[นิยาย]คนนี้แหละแฟนผม(yaoi)

เฮ้อ สรุปว่าวันนี้ผมโดดเรียนไปทั้งวันเลยข้อเท้าก็ยังไม่หายแถมยังต้องคอยหลบรุ่นพี่คนนั้นอีก ก็เขาตามผมแจเลยอ่ะ ฮืออออ 
 
 'กริ๊งง' 
 
อ๊าา กริ๊งเลิกเรียนออกแล้ววว >< จะได้กลับบ้านสักที 
 
'อ๊ะ! นั่นพี่ชายนิ!' ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาพี่ชายแต่......
 
'ไมล์! ริวขอเดินกลับด้วยน๊าา' เจ้าของเสียงนี้คือริว... เขาวิ่งเข้ามาหาพี่ชายผมแล้วเกาะแขนพลางทำหน้าอ้อนจะกลับบ้านด้วย....  ผมคงไม่ต้องเดินเข้าไปหาพี่ชายแล้วล่ะเนอะ  พี่เค้ามีคนเดินกลับบ้านด้วยแล้วนี่น่า
 
ว่าแต่... ผมลืมบอกไปรึป่าวว่าพี่ชายผมชื่อ"ไมล์" แล้วผมชื่อ "ม่อน" ชื่อผมไม่ค่อยเหมือนผู้ชายเลยเนอะ ช่างเถอะ! กลับบ้านดีกว่า ป่านี้พี่เขาคงเดินไปได้ไกลกันแล้ว.....
 
'เฮ้ย! นายอ่ะ' ใครมาตะโกนอะไรแถวนี้นะ ช่างเขาเถอะผมส่ายหัวพลางพยายามเดินต่อ
 
'น้องคนนั้นน่ะ! คนที่ข้อเท้าเจ็บนั่นนะรอพี่ก่อน!'
 
'หือออ? ข้อเท้าเจ็บหรอ?' ผมหันมองไปรอบๆตัวเองก็ไม่เห็นมีใครข้อเท้าเจ็บ จะมีก็แต่ผมคนเดียว งั้นเขาก็เรียกผม? 
 
'เฮ้อออ หาเจอจนได้!'
 
'อ๊ะ!' ผมรีบหันไปมองคนที่มาจับไหล่ผมแต่ก็ต้องอ้าปากค้าง....  ฮืออออ ก็ไอ้รุ่นพี่คนนั้นน่ะสิ จะมาก่อกวนผมอีกแล้วหรออออ
 
'กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง'
 
'ห หือกลับบ้าน? ไปส่ง?'
 
'ใช่ เดี๋ยวพี่ไปส่งเป็นการขอโทดที่วันนี้ทำเราเจ็บ' พี่เขาพูดพร้อมกับมองมาที่ข้อเท้าผม
 
'ม ไม่เป็นไรครับผมกลับเองได้' ผมพูดจบก็เตรียมหันหลังให้พี่เขาเพื่อจะเดินกลับบ้าน
 
'เดี๋ยวพี่ไปส่ง!' แต่เดินยังไม่ถึงก้าวพี่เขาก็เข้ามาประคองผม เฮ้อจะไปส่งให้ได้ใช่ไหมเนี้ย
 
'ครับๆ ตามใจพี่เลยอยากไปก็ไป' ผมพูดเนื่อยๆเพราะขี้เกียจจะเถียงแล้ว
 
'งั้นกลับกันเถอะ' พี่เขาพูดพร้องทั้งยิ้มจนผมคิดว่าถ้ายิ้มกว้างกว่านี้อีกนิดปากคงจะได้ฉีกแน่ๆ
 
ตลอดทางระหว่างกลับบ้านผมก็ไม่ได้พูดอะไร มีแต่พี่เขานัั่นแหละที่คอยถามผมว่า "เจ็บไหม?" "หิวไหม?" "ขี่หลังพี่ป่าว?" และอื่นๆ จนผมเหนื่อยแทนพี่เขาเลยล่ะ เฮ้ออ
 
'อ่า บ้านหลังข้างหน้านี้ก็บ้านผมแล้วครับพี่กลับเถอะ ผมไม่เป็นอะไรมากหรอก' ผมหันไปพูดกับพี่คนนั้นพร้อมกับส่งยิ้มน้อยๆให้แทนการของคุณที่เดินมาส่งแถมยังชวนผมคุยตลอด ฮ่าๆ
 
'ให้พี่ไปส่งหน้าบ้านนะ พี่จะได้มั่นใจว่าถึงบ้านปลอดภัยจริงๆ'
 
'อ่า ก็ได้ครับ' ผมพยักหน้าตอบพร้อมกับที่พี่เขาพยุงผมเดินไปจนถึงหน้าบ้าน
 
'ขอบคุณนะครับที่มาส่ง' ผมจับประตูรั้วไว้พร้อมกับกล่าวขอบคุณพี่เขา
 
'ไม่เป็นไรหรอก พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษที่ทำให้เราเป็นแบบนี้'
 
'ไม่เป็นไรครับ มันเป็นอุบัติเหตุ'
 
'งั้นพี่กลับแล้วนะ บ๊ายบาย'
 
'บายครับ' ผมยืนโบกมือลาพี่เขาจนพี่เขาเดินไปจนลับสายตาผม  เฮ้อพี่ชายคงจะอยู่บนห้องแล้วล่ะมั้ง ผมยังไม่กล้าไปเจอพี่ชายเลยเพราะถ้าเห็นพี่เขาผมคงจะนึกถึงเรื่องริวอีก  ยิ่งนึกยิ่งเจ็บ.... เฮ้ออ ผมหยุดคิดแล้วเปิดประตูเข้าบ้านแต่พี่ชายดันนั่งอยู่ที่โซฟาแล้วหันหน้านิ่งๆมาทางผม  หึ้ยยย น่ากลัววว T^T
 
'ไปไหนมา' พี่ชายถามเสียงเย็นจนผมเสียวสันหลังไปหมด
 
'อ เอ่อ..'
 
'ทำไมเมื่อเช้าไม่ปลุก'
 
'ทำไมไม่รอไปโรงเรียนพร้อมกัน!'
 
'ทำไมไม่เข้าเรียนทั้งวัน!!'
 
'แล้วเมื่อกี้ผู้ชายที่ไหนมาส่งห๊ะ!!!'