Unconscious mind to love

   Unconscious mind to love (เผลอใจไปรักเธอ) : ชีวิตของผู้หญิงอย่างฉันต้องวุ่นวายอยู่ในรั้วมหาลัยK เพราะต้องการกลับมาแก้แค้นคนคนหนึ่งแท้ๆเลยเชียว
                                                             Race Day :)
นี่ก็เหลือเวลาอีก3วันก็จะถึงวันแข่งขันแล้วฉันฝึกซ้อมทุกๆวันกับโทนี่แล้วก็ยังคงรับน้องทุกๆวันเจอแต่หน้าอี่ตาชางมินข่าวลือฮือฮาไปทั่วมหาลัยว่าชางมินสุดหล่อมาคบกับฉันเพราะวันนั้นชางมินมารับและก็ส่งฉันกลับบ้านจนเพื่อนๆฉันอึ้งไปเลยโดยเฉพาะยัยคิวลี่ที่ชื่นชอบชื่นชมกลุ่มชางมิน
          "ถือว่าเธออันตรายนะอีก3วันจะแข่งแล้วเธอยังต้องฝึกเพิ่มนะแต่ก็ดีมากที่ดำน้ำได้5นาทีแล้ว"นายโทนี่พูด
         "อือ"
         "สิ่งสำคัญคือการที่เธอจะต้องทิ้งความกลัวและมีความกล้า ความเชื่อมั่นในตัวเองและก็มั่นใจและก็ทำให้เต็มที่หลังจากวันนี้ไปฉันจะพาเธอไปฝึกที่ข้างผับเพราะที่นั่นเป็นสระใหญ่เหมาะกับการฝึกก่อนถึงวันจริง" โห สระใหญ่หรอ ตื่นเต้นจังง+.+
         "งั้นก็ไปกันเถอะ ^^ "แล้วฉันก็ขับรถมากับโทนี่ถึงสระว่ายน้ำคนเยอะเหมือนกันแฮะ 1ทุ่มแล้ว 
         "เธอใส่ชุดมิดชิดหน่อยละกันที่นี่คนเยอะนะ"ฉันเอาชุดที่มิดชิดสุดๆมาเป็นกระโปรงโชว์แต่หลัง
เนื่องจากมีคนเยอะฉันกับโทนี่ค่อยๆเลือกทำเลในการฝึก
         "โอ๊ย..."มีคนมาชนฉันจนแนบติดกับโทนี่มากทำไมรู้สึกร้อนแปลกๆแฮะฮึ่มมมหุ่นอี่ตาโทนี่ก็ดีนะตรงสเปคฉันเลย เห้ยคิดไรเนี่ยก็แค่พอใช้ได้ -..-
         "เป็นอะไรไหม"
         "มะ...ไม่ๆ" ฉันก็ลองว่ายไปกลับท่าต่างๆเนื่องจากกรรมการอาจจะดูลีลาโทนี่เลยฝึกให้ฉันว่ายท่าผีเสื้อ ท่าอื่นๆ และก็ลองจับเวลาดูทุกๆวันๆ
          "ดีแล้วจากเริ่มเธอใช้เวลาเป็น15นาที ตอนนี้เหลือ 6นาทีแล้วดีมากถ้าให้ดีต้องลดลงอีกนะ"
          "เออ...แล้วนายตอนที่จะแข่งระดับโลกแล้วไม่ได้แข่งนายรู้สึกยังไงหรอ?"
