Where are you my Princess? (Yaoi)

               
                “พี่รักษ์ๆ เดี่ยวๆจะลากนิวไปไหนเนี่ย” ร่างเล็กโวยวายตลอดทางเมื่อจู่ๆก็โดนลักพาตัวมาอย่างกระทันหันโดยไม่รู้สาเหตุจากคนร่างสูงที่ยังคงเดินลากเขานำลิ่วๆ
                    “ซื้อของ”รักษ์ตอบกลับเสียงนิ่งไม่แม้แต่จะหันกลับมามองด้วยซ้ำ
               “แล้วทำไมต้องลากนิวไปด้วยเล่า”นิวพยามขืนตัวไว้อย่างเต็มที่ และหาทางงัดแงะมือที่กำแน่นราวคีมเหล็กออก แต่อีกฝ่ายกลับไม่นำพา ลากคนตัวเล็กต่อไปอย่างไม่สะดุ้งสะเทือน
               “ไปเป็นเพื่อนหน่อย”
               “พี่ร้ากกกก นิวจะไปหาซีปล่อยนิวน้า”ราวกับกระต่ายน้อยที่อยู่ในปากเสือ เมื่อถูกจับได้แล้วก็ไม่มีทางที่จะถูกปล่อยให้หลุดมือ
               รักษ์ลากรุ่นน้องมาจนถึงร้านค้าใต้คณะและจัดการซื้อเครื่องดื่มสองสามอย่างเพื่อไปกินคู่กับขนมที่ซีกำลังทำ แต่อีกคนที่โดนบังคับให้มาเป็นเพื่อนเมื่อเห็นว่าความพยายามไร้ผลเลยเปลี่ยนมาใช่ความเงียบเข้าสู้แทน
               “งอนหรอ”รักษ์จำเป็นต้องเอ่ยปากทักเมื่อคนที่พามาด้วยตอนนี้เอาแต่ยืนนิ่งเงียบสะบัดหน้ามองไปทางอื่นอย่างไม่พอใจ
               “พี่รักษ์ไม่ฟังนิวเลย”นิวตอบเสียงสะบัด
                    หนุ่มผิวเข้มจ้องมองอีกฝ่ายเงียบๆ ก่อนจะล้วงมือข้างที่ว่างจากการถือของลงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบเอาเม็ดลูกอมที่ถูกห่อโดยกระดาษสีสวยขึ้นมายื้นชิดหน้าร่างเล็ก
               “ขอโทษ”แต่เจ้าตัวก็เพียงชายตามามองอย่างลังเลแต่ก็ทำฮึดเสหลบไปอีกทาง รักษ์จึงจำเป็นต้องเสริมกลยุทธ์ยื้นนิ้วก้อยเข้าไปด้วย
               “ดีกัน”
               ดวงตากลมโตเหล่มองนิ้วก้อยที่กระดิกดิ๊กๆอยู่ตรงหน้าแบบไม่เข้ากับคนทำซักนิดจนนิวกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ ยอมปล่อยยิ้มสดใสออกมาตามแบบฉบับแล้วยอมคล้องนิ้วเข้ากับอีกฝ่าย เขย่าสองทีจากนั้นก็หยิบเอาลูกอมรสหวานจากมือคนที่ยังคงความนิ่งของใบหน้ามาโยนเข้าปาก
