6ราชัน กับ ศาสตรามืด

              ข้าหยุดอยู่หน้าประตูบานใหญ่ที่สักลายมังกรสี่ตัวไว้อย่างวิจิตรบรรจงตัวข้าเต็มไปด้วยกลิ่นสาปมือและเท้าทั้งสองข้างของข้าถูกพันธนาการไว้ด้วยตรวนเวทซึ่งมันทำให้ข้าไม่สามารถใช้สิ่งที่เรียกว่าเวทมนต์ได้ นายทหารพร้อมหอกยาวน่ากลัวยืนล้อมข้าอยู่นับสิบคน                            ประตูขนาดใหญ่ค่อยๆเปิดออกแสงที่ออกมาจากในห้องโถงขานาดใหญ่นั้นทำให้ตาของข้าพร่ามัวข้ายืนปิดตาอยู่นานจนทหารคนหนึ่งผลักข้าไปข้างหน้า ในห้องนั้นมีผู้คนยืนอยู่นับร้อยไม่ว่าจะเป็น เอลฟ์  คนแคระ  หรือแม้กระทั่งมนุษย์  แต่สิ่งที่ทุคนต่างทำเหมือนๆกันคือสายตาที่มองข้าด้วยความเหยียดหยาบข้าตอนนี้ความกลัวในใจของข้าเริ่มผุดพรายเหมือนดอกเห็ดที่กำลังงอกงาม
ข้าเดินต่อไปเพยีงไม่กี่ก้าวเสียงกระซิบภายในห้องโถงขนาดใหญ่นี้ก็กลายเป็นเสียงพูดคุยเหมือนสายฝนที่ตกลงมาไม่รู้จักหยุดไม่รู้จักจักย่อนข้าพยายามข่มความกลัวไว้จนเสียงหนึ่งผ่านเข้ามาหูข้า
'' เจ้าบ้านั้นมันไม่รู้หรือไงว่าสิ่งที่มันสร้างมาน่ะหายนะชัดๆ ''
     เพียงเท่านี้ความกลัวภายในใจของข้าก็กลายเป็นความโกรธแค้น หมอกสีดำได้ไหลมาจากตรวนเวทเสียงที่เคยดังอนู่รอบๆข้าค่อยๆหยุดลงที่ล่ะน้อย นายทหารที่ยีนอยู่ข้างหลังผลักข้าอีกครั้งข้ามาหยุดอยู่ตรงกลางวงแหวนแล้วก็เกิดแสงสีขาวสว่างวาบ ..  .. ..
'' ไม่! ... ''
     เสียงร้องและจิตสังหารที่แผ่ไปทั่วห้องทำให้มือเรียวขาวที่กำลังจะมาเตะตัวเขาหยุดลงทันที
'' ข้ากำลังจะปลุกท่าน '' น้ำเสียงที่อ่อนโยนและคุ้นเคยของหญิงสาวทำให้ให้สติของชายหนุ่มกลับมาอีกครั้ง
'' ขอบใจรีเฟีย . . . เจ้าปลุกเจ้าขี้เซาหรือยัง ''
'' ยังเลย ขืนไปปลุกตอนนี้ข้าว่ามีหวังหลับอีกรอบแน่ ''
'' จริงของเจ้า ''
'' งั้นข้าไปข้าไปล่ะ '' พูดจบรีเฟียก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งฟาอัสให้อยู่ในห้อง
พระจันทร์คืนนี้ชั่งสว่างยิ่งนักผมสีแดงที่เคยดูยุ่งเหยิงของฟาอัสตอนนี้กลับมาเป็นปกติแล้วดวงตาสีแดงเพลิงมองพระจันทร์อย่างเลื่อนลอยเหมือนจะขอให้เวลานี้หยุดเดิน
 
                    ท่ามกลางสายหมอกร่างทั้งสามยืนมองประตูอย่างรอคอย
'' ฟาอัสเจ้าทำบ้าอ่ะไรอยู่   เจ้ารู้ไหมว่าข้าเสียเวลานอนไปมากขนานไหนน่ะฟาอัส ''
'' เงียบเหอะน่าเซมัส ตั้งแต่ข้าไปปลุกเจ้ามันห้านาทีเองน่ะ ''