          "อ่อ หึ ฉันน่ะหรอฉันเองชอบทำหลายอย่างว่ายน้ำก็แค่ฆ่าเวลาน่ะแต่ฉันกลับทำมันได้ดีฟลุ๊คไปแข่งระดับโลกซะงั้นไม่ได้แข่งฉันก็ไม่เสียใจหรอกนะเพราะมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันรักมากขนาดต้องมาเสียใจหลายๆปีหรอกคนเราจะทำอะไรสักอย่างได้ดีก็ต่อเมื่อรักที่จะทำ "
            "งั้นหรองั้นฉันคงทำได้ไม่ดี..."ฉันพูดเสียงแผ่วๆใช่สิที่ทำเพราะฉันอยากแข่งกับยัยเอ้ไม่ใช่เพราะฉันรักในการว่ายน้ำนี่
            "เธอตั้งใจดีนะฉันเชื่อว่าเธอต้องทำได้" โทนี่พูดให้กำลังใจ
            "โทเทรนเนอร์คนเก่งสอนทั้งคนนี่เนอะ ฮ่าๆๆๆ"แล้วฉันขับรถมาถึงบ้านแล้วแยกย้ายกันเข้าบ้าน
           "นี่!เธอจะแวะมากินเกี๋ยวทอดก็ได้นะฉันทำเอาไว้น่ะ" นายโทเทรนเนอร์เอ่ยชวนฉัน
           "หึโอเคเดี๋ยวอาบน้ำเสร็จจะแวะไปกิน"ฉันอาบน้ำเสร็จกำลังลงไปจะไปบ้านนายโทนี่เจอเข้ากับอี่ตาชางมินซะก่อนสงสัยจะออกมาหาอะไรกิน
           "ดึกป่านนี้เธอจะไปไหนล่ะเดี๋ยวก็ไปซ้อมคนเดินตามอีก=="ฉันซ้อมนายคนเดียวล่ะย่ะ
           "ไม่ได้ไปไหนนี่แค่แวะไปกินข้าวกับเพื่อนข้างบ้าน"
            "เหอะของฟรีนี่ชอบจังนะ! ผู้หญิงผู้ชาย?" ย่ะๆๆ ของฟรีนี่ยะ
            "ย่ะฉันชอบละจะทำไมละอะไรผู้หญิงผู้ชายห้ะ?"
            "หมายถึงเพื่อนข้างบ้านเธออ่ะ"
            "ก็โทนี่ไงo.o?" 
            "ห้ะ!!!ยัยบ้านี่กลางคืนมืดๆจะเข้าบ้านผู้ชายแล้วเธอกับหมอนั่นทำไมบ้านติดกัน?"โอยอะไรของตานี่ทำไมต้องทำตัวแปลกๆพูดก็แปลก
            "ก็เขาชวน"
            "ชวนก็ไป? มานี่เลยๆถ้าเธอไปฉันไปด้วยไหนดูสิของฟรีอร่อยแค่ไหน?"แล้วเขาก็ตามฉันมาเฉย??ฉันกดออดหน้าบ้านโทนี่
            "อ้าวมาแล้วหรอ:D? .......รุ่นพี่มานี่ได้ไงO.O?" นายโทนี่เหมือนจะตกใจมากใช่สิเขาไม่รู้ว่ารุ่นพี่ก็อยู่หมู่บ้านเดียวกับเขาและฉันแต่รุ่นพี่คงตกใจกว่าที่ฉันกับโทนี่บ้านติดกัน
            "ฉันอยู่หมู่บ้านนี้ได้ข่าวว่านายชวนยัยนี่มากินฟรีฉันเลยอยากกินด้วยไม่ได้หรอ?"
            "อ่าา...เชิญครับ"นายโทเทรนเนอร์ส่งสีหน้ามาให้ฉันประมาณว่าเธอชวนเขามาหรอฉันก็ส่ายหน้า
            "โทเทรนเนอร์เดี๋ยวฉันเอามาเสิร์ฟเองนายนั่งกับรุ่นพี่เนี่ยแหละ"
            "เธอรู้หรอว่าห้องครัวเขาอยู่ไหนของเขาวางไว้ตรงไหน?"ชางมินถามแบบสงสัย
            "รู้สิก็มาทุกวัน-3-" โทนี่ทำหน้าตาแปลกๆส่วนชางมินก็โมกตาซะจะกระเด็นออกจากเบ้าตา
           "อะไรนะ?!ทุกวัน"นายชางมินทำสีหน้าแปลกๆทำหน้าค้อนใส่นายโทนี่
           "แล้วทำไมรุ่นพี่ต้องมาแย่งฉันกินด้วยเนี่ย?!" ฉันต่อว่าอี่ตาชางมิน
           "ฉันต้องถามเธอมากกว่าทำไมต้องมาบ้านหมอนี่ทุกวัน"ชางมินถามฉันกลับ
