นักเรียนหน้าใหม่กับนายเย็นชา[EXO]

"คริสฉันว่าแกเมาจริงๆแหละ ไปๆออกไปก่อน"
 
"ไม่ได้เมาเว้ย ไปเอาเครื่องวัดแอกฮอลมาวัดเลยไป"
 
"งั้นแกออกไปก่อนเถอะ ฉันว่าซินตกใจนะเนี่ย"
 
"เอ่อ...."ฉันจะพูดว่าไงดีล่ะเนี่ย
 
"ฉันว่าซินนั่นแหละที่ต้องออกไปกับฉันอยู่ในห้องกับผู้ชาย2คนมันไม่ดี"คริสพูด
 
"อ่อ..อืม"พูดจบคริสก็เดินมา..เอ่อดึงมือฉันเดินออกไปนอกห้อง
 
 
 
"บ้าเอ๊ย!! F*ck!!!"
ตุ้บ !
ปัง!!
โครม!!!!
ข้าวของในห้องตอนนี้เละแทบไม่เหลือชิ้นดี จนห้องเก็บของจะสะอาดกว่าอีก จงอินโมโหกับตัวเองที่ไม่ยอมพูดออกไปสักที ตอนนี้เขารู้สึกเกลียดตัวเอง!!!!!!
 
 
 
"คริสคือฉัน..."
 
"ไม่ต้องพูดหรอก ฉันรู้ว่าเธอจะพูดว่ายังไง ฉันรอเธอได้"
 
"อืม"ดูเหมือนคริสจะเข้าใจฉันนะ
 
 
 
 
 
วันต่อมา
 
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด"
 
"อร๊าาาาาาาาาาาาย"
 
"มีอะไรกันน่ะนาบี"พอฉันเข้าโรงเรียนมาก็ได้ยินแต่เสียงกรี๊ดกร๊าด เด็กโรงเรียนนี้เป็นอะไรกันหมด ดารามาเหรอ
 
"ก็รุ่นพี่ปีที่แล้วน่ะสิ พี่ลู่ห่านอ่ะ เขากลับมา"
 
"ห๊ะ!!"ลู่ห่าน...มือไม้ฉันสั่นไปหมดเมื่อจะได้รู้ว่าจะได้เจอคนที่จากกันไปแล้วสิบกว่าปี เจอกันครั้งแรกเขาจะทำยังไงนะ เขาจะจำฉันได้มั้ย ฉันจะทำไงดี
 
"เป็นอะไรรึป่าวซิน..."
 
"เฮ้!! ซินนนนนนนนน"
 
"เฮ้ย ซินรู้จักกับพวกดีโอด้วยหรอ"นาบีถามฉันอย่างตื่นเต้น
 
"อยู่ชมรมเดียวกันน่ะ"
 
"ทำไมไม่บอกอ้าาาา ฉันชอบดีโอกับคริสมากเลยหล่ะน่ารักดี"
 
"เมื่อกี้เธอว่าเธอชอบฉันหรอ"ดูเหมือนว่าดีโอจะแกล้งนาบีนะ
 
"เฮ้ย ฮะ เอ่อ ป่าวสักหน่อยใครชอบนาย ไม่มี้ๆๆๆๆ ฉันไปดีกว่า"
 
"ฮ่าๆๆๆ"ทุกคนหัวเราะให้กับท่าทางน่ารักของนาบี
 
"เอ่อ..หวัดดีซิน"จงอินที่เพิ่งเดินเข้ามา พูดทักทายฉัน
 
"หวัดดี จงอิน"เขาเป็นอะไรอีกแล้ว ทำไมไม่ยิ้มบ้าง"นาย...เป็นอะไรรึป่าว ไม่ดีใจหรอที่ลู่ห่านกลับมาแล้วน่ะ"
 
"ฉันไปก่อนนะ"จงอินไม่ได้ตอบคำถามฉันแต่กลับเดินหนีไปทางอื่น นั่นทำให้ฉันต้องวิ่งตามเขาไป มันต้องมีอะไรแน่ๆ เขาเป็นอะไร
 
"เฮ้ซินจะไปไหน"
 
"รอนี่แหละเดี๋ยวฉันมา"
 
