของเธอตั้งอยู่บนไหล่ของคอลล์จนได้...
.....
โจลันแวะมาหาน้องสาวของเขาเป็นประจำทุกวันอยู่แล้ว วันนี้ก็เหมือนกัน เขาล้วงกุญแจห้องที่แอบปั้มไว้ออกมา ตั้งใจจะไขประตูห้องคอนโดที่ก่อนหน้านี้เป็นของเขา แต่ปรากฏว่าประตูห้องไม่ได้ล็อค เขาบ่นเรื่องที่คอลล์ไม่ล็อคห้องกับตัวเอง ก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป น้องสาวฝาแฝดของเขาไม่ได้อยู่บนโซฟาที่ประจำและไม่ได้อยู่ในครัว
“สงสัยยังไม่ตื่นแหะ ไปแกล้งสักหน่อยดีกว่า” โจลันดูนาฬิกาแล้วนึกสนุก
เขาย่องเงียบๆ ไปที่ห้องนอน แล้วเปิดประตูห้องนอนอย่างเร็วและค่อนข้างเสียงดังตั้งใจจะทำให้คอลล์ตกใจ แต่กลับเป็นเขาเสียเองที่ต้องเซอร์ไพรส์ เมื่อเห็นเหตุการณ์ในห้อง โชคดีที่เสียงดังเมื่อครู่ไม่ได้ทำให้ใครตื่น เขาตั้งสติได้จึงล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมา ขยับเข้าไปใกล้เตียงที่มีน้องสาวของเขานอนอยู่ตรงกลางระหว่างเด็กสาวที่แต่งหน้าเข้มและยังอยู่ในชุดนักเรียนกับเจ้าแมวตัวแสบที่นอนอย่างมีความสุข เขาถ่ายรูปเก็บไว้ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ชักสนุกแล้วสิ”
.....
คอลล์กระพริบตาปรับสายตาให้สู้แสงแดดอ่อนที่ส่องเข้ามาผ่านม่านบาง เธอรู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมด แต่พออยากจะพลิกตัวกลับรู้สึกเหมือนมีอะไรทับไว้อยู่ เธอจึงหันหน้าไปมองตรงแขนข้างขวาที่รู้สึกเมื่อยแล้วยิ้มออก เมื่อเห็นไลออนนอนอยู่บนแขนของเธอ เธอคิดจะใช้มือซ้ายมาช่วยดันเจ้าแมวขาวออกจากแขนขวา แต่พอจะยกแขนซ้ายเธอก็ต้องแปลกใจอีกรอบเพราะรู้สึกเหมือนโดนทับเช่นกัน คอลล์ถอนหายใจคิดไว้ว่าคงเป็นกองหนังสือนิยายที่เธอเพิ่งได้มาจากโจลันทับแขนเอา
“เฮ้ย!” คอลล์ตกใจทันทีที่เห็นชัดแล้วว่าแขนซ้ายของเธอเมื่อยเพราะอะไร แต่มากไปกว่านั้นไม่ใช่ว่าเธอจะตกใจเรื่องเซน่าที่อยู่ๆ ก็มาปรากฏตัวบนแขนของเธอและกอดเอวเธอไว้อยู่ แต่เธอตกใจที่เด็กสาวมาอยู่ที่นี่ ในนาทีที่เธอไม่ได้ปกปิดร่างกายอะไรมากนัก แถมยังกอดเอวเธออยู่ แบบนี้ความลับของเธอจะแตกเอาง่ายๆ น่ะสิ
เซน่าลืมตาโพล่งขึ้นมาอย่างตกใจเช่นกัน และพอรู้ว่าตัวเองกอดคอลล์อยู่ เธอก็รีบชักมือกลับแล้วถอยกรูดลงจากเตียงไปยืนติดผนัง
“เธอ เธอมาอยู่นี่ได้ไง” คอลล์ดึงผ้าห่มมาปิดบังร่างกายแล้วลุกขึ้นจากเตียงถอยหลังไปอีกฝั่งของห้อง เจ้าไลออนที่ตกใจกับเสียงของคน ก็กระโดดหนีออกไปจากห้องนอนอย่างอารมณ์เสีย
“ฉัน คือฉันมารับไลออน แล้วเมื่อคืนมันดึกมาก แล้ว แล้วฉันก็เลย...” เซน่าหน้าแดงแปร๊ด
“เธอคงไม่ได้...” คอลล์ดึงผ้าห่มให้ขึ้นมาปิดถึงคอ
“อะไร?” เซน่ามองท่าทางของคอลล์ “ห่ะ? อย่าบอกนะ ว่านายคิดว่าฉันไปทำอะไรนายน่ะ...” พูดหาเรื่องแต่บนแก้มก็ยังมีร่องรอยของความเขิน
“ก็จะไปรู้หรอ เธอดันมาบุกห้องนอนฉันนี่” คอลล์รู้สึกโล่งใจที่ดูเหมือนเซน่าจะยังจับผิดเรื่องสำคัญไม่ได้ เธอจึงโยนผ้าห่มลงบนเตียงและเดินไปทางเด็กสาวที่ทำหน้ามุ่ยอยู่