            "เออ...ผมว่ารุ่นพี่ล่ะครับทำไมไปหาแอลตอนดึกๆ"โทนี่ถามชางมิน
           "ก็ฉันจะไปหาของกินไงดันเจอยัยนี่เข้า"
           "อ่อแล้วทำไมนายไม่ไปหาของกินล่ะมาแย่งฉันทำไม?"ฉันว่ากลับ
            "ทำไมพวกนายไม่อยากให้รุ่นพี่มานั่งกินด้วยหรอ?" ตาชางมินเอาคำว่ารุ่นพี่มาขู่ฉันกับโทเทรนเนอร์
            "จะกินอะไรก็ตามใจนายเถอะขอแค่หุบปากก็พอ!"ฉันพูดแล้วก็คีบเกี๊ยวยัดปากชางมินเฮ้อวุ่นวายตลอดเวลาโทเทรนเนอร์กับตาชางมินอยู่ด้วยกัน
             -___- =___+ +___O O__OOoO ฉันค่อยๆลืมตาตื่นโอยยๆขี้เกียจไปเรียนจัง,,,,,
            "ยัยแอลลลล วันนี้มาสายนะยะ!" ยัยแคร์ลายถาม
            "=.=หืม ...อืม"
            "ตายๆๆๆ ลืมตาได้ล่ะย่ะเรียนๆๆ"ยัยเจบ่นอีกแล้ววว Y_Y ตึ่งงงง เสียงไลน์เข้าใคร   ไลน์มานะ ...? พาสซั่น งั้นหรอไม่ได้ทักคัยกันเป็นจะ2ปีแล้วจู่ก็ทักมา...แปลกมาก
           'แอลเธออยู่ไหน?'
            'เรียนค่ะ'
            'อ่อหรอ ตอนเที่ยงพอมีเวลาไหม?'
            'ทำไมหรอคะ...?'
            'คือพี่อยากชวนไปกินข้าวน่ะ'
            '.......'
            'แล้วแฟนพี่ล่ะคะ?'
            'อืมมไม่ค่อยได้คุยกันหรอกทะเลาะกันนิดหน่อย'
            'อ่าห้ะ แอลเรียนก่อนนะคะ'
            'ชั้นไหนล่ะ?'
             ' 3 ค่ะ '
 ไม่รู้ว่ามีอะไรจะคุยกับฉันกันเหอะแต่ก็ดีจะได้เริ่มแผนต่อไปฉันนั่งเรียนต่อเรื่อยๆใกล้จะหมดคบแล้ว;)
             "แอล นั่นพาสซั่นนี่" ยัยโมบอกฉัน
             "หืม?ไหนยะ"
             "นั่นไงแกรอหน้าห้องเหมือนมารอแกเลยอ่ะ>.<" ยัยโมชี้ไปหน้าห้อง
            "เออจริงด้วยแก" ยัยเก้าเออออตาม มารอถึงหน้าห้องเลยหรอหึ!ฉันหันไปมองโทนี่
            "นายมีเพื่อนไปกินข้าวไหม?" แหงสิหมอนี่ฮอตก็จริงไม่สุงสิงกับใครนอกจากฉันช่วงนี้สอนว่ายน้ำให้อยู่ ฉันกลัวเขาเหงา
            "หืม ไม่แต่เธอจะไปกินกับเขาก็ได้นะฉันเองก็กินคนเดียวจนชินแล้ว"โทนี่พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร
            "อ่า...." ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆนะ;/ฉันเดินออกไปพบพาสซั่น
           "พี่ไม่เห็นต้องมารอก็ได้นี่คะ"ฉันกลัวสายตาผู้คนน่ะสิพาสซั่นก็ดังนะแถมยังคบกับเอ้สาวดังอีกดังมาเจอกับดังก็โคตะระดังน่ะสิแต่ช่วงหลังมาเนี่ยพาสซั่นดับเลยเพราะชางมินดังที่สุดตอนนี้แล้ว
            "เอิ่มไม่เป็นไรพี่ว่าเราไปกันเถอะ:)"
            "พี่ขับนำไปนะเดี๋ยวแอลขับตาม"
            "ไม่ต้องไปรถพี่เนี่ยแหละ"ห้ะ! จะดีหรอเนี่ยขืนแก๊งค์แฟนตาพาสซั่นมาเจอฉันไม่โดนรุมตบเรอะ
           "เอ่อออ...จะดีหรอคะ?"
