แลกเปลี่ยนหัวใจกับนายตัวร้ายสุดฮอต

ฉันนั่งรถแท็กซี่มาลงที่สวนสาธารณะในหมู่บ้านของฉัน ก็ฉันไม่รู้จะไปไหนก็เลยต้องมาที่นี่ อย่างน้อยๆการอยู่คนเดียวมันจะทำให้ฉันคิดได้บ้างว่าฉันควรทำยังไงต่อไป
“ฉันเป็นแบบนี้เพราะว่าฉันยังรักนายอยู่ใช่ไหม!!ฮือๆ”ฉันตะโกนบอกตัวเอง ฉันไม่เคยลืมนายได้เลยจริงๆ T^T
“ฉันก็ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่  และก็ไม่รู้ว่าไกลแค่ไหน บนทางที่เราสองคนเดินผ่านไป รู้แค่ว่าฉันนั้นไม่เคยบอก รู้แค่ว่าฉันนั้นไม่เคยหลอก ความรู้สึกนั้นถ้าจะบอกไม่รู้ต้องพูดตอนไหน ไม่รู้ต้องคบกันไปกี่ปีต้องมีเรื่องราวดีๆมากมายเท่าไหร่ ถึงจะควรพูดมันออกไปคำสั้นๆคำเดียวนี้ ไม่รู้ว่าเธอนั้นรออยู่ไหม หรือจะปล่อยไปให้เป็นอย่างนี้ ก็คิดดูอีกทีเก็บไว้ก็ไม่ดี อาจจะพูดไม่ค่อยถูก พูดไม่ค่อยออก แต่จะบอกให้เธอได้ฟังเบื้องหลังทุกๆอย่างๆที่เก็บอยู่ในหัวใจ สิ่งที่ฉันได้รู้สึกลึกถึงข้างใน รวมได้เป็นความหมายคำเดียวเท่านั้น วันนี้ฉันพร้อมให้เธอฟัง…คำว่ารักเธอ”
ฉันยืนมองหมอนั่นทั้งน้ำตาเมื่อเพลงจบ ฉันก็ร้องไห้ยิ่งกว่าเดิม T^T
“นายจะมาทำไม เดี๋ยวแฟนนายจะคิดมาก นายกลับไปเถอะ”
“ใครจะคิดยังไงฉันไม่สน ตอนนี้ที่ฉันสนคือเธอคนเดียว”
“พอเถอะ ฉันไม่อยากเสียใจกับนายอีกแล้ว ฮือๆพอแล้ว”
“ต่อไปนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอต้องเสียใจอีกแล้ว”หมอนั่นพูดก่อนจะคว้าฉันเข้าไปกอด
“ฉันมันไม่เข้มแข็งพอ ฉันถึงเลิกรักนายไม่ได้สักที ฮือๆ”
“ฉันจะดูแลเธอเอง ฉันจะไม่ยอมให้เธออยู่ห่างจากฉันอีกแล้ว เธอรู้ไหมว่าตอนที่เราเลิกกัน ฉันเหมือนคนบ้า ฉันไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลย ว่าทำไมฉันถึงได้คิดถึงแต่เธอ ไม่ว่าฉันจะทำอะไรมันมีแต่หน้าเธอ ฉันบอกเลิกเธอแต่กลับเป็นทุกข์ซะเอง แต่มันก็ตลกดีเนอะที่ฉันบอกเลิกเธอไม่ถึงอาทิตย์ฉันก็ได้มาแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนเธอ ฉันพยายามบอกกับตัวเองเสมอว่าจะไม่ยุ่งกับเธอแต่ยิ่งหนีฉันก็ยิ่งเจอ ฉันหนีเธอไม่พ้น ฉันไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมฉันถึงได้รู้สึกโกรธทุกครั้งที่เธอพูดถึงไอ้คลาส ฉันไม่ชอบที่เห็นเธอเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อมัน ทุกๆครั้งฉันก็อยากพูดกับเธอดีๆนะแต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงพูดจาแรงๆกับเธอตลอด มันอาจจะเป็นเพราะปากฉันไม่ตรงใจ”
“นาย….”ฉันมองหน้าเขาอย่างอึ้งๆฉันไม่ได้หูฝาดใช่ไหม!!
