Please!! ได้โปรด...ปล่อยผมไปเถอะครับ

“ฉันขอเข้าไปนะ?” เสียงทุ้มดังขึ้นจากอีกฝั่งของประตูดังขึ้นเชิงขออณุญาติทำเอาคนตัวเล็กที่กำลัง ‘สำราญ’ อยู่กับการดู ‘การ์ตูน’ เรื่องโปรดชะงักกึกแล้วรีบกดรีโมทในมือเปลี่ยนช่องอย่างรวดเร็วแล้วขานตอบคนข้างนอกไป
 …..สำหรับคนที่อายุก็ปาเข้าไป 19 แล้ว มานั่งดู ‘โคนัน’ เนี่ย..อายจัง….
“ได้ฮะ!” ว่าจบคนตัวเล็กก็หันมามองไปทางทีวีจอแบนขนาดใหญ่ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าฉายอะไรอยู่
(อ๊า! อิไต๊..ดิมูจิ๊!!! อ๊าาาาา……)
……มันเป็นช่องสำหรับผู้ใหญ่……!!!!!
   นัยน์ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นภาพ…ภาพ..ภาพคนกำลังทำเรื่องอย่างว่าฉายอยุ่ในทีวี
“เอ่อ…ฉันไม่คิดว่านายจะ…” คิลเลอร์ละล่ำละลักพูดอย่างไปไม่ถูก ไม่คิดเลยว่ากระต่ายน้อยของเขาจะดูอะไรแบบนี้….
“เอ่อ! ไม่ใช่นะฮะคือ ผมอธิบายได้!” ชานมแก้ตัวพัลวัน มือเล็กโบกไปมาเชิงปฏิเสษในขณะที่ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ
 นี่มันเรื่องโชคร้ายอะไรกัน! ชานมคิดในใจก่อนจะหลับตาปี๋พลางยกมือขึ้นปิดใบหูทั้งสองข้างอย่างไม่อยากจะรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นในทีวี
“ขอร้องล่ะฮะ ช่วยปิดมันที!” ชานมว่าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทั้งตกใจและอายผสมปนกันมั่วไปหมด
“โอเคๆ ใจเย็นๆ” คิลเลอร์วางขอที่เขาถือมาด้วยบนโต๊ะข้างๆเตียงก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบรีโมทและกดเปลี่ยนช่องทันที
 มือเล็กขว้าที่ผ้าห่มก่อนจะดึงมันคลุมตัวเองจนมิดและไม่มีท่าทีว่าจะออกมาง่ายๆ ขณะนี้ใบหน้าหวานยังคงแดงจัดเพราะความอาย…อะไรกัน ของแบบนั้นน่ะเขาไม่เคยคิดจะดูเลยด้วยซ้ำนะ! ถูกเข้าใจผิดแล้วแน่ๆเลย
….คิดได้อย่างนั้นคนตัวเล็กก็อยากจะร้องอย่างบอกไม่ถูก….
“ชานม..ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ..นายต้องกินอะไรซักหน่อยก่อนถ้านายจะนอน” คิลเลอร์ว่าเสียงเย็น
“ไม่ฮะ! ผมไม่หิว” เสียงหวานดังขึ้นทันทีหลังจบประโยคของร่างสูง
“อย่าดื้อชานม…” คิลเลอร์กดเสียงต่ำแกมบังคับ ทำให้ชานมเสียวสันหลังวาบก่อนจะค่อยๆโผล่ออกมาจากผ้าห่มผืนหนาอย่างไม่เต็มใจนัก
“เด็กดี” มือหนายื่นไปลูบกลุ่มผมสีนิลอย่างเบามือพร้อมเอ่ยชมคนตัวเล็กที่ยอมออกมาจากผ้าห่มดีๆ…แม้เขาจะรู้ว่าที่ยอมออกมานั่นก็เพราะกลัวเขาก็เถอะ…
“กินนี่หน่อยนะ...” ร่างสูงว่าพลางหยิบถ้วยที่บรรจุข้าวต้มกุ้งร้อนๆมาใกล้ตัวและบรรจงตักขึ้นแล้วยื่นช้อนไปหยุดอยู่หน้าริมฝีปากบาง
“อ่ะ เอ่อ! ผะ..ให้ผม..กินเองดีกว่าฮะ” ชานมว่าอย่างเกรงใจและพยายามเอื้อมมือไปแย่งถ้วยข้าวต้ม
“อย่าดื้อชานม…” คิลเลอร์กดเสียงต่ำขู่คนตัวเล็กอีกครั้ง ทำไมถึงได้ดื้อนักนะ? เขาก็ไม่ได้ตามใจอะไรซักหน่อย…มันน่าจับกดลงกับเตียงแล้ว….เหลือเกิน!!