ที่มือเขา...มือผ้าพันแผลด้วย ตอนนี้ฉันวิ่งตามจงอินมาที่ที่หนึ่ง มันเป็นสวนดอกไม้ มันทั้งสดชื่นและสวยมาก แต่มันเป็นเหมือนเขาวงกตมากกว่า ถ้าฉันเดิมาคนเดียวฉันต้องหลงทางแน่ๆ
 
"จงอิน"
 
"เธอจะตามฉันมาทำไม"
 
"นายเป็นอะไร"ฉันเดินเขาใกล้เขาที่เอาแต่ยืนหันหลังให้ฉัน
เขาไม่ตอบฉันแต่เขากลับเดินไปนั่งที่ม้านั่งสีขาว นั่นทำให้ฉันต้องเดินไปนั่งตาม
 
"ซิน"จงอินเรียกชื่อฉันและหันมาจ้องตาฉันอย่างจริงจัง
 
"??"
 
"....."
 
"มีอ...."
 
อุ๊บ
OXO
 
หลังจากที่เขาเงียบเขาก็ดึงฉันไปจูบ มือที่แข็งแรงข้างเดียวของเขารวบมือฉันไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างก็ประคองหน้าฉันไว้ นั่นทำให้ฉันขยับไม่ได้ ....จนเขาถอนจูบไป
"เอ่อ...."
 
"ฉัน...ขอโทษ"
 
"อ่อ "
 
"เอ่อ..เธอหน้าแดงนะ"พูดจบจงอินก็เดินไปทันที ฉันจับหน้าตัวแดงมันร้อนผ่าวไปทั้งหน้า จับหัวใจก็เต้นแรงแทบจะหลุดออกมา เขาทำอะไรกับช้าาาาาาาน
แต่เดี๋ยวนะ แล้วทางออกมันไปยังไงล่ะเนี่ย
 
2 ชม.ผ่านไป
 
ฮือๆๆๆๆ ฉันร้องไห้จริงๆนะ ฉันเดินมาสองชั่วโมงกว่าแล้วนะ ฉันออกไปจากที่นี่ไม่ได้เลย มัวแต่เขินจงอินนอยู่ ทำไงดีเมื่อยก็เมื่อยอ่ะ
 
4 ชม. ผ่านไป
 
ทำไงดี ฉันเดินจนปวดขาไปหมดแล้วนะ ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลมจริงๆนะและสติฉันก็ดับวูบ
 
 
 
ลู่ห่านที่เดินดูดอกไม้สูดรับอากาศที่สดชื่น แต่ระหว่างเดินสายตาเขาก็สะดุดเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบอยู่นั่นทำให้เขารับวิ่งไปดู  เมื่อเขาเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้เขารู้สึกคุ้นหน้าเด็กผู้หญิงคนนี้ คุ้นมากจริงๆ แต่เขาก็นึกไม่ออก เขารีบอุ้มเธอไปห้องพยาบาลทันที
 
 
 
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา เห็นภาพผู้ชายคนหนึ่ง......
 
"ลละ..ลู่ห่าน"
 
"เธอรู้จักฉันด้วยหรอ มีแต่เด็กเก่าๆนะที่รู้จักฉัน"
 
"นี่นายจำฉันไม่ได้หรอ"
 
"ฉันก็คุ้นๆหน้าเธอนะ แต่จำไม่ได้จริงๆ โทดทีนะ"
 
ฉันคิดไว้แล้วหล่ะว่าเขาต้องจำฉันไม่ได้และมันก็เป็นจริง  รู้อย่างนี้น้ำตาฉันก็ไหลลงมาอย่างไม่อาย
 
"ฉันเจ้าหญิงดอกไม้ไง..."
 
"ห๊ะ!! ซซะ...ซิน"
 
"...."
 
"เธอ..."
 
ลู่ห่านพูดอะไรไม่ออกกลับดึงฉันเข้ามากอดพร้อมลูบหัว  พวกเขาไม่รู้หรอกว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองพวกเขาอยู่สายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวด เขาคนนั้นทนความเจ็บปวดมาสิบๆปีได้ยังไงกันนะ....จงอิน