สโนไวน์กับเจ้าชายทั้ง 7

 
ฉันยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่สีชมพูในห้องนอนเท่ารูหนูของฉัน ฉันมองดูร่างบางๆของตัวเองผ่านกระจกและจิตนาการถึงชุดเจ้าหญิงสโนไวน์ในหนังสือกระตูนที่ฉันโปรดปรานตั้งแต่เด็กๆ ฉันเคยบอกแม่เสมอว่าถ้าฉันโตขึ้น ฉันจะเป็นเจ้าหญิง ฉันจะต้องเจอเจ้าชายเหมือนในหนังสือการ์ตูนให้ได้ เขาจะต้องพาฉันขี่ม้าขาววิ่งไปตามพื้นหญ้าที่เขียวขจี เหล่าผีเสื้อ และ สัตว์ทั้งหลาย ร้องเพลงแสดงความสุขให้ฉันและเจ้าชาย เพื่อสรรเสริญความสุขของเรา
 
+++ ก๊อก ก๊อก ก๊อก +++
 
"ค่ะ ! "  
ขัดความสุขของฉันเจง ๆ -*-
ฉันวิ่งตรงไปที่ประตูห้องที่ไม่ห่างจากที่นอนของฉันไม่มากนัก ประตูเปิดออก กรัมปี้ ยืนอยู่หน้าประตูกับเจ้าหมีน้อยขนปุยสีชมพูของเขา หน้าตาของเขาดูจริงจังมาก เพียงไม่นาน เขาเดินชนตัวฉันเข้าไปในห้อง ฉันเหลียวหลังตามเขาแทบไม่ทัน 
 
"นายเข้ามาทำไม มีอะไร ?? "
 
"ฉันมีเรื่องอยากจะคุยด้วยหน่อย "
 
"ก็คุยกันข้างนอกก็ได้ "
 
มือของ กรัมปี้ ผลักประตูห้องฉันเพื่อจะปิดมัน ร่างของเขาเบียดเข้าหาตัวฉันที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องหน้าของฉันซบลงที่หน้าอกของเขา ( เกือบๆ ) นั่นทำให้ฉันรู้สึกวูบเล็กน้อย  แล้วเค้าก็เคลื่อนตัวออกห่าง เดินไปนั่งที่ปลายเตียงนอนของฉัน เฮ้อออ ! 
 
"ปิดห้องทำไม ?? "
อะไรกันเนี่ย ทำไมวันนี้ฉันอยู่ในห้องกับผู้ชายตั้ง 2 ครั้ง ฉันมีเกณจะเสียตัวหรือเปล่าเนี่ยยยย  >w<
 
" ฉันไม่ทำไรเธอหรอกน่า "
 
" แล้วมีไรจะคุย "
 
เขาเงียบก้มหน้าดูหมีขนปุยของเขา สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป จากเข้มขรึม กลายเป็นหน้าตาของคนที่โศกเศร้า ฉันไม่เคยเห็นเขาทำหน้าแบบนี้มาก่อน 
ฉันเดินตรงไปที่เขาช้าๆ แล้วค่อยๆนั่งบนที่นอนข้างๆเขา 
 
" เป็นไรหรือเปล่า "
 
" ไม่รู้สิ...ฉัน... "
 
" เห้ย ' มีไรคุยกันได้ ถึงเราจะไม่ค่อยคุยกันเท่าไหร่ แต่ฉันก็เป็นที่ปรึกษาได้นะ "
 
ฉันใช้มือของฉันจับเบาๆที่ไหล่ของเขาเพื่อจะปรอบใจ แต่สีหน้าของเขาไม่ดีขึ้นเลย ตาของเขายังคงจ้องไปที่หมีขนปุยของเขา
 
เขาหันหน้ามามองฉันอีกครั้งด้วยสายตาที่โศกเศร้า ฉันเห็นแล้วฉันก็อดสงสารเขาไม่ได้ แต่ฉันก็ยังรอฟังปัญหาของเขา สายตาของฉันจ้องเขาเพื่อให้เขาได้รู้ว่า ฉันรับฟังนายนะ 
 
