You are crazy!!! บ้าอย่างนี้เจอฉันหน่อยเป็นไง

บทที่ 3
วันนี้ก็เป็นอีกวันนึงที่ต้องตื่นไปโรงเรียนแต่เช้า แต่ที่ไม่เหมือนก็คงจะเป็นเมื่อวานนี้ที่ชั้นได้จดหมายจากแม่หล่ะมั้งยังรู้สึกคนลุกไม่หายเลยอ่ะปกติแม่ไม่เคยเขียนโน๊ตหรืออะไรเทือนั้นหรอกเพราะจะใช้สั่งเอา ชั้นรีบปัดความคิดออกไปแล้วรีบไปอาบน้ำ แต่งตัว จัดตารางเรียนและต้องรีบไปทานข้าวฝีมือป้าคิม
หลังจากที่พี่และชั้นทานข้าวเสร็จก็ไปโรงเรียนวันนี้ดูคนยังเยอะอยู่แต่รอไปก่อนเถอะเดียวคนก็จะมาสายเพราะเริ่มไม่มีอะไรคุย พอลงจากรถได้ชั้นก็ต้องเดินอีกไกลถ้าถามว่าทำไมก็เพราะโรงเรียนมันใหญ่ไงไม่รู้จะใหญ่ไปไหน วันนี้เป็นวันแรกที่ชั้นมีเป้าหมายและเป้าหมายของชั้นก็คือเดินๆไปตีสนิทกับเรลลาหัวหน้าห้องที่พี่ชั้นเพิ่งย้ายไปนั่งข้างๆไง
“สวัสดีเรลลาห์”เรลลาห์ดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยังทักชั้นตอบ
“สวัสดีนิมแล้วโชล่ะไปไหน”
“อ๋อ โชไปเข้าห้องน้ำน่ะเดี๋ยวก็คงมา”
“อ๋อ แล้วเธอมีอะไรรึเปล่า”นั่นรู้อีก
“คือว่าการบ้านเมื่อวานเธอเสร็จยัง”นี่แหละคือเป้าหมายของวันนี้
“เสร็จแล้วทำไมหรอ”
“ขอยืมดูหน่อยได้มั้ย”ยายนั่นขมวดคิ้วพ้อมกับถามว่า
“เธอยังไม่ได้ทำอีกหรอ ส่งวันนี้น่ะ”
“ทำแล้วแต่ยังไม่เสร็จน่ะ แล้วตกลงยืมได้มั้ย”
“ได้สิ”ยายนั่นลงไปหาใต้โต๊ะสักพัก
“อ่ะนี่ ถ้าไม่เข้าใจอะไรมาถามได้เลยน่ะ...แล้วโชทำการบ้านเสร็จรึยัง”
“เสร็จแล้วแหลออย่างโชง่ายๆอยู่แล้ว ไปหล่ะไม่กวนแล้ว”
“จะ”
หลังจากนั้นชั้นก็ทำงานอย่างเมามัน ความจริงที่ชั้นทำงานไม่เสร็จก็เป็นเพราะเมื่อคืนผับของพ่อชั้นเกิดมีปัญหาขึ้นชั้นกับพี่ก็เลยต้องไปเคลียห์กว่าจะได้กลับก็ประมาณตีหนึ่งนู่นแต่พี่ชั้นน่ะถึงจะดึกแค่ไหนการบ้านห็จะต้องเสร็จไม่เสร็จไม่ได้และเหตุผลว่าทำไมชั้นไม่ยืมของพี่ก็เป็นเพราะพี่ไม่ให้และเหตุผลที่ชั้นต้องขอเรลลาห์ตอนที่พี่ไม่อยู่ก็เพราะอย่างนี้แหละ
“แกๆเห็นวันนี้จะมีเด็กใหม่เข้ามาด้วย”เสียงตื่นเต้นดังมามิยูสมาชิกแก๊งอะไรก็ไม่รู้จำไม่ได้พูดขึ้น
“จริงหรอ เทอมสองแล้วยังมีคนเข้ามาอีกหรอ”เรจังสมาชิกอีกคนหนึ่งพูด ไม่ใช่สิเค้าเรียกกันว่าตะโกน นี่ยังดีน่ะมีแค่สองคนปกติมากันเป็นโขยงพูดทีเเสียงดังทะลุปูนเลยอ่ะ
