[International] รักนี้...นอกสัญชาติ

.
.
.
 
                  [ Lan Talk ]
 
                   วันนี้ผมกับเพื่อนๆมาค่ายกันเพื่อที่จะคุมน้องๆปีหนึ่งที่ต้องมาร่วมค่ายกับคณะประจำปี    เมื่อวานซืนที่พวกผมไปผับกันมาพวกไอแม็กไอลุค มันซักไม่หยุดเลยว่าแอบหายไปไหนมาตอนที่ผมไปเต้น ผมไม่ได้บอกพวกมันหรอกครับว่าไปหาไอฝรั่งนั่นมาน่ะ พวกมันก็เลยเปิดประเด็นสงสัยขึ้นมาเลยทันที  แต่ผมก็ทำเป็นไม่แคร์หรอกครับ
                   
                   " ทำไมมึงถึงไม่ยอมบอกวะ "      มายที่เดินข้างๆผมถาม
                   " ใช่ๆ "      แม็กที่เดินตามมาเสริม
                   " ไม่ใช่มึงแอบไปคั่วหญิงอยู่นะ "   ลุคบอก
                   " เออ "     ผมบอกปัดอย่างรำคาญแล้วเดินนำมานั่งที่โต๊ะหินเพื่อรอน้องๆ
                   " อันแน่ ในที่สุดมึงก็ยอมบอก "      แม็กว่าพรางนั่งลงข้างแล้วเอาแขนมาดอบคอผม
                   " จิ!  พวกมึงนี่มันน่ารำคาญจริงๆ "    ผมจับแขนมันออกจากคอแล้วส่ายหัวกับความเล้าหลือของเพื่อน  
                   " โด่ มีอะไรมันก็ต้องบอกกันดิจริงม้ะ "   มายว่าพรางหยิบเอกสารในมือขึ้นมาดูอยู่ตรงข้ามผม ส่วนลุคนั่งอีกตัวข้างมาย
                   " เฮ้อออ เออๆ "    ผมบอกด้วยความระอาแล้วหยิบมือถือมากดเล่น 
 
                   " เอ้อ ไอแลนแล้วมึงได้บอกน้องมันยังวะ "     อยู่ๆมายมันก็ถามขึ้น ผมหันไปมองมันแล้วทำหน้างง
                   " น้องไหนวะ "    
                   " ไอห่า  ก็น้องรหัสมึงดิ ได้บอกรึยังว่ามาค่ายนี้ "    มายบอกพรางขมวดคิ้วเครียดจ้องผม
                   " เออ บอกแล้วมั้ง "     ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์
                   " เหี้ย!! "      แม็กับมายพร้อมใจกันตะโกนด่าผม 
                   " กูล่ะสงสารน้องมันจับใจเลยว่ะ โธ่โธโธ้ ไม่น่าเลยน้องอีธานของพี่ "    แม็กว่าพรางเอามือกุมที่หน้าอกตัวเองแล้วส่ายหัวอย่างเวทนา  ทุ้ย!!- -
                   ป้าป!! 
                   " เขาไปเป็นของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ "      เสียงตบหัวเมื่อกี้เป็นฝีมือของมายเองครับ  ฮ่าๆๆๆ เล่นเอาหน้าไอแม็กแทบทิ่มโต๊ะ
                   " ก็เมื่อคืนอ่ะดิ "      พวกผมทั้งสามคนจึงหันควับมองมันเป็นตาเดียว ทันที  
(  - -)(  - -)>>(^^)<<(- -  )  
                   " หะ!! มึงว่าไงนะ "     ลุคถามด้วยความตกใจ  ในใจผมตอนนี้ก็ไม่แพ้กัน
                   " อย่าบอกนะว่ามึง.... "      มายบอกแล้วทำหน้าเหวอข้าง
                   " อืม.. ก็เมื่อวานซืนกูมองน้องเต้นมากไปหน่อยอ่ะเลยเก็บเอาไปฝันอ่ะ แห่ะๆ^0^ "   สุดท้ายมันก็บอกออกมาแล้วยิ้มเหยๆ  พวกผมสามคนเลยสามัคคีรวมฝ่าเท้ายันมันจนตกเก้าอี้  ไอห่าเอ๊ย กูก็นึกว่ามึงจับเด็กนั่นปล้ำ     แต่จะว่าไปก็เรื่องของมันนี่หว่า   ช่างเฮอะ
                   " เชี่ย!  เล่นเอาพวกกูคิดกันไปไกล จะถึงดาวอังคารอยู่แล้ว "   ลุคว่า 
                   " แล้วมึงฝันว่าอะไรวะ "    มายถามยังอยากรู้ แม็กเลยเอามือจับกันแล้วบิดตัวไปมาอย่างเขินอาย
                   " ก็..... เรื่องนั่นน่ะแล่ะ แห่ะๆ  "   มันบอกแล้วมองพวกผมเขิน  
                   " ห่า ทุ้ย!  เสื่อมจริงมึง "    มายว่า
                   " เออ ฝันเปียกเพราะผู้ชายเนี่ยนะ "    ลุคเสริมแล้วมองมันเหยียดๆ
                   " อ่าว ทำไมวะ ก็น้องเขาเซกซี่นี่หว่าหรือพวกมึงว่าไม่จริง "  แม็กแย้งออกมาอย่างไม่ยอม
                   " มันก็จริงแหล่ะ กูไม่เถียง "   
                   " แต่มึงไปฝันยังงั้นพาจะมองหน้าไม่ติดนะเว้ย "    ลุคว่า แต่ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกหงุดหงิดมากจนไม่ได้พูดว่าอะไรมันครับ โอ๊ยยย เป็นอะไรวะเนี่ยจะไปหงุดหงิดมันทำไม  พอคืดได้ยังงั้นก็ดีที่ผมไม่ได้บอกไอเด็กนั่นเรื่องที่จะมาค่าย ฮ่าๆๆๆ ไม่รู้ถ้ามันรู้ว่าต้องมาค่ายวันนี้จะเป็นยังไงนะ แต่มารู้เอาตอนนี้มันก็สายไปซะแล้วล่ะ  คิดแล้วก็ซะใจไอเด็กนั่น หึหึ อยากเห็นหน้ามันตอนเหวอๆที่มันรู้จริงๆ
 
