Love In Night Day Re2015

                           
     " เหมือนจริงๆด้วยแฮะ" ไอ้เจ้าเคมันพูดขึ้นหลังจากเปรียบเทียบกับรูป
     "เอ่ะ!! อะไร?" ผมทำหน้างง
     "ก็!! นี่ไงค่ะ" ไอยื่นรู้ให้ผมดู
     "น่ารักแหมือนในรูปเลยแฮะ" รินพูดขึ้นซึ่งตรงกับความคิดของผม
     "เป็นวิญญาณสินะ" มิซากิพูดขึ้น
ส่วนผมก็ได้แต่ยืนงง(ไม่สนใจตูเลย) สักพักรุ่นพี่ที่ชื่อเรย์ก็พูดขึ้น
     "ชั้นหนะ ที่จริงได้ตายไปแล้ว" พูดพร้อมยิ้มเล็กน้อย
     "!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" มีแต่ผมคนเดียวสินะ
     "วิญญาณ? จับได้รึป่าวค่ะ" ไอพูดพร้อมทำท่าทีจะจับตัวของเรย์
     "(ยิ้ม)" รุ่นพี่เรย์
     "จับได้ด้วยค่ะ^^" ไอพูดด้วยความดีใจ
     "ทุกคนไม่กลัวงั้นเหรอ" รุ่นพี่เรย์ถามขึ้น
     "ก็...ถ้ากลัวคงไม่มาเข้าชมรมนี่หรอก(มั้ง)นะ" ผมได้พูดขึ้น
     "เอาล่ะเข้าไปได้แล้ว" ตีหน้าด้านเข้าใส่(จะยืนอีกนานใหม๊ - -) 
 
     "ผมซี ส่วนเจ้านั้นเค" ผมแนะนำตัว
     "ริน/มิซากิ ยินดีที่รู้จักค่ะ" รินกับมิซากิแนะนำตัว
     "ส่วนหนูไอ อยู่มัธยมต้นค่ะ" ไอแนะนำตัวเป็นคนสุดท้าย
     "ส่วนชั้นเรย์ ยินดีที่ได้รู้จัก(ยิ้ม)" เรย์พูดขึ้น
     "ว่าแต่รุ่นพี่!..ทำไมถึงเสียชีวิตเหรอค่ะ" ไอถามขึ้น
เห้ๆมาถึงก็ถามแบบนี้เลยเหรอ ผมนึกในใจ
     "ความทรงจำก่อนตายจำไม่ได้เลยล่ะ" เธอตอบกลับแบบเศร้าๆ
     "แล้วของที่หาล่ะมันคืออะไร" ผมถามขึ้น
    "คือว่าของสิ่งนั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน..รู้แค่ว่าต้องหาให้เจอน่ะ" สีหน้าของเธอยังคงเศร้าอยู่
อะไรกันต้องหาของที่ไม่รู้นิ่นะ ตรูล่ะเศร้า
  พูดคุยกันมาจนเที่ยงคืนก็ไม่รู้ว่าคุยเรื่องอะไรกันบ้าง แต่รู้สึกว่าเรื่องภูตผีวิญญานจะไม่ใช่ปัญหากับพวกเราแม้แต่นิด ทั้งที่รุ่นพี่เรย์เป็นวิญญาณแต่กับดูเหมือนจะสนิทมากกว่าเพื่อนร่วมห้องซะอีก
     "ห้าว!! นอนละ ฝันดีทุกคน" ผมพูดส่งท้าย
     "ราตรีสวัสดิ์/ฝันดีค่ะ" มาซากิกับริน
     "ราตรีสวัสดิ์ค่ะ" ไอ
     "ฝันดี" ไอ้เคส่งท้าย
     "รุ่นพี่ราตรีสวัสดิ์" ผมหันไปพูดกับรุ่นพี่เรย์
  