           " :) อืมไม่ต้องเปลืองน้ำมันรถแอลหรอกพี่ขับไปเอง"
           "ค่ะ " ฉันเดินตามไปที่รถหึรถพาสซั่นน่ะหรอตอนนั้นดูดีในหมู่สาวๆน่ะแต่ตอนนี้ยังหรูเทียบกับรถฉันหรือโทนี่ ชางมินไม่ได้เลย :)สะใจจัง
           "รถพี่ยังเหมือนเดิมนะคะ" 
           "อะ อืม ฮะฮะ ก็นะไม่คิดว่าแอลยังจำได้"
            "จำได้ทุกอย่างแหละค่ะ"
            "ความจริงแล้วช่วงหลังๆมานี้พี่ทะเลาะกับเอ้น่ะ"
            "ก็ค่อยปรับความเข้าใจกันสิคะคนนี้ได้ข่าวว่าคบนานสุดเลยนี่"หึเริ่มไม่รอดละไง !เห็นฉันเป็นตัวแทนสินะถ้าเลิกกับยัยเอ้ก็จะเอาฉันเป็นตัวแทนหรอ
            "หึ พี่ว่าคงเป็นกรรมน่ะพี่เคยให้ความหวังแอลแต่ก็ดันหายไปคบกับเอ้ตอนนั้นเอ้ดูดีมากจนพี่สับสนเลยล่ะ" น่าสมเพชที่สุด!
            "หึมันก็คือสิ่งที่ทุกไขว่คว้านี่พี่ไม่ผิดหรอก"
            "พอตอนนี้พี่มาเจอเราอีกครั้งพี่ว่าเราเปลี่ยนไปมากเลยนะแถมยังได้เจอแต่ผู้ชายดีๆที่พี่ไม่เคยเป็นได้" ตายๆๆๆรู้ตัวด้วยแล้วก็มาถึงร้านอาหารไกลจากมหาลัยพอตัวไม่ใช่ร้านเดิมด้วย
            "ทำไมถึงมาไกลจังคะ?"
            "แอล..รู้ไหมพอเอ้เห็นแอลเขาก็สงสัยต่างๆนานๆว่าเราเป็นอะไรกันแต่พี่ไม่อยากรื้อฟื้นอดีตเลยไม่ยอมบอกเค้าเค้าอยากให้พี่ขายรถแล้วซื้อใหม่เอาให้ดีกว่าพี่ชางมินพี่ว่าเอ้เค้าอิจฉาแอลและมองคนที่ภายนอกเกินไปต่างกับแอลมาก"
            "......"หึอิจฉาหรอ :)
            "สั่งอาหารสิแอล"
            ".....อื้ม" ฉันสั่งอาหารเสร็จแล้วก็นั่งกินไปคุยไป
            "ว่าแต่เรื่องที่พี่จะคุยจริงๆแล้วคือเรื่องอะไรคะ"
            "พี่สับสนในบางสิ่งน่ะ"
            "ยังไง?"
            "พูดตรงๆนะแอลก็รู้พี่พูดไม่ค่อยเก่งคือตอนนี้พี่คิดว่าพี่กำลังชอบแอลอีกครั้งรึเปล่าแต่ยังไม่มั่นใจแอลช่วยบอกพี่ที่สิ"
             "พี่คะคนที่มีแฟนแบบพี่ไม่ควรจะคิดอย่างนั้นหรอกค่ะ" ต้องเลิกกันก่อนสิยะ ^^
             "ร้านอาหารนี้ข้างบนเป็นห้องเช่าพี่อยู่ที่นี่แหละกินเสร็จแล้วขึ้นไปกันหน่อยนะ" ??พาสซั่นต้องการจะสื่ออะไรกันแน่
             "พี่พักอยู่ที่นี่หรอ?"ฉันถามหลังจากเดินขึ้นมามีประมาณ10ห้องได้ตกแต่งสวยงาม
             "แกร๊ก เข้าไปสิ "พาสซั่นเปิดประตูให้ฉันเข้าไปห้องก็ธรรมดาเหมือนโรงแรมทั่วไปไม่มีอะไรพิเศษ