ได้ยินอย่างนั้นร่างบางก็เบ้ปากหน่อยๆอย่างไม่พอใจ
อะไรกัน..?สองครั้งแล้วนะ! เขาไม่ดื้อซักหน่อย ไม่เคยดื้อเลยนะ ป้ายังไม่เคยว่าชานมเลยว่าเป็นเด็กดื้อ
“กินเร็วครับ..” คิเลอร์พูดกระตุ้นคนตัวเล็กที่เอาแต่เบ้ปากใส่ช้อนข้าวต้มปานกับว่าไปทะเลาะกันมา…
  ตากลมโตช้อนขึ้นมองร่างสูงชั่วขณะก่อนจะยอมกินข้าวต้มในช้อน ข้าวต้มอุ่นๆกำลังดี…อ่า ทำไมถึงรู้สึกว่ามันอร่อยนะ..
“เก่งครับ…ถ้าจะเก่งกว่านี้ต้องกินให้หมดนะ..” คิลเลอร์กัดฟันพูด…ทำไงได้ เขาไม่เคยมาพูดอะไรพระเอกๆขนาดนี้นี่นา! แต่..ถ้านั่นจะทำให้กระต่ายน้อยเลิกกลัวเขาบ้าง อย่างน้อยก็มองว่าเขาเป็นคนก็พอ ไม่ใช่อสูรร้ายที่ไหน
 ชานมเอียงคอมองร่างสูงหน่อยๆก่อนจะยิ้มกว้าง..
ข้าวต้มคำแล้วคำเล่าถูกป้อนเข้าไปในริมฝีปากเล็กจนเจ้าตัวบอกว่าอิ่มและกินไม่ไวแล้ว คิลเลอร์จึงหยุดแค่นั้น….ก็หมดมันถ้วยแล้วนี่นา….
“อยากกินอะไรอีกมั้ย?” ร่างสูงถามพลางเก็บถ้วยวางบนถาดอย่างทุลักทุเล…มันไม่ได้เท่เหมือนตอนพระเอกเอาของมาป้อนนางเอกเป็นปกติหรอกนะ เขาทำถ้วยแตกไปสองถ้วย…กว่าจะเอาข้าวต้มถ้วยนี้มาให้ชานมได้ ทุกสิ่งอย่างที่เขาพยายามเปลี่ยนล้วนเป็นสิ่งใหม่และดูยาก…แต่เขาก็เต็มใจที่จะเปลี่ยน..
“เอ่อ…ผม..ไม่ดีกว่าฮะ” ชานมตอบเกรงใจแม้ว่าเขาจะอยากกินของหวานซักหน่อยตอนนี้..
“นายไม่จำเป็นต้องเกรงใจนะ” คิลเลอร์ว่าก่อนจะยิ้มน้อยๆให้ชานม
“อ่ะ!...เอ่อ…ของหวาน..อะไรก็ได้ฮะ” คนตัวเล็กตอบ
ร่างสูงพยักหน้าเข้าใจก่อนจะยกถาดเดินออกจากห้องไป
ชานมมองไล่หลังจนคิลเลอร์เดินพ้นไปก่อนจะรีบคว้ารีโมทมาดูการ์ตูนที่เขาดูค้างไว้ต่อ
(รายการต่อไป….)