 
                   .
                   .
                
                   " อ่าว น้องๆที่มากันแล้วมารวมตัวทางนี้เลยนะครับ! "    
                   พอได้เวลาที่จะต้องรวมตัวกันแล้วแม็กจึงเรียกรวมตัวน้องที่มากันส่วนหนึ่งให้นั่งรวมตัวกัน  
                   " นั่งให้มันเป็นแถวหน่อยค่ะ!! "  
                   ส่วนเสียงแปดหลอดนั่นเป็นของอีฝ้ายที่มาช่วยพวกผมคุมนั่นเอง เห็นสวยๆยังเงี้ยเฮอะแต่มันอ่ะโหดสุดๆเลยนะครับ ยิ่งตอนมันโกรธเนี่ยเหมือนช้างตกมันไม่มีผิด-..-    
                   " เบาๆหน่อยก็ได้เว้ยน้องมันกลัวมึงจนนั่งสั่นกันเป็นแถวแล้ว "                                       ผมหันไปกระซิบฝ้ายที่มันยืนท้าวซะเอวชี้นิ้วสั่งพวกน้องๆอย่างเป็นเจ้าถิ่น
                   " นี่ฉันเย็นสุดแล้วนะยะ -..- "         ผมมองหน้ามันอย่างแหยงๆ นี่มึงเย็นแล้วหรอ เฮอะๆ 
                   " เอ้อ  แล้วไอจาคอบอ่ะ "        มายที่ยืนอยู่ข้างๆหันมาถามผมกับฝ้าย  
                   " ไม่รู้ว่ะ ตั้งแต่มากูยังไม่เห็นหัวมันเลย "       ผมส่ายหัวบอกมัน
                   " เห็นมันบอกว่าจะมาช้าหน่อยน่ะ .. ไปรับเด็กมั้ง "     ฝ้ายบอกพรางยักไหล่อยย่างกวนๆ
                   " เด็กที่ไหนวะ "      มายขมวดคิ้วมุ่นถาม
                   " จะไปรู้มันมั้ยยะ! "    
                  ฝ้ายบอกอย่างหงุดหงิด จนมายเริ่มทำหน้าเสียแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะหิน
 