             "พี่ให้ฉันขึ้นมาทำอะไรนี่ก็จะถึงเวลาเรียนแล้วนะคะฉันว่าฉันควรกลับ"ปึกแต่พาสซั่นกลับขวางไว้ชนกันจนฉันเซ
            "เป็นอะไรรึเปล่า" พาสซั่นเอามือจับแขนฉันอีกข้างเอาปัดผมฉันที่บังหน้า
            "ไม่เป็นไรค่ะ กลับกันเถอะ"
            "ได้โปรดอยู่ที่นี่ต่อเถอะนะ" พาสซั่นจับมือฉันไว้แล้วเอามือโอบเอวฉันดึงเข้าไปกอด
            ".........กลับกันเถอะค่ะ"ฉันยังคงเน้นที่จะกลับเหมือนเดิมรู้สึกว่าเพื่อนๆฉันก็โทรมาตามแล้ว
            "....ก็ได้.."พาสซั่นพยักหน้าและยอมไปส่งโดยดี
            "ขอบคุณที่ยอมมาส่งนะคะ"ฉันก้มตัวบอกพาสซั่นแล้วก็เดินไปที่จอดรถฉันกดโทรศัพท์หา ยัยโม
           "ฮัลโหล...ยัยแอล!นี่แกอยู่ไหนเรียนกันแล้วนะยะ"
           "อืมม..มหาลัย แต่ฉันขอกลับบ้านก่อนนะฝากบอกลาอาจารย์ด้วย"
          "ดะ..เดี๊ยว ยัยแอล ยัยแอล!!" ฉันกดวางสายไปและไปที่รถฉันรู้สึกอยากดื่มนิดหน่อยฉันขับรถกลับบ้านแล้วแวะไปที่ร้านท้ายๆหมู่บ้านมีร้านขายหมูย่างมีเหล้าด้วยฉันแวะไปกินฉันนั่งดื่มคนเดียวเรื่อยๆ ตอนนี้ที่มหาลัยคงรับน้องกันสินะเดี๋ยวก็ต้องโดนตาชางมินทำโทษทีหลังอยู่ดี
          "ป้าคะ!...ขอเหล้าเพิ่มอีก5ขวด เอาหมูย่างอีก1จาน..."โทรศัพท์ดังไม่ขาดสายเป็นเบอร์แปลกหรอ-.O ==?ใครกัน
         "ฮัลลลลลโหลลลลลลลลลลลล"ฉันลากเสียงยาว
          "เธออยู่ไหน?"ใครน่ะผู้ชายหรอ
          "ใครน่ะ?! เอาเบอร์ฉันมาจากหนายยย?" 
          "เธอเมา?"
          " No No ฉันกินที่ไหนล่ะ"
          "ฮึ่ม !ฉันถามว่าเธออยู่ไหน?"
           "ร้านนน....ท้า ย ย มะ ..หมู่ ติ๊ดๆๆๆ"มือฉันเผลออไปกดวางสายเบอร์ใครก็ไม่รู้-3-
 (บันทึกพิเศษ:ชางมิน)
          "เห้ย!ชางมินน้องเค้าอยู่่ไหนวะ?"ไอ่โกลถามผมหลังจากที่ยัยแอลนั่นไม่มารับน้องผมเลยเค้นถามถามเบอร์โทรยัยนั่นจากเพือนเธอที่ชื่อคิวลี่
          "ฉันก็ไม่รู้ว่ะแต่มีที่หนึ่งที่สงสัยไปก่อนนะเว้ยฝากดูทางนี้ด้วย"
           "เห้ยจะไปไหนวะ?!!! " ผมวิ่งไม่สนใจใครทั้งนั้นยัยนั่นพูดว่าท้ายหมู่ ให้เดาคงเป็นร้านเหล้าท้ายหมู่บ้านแหงๆ
           "ป้าขอเพิ่มอีก5ขวดดดดด!" ทันทีที่ผมเดินเข้าไปในร้านก็เจอยัยแอลชูนิ้วสั่งเหล้าเพิ่มขวดเหล้าเบียร์เปล่าเกลื่อนกลาดที่โต๊ะยัยนั่นเกิน30 แหงๆ 
           "นี่!! พอเลยนะกลับบ้าน!"
