หลงรักเจ้าชาย หัวใจเจ้าเล่ห์

แฮ่กๆๆ รอดจนได้!! นี่อยู่ดาดฟ้าสินะ
   'เฮ้อ... รอดแล้ว'
    'นี่!! เธอหน่ะ!!'
    ' เอ๋.... มีคนอยู่หรออยู่ไหนละนี่'
    'ฉันอยู่นี่!!'
     'นายขึ้นไปบนนั้นทำไม??'
     'ฉันมาพักผ่อน ทำไมหน่ะมีไรหรอ'
      'นายนั้นแหละมีอะไร!!'
      'ฮีๆ คุณฟ้าใส... งั้นหรอ...'
     'นี่นายจำชื่อฉันได้ด้วยหรอ'
      'ใช่ ฉันจะเธอได้!! เธอละจะฉันได้รึป่าว'
      'ได้สิ!! นาย...ก็..คือ..ชื่อ..บะ...บี..บี!!'
      'ฉันไม่ได้ชื่องั้นสักหน่อย'
       ' = = แล้วชือไหร่เล่า'
      'ว่าแล้ว...ความจำเธอไม่ดีจริงๆ'
      'บ้าหน่ะ ฉันอยู่ประเทศของฉันถือเป็นองค์หญิงที่มีไอคิว180ที่สูงที่สุดในเมืองเลยนะ!! อุ๊ป..'
      'เธอว่าอะไรนะ..เจ้าหญิง..'
       'ไม่ๆ ใช่ๆ  ฉันแค่เพ้อฝันไปตามเวลาเท่านั้นไม่มีๆ' 
นายนั้นกระโดดลงมาจากที่สูงที่เขากำลังกระโดลงมาตรงหน้าฉัน
       'ถ้าไม่ใช่แล้วมันอะไรละ เธอโง่หรอ??'
       'นายนี่มัน...'
       'ทำไม... ฉันนี่มันอะไรหล่อหรอหรือว่าอะไร'
       'หึ.. ฉันไม่สนคนอย่างนายหรอก'
       'งั้นหรอ... ^^ คุณกุลณะ ฮาว่า'
       'หึ...ใช่....ฉันไม่สนใจนายสักนิก ดอลโล่วิลล์ เมทซอท บีวาย //ฉันสะพรึงสักพักแล้วก็นึกชื่อเขาออก อย่างกับคนที่มีพลังเวทย์แล้วถึงขีดจำกัดถึงปล่อยออกมางั้นละ'
       'งั้นฉันจะเล่นเกมอะไรให้ดูหึ...'
       'หือ...'
       'ลองกลับห้องไปสิ'
       'แล้วทำไมฉันต้องทำตามนาย'
       'เพราะเธอเป็นพวกสามัญชนหน่ะสิ'
       'อะไรนะ!!'
       'O.o //เขาใช้มือปิดปากตัวเอง'
      'นายคงเป็นพวกคนที่สูงส่งแล้วดูถูกคนอื่นสินะ'
      'ปั๊ง!!'
       'มานี่!!'
'คุณฟ้าใสคร๊าบบบ อยู่นี่รึป่าว.... คุณฟ้าใส....'
'สงใสจะไม่อยู่ว้ะไปที่อื่นปะ'
'เออ ไปๆ '
         'เฮ้อ.... รอดไป'
         'ปั๊ง!!'
         'ใครมาอีกละเนี่ย!!'
          'ฮิกกี้!!'
          'ท่านพี่!! บอกแล้วไงอย่าเรียกชื่อนั้นตอนอยู่รร.'
          'อ๊ะ นั้นมัน..'
          'อ่าวฮิกกี้อยู่นี่เอง!!'
          'พี่ฮ็อค!! บอกว่าอย่าเรียกฮิกกี้ เพื่อนหนูอยู่รู่ไหม'
          'ฮิกกี้เธอก็เรียกพี่ว่าฮ็อคเหมือนกันแหละ ไหนละเพื่อนเธอ'
           'นะ...นี่ไง อ่าวหายไปไหน'
           'เค้าคงเขิลพี่ละมั้ง'
            'เต้าเป็นผู้ชายคะจะเขิลพี่ได้ไง'
            'ผู้ชาย'
            'คะ'
            'น้องอย่าบอกนะว่าคนนั้นคือ..'
             'ไม่ใช่คะเสด็จพี่...แค่เพื่อนๆ'
      (ตกลงจะท่านพี่หรือสเด็จพี่เจ้าคะคุณฟ้าใส = = :: คนเขียน)
            'แล้วไป ถ้าน้องมีละบ้านแตกแน่ ฮะฮ้่า'
            'ท่านพี่!!'
             'พี่ว่าเราคุยกันแบบปกติดีกว่านะ เดี๋ยวมีใครมาได้ยินว่าเราพูดภาษาทางการแบบนี้แย่เลย'
             'ไม่เป็นไรหรอกมั้งคะเขาคงแปลไม่ออกก็เราพูดภาษาญี่ปุ่นนี่คะ พูดแอบราชวังคงไม่มีใครรุหรอก'
              'แต่ทางที่ดีเราใช้คำพูดเดิมดีกว่า ถ้าท่านพ่อกับท่านแม่และน้องที่น่ารัก2คนมาเราค่อยใช้ภาษาของเราก็ได้'
               'คะ ท่านราชาองค์ต่อไป ฮิๆ'
               'ราชา?? ภาษาราชวัง?? ฮิกกี้ ฮ็อค?? ท่านพ่อ ท่านแม่?? น้อง??  ภาษาของเรา?? ญี่ปุ่น?? //พึมพำๆ นั่งแอยอยู่ที่ใดที่นึงบนดาดฟ้าแล้วได้ยินเขาพูดกัน
                 'หนูไปห้องเรียนแล้วนะคะ!!'
                  'รอพี่ด้วยสิ'
                  'นี่.... เธอเป็นใครกัน..... ฮิกกี้ คือใครทำไมพี่เธอเรียกเธอว่าฮิกกี้ ?? //พึมพำ อยู่คนเดียว
       #รอติดตามต่อนะๆ เจ้าชอยบีฝายคนนี้จะรู้เรื่องไหมมมมม
รอดูกันตอนหน้าาา จะทำไงดีน๊าาาาาา ถ้านายรู้เข้า...