แต่คนตัวเล็กกลับต้องผิดหวัง การ์ตูนมันจบไปแล้ว ชานมถอนหายใจแล้วคว้าเจ้าไข่มุขมากอดพลางกดเลื่อนช่องไปเรื่อยๆหวังว่าจะมีบางช่องที่ฉายการ์ตูน…
(กรี้ดดดด!! แก! แกแย่ง!..ปิ๊ด!)
(คนกำลังประสบปัญหาการออกกำลังกายแบบเก่าๆอยู่หรือไม่ ทีวี….ปิ๊ด!.)
(ข่าวต้นชั่วโมงขอนำเสนอ ล่าสุด…ปิ๊ด!)
ชานมถอนหายใจเนือยๆเมื่อไม่เจอสิ่งที่หวังซักที
(ตอนนี้เรากำลังจะไปดูสมาชิกใหม่กันค่ะ! อ๊ะๆดูนั่นสิ อ๋า ฉันอยากกอดเขาจังค่ะ!)
นิ้วเล็กเลิกกดเปลี่ยนช่องเมื่อถูกดึงดูดด้วยสัตว์ตัวเล็กขนปุยในทีวี…
(ตัวนี้ฮัสกี้ สินะคะ? น่ารักสุดๆ!)
 พิธีกรสาวว่าพลางทำตาประกายมองตรงไปยัง หมาน้อยที่ได้ชื่อว่าเป็นพันธุ์ ไซบีเรียลฮัสกี้ ที่คาดว่ายังเล็กอยู่
“น่ารัก…น่ารัก!นายว่ามั้ยไข่มุข!” ชานมเริ่ม ‘คุย’ กับไข่มุกอย่างที่เขาถนัดอีกครั้ง…
ตอนเด็กๆชานมเคยบอกแม่ว่าอยากเลี้ยงสัตว์ แต่ด้วยเพราะว่าพ่อของชานมแพ้ขนสัตว์ขั้นรุนแรงเขาจึงต้องลบความต้องการข้อนีทิ้งไปโดยไม่แม้แต่จะต่อรอง..
(ตัวนี้ชื่ออะไรหรอคะ?) พิธีกรถามก่อนจะยื่นไมค์ไปทางหญิงสาวท่าทางดูดี รูปร่างดีเหมือนราวนางแบบ
(อ่า น้องชื่อเฟริทส์ค่ะ^ ^) หญิงสาวว่าพลางลูปหัวเจ้าตัวเล็กที่นั่งทำตาแป๋วมองเธอและพิธีกรสาวงงๆ
….น่ารัก…น่ารัก!
“ฉันน่ะ ก็อยากจะเลี้ยงบ้าง..อ่อ นายไม่จำเป็นต้องน้อยใจนะไข่มุก” คนตัวเล็กว่าเองเออเองกับตุ๊กตาหมาตัวโต…โดยไม่รู้ลยว่ามีคนแอบมองอยู่
ร่างสูงมองคนตัวเล็กที่คุยกับตุ๊กตายิ้มๆ…อยากเลี้ยงหมา..หรอ?..หมา…เหอะๆสำหรับเขาเปลี่ยนเป็นฆ่าคงง่ายกว่าล่ะมั้งนะ..