          "ใคร!อะไร!โอยยยไปไกลๆเลยนะ กลับบ้านดีๆล่ะระวังเจอโรคจิตแถวนี้มีอยู่คนนึงนะชื่อ      ชางมินไอ่หน้าเกาเหลาๆน่ะ ฮิ้ววว>.<" ยัยแอลหรี่ตามองผมสงสัยจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคุยกับใครด่าผมซะขนาดนั้น
           "เธอนั่นแหละที่ต้องกลับบ้าน!"
           "ฮือออออออออๆๆๆ T_T!! ทำไม!ทำมายยยย?!"
           "ทำไมก็เทสๆฮัลโหลๆ ไงยัยยบ้า คนมองกันหมดแล้วกลับเถอะ" ผมเล่นมุขแบ้กๆใส่คนเมา เมาสมชื่อเลยจริงๆแถมยังมาร้องไห้อีก
           "ฉันกำลังทำสำเร็จแล้วสิ่งที่ฉานนนนพยายามทำมาาาา ! นี่รู้ไหมฉันมาเรียนที่นี่ทำไมก็เพราะผู้ชายยยย!แล้วทำไมต้องทำเรื่องต่างๆก็เพราะผู้ชายยยคนนั้นนน!ฮือๆๆๆ ทำไมๆ ฉันทำอะไรลงไปไร้สาระจริงๆY.Y" ยัยนั่นร้องไห้ไปพล่ามไป ...ที่แท้ยัยนั่นรักใครสักคนอยู่หรอ? ใครกันที่ทำยัยนี่เป็นถึงขนาดนี้ หมั่นไส้!(หึงล่ะสิ)
           "ฟังนะเธอจะไปแคร์ทำไมหะ! เอาล่ะจากนี้ไปฉันจะเป็นแฟนเธอเอง.." นี่ผมกำลังสารภาพรักหรือบังคับนะ-.-?
          "โห!o.o นี่คุณกินเหล้าเยอะแบบนี้ไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ อึก! คุณควรจ่ายเงินแล้วกลับบ้านนอนฝันหวานปานน้ำผึ้ง น้ำตาล น้ำอ้อย จ๋าาาา ได้แว้ววว>3<" เหอะ!ใครกินๆ เธอนั่นแแหละเมาละป่วนจริงๆ
          "นี่ละจะเดินไปไหนน่ะ!นี่ ...ป้าครับเท่าไหร่ครับ?" และแล้วผมก็ต้องจ่ายเงินค่าเหล้าทั้งหมดที่ยัยนั่นดื่มแถมยังเดินหนีออกจากร้านหน้าตาเฉย...
          "ขอถามหน่อยยยเถิดรักฉันไหมคนดี? "ยัยนั่นร้องเพลงอะไรน่ะ
          "......"
          "ถ้า ...ถ้าา มีคนมาทำอย่างนี้กับคุณ" แล้วยัยนั่นก็ถามผมจู่ๆก็เดินมาแล้วจับท้ายทอยผมเข้าไปจูบปากเรากำลังประกบกัน... หะ?! -//////- 
          "คุณจะรู้สึกยังไง? ทั้งๆที่ ที่...เค้าเคยทิ้งคุณ!" แล้วน้ำตาก็ไหลเต็มหน้ายัยแอลผมไม่คิดว่ายัยนี่จะเศร้าขนาดนี้ผมพาเธอมาส่งที่หน้าบ้าน
          "เธอคงจำไม่ได้ว่าพูดอะไรกับฉันไปบ้างและคงจำไม่ได้ว่าฉันเป็นใครคงจำไม่ได้ว่า....เธอจูบฉันหรอก" ผมพูดกับเธอตอนเธอกำลังจะเดินเข้ากลับเซๆ
(แอล)