  พอถึงรุ่งเช้ารุ่นพี่เรย์ก็หายไป ก็ไม่แปลกเพราะตอนกลางวันวิญญาณจะไม่ปรากฎให้เห็น หรือเพราะสาเหตุอื่น 
       "เอาไงล่ะวันนี้ รุ่นพี่เรย์ก็ไม่อยู่และของที่ตามหาก็ไม่รู้ว่าคืออะไร" เจ้าเคมันพูดขึ้น
       "งั้นวันนี้ก็ทำกิจกรรมไปพร้อมกับหาของที่น่าสงสัยไปด้วยแล้วกัน" มิซากิที่ดูพึ่งพาได้พูดขึ้น
     "แล้วจะทำอะไร" ผมถามขึ้น
     "นี่ค่ะ หุ่นทดลองห้องวิทยาศาสตร์ หลุ่มศพหลังโรงเรียน บรรไดลวงตา เอาเรื่องใหนก่อนดีค่ะ" ไอหยิบสมุดพกขึ้นมาแล้วเสนอ
    "งั้นขอรายละเอียดหุ่นทดลองห้องวิทยาศาสตร์" เจ้าเคที่ทำตัวมุ่งมั้นได้พูดขึ้น
    "ค่ะ เป็นเรื่องเล่าของรุ่นพี่สองคนตอนนี้จบไปแล้วค่ะ รุ่นพี่ทั้งสองคนเป็นหัวหน้าชมรมวิทยาศาสตร์ วันหนึ่งรุ่นทั้งสองคนต้องเคลียงานให้เสร็จ ตอนนั้้นประมาณสองทุ่มจู่ๆ ก็มีเสียงเดินแต่ว่ารุ่นพี่ที่อยู่ในห้องสองคนนั้นไม่ได้ขยับเลยซักนิด รุ่นพี่ทั้งสองคนคิดว่าคงหูแว่วไปเองจึงไม่สนใจ จึงรีบเคลียงานต่อ และสักพักได้ยินอีก พอหันหลังไปก็เจอกับหุ่นทดลองยืนอยู่ข้างหลัง เรื่องก็ประมาณนี้ล่ะค่ะ" ไอเล่าประวัติ
    "แต่ว่านะน้องไอ!! ตอนนี้มันยังเช้าอยู่เลย" ผมพูดขึ้น
    "นั้นสิค่ะ ฮ่าๆๆ" ไอพร้อมหัวเราะแก้เขิน
    "แล้วหลุ่มศพหลังโรงเรียนล่ะ" รินที่เงียบมาตั้งแต่เมื่อกี้พูดขึ้น
    "เรื่องนี้เหตุก็เกิดตอนกลางคืนค่ะ" ไอตอบกลับ
    "งั้นก็เรื่องบรรไดลวงตาสินะ"  ผมพูดขึ้น
    "ค่ะ เรื่องนี้เกิดตอนเที่ยงวันค่ะ จากเรื่องเล่าบอกว่าระหว่างเที่ยงวัน อ่อลืมบอกไปค่ะ ขั้นบรรไดที่จริงมันมี 11ขั้นนะค่ะ ระหว่างเที่ยงวันถ้าใครนับได้11ขั้นก็ไม่เกิดอะไรขึ้นค่ะ แต่ถ้าใครนับต่ำกว่าหรือสูงกว่าก็จะเกิดอุบัติเหตุค่ะ เช่นหลังจากนับได้12ขั้นก็จะผลัดตกบรรไดค่ะ บางที่ก็ข้อเท้าผลิกค่ะ" ไอเล่ารายละเอียด
    "งั้นก็คงรอให้ถึงเที่ยงวันสินะ" กรีนพูดขึ้น
    "แต่ก็ยังมีเบื้องหลังของเหตุการนี้ด้วยนะค่ะ" ไอพูดขึ้น
 
 เรื่องเล่าของบรรไดลวงตา 2 ปีที่แล้วมีนักเรียนคนหนึ่งดูรีบร้อนหรือหนีอะไรบางอย่าง พอมาทางที่เกิดเหตุได้ผลัดตกบรรไดเสียชีวิต บางคนก็พูดว่าอาจเป็นเพราะรุ่นพี่เรย์ บางคนก็บอกว่าเพราะอาถรรพ์อะไรซักอย่าง ต่อมากก็มีนักเรียนชายคนหนึ่งเดินขึ้นบรรไดพร้อมกับนับไปด้วย นับไปเรื่อยๆจน 10..11.....12 จากนั้นก็ผลัดตกบรรไดได้รับบาดเจ็บ จากนั้นก็มีนักเรียนที่ไม่เชื่อก็มาลองนับ ส่วนมากจะนับได้11
 
......................................>>>