[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

สงสัยจะจริงอย่างที่พี่ลุกซ์บอกว่าช่างกลัวพี่ลุกซ์จนแทบจะลางาน  ทันทีที่ผมกับพี่ลุกซ์เข้ามาในห้องเครื่อง ช่างหลายๆ คนรีบหลบไปทำงานกันคนละมุมอย่างตั้งอกตั้งใจ  เสียงคุยที่เคยดังแข่งกับเครื่องยนต์พลันเงียบไปถนัดตา

“ไอ เอาขนมมาฝาก” ผมกวักมือไอ้ไอที่กำลังยืนคุยกับพี่ลันพลางจดอะไรบางอย่างลงสมุดเปื้อนๆ ในมือ

“พี่เปอร์! พี่ลุกซ์!” ไอ้ไอทำตาโตเมื่อเห็นผมมากับพี่ลุกซ์  ถึงจะตกใจแต่มือมันก็ทำงานดีเหลือเกิน  รีบยื่นมารับขนมถุงใหญ่เบ้อเริ่มจากผมอย่างไวเชียว

หมับ!

“พี่ลุกซ์!” ผมเอ็ดเมื่อพี่ลุกซ์โอบเอวผมไว้แล้วดึงให้เข้าไปชิดกับตัวเองทำให้ไอ้ไออึ้งหนักยิ่งกว่าเดิม  ส่วนพี่ลันก็ยืนมองหน้านิ่งๆ อย่างเข้าใจ  พี่มันคงเพิ่งรู้พร้อมไอ้ไอว่าผมกับพี่ลุกซ์คืนดีกันแล้วแต่ก็เก็บอาการเอาไว้เหมือนเดิม  พี่ลันก็งี้แหละครับ  หน้านิ่งและสงบนิ่งซะเหลือเกิน  พี่ลุกซ์น่าจะเป็นแบบนี้ซะบ้าง  วันๆ เอาแต่ทำหนวกหู โวยวายบ้าง ด่าพนักงานบ้าง  ใครทำอะไรไม่ถูกใจนี่เหวี่ยงเป็นพายุหมุนเลยล่ะ(ฟังคนอื่นเขานินทามาอีกที)

“พวกพี่คืนดีกันแล้วเหรอ!?! เย้! ดีใจจังเลยครับ  กลับมาเหมือนเดิมซักที! พี่ลันๆ พวกพี่เขาคืนดีกันแล้วล่ะ” ไอ้ไอกระโดดโลดเต้นเสียยกใหญ่  ไม่วายไปดึงพี่ลันมาโหวกเหวกโวยวายด้วยอีก

“เออ ดูสีหน้าพวกมันก็รู้แล้ว” พี่ลันพูดพลางขยี้หัวไอ้ไออย่างหมั่นเขี้ยว

“เฮ้ย มือสกปรก” ไอ้ไอพูดอย่างนึกขึ้นได้ว่ามือพี่ลันที่ใหญ่ถุงมือช่างอยู่มีคราบน้ำมันเครื่องติด

“เอาขนมไปให้พวกช่างซะสิ  เหลือเวลาพักอีกตั้งยี่สิบนาที ทำไมรีบทำงานกันจัง ลูกค้าเร่งเหรอ?” พี่ลุกซ์บอกพลางถามเมื่อเห็นว่าพวกช่างเริ่มทำงานกันแล้ว

“เพราะมึงนั่นแหละไอ้ลุกซ์  ก่อนหน้านี้มึงอาละวาดที่พวกช่างทำงานช้าไม่ใช่หรือไง  พอเห็นว่ามีคนอู้มึงก็เรียกอบรมด้วยตัวเองซะพวกช่างกลัวมึงจนหัวหด  ห่า” พี่ลันกอดอกพลางว่าพี่ลุกซ์ทำให้ผมแอบขำที่พี่ลันที่อยู่ในฐานะน้องและลูกน้องมายืนด่าที่ลุกซ์ที่เป็นพี่และเจ้านายแบบนี้  ใครเห็นก็คงขำเหมือนผม แต่ติดตรงที่ว่าจะมีใครกล้าหัวเราะออกมาให้พี่ลุกซ์เห็นเหมือนผมหรือเปล่าเท่านั้นเอง