" ฉันฝากตุ๊กตาของฉันหน่อยสิ "
 
"หื๊อ !! O..O "
เอิ่ม . แค่นี้เองหรอ. แค่นี้เองหราาาาาา . คือบับ มันเหมือนดนตรีบรรเลงอย่างต่อเนี่องแล้วมันหยุดลงเพราะแผ่นมันเป็นรอย
 
"ฉันไม่อยากให้คุณย่าท่านเห็น เดี๊ยวท่านจะหาว่าฉันเป็นตุ๊ด เป็นแต๊ว "
 
"เอ่อ ' เดี๊ยวนะ ' คือที่นายทำหน้าดราม่าใส่ฉันเนี้ย... เพระนายจะฝากตุ๊กตาตัวนี้ไว้กับฉัน "
 
"ใช่ ' นะจูน ช่วยฉันหน่อยนะ "
 
เขาจับมือของฉัน วอนขอให้ฉันทำตามที่เขาบอก แต่เขาก็เหมือนตุ๊ดแต๊วจิงอ่ะ - -" 
 
"อ่า อ่า กะได้ "
 
ฉันคว้าตุ๊กตาหมีของเขามาถือเอาไว้ เขาดีใจสุดๆถึงกับยิ้มออกมา มันไม่น่าพิเศษอะไรหรอก ถ้ากรัมปี้เคยยิ้มกับคนอื่นนี่ถือว่าเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์นะเนี่ยที่เขายิ้มให้ฉัน
แต่อีกนัยนึง เขายิ้มสวยดีนะ เห็นแล้วโลกสดใสดี ^/////^
 
" ตกลง ' นายเป็นตุ๊ดปะ "
 
คำถามของฉันทำให้กรัมปี ถึงกับหยุดชะงัก เขาหุบยิ้มทันทีที่ฉันถามเสร็จเพียงเวลาไม่กี่วินาที กรัมปี้ดึงร่่างของฉันเข้าไปสวมกอด มือของเขารัดร่างบางๆของฉันเอาไว้แน่น ฉันตกใจกับการกระทำของเขา แต่ฉันไม่ยักขัดขืนในตัวเขา แหะ ' ( ก้ชอบอ่ะ กำไรล้วนๆ ฮี่ฮี่ )
 
" แล้วเธอรู้สึกแบบนั้นไหม "
 
"รู้สึก.... อะไร  O///o"
 
"รู้สึกว่าฉันเป็นอย่างที่เธอพูด"
 
"มะ..ไม่ o///O "
 
โอ๊ย ! ใบหน้าของฉันร้อน ผ่าว ผ่าว ฉันรู้สึกได้เลยว่าเลือดสูบฉีดอย่างแรง หัวใจของฉันเต้นเป็น กลองยาว 3 ช่า ทันทีที่เขาสวมกอดฉัน หัวใจของฉันก็ร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ' คำถามของเขาทำให้ฉันรู้สึกได้ว่า เขาไม่ได้เป็นตุ๊ด แต๊ว อะไรจริง ๆ แต่เขาเป็นผู้ชายที่...อ่อนโยนมาก
กรัมปี้ค่อยๆ ปล่อยตัวฉันออกจากร่างของเขา ตัวฉันแข็งเป็นปูนซีเมนต์ตราเสือดาวเลยทีเดียว เขามองหน้าฉันก่อนจะยิ้ม แล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องของฉัน ฉันใช้มือทั้งสองข้างจับที่แก้มของฉันเบาๆ 
 
"อึ๊ยยยย เขิลฟร่ะ >///< "
 
.
.
.
.
 