แคว๊กๆ แคว๊กๆ ครืด ครืด แคว๊กๆ  โอยยยมึน มึน! เสียงนาฬิกาปลุกฉันเอามือควานหาเพื่อปิดเสียง มึนจัง + + ฉันเลื่อนหน้าจอเพื่อปลดล็อคและโทรหาท่านรอง(รองผอ.มหาลัย)ซึ่งเป็นลุงของฉันเองฉันโทรไปหาเขาให้จัดการเรื่องลาหยุดให้ฉันหน่อย แล้วฉันก็ซื้อเนคไท เป็นคำขอบคุณสำหรับเรื่องที่ฉันผ่านเข้ามหาลัยยันเรื่องลาหยุด=.= ฉันกะว่าจะพักสักหน่อยเมื่อคืนคงดื่มไปเยอะอีกอย่างรู้สึกมีคนแปลกหน้ามาคุยกับฉันแถมยังพาฉันมาส่งบ้านอีกช่างเป็นพลเมืองดี =3= (จำไม่ได้จริงๆ)ฉันลุกไปอาบน้ำล้างหน้าทากันแดดทั้งตัวแน่สิ ทั้งผมถึงเท้ายัยซอกลืบซอบลับ เพราะฉันจะฝึกว่ายน้ำเองโดยไม่มีโทเทรนเนอร์ล่ะเพราะเขาต้องไปเรียนพรุ่งนี้ก็วันแข่งแล้วฉันขอทำให้เต็มที่ก็พอครั้งสุดท้ายและฉันก็คิดล้มเลิกเรื่องแก้แค้นพาสซั่นแล้วฉันรู้สึกไม่มีความสุขไม่รู้ทำไปแล้วได้อะไรฉันขับรถไปที่สระว่ายน้ำที่โทนี่เคยพามาฝึกฉันว่ายเรื่อยๆคนเดียวฉันจะหยุดเรื่องทุกอย่างแล้ววันแข่งขันจะเป็นวันสุดท้ายฉันจะทำมันให้เต็มที่
                                                              "วันแข่ง"
คนเยอะมากๆวันนี้ฉันกำลังเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแน่นอนในอีกไม่กี่วินาทีก็จะถึงเวลาแข่งแล้ว
            "อ้าว น้องแอลก็แข่งกับเขาด้วยหรอเนี่ย!"เสียงแป๊นๆๆ น่ารำคาน อ่อที่แท้ก็ยัยเอ้นี่เอง
            "ค่ะ "แล้วฉันก็ไปเปลี่ยนชุดว่ายน้ำยัยนั่นคงหน้าเว๋อแหละฉันไม่สนใจเธอเลยด้วยซ้ำชุดว่ายน้ำของฉันเป็นสีชมพูนีออนเป็นบิกินี่ข้างบนคล้องคอด้านล่างผูกโบว์สองข้างซ้ายขวามมีผ้าโปร่งๆสีชมพูนีออนสีเดียวกับชุดว่ายน้ำผูกเอวไช่ระดับสูงต่ำดูโก้เก๋สุดๆสีเล็บเท้าและเล็บมือสีปากก็สีเดียวกับชุด ผมสีน้ำตาลแดงที่เพิ่งย้อมลอนเซ็กส์ซี่ทรงแซกกลางป้ายไปทางซ้ายลอนสุดเริ่ดฉันจัดการทาครีมกันแดดทั่วตัวแล้วเดินออกไปด้านนอกหึยัยเอ้ใส่ชุดปัญญาอ่อนจัง-3- 
           "เอาล่ะครับทุกๆท่านเราจะเริ่มจากประกวดว่ายน้ำหญิงนะครับจะประกาศชื่อสาวๆทั้ง7คนมาประจำแท่นว่ายน้ำนะครับ"พิธีกรประกาศรายชื่อทีละคนแล้วก็โฆษณาต่างๆนาๆฉันเป็นคนที่7ยัยเอ้คนที่6 
          "เอาล่ะครับถึงสาวคนที่6แล้วตื่นเต้นกันไหมครับคนนี้เป็นสาวสุดน่ารักครับ คุณเอ้
คร้าบบบ...โอ้น่ารักตามคาดครับชุดว่ายน้ำสีฟ้าน่ารักดีนะครับ"ยัยเอ้เดินออกไปยิ้มเขินอายกองเชียร์แม่นั่นก็กดถ่ายรูปกันสนั่นกรี๊ดกร๊าด
          "คนสุดท้ายแล้วนะครับคนที่7สาวน้องใหม่ไฟแรงสุดดังและสวยมากคุณแอลครับ...โอ้โหสีชมพูนีออนนั่นกำลังสะกดสายตาและหัวใจผู้ชมอยู่ใช่ไหมครับคุณแอลนี่แกเริ่ดทุกวันเลยนะครับ"ฉันค่อยเดินออกไปโบกมือและยิ้มทักทายทุกคนเสียงกรี๊ดเสียงโห่เชียร์ของหนุ่มดังมากฉันเดินไปยืนบนแท่นตั้งสติหันไปมองรอบๆจนเจอกับโทเทรนเนอร์และเขายิ้มมาให้ฉัน...ตึก ตึก อะไรกันนี่เพียงรอยยิ้มนั่น-///-