“เห็นไหมเปอร์ เพราะมึงคนเดียวเลย” พี่ลุกซ์หันมาว่าผมที่ยืนนิ่งให้พี่มันโอบอยู่

“เอ๊า เกี่ยวอะไรกับผมเนี่ย” ผมหัวเราะนิดๆ ก่อนจะดันตัวพี่มันออกห่างเพราะตอนนี้พวกช่างเริ่มหันมามองพวกเราแล้ว

“ทุกคนครับ มากินขนมกันก่อนสิครับ  ยังไม่หมดเวลาพักเลย” ไอ้ไอป้องปากเรียกพวกช่างไปกินขนมแต่ทุกคนก็หันมาองพี่ลุกซ์ด้วยสายตาหวั่นๆ และก็ไม่มีใครกล้าละจากงานที่กำลังทำอยู่ด้วย

“เฮ้ย! ซื้อมาให้ก็ไปกินดิวะ  รออะไรอยู่  หรือจะรอให้หมดเวลาพักแล้วค่อยกิน!?” พี่ลุกซ์นิ่งไปเมื่อเห็นว่าพวกช่างไม่ยอมไปกินขนมก่อนจะพูดออกไปเสียง  อืม...นี่คือวิธีที่ดีที่สุดในการชวนคนกินขนมงั้นเหรอเนี่ย?

“พี่ลุกซ์ พูดดีๆ  พูดแบบนี้เขาก็กลัวกันหมดสิครับ” ผมตีพี่ลุกซ์เบาๆ เพื่อเตือน

“แล้วจะให้พูดยังไงล่ะ?” พี่ลุกซ์ทำหน้ายุ่ง

“ก็พูดดีๆ ไง  แบบ...ไม่ดุ ไม่ห้วนจนเกินไป  เหมือนที่พูดกับผมก็ได้” ผมบอก

“โวะ! เรื่องมากว่ะ” พี่ลุกซ์ทำหน้าเซ็ง  ผมมองพี่ลุกซ์ก่อนจะเม้มปากทำหน้านิ่ง  เห็นอย่างนั้นพี่มันก็ถอนหายใจ “เฮ้อ มากินขนมดิวะ  ซื้อมาให้  เวลาพักก็พัก  ไม่ต้องขยันทำงานขนาดนั้นก็ได้  ไม่ขึ้นโบนัสให้หรอกนะ” พี่ลุกซ์หันไปพูดกับพวกช่างด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง แต่พวกเขาก็ยังคงเกร็งๆ

“ไม่ต้องกลัวหรอกนะครับ  ประธานไม่ดุแล้ว  นี่เขาซื้อของอร่อยมาฝากพวกพี่ๆ เลยนะครับเนี่ย” ผมช่วยพูดเพื่อให้พวกช่างเขาผ่อนคลายความเกร็งลงบ้าง

“มาเถอะครับ  เมียมันกลับมาแล้ว  คงไม่อารมณ์เสียแล้วล่ะ สบายใจได้” พี่ลันที่ยืนกอดอกทำหน้าตายอยู่พูดขึ้น  เข้าใจนะว่าอยากช่วยให้พวกช่างเขาหายกลัวแต่ว่าทำไมต้องพูดเรื่องน่าอายด้วยวะ

“ใช่ๆ ไม่อารมณ์เสียแล้ว  เดี๋ยวเมียหนี” พี่ลุกซ์มองหน้าพี่ลันพลางยิ้มมุมปากก่อนจะดึงตัวผมไปกอดเอวไว้แสดงความเป็นเจ้าของ

“พี่ลุกซ์ ทำบ้าอะไรเนี่ย?” ผมตีไหล่พี่มันพลางกัดฟันถาม

“อ้าว ประธาน  มาทำอะไรที่นี่ล่ะเนี่ย?” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาดึงความสนใจทำให้พวกเราหันไปมองก็พบว่าเป็นพี่อู๊ดหัวหน้าช่างนั่นเองที่เดินเข้ามาพร้อมกับพี่สองที่เป็นช่างสมัยที่พี่ลุกซ์ยังเป็นเด็กฝึกงาน  ทั้งสองคนนี้สนิทกับพี่ลุกซ์ก็เลยไม่เกร็งเหมือนคนอื่นๆ

