แรงบันดาลใจ

 
แสงแดดอ่อนๆ ของเช้าที่สดใส ตกกระทบลงมาบนตัวของเด็กสาวคนนึงที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาปั่นจักรยานด้วยความเร็วสูง สายลมพัดผ่านร่างของเด็กสาวราวกับโอบอุ้มร่างไว้ไม่ให้ตกจากจักรยาน เสียงหอบเบาๆ บ่งบอกว่าเธอเริ่มจะหมดแรงแล้ว แต่ก่อนที่เธอจะเป็นลมไปซะก่อน เธอก็ได้ถึงหน้าหมู่บ้านของเธอเป็นที่เรียบร้อย เธอรีบลงจากจักรยานและนำจักรยานของเธอไปล็อคไว้ทันที จากนั้นเธอก็รีบวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์หน้าหมู่บ้าน
 
“เฮ้อ~ นึกว่าจะไม่ทันซะละ”
 
เป็นเวลาเดียวกันกับที่รถเมล์สายประจำมาพอดี เธอก้าวขึ้นรถเมล์และมองหาที่นั่ง แล้วเธอก็เลือกที่จะเดินตรงไปที่นั่งเบาะคู่แถวแรก ซึ่งมีหญิงชราคนหนึ่งนั่งอยู่ ขณะที่เธอกำลังจะถึงที่นั่งนั้น ก็มีเด็กหนุ่มที่ไหนไม่รู้มาแย่งที่นั่งไปต่อหน้าต่อตา ! เธอได้แต่ยืนอึ้ง และมองเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าราวกับว่าอยากจะจดจำไปจนวันตาย เขาใส่หูฟัง ฟังเพลงสบายใจเฉิ้มและมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่แคร์โลก
 
“ไอ้บ้า ! ไม่เห็นรึไงว่ามีคนเขาจะนั่งเนี่ย !! ตาบอดรึไงฮะ !”
 
เธอคิดในใจอย่างแค้นเคือง มือกำราวจับแน่น และมองหน้าของเด็กหนุ่มไม่วางตา เขาใส่ชุดนักเรียน แต่การแต่งตัวยังกับมาเฟีย
 
“ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่า ต้องเป็นเด็กเกเรแน่ๆ !”
 
เธอยังบ่นในใจไม่หยุดและมองเขาต่ออย่างละเอียด เขามีผมที่ดำกริบและเป็นผมที่ยาวกว่ามาตรฐานของเด็กม.ปลาย คนอื่นๆ หน้าตาตี๊ๆ ของเขา เป็นแหล่งรวมของคิ้วที่ดำดก จมูกที่โด่ง ปากที่เป็นรูปกระจิ๊บ รูปร่างสมส่วน และผิวที่ขาวสะอาด
 
“ก็ไม่ได้ดูดีเท่าไหร่หรอก !!! ชิย์ !!”
 
ในที่สุดเขาก็หันมาทางเธอเหมือนเพิ่งรู้สึกตัวว่า รังสีอำมหิตกำลังแพร่ซ่านมาถึงตัวเขา เมื่อตาเขาและเธอประสานกัน มันทำให้เธอปฎิเสธไม่ได้เลยว่า มันมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับความรู้สึกเล็กๆในใจของเธอ  “ทำไมใจฉันสั่นอย่างนี้นะ .. ?”
 
“โอ๊ย !! เธอเหมออะไรของเธอเนี่ย !!”
 
เขาร้องขึ้นด้วยเสียงที่ดัง จนทำให้เธอตื่นจากภวัง 
 
“ฮะ ! อะไรใครเหมอ !”
 
"เธอจะบอกว่าเธอไม่เหมองั้นสิ !" 
 
"ใช่สิ ! ก็ฉันไม่ได้เหมอ !"
 
"แล้วกระเป๋าของเธอที่อยู่บนเท้าฉันเนี่ย ! หมายความว่า เธอตั้งใจทำงั้นสิ !" 
 
เธอก้มลงมองที่เท้าของเขา และพบว่า กระเป๋าของเธอได้นอนแน่นิ่งอยู่บนเท้าของเขา
 
“อุ๊ย! ไปอยู่ตรงนั้นได้ไง ?”
 
"นี่เธอตั้งใจแกล้งฉันใช่มั้ย !?"
 
"เห้ย ! ป่าวนะ ! ไม่ได้ตั้งใจ"
 
"ไม่ได้ตั้งใจ !? งั้นเธอก็เหมอ ! ทำไมหรอ !? ฉันหล่อโดนใจเธอมากสินะ ?"
 
"ไอบ้า ! หลงตัวเอง!"
 
เหมือนโชคเข้าข้าง รถเมล์ได้มาหยุดที่หน้าโรงเรียนของเธอทันเวลาพอดี เธอรีบก้มเก็บกระเป๋าและเดินลงบันไดพร้อมกับหันไปมองเขาอีกครั้งก่อนจะลง พร้อมกับคิดในใจ
 
“สมน้ำหน้า ! อยากมาแย่งที่ฉันดีนัก เป็นไงละ! ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร”
 
“ก็ไม่ได้ดูดีเท่าไหร่หรอก ! จริงๆ !”
 
แล้วเธอก็อดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองคิด
 
“วันนี้... เป็นการเริ่มต้นของวันที่...... >//< ”