               “ยอมก็ได้”เจ้าตัวดูดลูกอมแจ๊บๆแต่ยังเชิดหน้าแบบไว้เชิง ให้รุ่นพี่หนุ่มต้องยีหัวอย่างแอบหมั่นเขี้ยว ซึ่งทุกการระทำง้องอนของสองพี่น้องที่มีความสัมพันธ์ครุมเครือนี้ถูกทำต่อหน้าประชาชีให้ได้ฟินกันเป็นแถบๆ โดยที่เจ้าตัวไม่คิดสนใจกันซักนิด
 
               ขณะเดียวกันนั้นเองเมื่อนำขนมเข้าเตาอบซีก็พึ่งรู้สึกตัวว่าถูกทิ้งไว้ให้อยู่สองต่อสองกับรุ่นพี่หนุ่มลูกครึ่งอีกแล้วด้วยความร่วมมือจากสองสาวฝันกวางที่เห็นสบโอกาสเลยรีบจรลีหนีไปแอบฟังความเป็นไปอยู่หน้าห้อง
               “คนอื่นไปไหนกันหมดแล้วละครับ”
               “ไม่รู้สินะ”พี่ดันเต้ก็พึ่งได้ละสายตาจากคนตรงหน้ามามองรอบตัวว่าไม่เหลือใครอยู่ซักคน แต่เขากลับไม่แยแสหันมาพินิจร่างบางต่อแล้วเอ่ยถามในสิ่งที่สงสัยมานาน
               “ทั้งที่เป็นคนทำขนมแท้ๆ แต่ตัวผอมจังนะ”
               “ผมทำแต่ไม่ค่อยได้กินนักหรอกครับ จะแค่ชิมๆ คนที่ชอบกินน่ะคือนิวต่างหากละครับ”คิดแล้วก็อดขำไม่ได้ ของหวานถือเป็นจุดอ่อนเดียวของเจ้าเพื่อนผู้เก่งกล้า แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ไฮเปอร์เกินกว่าจะอ้วนละนะ
               “พี่ดันเต้ครับ”ในเมื่อได้อยู่กันสองคนแล้วนี่เป็นโอกาสดีที่ซีคิดจะพูดความจริง แม้ในแววตาจะยังเจือแววลังเลอยู่อย่างมากล้น
               “หือ?”
               “คือผม เอ่อ ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ”
               “ได้สิอะไรละ”
               “ทำไมพี่ต้องตามหาผู้หญิงคนนั้นด้วยละครับ ผมหมายถึงผู้หญิงในงานเลี้ยงน่ะ พี่พึ่งรู้จักเขาแปปเดียวเองไม่ใช่หรอครับ ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยด้วยซ้ำ”ซีลองถามหยั่งเชิง
               “นั้นสินะ พี่เองก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน มันก็เหมือน..รักแรกพบละมั้ง”ดันเต้หัวเราะเบาปิดท้ายให้กับตัวเองเหมือนไม่อยากเชื่อ แต่ทำให้คนฟังรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิใบหน้าที่เพิ่มสูงขึ้น
               “พี่รู้สึกว่าอยากทำความรู้จักกับเธอให้มากกว่านี้ อยากทำให้เธอยิ้มมากกว่านี้น่ะ”สายตาคนพูดเหม่อมองไปไกลอย่างที่ซีไม่อาจคาดเดา
               “ยิ้ม?”