“เห็นบอกว่าเป็นผู้ชายอ่ะ”มิยูตอบพร้อมกับทำหน้าที่เค้าเรียกกันว่าฟินสุดๆนี่ขนาดยังม่เห็นหน้าน่ะเนี่ยแต่เอ้ยรีบทำการบ้านเหอะมัวแต่มานั่งดูคนอื่นเค้าแต่ความจริงมันก็แปลกน่ะที่เทอมสองแล้วยังมีคนย้ายเข้ามาอีก...โอ๊ยช่างเหอะเรื่องไร้สาระหลังจากนั้นชั้นก็ทำงานจนเสร็จแล้วก็ไปเข้าแถว พอเข้าแถวเสร็จก็มีสัญญาณเริ่มเรียนคาบแรกแต่วันนี้ทำไมครูที่ปรึกษาเข้ามาก่อนหล่ะเนี่ย
“วันนี้มีเด็กใหม่เพิ่งย้ายมานะจะ”อ่าว มาห้องเราซะงั้นแต่ขออย่างอย่าให้เป็นผู้ชายเลยเพราะถ้าเป็นผู้ชายก็จะต้องมานั่งข้างชั้นอย่างแน่นอนเพราะที่ข้างชั้นมันว่า
“อ่ะ เข้ามาเลยจะ”ลุ้น ตอนนี้ประตูค่อยเปิดออกและเมื่อขาแรกที่ก้าวเข้ามาเป็น!....เป็น!!....เป็น!!!กางเกงก็แสดงว่าเป็นผู้ชายชั้นหยุดดูทันทีเฮ้ออะไรมันจะโชคร้ายขนาดนี้นี่ขนาดยังไม่ได้มองหน้าชั้นก็รู้ว่าหน้าหมอนั่นมันต้องทุเรศสุดๆ ชั้นรู้สึกว่ากล้ามเนื้อทุกส่วนของชั้นอ่อนล้ามากชั้นก้มหน้าลงกับตะ และรู้สึกหูอื้อนิดๆด้วย ในระหว่างชั้นไม่ได้ยินอะไรเลยจนคุณครูขานชื่อชั้น
“ค่ะ”
“นั่นแหละจะไปนั่งตรงนั้นเลยน่ะ”
“ครับ”
ตอนนี้หมอนั่นเดินมาข้างๆชั้นและนั่งลงถึงตอนี้ชั้นก็ยังไม่ได้เห็นหน้าหมอนั่นเลยน่ะเนี่ย
“ไงเธอไม่เจอกันตั้งนาน”เอ๊ะเสียงคุ้นๆแหะ
“ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยไง”คุ้นมาก ชั้นค่อยๆหันหน้าไมปทางด้านขวาอย่างช้าๆพร้อมกับภาวนาไปด้วยในใจว่าขอให้ไม่เป็นอย่างที่ชั้นคิดและ...!!!ชั้นก็เห็น ไอคิบะซึ่งตอนนี้นั่งอยู่ข้างชั้นและที่สำคัญอยู่ในเครื่องแบบของโรงเรียนชั้นดูหน้าหมอนี่ก็ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ ณ จุดๆนี้
“มาได้ยังไง”
“ขับรถมาไง”
“ไม่ใช่ ชั้นหมายถึงว่านายมาทำอะไรที่นี่”
“อ๋อ ก็มาเรียนหนังสือไง”
“นายโดนโรงเรียนเก่าไล่ออกรึไง”
“เปล่า”
“แล้วนายมาเรียนที่นี่ทำไม”
“เธอน่าจะคิดก่อนพูดบ้างน่ะ ก็พ่อแม่เราสองคนไง”
“นายหมายถึงแม่ชั้นงั้นหรอ”
“เออ”
“แล้วมันเกี่ยวยังไงกับที่นายมาเรียนที่นี่”
“ก็พ่อชั้นบอกว่าพวกเราห่างเหินกันเกินไปชั้นก็เลยโดนย้ายและที่สำคัญคือตอนนี้ชั้นโดนแยกกับแจซ”อ๋อ พอเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว แต่ชั้นสงสัยอยู่อย่างนึง
“แจซ...แจซไหนของนาย”
“ก็แฟนชั้นไง”อ๋อ ยายรองเท้านั่นน่ะหรอ
“เฮ้อ ยังไงก็ไม่หลุดหรอเนี่ย”
“หลุดอะไรของเธอ”
“ก็เรื่องบ้าๆนี่ไงอุตส่าห์หายไปตั้งนาน”
“จะหลุดหรือไม่ยังไงชั้นก็ไม่ยอมเลิกกับแจซหรอกถึงจะต้องตายชั้นก็ไม่เลิก”
“เออดีให้มันจริงเถอะ”
“เธอคอยดูรึกัน”
บางทีหน้าหมอนี่ก็จริงจังไปน่ะ