“ครั้งแรกที่ฉันเจอเธอ ฉันสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่า ฉันไม่มีทางชอบผู้หญิงอย่างเธอแน่ๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าพี่มิ้วจะจับเธอให้ฉัน ตอนแรกที่ฉันพาเธอไปเที่ยวฉันรู้สึกเหมือนว่าอยากจะให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปไวๆ เดินกับเธอฉันเดินคนเดียวยังดีกว่าเลย แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้ฉันเริ่มสนใจเธอ ฉันรู้สึกว่าเธอน่ารักดี เธอเป็นผู้หญิงที่ใสซื่อ ไม่เหมือนผู้หญิงที่ฉันเคยเจอมา เพราะว่าเป็นคนดีฉันถึงไม่กล้าที่จะทำร้ายเธอ ฉันเลยต้องบอกเลิกเธอชีวิตที่ไม่มีเธอมันทรมานที่สุดเลย ที่ฉันเป็นแบบนี้เพราะว่าฉันเธอ”
“ปริ้นซ์ ฉันไม่เคยคิดว่านายจะรักฉัน ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหมฮือๆT^T”
“อย่าร้องไห้นะฉันไม่อยากเห็นเธอร้องไห้”
“ฉันคิดว่าฉันลืมนายได้แล้ว แต่มันเป็นตอนที่ฉันไม่เจอนายนะฮึกๆแต่ตอนที่ฉันได้เจอนายอีกครั้งทันทีที่ได้สบตากับนายมันทำให้ฉันรู้ว่าฉันเป็นแค่คนธรรมดาที่ฝืนตัวเองไม่ให้นึกถึงนายเพียงชั่วคราวแค่เท่านั้นจริงๆฮือๆ”
“ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเธอให้ดีที่สุด”ปริ้นซ์พูดพลางประคองใบหน้าฉันก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างอ่อนโยน เราสองคนมองตากันก่อนที่ฉันจะรับรสจูบที่หวานหอมของเขา มันเป็นจูบที่ทำให้ฉันเคลิ้มสุดๆ
“ฉันรักนาย”
“ฉันไม่….เคยหยุดรักเธอเลยแอป”ปริ้นซ์พูดด้วยสีหน้าจริงจัง คำพูดหวานๆจากเขาฉันไม่เคยได้ยินมันเลยพอได้ยินมันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก
“จูบกันท่ามกลางพระอาทิตย์ตกฉันเหมือนพระเอกในนิยายเธอรึยังเธอฟินรึเปล่า”จู่ๆปริ้นซ์ก็ถามขึ้นมาพร้อมยิ้มให้ฉัน
“นายรู้ได้ไงฉันไม่เคยบอกนายเรื่องนี้นิ”
“เธอไม่บอกฉันรู้เองไม่ได้เหรอ”รู้เองงั้นเหรอ!ไม่มีทาง เขาไม่มีทางรู้เองแน่ๆ
“พี่มิ้ว ต้องใช่แน่ๆนายถามพี่มิ้วใช่ไหม!”
“ทำไมฉันต้องถามด้วยล่ะ”ปริ้นซ์ยังคงปากแข็ง
“ก็พี่มิ้วบอกว่านายถามพี่มิ้วว่าฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไร ทำไมตอนนั้นฉันไม่เอะใจน๊า!><”
“ก็เธอมันโง่ไง”
   ป๊อก! -0-
“นายดีดหน้าผากฉันทำไมมันเจ็บนะ”
“จะได้หายโง่ไงฮ่าๆ”ปริ้นซ์ตอบพลางหัวเราะชอบใจก่อนจะโยกหัวฉันเล่นอย่างสนุกสนาน
“โง่แล้วไง”
“ก็รักนะยัยโง่อ่ะดิ”ปริ้นซ์พูดก่อนจะหยิกแก้มฉันทั้งสองข้างอย่างชอบใจ
“มุขนี้ ตั้งแต่ฉันยังอนุบาลเลยแหละอัพเดทมุขใหม่ซะนะฮ่าๆ”
จุ๊บ!จู่ๆปริ้นซ์ก็ก้มลงมาจุ๊บปากฉัน
“แล้วแบบนี้เด็กอนุบาลเขาทำกันป่ะ”
“นายฉวยโอกาสฉัน 2 รอบแล้วนะนี่แหนะๆ”ฉันตีแขนเขาอย่างเขินๆ
“ฉวยโอกาสไรเธอเต็มใจชัดๆดูหน้าสิอยากให้ฉันจูบอีกนะน่ะฮ่าๆ”เขาหัวเราะพลางจิ้มแก้มฉัน
“ไอ้บ้าฉันไม่คุยกับนายแล้ว!”