“บ้าจริงๆ เลย ฉันต่างหากที่ต้องกลัวว่านายจะทำอะไรฉัน เชอะ” เซน่าทำหน้างอ มือกอดอก เงยหน้ามองคนที่ยืนประจัญหน้าเธออยู่แล้ว
คอลล์หัวเราะเบาและยิ้มกวนๆ “เป็นไงบ้างล่ะ นอนกับฉัน...เพิ่งเคยนอนกับผู้ชายครั้งแรกล่ะสิ”
ใบหน้าของเด็กสาวแดงซ่านขึ้นมาจนดูเหมือนลูกมะเขือเทศสุกเปล่งปลั่ง “เจ้า..เจ้าบ้า ลามก คิดอะไรบ้าๆ” เซน่าดันคอลล์ที่แกล้งขยับเข้าไปเบียดเธอออก แต่คนตัวสูงทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ถ้าอยากทำอะไรมากกว่านี้ก็ได้นะ” คอลล์ยิ้มหวานยียวนแล้วแกล้งโน้มตัวไปข้างหน้า
“กรี๊ด!” เซน่ากรีดเสียงใส่หูของคอลล์จนอีกฝ่ายผงะถอยหลังปิดหูแทบไม่ทัน
เซน่ากลับตัวจะวิ่งออกจากห้องนอน แต่เกิดสะดุดเท้าตัวเองจนล้มคะมำลงตรงหน้าห้อง จับกบได้ตัวใหญ่พร้อมกับตั้งต้นร้องไห้เสียงดัง คอลล์หัวเราะขำความซุ่มซ่ามของเด็กสาว แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ลุกขึ้นเสียที จึงย่อตัวลงดูอาการของเซน่า
“เจ็บมากรึเปล่า” คอลล์พยุงเซน่าให้นั่ง “นี่ล่ะนะ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ซุ่มซ่ามยังกับเด็กอนุบาล”
“นายนั่นเหละที่ไม่ดี ทำพื้นลื่น..” เซน่าพูดไปสะอึกสะอื้นไป ไม่ยอมรับง่ายๆ ว่าเธอเป็นคนซุ่มซ่ามเอง
“จ้าๆ” คนอายุมากกว่าขยี้ผมยาวของเซน่าอย่างเอ็นดูปนปลอบใจ ก่อนจะตรวจรู้แผลต่างๆ “ตรงนี้เจ็บมากมั้ย” เธอแตะเข่าของเซน่าที่มีรอยแดง
เด็กสาวพยักหน้าพร้อมผลักมือคอลล์ออกห่างจากรอยถลอกบนเข่า “ตรงนี้ด้วย” เซน่าแบมือให้ดูรอยถลอกบนฝ่ามือด้านขวา ก่อนจะดึงกลับไปเช็ดน้ำตาทำให้หน้าตามอมแมมมากขึ้น
“ไม่ต้องร้องไห้หรอกน่า แค่แผลถลอกเอง...ไปล้างแผลก่อนดีกวา เดี๋ยวฉันทายาให้” คอลล์บอกอย่างอ่อนโยน
เซน่าสะอื้นแต่เงยหน้าขึ้นมองคนที่คอยลูบหัวเธอเพื่อปลอบโยน สายตาบ่งบอกว่าแปลกใจ
“หน้าฉันมีอะไรงั้นหรอ” คอลล์ถามหาความหมายของสายตาคู่นั้น
“เปล่า” เซน่าลุกขึ้นโดยมีคอลล์ช่วยพยุง
“ว่าแต่ เธออาบน้ำเลยก็ได้นะ หน้าตาเธอมอมแมมน่าเกลียดอีกแล้ว” ว่าแล้ว คอลล์ก็ผละจากเด็กสาวไปรื้อเอาผ้าเช็ดตัวออกมาจากตู้เสื้อผ้า “เอาชุดของฉันไปเปลี่ยนก่อนแล้วกัน”
เซน่ารับของทั้งหมดมาถือไว้ แล้วเดินกระเผกไปทางประตูห้องน้ำ
“เดินไหวมั้ย” คอลล์เข้าประคองเด็กสาวเมื่อเห็นว่าเซน่ากำลังจะล้ม
“มันเจ็บนี่” เซน่าลงน้ำหนักตัว แล้วโวยวายขึ้นมาอีก
คอลล์ส่งเด็กสาวจนถึงในห้องน้ำและให้เซน่าจับขอบอ่างล้างมือไว้ “ให้ฉันอาบให้มั้ยล่ะ” เธอหยอกแล้วแกล้งขยับเข้าไปใกล้เซน่า
เด็กสาวหน้าแดงขึ้นอีกครั้งแล้วดันแขนของคนตัวสูงไว้ “เจ้าบ้า..” เซน่าก้มหน้างุด “..อย่าพูดอะไรแปลกๆ ได้มั้ย ฉันจะโกรธจริงๆ ด้วยนะ” ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ
คอลล์ไม่แน่ใจนักว่าทำไมคนตรงหน้าของเธอต้องร้องไห้ด้วย แต่เพราะน้ำตาของยัยเด็กคนนี้กลับทำให้ใจของเธอวูบแปลกๆ เหมือนว่าเธอเพิ่งหล่นจากชั้นสิบมาอย่างไรอย่างนั้น...