                    
                   จนนี้ก็จวนจะถึงเวลาที่รถบัสจะออกแล้วผมก็ยังไม่เห็นจาคอบกันเลย  น้องๆมันก็มาถึงกันหมดแล้วด้วยนี่สิ แต่ยกเว้นไอเด็กนั่นน่ะครับ แต่ก็แปลกแหะเพื่อนมันก็อยู่นิ แต่แอบเห็นเด็กนั่นทำหน้าเสียๆอยู่เหมือนกันครับสงสัยกำลังแปลกใจมั้งที่ไม่เห็นเพื่อนของตัวเองน่ะ นึกแล้วผมก็ซะใจ ฮ่าๆๆๆ  สงสัยมันคงต้องดดนทำโทษชัวร์ล่ะครับ    
                  
                   " เฮ้ย! นั่นไงๆ ไอคอบมันมาแล้ว "        ลุคตะโกนเรียกร้องความสนใจให้พวกผมหันไปดู  
                   แต่ผมต้องชะงักทันใดเมื่อเห็นว่าจาคอบมันเดินมากับใคร  ไม่จริงน่าไอฝรั่งนั่น ตอนนี้มันต้องอยู่ที่บ้านสิ ไหงถึงเดินยิ้มล้าเดินคุยกระหงุกระหงิมมากับไอคอบได้เนี่ย  แล้วไหงจาคอบมันต้องพาเด็กนั่นมาด้วย   ผมรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาตะหงิดๆเมื่อแผนล้ม แล้วยิ่งเห็นท่าทีของไอเด็กนั่นแล้วยิ่งหงุดหงิดขึ้นมาใหญ่
                   
                   "  ไงวะ "      พอจาคอบเดินมาถึงตรงที่พวหผมยืนรวมตัวกันอยู่มันก็ทักขึ้น 
                   " ไม่ต้องมางงมาไงเลยมึง มัวทำอะไรอยู่วะช้าชิป "      มายว่าอย่างเคืองๆ
                   " น่า พอดีกูไปรับน้องมันน่ะ "    คอบว่ายิ้มๆ แล้วมองฝรั่งนั่นที่ยิ้มโชว์เหล็กตอบกลับ  แต่เมื่อมันหันมาเจอสายตาผมมันก็ค่อยๆหุบยิ้มแล้วทำหน้าบึ้งใส่ผมทันที  - -  
                   " โห่ ไอเราก็รอตั้งนานจนรถจะออกอยู่แล้วเนี่ย "    ลุคบอก
                   " แล้วทำไมมึงต้องไปรับมันด้วยวะ ..มาเองไม่เป็นรึไง "     ผมพูดขึ้นแล้วหันไปมองหน้ามันประโยคสุดท้าย ซึ้งมันก็มองผมเคืองๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
                   " มึงอ่ะ ไม่ต้องมาพูดเลยนะไอแลน ถ้ากูไม่ไปเจอน้องงเขาที่เซเว่นเนี่ยกูก็คงไม่รู้หรอกนะว่ามึงไม่ยอมบอกน้องเขาเรื่องที่จะมาค่ายนี้อ่ะ "        จาคอบส่ายหัวเอือมๆ 
                   " ทำไมวะ กูไม่ผิดนะเว้ย ก็มันไม่ถามเองอะ "     ผมว่าพรางยักไหล่ทำเป็นไม่สน แต่เมื่อผมเริ่มเห็นสายตาที่แต่ละคนส่งมาให้ผมบ่งบอกถึงความระอาใจกับผิดหวัง ผมจึงต้องหายใจออกดัง เฮือก!
                   " เออ ขอโทษ!  ไปกันไก้ยังล่ะ "     ผมบอกหน้ายู่ แล้วสะบัดหน้าเดินไปทางรถบัสอย่างไม่สบอารมณ์ 
                   
 
 
                    [ Etarn Talk ]
                    
                    ผมเดินไปหาเจสันที่รวมอยู่ในแถว แล้วโบกมือเรียกมันที่กำลังชะเง้อคอยาวมองหาใครอยู่  แต่พอมันเห็นผมปุ๊บก็ยอ้มร่าแล้วดบกไม้โบกมือเรียกให้ผมเดินไปหา
                 