               “ใช่ เธอมียิ้มที่สวยมากๆ สวยขนาดที่พี่ไม่อาจละสายตาได้”ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่ดวงตาลึกล้ำราวมีมนต์สะกดนั้นจะหันมาสบนิ่งที่ดวงตาเขาให้ไม่อาจละไปที่ใด
               “ใช่เหมือนยิ้มของเราไงละ..ซี” ร่างสูงค่อยๆเดินอย่างเชื่องช้าเข้ามาใกล้ แต่ขาทั้งคู่ของซีกับไม่ยอมขยับหนีดังใจคิด ทำได้เพียงเอื่อนเอ่ยแก้ตัวเสียงเบาไปตามสัญชาตญาณ
               “ตะ แต่ผมเป็นผู้ชาย”
               “พี่รู้ เงยหน้าสิซี ให้พี่มองชัดๆ”ลูกครึ่งหนุ่มขยับเข้ามาใกล้ชิด มือหนาแกร่งเชยคางคนตรงหน้าให้เขามองได้ถนัด ก่อนจะไล้ผ่านแก้มเนียนนุ่นหยิบเอาแว่นตากรอบบางสิ่งปกปิดเดียวออกไปให้พ้นดวงตาคู่งาม เหลือเพียงแววตาไหวระริกที่ทอประกายเจิสจ้าสะกดสายตา
               “ไม่ว่าจะอะไร”ดันเต้กำรอบข้อมือบางแล้วหยิบยกขึ้น “สัมผัส”
มืออีกข้างก็ไล่เรื่อไปบนริมฝีปากสีกุหลาบ“รอยยิ้ม”
ก่อนที่จะใช้ดวงตาลึกล้ำสบลึกเขามาใกล้“หรือแม้กระทั้งดวงตาคู่นี้มันช่างคุ้นเคย”
               “ซีบอกพี่สิว่าเราใช่คนที่พี่ตามหาอยู่รึเปล่า”
               ทุกอย่างเงียบสงบ ทุกการกระทำของคนตรงหน้าเขามิอาจขัดขืน ทุกสัมผัสที่ถูกแตะต้องมันช่างร้อนรุม ดวงตาสีอ่อนคู่นั้นก็ราวกับมีอำนาจกลืนกินเขาไปทั้งร่าง เรี่ยวแรงภายในกายถูกซูบหายไปหมด เสียงทุ่มนุ่มน่าฟังทำให้เขาพร้อมจะยอมทำตามทุกข้อเรียกร้อง
               แต่ไม่ได้….
               “ซี”ดันเต้เรียกเมื่อเห็นแววสั่นไหวในดวงตาคู่สวย
               เขากลัว…
               “ซี”
               เขาบอกความจริงนี้ไม่ได้ ต่อให้พี่ดันเต้ใจดีแล้วไงละ ถ้าบอกออกไปแล้วจะเป็นยังไง พี่เขาจะไม่ว่าอะไรหรือจะหายไปจากชีวิตเขา หากบอกไปแล้วละก็ความอ่อนโยนนี้เขาจะยังได้รับอยู่งั้นหรอ
               ต่อให้พี่เขาหายไป มันก็เพียงแค่กลับไปเป็นเหมือนเดิม เขาก็กลับไปอยู่ในโลกที่ไม่มีพี่ดันเต้ พี่ดันเต้ก็กลับไปอยู่ในโลกที่ไม่มีเขา ตลอดมาทุกอย่างก็สามารถดำเนินไปได้อย่างปกติ
แต่ตอนนี้ไม่ได้อีกแล้ว…
               เขายังอยากรู้สึกดีไปกับสัมผัสอ่อนโยนที่คนตรงหน้ามอบให้มากกว่านี้ ยังอยากได้ความเอาใจใส่เล็กๆน้อยๆจากพี่ดันเต้มากกว่านี้ ถ้าบอกออกไปสิ่งเหล่านี้จะยังเหลืออยู่หรือเปล่า ได้โปรดขออีกซักนิด ให้โลกของพวกเขาโคจรรอบกันไปแบบนี้อีกซักนิด
                “ผม..”เสียงใสถูกเค้นออกมาเพียวแผ่วเบาราวเสียงกระซิบที่ฟังได้ไม่ชัดทำให้ดันเต้ต้องขยับหน้าเข้าไปใกล้
                ความเป็นจริงมันคืบคลานขึ้นมาจุกอยู่ที่คอหอยจนน่าอึดอัด แต่ความกลัวผมลัพธ์ที่เกิดขึ้นมันทำให้ปากเขาไม่กล้าขยับพูดอะไร
“ซี”
               เขามันเห็นแก่ตัว…