“มาแล้วครับ..” เสียงทุ้มดังขึ้นทำคนตัวเล็กสะดุ้งโหยงแล้วยัดเจ้าหมาตัวโตเข้าใต้ผ้าห่ม….สาบานเลยถ้าคุณคิลมาเห็นเมื่อกี้..จะกัดลิ้นตาย…
“อ๊ะ! มาการอง!” ชานมมองขนมชิ้นเล็กๆหลากชิ้น สีสันหวานๆทำคนให้ตัวเล็กทำตาเป็นประกาย
“ชอบหรอ?...” คิลเลอร์ถามก่อนจะยื่นจานที่บรรจุมาการองหลากสีสันไปให้คนตัวเล็ก
“ฮะ! ถึงผมจะเคยได้กินมันแค่ครั้งเดียวก็เถอะ..” ชานมมองขนมสีหวานมไม่วางตา
“กินสิ ทั้งหมดนั่นของนายนะ”
“ขะ..ขอบคุณฮะ” ชานมก้มหัวน้อยๆพอมีมารยาทขอบคุณคิลเลอร์
ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้มั้ง…???
  คนตัวเล็กค่อยๆหยิบขนามสีหวานนั่นเข้าปากทีละชิ้น ใบหน้าหวานแต้ด้วยรอยยิ้มบอกว่าเจ้าของมันมีความสุขเพียงใด…
 ใบหน้าของกระต่ายน้อยที่ไม่เปื้อนคราบน้ำตาก็น่าดูไม่น้อย..หากเปรียบเป็นงานศิลปะชิ้นงาม ใบหน้าหวานที่อาบน้ำตาสำหรับคนร่างสูงก็คงเป็นผลงานการสร้างสรรค์ที่แสนภูมิใจล่ะนะ..
(อ๊ะ ฉลาดมากเลยค่ะ ดูสิๆๆ อ๊ายย น้องเฟริทส์) เสียงหนึ่งเรียกความสนใจคนตัวเล็กให้หันไปมองทีวีและจ้อง! อย่างไม่วางตา!
“อยากได้บ้างมั้ยล่ะ?” คิลเลอร์ถาม
“อยากสิฮะ! อ๊ะ!! คือๆผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น..คือ” ถ้าถามว่าอยากมั้ยบอกเลยว่าอยากมาก..แต่ การที่มาอยู่ มากิน บ้านคนอื่นแล้วยังจะเอาหมามาเลี้ยงอีก..มันไม่ใช่มั้ง?
“ได้นะ..”
“อะไรนะฮะ!”
“ได้ไง..ฉันบอกว่าอณุญาติให้นายเลี้ยงได้” คิลเลอร์ว่าพลางฝืนยิ้มหวาน…หมา..เหอะ! ฮัสกี้! พอมันโตมันก็ไม่ได้น่ารักอย่างนี้หรอกนะ! แล้วไอ้นิสัยชอบกระโจนใส่น่ะ…โว้ย…ไม่ยอมให้ไอ้หมาที่ไหนมาลวนลามกระต่ายน้อยฉันเเด็ดขาด!...?!!
“อ๊ะ..คือ..ขอบคุณนะฮะ!!” เร็วกว่าความคิดคนตัวเล็กขยับตัวขึ้นนั่งก่อนจะคว้าร่างสูงที่นั่งใกล้ๆมากอดอยางลืมตัว..ก็คนมันดีใจนี่นา!
คิลเลอร์เว้นช่วงเพราะตกใจเพียงเล็กน้อยก่อนจะ ‘ถือโอกาศ’ กอดคนตัวเล็กและซักหน้าลงบนไหล่เล็ก..
“อ๊ะ! เอ่อ ขอโทษฮะๆ” ดูท่าว่ามือหนานั่นจะซนเกินไป…เล่นย้ายเข้าไปลูบช่วงเอวบางจนร่าบางสะดุ้งและรู้สึกตัวก่อนจะผละตัวออกมาด้วยใบหน้าแดงจัด
….กอดอีกนิดก็ได้นะ….!
“งั้นเตรียมตัว..ไปกันเลยนะ..?” คิลเลอร์วางมาดให้นิ่งเหมือนเดิมหลังหลุดเข้าสู่โหมด ‘ล่าเหยื่อ’ เอ่ยถามร่างบาง
“ฮะ!!”