                    " เฮ้ย ไหงเพิ่งมาอ่ะ ตื่นสายหรอ "   พอเดินมาถึงตัวปุ๊บมันก็ซักทันที 
                    " ป่าว ฉันไม่รู้ว่าวันนี้ต้องมาค่าย เพิ่งมารู้เอาเมื่อเช้า "     ผมบอกอย่างเซ็ง มันเบิกตากว้างอย่างตกใจ
                    " เฮ้ย ไหงงั้นอ่ะ ทำไมถึงไม่รู้อ่ะ พี่รหัสไม่ได้บอกหรอ "    ผมเลยส่ายหัวมองหน้ามันอย่างเศร้าๆ  มันก็มองผมอย่างสงสารแล้วตบไหล่เบาๆเพื่อให้หำลังใจ
                    " แล้วใครเป็นคนบอกแกอ่ะ "     
                    " พี่จาคอบน่ะ พอดีฉันเจอเขาที่เซเว่นตอนลงมาหาอะไรกินน่ะ "    ผมบอก 
                    " อ่อๆ งั้นก็ดีแล้ว ปะไปกันพี่เขาโบกมือเรียกแล้ว "     เจสันว่าแล้วกอดคอให้ผมเดินไปกับมัน
                    " น้องๆกลุ่ม เอ ไปรถบัสหมายเลข 1 นะครับ   ส่วนกลุ่ม บี ไปขึ้นหมายเลข 2 กันได้เลย แต่ละคันเราจะมีพวกพี่ๆคุมอยู่ประจำรถนะครับ เชิญขึ้นกันได้ครับ!! "        พี่แม็กตะโกนบอกพวกเรา ก่อนพี่แกจะขึ้นไปบนรถหมายเลข 1  
                    " ส่วนหมายเลย 2 มาทางนี้เลยครับ! "    ตามด้วยเสียงนายแลนตะโกนเรียกอยู่ตรงทางขึ้นรถเพื่อให้รู้ว่าต้องขึ้นทางนี้ ชิ เห็นหน้ามันแล้วก็รู้สึกโมโหขึ้นมาบังอาจคิดจะแกล้งผมด้วยวิธีสกปรกอย่างงี้หรอ เฮอะ คอยดูเฮอะผมก็มีคลิปที่จะรอแบล็คเทล์มันเหมือนกัน นึกพรางยกยิ้มชั่วร้ายขึ้น  แต่พอได้สติก็สบัดหัวไล่ความคิดนั้นไปก่อน ตอนนี้เราต้องขึ้นรถก่อนสิ ว่าแต่เราต้องขึ้นรถเบอร์ไหนอ่ะ 
                    " เจสัน ฉันขึ้นรถเบอร์ไหนอ่ะ "    ผมหันไปสกิดถามเจสัน
                    " อ่อ ฉันเบอร์ 1  ส่วนแกไม่รู้อ่ะ เพราะว่าเข้าประกาศตามรายชื่อที่แถวอ่ะ "  เจสันว่าพรางทำหน้าเห็นใจ ผมเลยพยักหน้าให้มัน
                    " งั้น ฉันไปถามพี่เขาก่อนละกันนะ "     เจสันพยักหน้าบอก
                    ผมจึงเดินผ่ากลุ่มเด็กปีหนึ่งเพื่อจะไปถามพี่แม็กที่ยืนอยู่ใกล้สุด  
                    " เอ่อ... ขอโทษนะครับ ผมเพิ่งมาเลยไม่รู้ว่าตัวเองต้องขึ้นรถเบอร์ไหนน่ะฮะ "    พี่แม็กหันมามองผมแว็บนึงก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้ ซึ่งผมก็ยิ้มให้เขาอย่างงงๆ
                    " ว่าไงนะครับ "     อ่าว เมื่อกี้นี้พี่ไม่ได้ฟังผมเลยใช่มั้ยเนี่ย- -
                    " เอ่อ ผมถามว่าผมต้องขึ้นรถเบอร์ไหนเหรอครับ "    พี่เขาจึงพยักหน้าแล้วก้มลงดูใบเอกสารที่พี่เขาถืออยู่ 
                    " ชื่อ ลูคัส อีธานใช่มั้ย "   พี่แม็กถาม 
                    " ครับ "    
                    " รู้สึกจะเบอร์ 2 นะ ทางนู้นเลยที่พี่รหัสเรายืนอยู่น่ะ "   พี่เขาชี้ไปที่รถบัสข้างหลัง แล้วยิ้มให้ผม หะ นี่ต้องขึ้นคันเดียวกับนายแลนหรอเนี่ย แถมยังคนละคันกับเจสันอีก
                    " ขอบคุณครับ "    ผมก้มหัวขอบคุรก่อนจะเดินไปหาเจสันที่ต่อแถวเช็คชื่อสำหรับรอขึ้นรถอยู่
                    " ฉันขึ้นคัน 2 นะ "    ผมบอกเจสัน
                    " อื้ม เดี๋ยวพอถึงนั่นค่อมาเจอกันก็ได้นะ "    ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ
                    " งั้นไว้เจอกัน ฉันไปขึ้นรถก่อนคนขึ้นกันไปหมดแล้ว "    
                    " เคๆ "   ผมบอกมือให้เจสันก่อนจะเดินไปที่รถของตัวเอง
             