           "เอาล่ะนะครับจะนับ1-5ว่ายไปกลับนะครับ" ฉันค่อยแกะผ้าที่เอวออกเหลือแต่บิกินี่ ทุกคนโห่กรี๊ดกันตอนฉันถอด
           "1....2...3....4...5"พอสิ้นสุดเสียงฉันกระโดดลงไปแต่ฉันเน้นกระโดดให้ไกลเผื่อย่นระยะเวลาให้ไวซึ่งก็โอเคฉันกระโดดไปได้ไกลทีเดียวฉันว่ายน้ำดำลงไปลึกไม่ให้คนเห็นค่อยว่ายพลิ้วไปกับคลื่นน้ำที่ทำให้ว่ายเร็วขึ้นฉันดูจากเทปว่ายน้ำต่างตอนนี้ฉันว่ายสุดแรงกำลังว่ายกลับโอ๊ะตอนนี้ฉันกำลังกลับตัวคนแรกใช่เลยฉันดำด้านใต้น้ำจึงทำให้เห็นคนด้านบนฉันว่ายต่อไปเรื่อยๆสุดแรงอีกนิดเดียว><!! ฉันโผล่ขึ้นน้ำมาลูบผมไปด้านหลังค่อยๆลืมตา
          "โอโห้เพียง2นาทีครับทุกท่าน เธอหมายเลข7ขึ้นมาแล้วOoO!!!"เสียงโห่กรี๊ดดังสนั่นฉันยิ้มอย่างดีใจในที่สุดก็สำเร็จฉันโยนผ้าคลุมสีชมพูขึ้นไปบนฮอล์ผู้ชายแย่งกันรับ
         "เย้!!!>O<"ชางมินยืนขึ้นแล้วถือผ้าของฉัน อุ๊ปส์555ฮามากอ่าาา
         "โอ้โหอิจฉาคุณชางมินจังนะครับได้ผ้าคลุมสาวสวยไป "ฉันหันมองยัยเอ้ทำหน้าเสียอารมณ์เล็กน้อยฉันเดินไปรับรางวัล
          "เอาล่ะครับคุณแอลจะได้เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับเครื่องสำอางค์ยี่ห้อดังไปเลยครับ"  หลังจากกลับเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าสายตาของยัยเอ้กับเพื่อนก็มองมาทางฉันแบบจิกๆ 
          "เหอะ ... สมใจแล้วละมั้งง!"
         "ไม่สมคงไม่ได้หรอก ฮะๆๆ แหมแต่งซะ..!!" เสียงพวกยัยเอ้พูดแดกดันฉัน
          " ปากหนอปากมนุษย์ห้ามไม่อยู่จริงๆ... ผลก็ออกมาต่อหน้าประชาชนนักศึกษาหลายพันคนยังจะไม่ยอมรับความจริงก็แค่หมาเห่าเครื่องบิน..! :)" ฉันเดินไปเปลี่ยนชุดต่อ
         "กรี๊ดนี่..!! ดูมันสิ!"
          ฉันเดินออกมาจากฮอล์เดินไปยังเพื่อนๆที่ยืนอยู่
         "แกสุดยอดอ่าาา!><" 
        " ไม่คิดเลยนะว่าแกจะทำได้"
         "ครูฝึกดีมั้ง55>3<" ฉันพูดพรายิ้มไปยังโทนี่.. โทนี่ยังคงทำสีหน้านิ่ง เก๊กจริงๆตาคนนี้..
        "เอาล่ะวันนี้ฉันขอฉลองไปผับกันเถอะฉันเลี้ยงเอง 21.00 เจอกันนะ " ฉันนัดทุกคนไว้รวมถึงเพื่อนนอกมหาลัยก็ชวนมาเฉพาะกลุ่มผู้หญิง และก็โทนี่ ไปแค่นั้น ชัยชนะมันเป็นของฉันแล้ว
พาสซั่น...^^