'' ห้านาทีงั้นหรอรีเฟีย นั้นมันตั้งห้านาทีเลยน่ะ ตั้งห้านาทีนะเข้าใจไหม '' เซมัสเป็นชายร่างสูงมีผมที่ขาวสนิทมีนัยตาเป็นสีฟ้าสว่าง ถึงแม้มันจะดูไม่เหมือนของมนุษย์ก็ตาม ส่วนรีเฟียก็เหมือนกับเซมัสเธอมีผมสีขาวสนิทที่แต่ต่างก็มีเพียงนัยตาสีเขียวมรกต
'' ตั้งห้านาทีก็ห้านาที '' รีเฟียมองเซมัสด้วยความสงสาร
'' ฟาติอัส อาฟาเอลออกมาซักทีสิไม่อย่างนั้นข้าจะลากเจ้าออกมา! '' จบเสียงโวยวายของเซมัสประตูก็เปิดออกถึงแม้สีหน้าของฟาอัสจะซูบเซียวแต่เข้าก็ยังยิ้มให้กับเซมัสที่ตอนนี้กำลังจะตะโกนด่าอีกครั้งแต่ก่อนที่เซมัสจะทันได้เปิดปากก็มีมือมาจับที่ไหล่ของเขาไว้
'' แล้วเราจะไปกันยังไงกับโลกที่เจ้าจากมานั้นน่ะ '' ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนดูสถานการณ์อยู่นานถามขึ้น
ฟาอัสยืนมองสหายของตนอย่างพินิจอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหยิบลูกกวาดออกมาจากกระเป๋า
'' เราจะไปอีกมิติหนึ่งด้วยลูกกวาดเนี้ยน่ะ '' 
'' ใช่เซมัสเราจะไปกันด้วยลูกกวาด '' ทุกคนต่างมองหน้าฟาอัสแต่ทุกคนก็ยอมรับไปคนละลูก
'' นับสามน่ะ   สาม ''
แสงสีขาวสว่างวาบไปทั่วฟาอัสรู้สึกได้ถึงอากาศรอบๆตัวกำลังกดทับร่างของเขา ความเจ็บปวดเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว หัวของเขาปวดเหมือนเอาไปโขกกับก้อนหิน แล้วความมืดก็เข้ามาแทนทุกอย่าง
'' เห้ ฟาอัสนายจะห่อยอยู่บนนั้นอีกนานไหมนะ ''
     ฟาอัสเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง และตอนนี้ร่างของเขาก็ห่อยอยู่บนยอดไม้แล้วจู่ๆก็มีนกสีแดงตัวใหญ่บินมามันเกาะที่ขาของเขาและวางร่างของเขาลงบนสิงโตสีขาวตัวยาวกว่าห้าเมตร
'' ขอบใจ '' ฟาอัสมองไปรอบๆแล้วเขาก็เจอเข้ากับรีเฟียที่ตอนนี้กลายเป็นเสือขาวไปแล้ว
'' เอาล่ะก่อนอื่นรีเฟียข้าอยากให้เจ้าช่วยสืบเรื่องของอาวุธนั้น ไปในร่างแมวยิ่งดี '' พูดจบร่างของเสือขาวก็กลายเป็นลูกแมวแล้วเดินออกจากกลุ่มไป
'' ฟิล ข้าอยากให้เจ้าคอยส่งข่าวของข่าวและคอยช่วยสนับสนุน '' ร่างของนกไฟพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจแล้วบินออกไป
'' ส่วนเจ้าเซมัสกลายเป็นตัวเล็กซะ ''
'' อะไรน่ะ เจ้าจะให้ข้า .. ข้ ..ข้าเป็นราชสีห์น่ะ '' เซมัสเริ่มโวยวายอีกครั้งเมื่อตนต้องกลายเป็นลูกแมว
'' ก็ถ้าเจ้าอยากนอน ''
'' ตกลง '' เซมัสรีบตอบทันทีจนฟาอัสต้องยิ้ม
'' เราจะไปอาเทียกัน ''