                    " ครบแล้วใช่มั้ยครับ! "   นายแลนที่ยืนอยู่หน้ารถตะโกนถามขึ้น ผมจึงรีบวิ่งเข้าไปหามัน
                    " ยังครับ! ผมยังไม่ได้ขึ้นเลย "      
                    มันหันมามองผมนิดๆ ก่อนจะก้มลงมองใบกระดาษของมันแล้วเงยหน้ามามองผมอย่างเซ็งๆ  - - คิดว่าผมอยากขึ้นคันเดียวกับมันหรือไงเล่า หนอยย    
                    มันชะเง้อมองเข้าไปในรถก่อนจะหันมาหาผม
 
                    " ที่นั่งเต็ม "     มันบอกอย่างไม่ใช่เรื่องของตัวเอง  ผมจึงขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เชื่อ ได้ไงอ่ะก็พี่แม็กบอกผมขึ้นคันนี้นิ มันจะเต็มได้ไง ผมจึงเดินขึ้นบันไดรถผ่านหน้ามันอย่างไม่สน
                    " นี่ มึง กูยังไม่ได้อนุญาติให้ขึ้นมาเลยนะ "     ผมไม่สนใจเสียงของมันหรอกครับ
                    " ไหนว่าเต็มไง "    ผมชี้นิ้วไปที่เบาะนั่งที่มันเหลือที่ว่างอีกคู่นึง ซึ่งผมเดาว่ามันจะต้องเป็นของผมแน่นอน
                    " นั่นมันที่กู "    มันว่า ผมเลยมองมันอย่างยั๊วๆ
                    " คุณนั่งคนเดียวสองที่เลยหรือไง "   
                    " เออ  กูไม่ชอบเบียด "    มันบอกอย่างไม่แคร์ แต่ผมจะนั่งอ่ะครับ ก็มันไม่มีที่ให้นั่งแล้วนี่นา  ผมจึงไม่สนคำมันเดินไปนั่งลงบนเบาะริมหน้าต่างทันที วึ่งเดาได้ไม่ยากว่ามันจะต้องโวยวายผม
                    " มึงลุกออกมาเลยนะ "    มันว่าพรางเดินมาดึงแขนผมให้ลุกออกไปจากที่เก้าอี้ แต่ผมก็ไม่ยอมยื้อที่จะนั่งอยู่อย่างนั้น  
 
                    " นี่ พวกมึงจะนั่งกันได้ยังวะ คนอื่นเขาละอากับมึงเต็มทนแล้วนะเว้ย แย่งที่นั่งกันเป็นเด็กๆไปได้ ส่วนมึงไอแลนน้องมันขึ้นคันนี้ก็ให้นั่งกับมึงไปสิวะ "    พี่ลุคที่นั่งอยู่กับพี่ฝ้ายเบาะข้างหลังถัดจากเบาะที่ผมนั่งแถวที่สองพูดขึ้นอย่างรำคาญ ผมจึงก้มหัวให้พี่ลุคเพื่อขอโทษ
พี่แกก็พยักหน้าให้ผมยิ้มก่อนจะหันไปมองนายแลนที่ยืนทำหน้าบูดเป็นตูดลิงอยู่ข้างๆผมด้วยสายตาดุๆ
                   " ก็ มัน... " 
                   " พอเฮอะวะ!  ขับไปเลยครับพี่ "    ก่อนที่นายแลนจะพูพี่ลุคก็ขัดขึ้นก่อนจะหันไปบอกพี่คนขับรถว่าให้ออกรถได้เลย   พอผมเห็นหน้าเหวอๆของนายแลนก็อดจะขำไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ 
                   " ขำไรวะ! "        มันมองผมอย่างหงุดหงิดก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งเบาะข้างๆผม อย่างจำนน  ซึ่งผมก็หันไปแลบลิ้นใส่มัน  ฮ่าๆๆๆ เหมือนเด็กโดนขัดใจเลยแหะ  
                   " ชิ ไอเด็กบ้า "     มันว่าพรางหันหน้าหนีทำเป็นไม่สนผม  เออดี ชิ 
 