“ไปกันเถอะ”เขาเดินเข้ามาคว้าขอมือฉันและกำลังจะลากฉันออกไป
“ไปไหน”
“ไปทำอะไรที่เด็กๆเขาไม่ทำกันน่ะสิ”
“มันคืออะไรเหรออย่าบอกนะว่า-0-ฉันยังไม่พร้อมนะฉันต้องเรียนให้จบก่อนเราต้องแต่งงานกันก่อนนะแม่ฉันสอนเสมอว่าอย่าชิงสุกก่อนห่าม ฉันไม่ไปกับนายหรอกคนเรารักกันก็ควรอยู่ในขอบเขต“ฉันชักมือออกพร้อมกับถอยหนีเขาถึงจะรักแต่ฉันก็ใช่ว่าจะยอมทุกอย่างนะ
“ฉันก็ไม่เห็นว่าที่ฉันจะพาเธอไปทำมันเสียหายเลยนี่”เขายังพูดได้หน้าตาเฉย -_-^
“ฉันกลับบ้านดีกว่าไอ้โรคจิตฉันไม่อยู่กับนายแล้ว”
“ยัยบ้าในหัวเธอนี่มองฉันในแง่ดีบ้างสิ ฉันหมายถึงจะไปกินข้าวบ้านเธอน่ะฉันอยากลองทำเองบ้างอยากให้เธอสอนไว้อนาคตฉันจะได้ทำให้เธอกินบ้าง”
แป่ววววววววววววววว -_-^
“ก็ใครมันจะไปรู้หน้านายยิ่งหื่นๆอยู่”
“เดี๋ยวก็ทำจริงๆซะหรอก”
“ฉันจะไม่รักนายถ้านายทำ”
“ฉันล้อเล่นไปเหอะหิวอีกแล้ว”เขาเดินเข้ามาคว้าข้อมือฉันอีกครั้ง
“นายยังไม่อิ่มอีกเหรอ”
“ฉันไม่ได้กินไรสักหน่อยเห็นเธออยู่กับมันใครจะไปกินลงล่ะ”
“โอเคงั้นไปโล้ดดดดด”ฉันกับปริ้นซ์เดินจูงมือกันไปที่รถ ฉันมีความสุขที่สุดเลย ^^
และแล้วเรื่องก็ดำเนินมาจนถึงตอนจบ ฉันกับปริ้นซ์ก็ได้กลับมาเป็นคู่รักกันอีกครั้งแถมครั้งนี้ฉันกับปริ้นซ์ได้เป็นคู่รักสุดฮอตของโรงเรียนเลยนะเนี่ย!>< อาจมีบ้างที่ฉันหึงเขาเวลาที่พวกผู้หญิงเข้ามายุ่ง แต่เขาก็ทำให้ฉันมั่นใจว่าเขาจะรักแค่ฉันนั่นคือประโยคที่เขาบอกกับผู้หญิงพวกนั้นว่า ‘ผมรักแฟนครับ’เท่านั้นแหละหน้าบานเป็นจานยูบีซีเลยฉัน อันนี้ยัยมิกซ์ได้ยินมากับหูเลยนะ ส่วนคลาสก็สารภาพมาว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อให้ฉันกับปริ้นซ์เข้าใจกันสักทีเลยเข้ามาทำเป็นชอบฉันเพื่อให้ทั้งฉันและปริ้นซ์ได้รู้ใจของตัวเองสักทีเล่นละครได้เก่งจริงๆแต่ละคน ส่วนคาราเมลก็เป็นแฟนของไพน์ที่ถูกไพน์ใช้ให้มาเป็นแฟนของปริ้นซ์ซึ่งหมอนั่นก็เพิ่งรู้พร้อมฉันตอนที่พวกนั้นสารภาพนั่นแหละ กลุ่มนี้เขาแสดงละครเก่งกันทั้งกลุ่มผู้กำกับคนไหนสนใจ ติดต่อได้ที่ 097-767XXXได้นะค่ะ 555555555555
  
จบแล้วใครอยากให้แต่งเรื่องของตัวละครไหนเพื่มสั่งได้เลยนะ เดี๋ยวเราจัดให้  
                    ทุกคอมเม้นคือทุกกำลังใจที่ผู้แต่งทุกคนอยากได้นะค่ะ