เสียงลาวกระทบไม้ เฮ้ย!! เสียงไม้กระทบลาว เฮ้ย เสียงช้อนกระทบจาน เฮ้ย !! ถูกแล้ว !!! ( มุกๆ) เสียงช้อนกระทบกับจานแก้วสีขาวบนโต๊ะอาหารกรมขนาดใหญ่กลางห้องทานข้าว อาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อย บรรดาเจ้าชายและคุณท่านรวมตัวกันที่โต๊ะอาหารพูดคุยกันเสียงจ๊อแจ๊
ฉันค่อยๆเดินเสริฟน้ำในแก้วที่ใกล้จะหมดให้กับทุกคน
 
" ขอบคุณที่รัก "
 
ด๊อกมองฉันด้วยสายตาที่ยาดเยิ้ม ( เอิ่ม ' ดึงดาวมาหรอ ) ฉันไม่พรึมพรับทำเพลงเดินไปเติมน้ำคนถัดไปต่อ
 
" เนื้อตัวเธอมันหอมจิงๆนะ ฉันชักจะชอบสะแล้วสิ "
 
อีกตา สนิซซี่ ตอกย้ำฉัน เขากระซิบเบาๆ ให้ฉันได้ยิน ฉันทนไม่ได้ที่จะเงียบเลยตอบโต้แบบเบาๆไปบ้าง 
 
"ไม่จบใช่มะ !! " 
 
"แล้วจะให้จบอะไร ยังไม่ได้เริ่มเลย "
 
"ไอ้บ้า !! "
 
"ขอหอมอีกได้ปะ "
 
หน้าของฉันแดงขึ้นอีกรอบ แต่ไม่ได้แดงเพราะเขินนะมันแดงด้วยความโมโหมากกว่า มือของฉันกำที่โถน้ำอย่างแน่น ฉันอยากจะเอาโถใบนี้ฟาดไปที่อีตา สนิซซี่ อย่างแรงจริงๆ
 
"ฉันขอน้ำบ้างสิ "
 
เสียง กรัมปี้ ดังขึ้นกลางโต๊ะอาหาร ฉันหยุดมองหน้าของอีตาสนิซซี่สักพักแล้วมองไปหาต้นเสียง     ทันทีที่ฉันเห็นหน้าเขา หูของฉันได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองดังขึ้นมาทันที ฉันเดินตรงไปที่กรัมปี้ค่อยๆเทน้ำใส่แก้วน้ำของเขา  แต่อนิจจังเอย มือของฉันกลับไปสามัคคีกับร่างกายเอาสะเลย มันสั่นเหมือนแผ่นดินไหวขนาด 8.8 ริกเตอร์ลงพื้นที่นี้สะอีก ฉันเลยใช้มืออีกข้างจับโถเอาไว้ เพื่อไม่ให้น้ำมันหกเลอะเทอะบนโต๊ะ
เสร็จแล้วฉันก็รีบถอยออกมายืนรอที่เดิม ก่อนจะหันหน้าไปหาแม่บ้านที่ยืนข้างๆฉัน
 
" ฟูววว วว ' ร้อนเนอะ -____, - "
 
ใช้มือทั้งสองข้างปาดเหงื่อบนหน้าผาก
 
"ก็ไม่ร้อนนะ อากาสกำลังดี "
 
"หรอ ' แต่ฉันร้อน "
 
"หน้าเธอแดงนะ "
 
"จิงหรอ "
 
เอามือจับที่หน้า
 
ฉันมองกลับไปที่ กรัมปี้ทันที เขานั่งก้มหน้ากินข้าวอย่างสงบเหมือนไม่มีอะไร นี่ฉันอะไรอยู่คนเดียวหราเนี่ย แต่.....เขาหล่อจัง Ovo เคลิ้มมม  
 
"เอ้ยย !! " 
 
ฉันหลับตาปี๋ลง เพื่อลบภาพที่ขึ้นในหัวสมองของฉันออก แต่เสียงของฉันมันไปสกิดทุกคนในห้องอาหารสะงั้น  ทุกคนมองมาที่ฉันเป็นสายตาเดียวกันหมด เอาไงดี *
 
"เอ่อ ... ยุงกัดค่ะ "
 
ฉันแก้ตัวน้ำขุ่นๆเสร็จทุกคนก็หันหน้าไปรับประทานอาหารกันต่อ 
เห้อ ตายๆ ฉัน