                “ผมไม่ใช่!”ซีตะโกนลั่นแล้วผลักตัวออกจากอีกฝ่ายอย่างแรง แล้วผลุนผลันออกจากห้องไปทันทีทำเอาสองสาวที่เอาหูแนบประตูอยู่เพื่อแอบฟังอย่างไร้ประโยชน์กระเจิดกระเจิง ร่างบางวิ่งไปไม่สนใจใครจนนิวต้องวิ่งตามเมื่อเห็นเพื่อนวิ่งผ่านไปขณะที่ตนกำลังจะกลับไปที่ห้องชมรม
 
               สองสาวมองตามหลังซีไปอย่างอึ้งๆ ก่อนกวางจะก้าวเข้ามาหาพยานหนึ่งเดียวที่อยู่ในเหตุการณ์เพื่อจับมาเค้นถามให้รู้เรื่อง
               “เต้มึงทำอะไรน้องเขากันน่ะ”
               เมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนสาว ดันเต้ก็เอามือเสยผมเร็วๆทีนึงเพื่อเรียกสติที่เสียสูญจากการโดนร่างบางปฎิเสธอย่างรุนแรง แล้วจึงหันกลับไปตอบคำถาม“กูถามน้องว่าใช่ผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า”
               “ทำไมมึงถามออกไปแบบนั้น”ทอฝันกับรักษ์ที่ตามมาทีหลังได้แต่ยืนมองสาวกวางยืนจังก้ากอดอกถามพ่อหนุ่มลูกครึ่งเสียงเข้ม
               “กูแค่อยากรู้”เต้ตอบกลับอย่างหลบสายตา
               “กูหมายถึงว่า ทำไมมึงถึงถามต่างหาก”พอได้ยินเธอพูดแบบนั้น เพื่อนที่เคยฉลาดของเธอก็ทำหน้าหมางงมาให้อย่างน่าเอาจับโขกโต๊ะ
               กวางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะชี้ไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่งเป็นเชิงบอกให้อีกฝ่ายนั่ง ซึ่งดันเต้ก็ยอมทำตามแต่โดยดี แล้วกวางก็ทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกัน
               “น้องเขาเป็นผู้ชาย”
               ดันเต้ก้มตัวเท้าศอกทั้งสองลงบนเขา มือทั้งสองประคองแว่นตาของคนที่พึ่งหนีไปอย่าทะนุถนอมแล้วรับคำตอบเพื่อน“กูรู้”
               “คนที่มึงหาอยู่เป็นผู้หญิง”
               “ก็ใช่”
               “ก็มีเหตุผลอะไรมึงถึงถามหาผู้หญิงจากคนที่เป็นผู้ชายละ” ดันเต้เงยหน้าขึ้นมองคนพูดทันใดเหมือนนึกรู้อะไรบางอย่าง ส่งให้กวางยิ้มออกที่เพื่อนตัวเองกลับมาฉลาดแล้ว
               “กูทำเรื่องไม่ดีลงไปใช่มั้ย”
               ซะที่ไหนเล่า!!!
               “ไอ้โง่!”หญิงสาวเอานิ้วผลักไปบนหน้าผากของคนตรงข้ามจนหน้าหงายแบบไม่แคร์ข้อหาบังอาจประทุษร้ายร่างกายบุรุษในดวงใจสาวๆหลายคน
               ‘โอ๊ยพี่กวาง ถึงฝันจะยอมตัดใจยกให้เพื่อนซีแล้วแต่อย่าทำอย่างงั้นเดี๋ยวคนหล่อเจ็บ’
                “กูจะบอกว่าเพราะมึงไม่แคร์ไงว่าน้องเขาจะเป็นหญิงหรือชาย แต่เพราะว่าเป็นน้องเขา แกถึงหวังอยากให้เป็นคนเดียวกับที่แกกำลังตามหา”
                “อะไรกูไม่เข้าใจ”
               “ไอ้คุณเพื่อนเต้คะเรียนจบนะมึงไม่ต้องรับใบปริญญาเลย! เรื่องของมึงแล้ว จะไม่รู้สึกตัวจนปล่อยหลุดมือก็ให้มันรู้ไปสิ  ดี!มึงจะได้รู้จักเป็นฝ่ายไล่ตามซะบ้าง” 
 
--------------------------------------------------
ดีใจทีมีคนชอยนะคะ^^