                   แต่พอนั่งรถมาได้สักครึ่งชั่วโมงผมก็รู้สึกถึงความง่วงขึ้นมาจนตาแหกแทบไม่ขึ้นแล้ว โอย จะนอนดีมั้ยเนี่ย   ผมแอบเหลือบมองไปยังคนข้างๆ ที่เสียบหูฟังเพลงอยู่ในดลกส่วนตัวของตัวเองไปแล้ว  ก็ค่อยๆเอนหัวลงไปพิงกับไหล่มัน      
                   " เฮ้ยย ทำบ้าอะไรของมึงเนี่ย! เอาหัวออกไปเลยนะ "     พอผมเอนหัวไปซบไหล่มันปุ๊บมันก็ผลักหัวผมออกอย่างแรงจนหัวผมไปกระแทกเข้ากับกระจกอย่างจัง  ปัก!  โอยย  ไอบ้า หัวคนนะไม่ใช่ตุ๊กตาล้มลุก  ผมเอามือกุมหัวแล้วยู่ปากมองหน้ามันเคืองๆ
                   " เจ็บนะ "     
                   " หึ สมน้ำหน้า อยากพิงมาดีนัก "    มันยิ้มอย่างสมน้ำหน้า
                   " ก็ผมง่วงมากเลยนี่นา ขอพิงหน่อยนะ "    ผมขอมันดีๆ เพราะตอนนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ จะพิงหน้าต่างก็ไม่ได้กลัวรถมันกระแทกแล้วหัวผมดขก  เบาะก็ปรับไม่ได้กลัวพี่ที่นั่งข้างหลังจะเบียด
                   " ไม่ให้เว้ย ง่วงก็นอนไปสิ "    มันบอก
                   " ทำไมผมถึงพิงไม่ได้ล่ะ "     ผมจ้องมันอย่างไม่เข้าใจ  
                   " ก็.. กู .. กูเกลียดมึง "      มันพูดจบก็หันกลับไป ผมมองมันนิดๆด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลยจริงๆ
                   " เหรอ... " 
                    นั่นสินะนายนี่คงจะเกลียดเรามากจริงๆน่ะแหล่ะก็ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน เราก็ไม่เคยพูดดีๆกันเลยนินะ  เฮ้อออ  จะขอพิงไหล่มันก็ไม่ได้อีก ผมเลยต้องจำใจพิงกระจกไปอย่างช่วยไม่ได้  หลังจากนั้นสักพักก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปโดยไม่รู้ตัว
 
 
                   [ Lan Talk ]
 
                   พอเด็กนั่นเงียบไปนานผมจึงหันไปมอง ก็เห็นมันหลับไปแล้วนั่นเอง ก็ว่าทำไมเงียบจัง หึ อยู่มาขอพิงไหล่กันง่ายยังเงี่ยเป็นใครใครจะให้กันล่ะ หรือว่ามันเองจะปล่อยตัวแบบนี้ไปเรื่อยนะ คืดแล้วหงุดหงิด   ช่างเฮอะ เรื่องของมันนี่นาเราจะไปสนใจทำไม   มันนอนเอาหัวพิงหน้าต่างจนคอแทบจะหักอยู่แล้ว ตอนนอนก็ดูน่ารักดีนะแต่พอตื่นมาเจ้าเล่ห์อย่าบอกใคร  หืม น่ารักหรอ นี่ผมคิดว่าผู้ชายน่ารักได้ยังไงเนี่ย ผมสบัดหัวไล่ความคิดนั้นอย่างแรง  
 
                   พอนั่งทำเป็นไม่สนใจมันสักพักก็อดที่จะหันไปมองมันไม่ได้แหะ  พอรถกระแทกกับหลุมหัวมันก็กระปทกตามบ้าง ดังเป็นช่วงๆ จึงอดสงสารไม่ได้ ค่อยๆจับหัวมันให้เอนมาพิงไหล่ของผมช้าๆ  ชิ นี่เห็นแก่เป็นน้องรหัสหรอกนะมึง  อย่าหวังจะมีอีกด้วยครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นเว้ย
 
                 
                     
        **************************