คอลล์ใช้แขนซ้ายโอบรอบไหล่เล็กของเซน่าและดึงตัวเด็กสาวเข้ามากอด ถึงแม้จะกลัวว่าเซน่าจะจับได้ว่าเธอเป็นผู้หญิง แต่ในอารมณ์แบบนี้ เธอไม่เสียใจเลยที่ได้ทำอย่างที่ใจคิด มือขวาเอื้อมลงไปคว้ามือนุ่มของเด็กสาวไว้และประสานนิ้วกัน
“ฉันนี่เป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ดีเลยนะ อยู่กับเธอทีไรก็ทำให้เธอร้องไห้ทุกที”
เซน่าร้องไห้เงียบๆ อยู่บนอกของคอลล์ แม้กระทั่งตัวเธอเองก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าน้ำตาที่ไหลออกมานั้น มันไหลออกมาทำไมและเพื่ออะไร หัวใจของเธอเต้นแรงแต่ก็ยังรู้สึกสงบ ในร่างกายรู้สึกอึดอัดแทบหายใจไม่ออก แต่ก็ยังอยากจะอยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้านี้ต่อไป
คอลล์จูบหน้าผากคนในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา และนั่นทำให้เซน่าร้องไห้มากขึ้น เธอรู้ดีว่าเด็กสาวรู้สึกอย่างไร เซน่ารักเธอ..แต่ในความจริงก็คือ โจลันที่เด็กสาวรู้จัก เป็นชายหนุ่มที่เป็นแฟนกับพี่สาวของตัวเอง เรื่องที่ขัดกันนี้คงทำให้เซน่าสับสน...เหมือนกับเธอ ความรู้สึกในใจของเธอชัดเจนแล้วว่าคิดอย่างไรกับเด็กสาว
คอลล์มองตัวเองในกระจกเบื้องหลังเซน่า ใช่แล้วล่ะ โจลันมีเพียงคนเดียว และนั่นไม่ใช่เธอ ...เธอไม่น่าปล่อยให้อารมณ์ครอบงำตัวเองเลย ทำแบบนี้ไปก็รังแต่จะทำให้เซน่ายิ่งสับสนในตัวเองมากขึ้น
“ฉันว่า ฉันไปเตรียมข้าวเช้าให้เธอดีกว่า” คอลล์ผละออกจากร่างกายบอบบางของเซน่า ไม่กล้าแม้จะมองหน้าเด็กสาว
“อือ..” เซน่าเองก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา เธอเอาแต่ปาดน้ำตาออกจากดวงตากลมโตนั้นเงียบๆ
คอลล์ปิดประตูห้องน้ำแล้วยืนพิงมันเอาไว้ ในสมองคิดเสียใจกับอารมณ์ชั่ววูบที่ทำให้สถานการณ์แย่ขึ้นไปอีกเท่าตัว แล้วแบบนี้ความสัมพันธ์ของเธอและเซน่าจะเป็นอย่างไร ยังมีพี่ชายของเธออีกล่ะ เขาจะทำตัวอย่างไรถ้าต้องเจอกับเซน่า แล้วตัวเซน่าเองจะรู้สึกแย่แค่ไหนกันที่ต้องเข้าใจว่าโจลันมีท่าทีชอบทั้งตัวเธอและพี่สาวของเธอ...
...................................................................................................................................