“ซื้อขนมมาฝาก  แต่ลูกน้องพี่ไม่ยอมมากิน” พี่ลุกซ์พูดกับพี่อู๊ด

“โอ้ ขนมน่ากินนี่หว่า  เฮ้ย กินดิวะ  ช้าหมดอดนะเว้ย  นานๆ ทีประธานจะใจดี  มาๆ มากินด้วยกันเลยดิ” พี่อู๊ดพูดเสียงดังก่อนจะเดินไปค้นถุงขนมมือไอ้ไอแล้วหันมาชวนพี่ลุกซ์

หลังจากนั้นพวกช่างก็เริ่มเข้ามากินขนมโดยจับกลุ่มกันนั่งกินเป็นวงกลมโดยมีพวกเราร่วมแจม  ตอนแรกก็เกร็งกันแหละครับ  หลังๆ มาพี่ลุกซ์เริ่มคุยและหัวเราะไปด้วยพวกช่างก็เลยผ่อนคลายและร่วมหัวเราะไปด้วยกัน  อ่า...อีกหน่อยพี่ลุกซ์ก็คงจะซื้อใจพนักงานได้ทั้งแผนก  ถึงจะดุและไร้เหตุผลไปบ้างแต่ก็ใจดีนะ

รักจัง...คนนี้

หลังเลิกงานผมก็ถูกพี่ลุกซ์ตื๊อให้ไปอยู่ที่คอนโดด้วยจนใจอ่อน  เดินเข้าไปบอกพี่ถังที่ห้องทำงานเพื่อให้พี่มันโทรหาพ่อกับแม่ให้ว่าผมจะไปค้างที่บ้าน  ขอโกหกก่อนเถอะ  ช่วงนี้ยังไม่พร้อมโดนพ่อเฉ่งจริงๆ  โอย รู้สึกบาปจัด

“เพิ่งบอกให้แม่บ้านไปทำความสะอาดไว้ให้” พี่ลุกซ์บอกขณะที่เรากำลังเดินไปที่จอดรถประจำตำแหน่งของพี่ลุกซ์  วันนี้พี่มันขับปอร์เช่ของตัวเองมาแฮะ  ปกติไม่ค่อยขับคันนี้มาหรอก สงสัยกลัวรถสุดที่รักเป็นอะไรไปล่ะมั้ง  คนยิ่งหาเรื่องมาทำร้ายอยู่ด้วย

“อื้ม” ผมพยักหน้านิดๆ  อ่า...เขินแฮะ ทำอย่างกับไม่เคยไปบ้านแฟน  ให้ตายเถอะ ทำตัวเหมือนสาวน้อยไปได้ ไอ้เปอร์เอ๊ย

“วันนี้ทำอาหารกินเองไหม?” พี่ลุกซ์ถามพลางหันมามองหน้าผมเมื่อเดินถึงรถแล้ว  ทำไมไม่เข้าไปในรถเล่า  มองหน้าทำไม เขินนะเว้ย

“อื้อ หมูมะนาวนะ” ผมบอกยิ้มๆ  คิดถึงหมูมะนาวฝีมือพี่ลุกซ์สุดๆ  นอกจากจะหล่อ เก่ง รวยแล้วยังทำอาหารเก่งอีกนะ  ถ้าไม่ติดที่นิสัยเสียนี่จะเป็นคนที่สมบูรณ์แบบมาก

“ไม่เผ็ดด้วยนะ” พี่ลุกซ์ยิ้มกลับก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในรถ  ผมยิ้มกว้างแล้วรีบกระโดดเข้าไปในรถบ้าง

อ๊ากกกกก ตื่นเต้นชะมัด!

ผมเดินเลือกซื้อของสดกับพี่ลุกซ์ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตท่ามกลางสายตาแปลกๆ ของเหล่าแม่บ้านไปเรื่อยๆ ตามเมนูที่ต้องการ  ก็นะ ผู้ชายใส่สูทสองคนเดินเข็นรถเข็นมาด้วยกันแบบนี้คงแปลกมากพอสมควร  ที่จริงถ้าไม่ติดประชุมผมไม่ใส่สูทหรอกนะ  แรกๆ ก็ใส่แหละ หลังๆ ไม่ใส่ละ  บางคนก็แต่งสบายๆ ไม่ซีเรียส  ยิ่งฝ่ายเครื่องยนต์นะ  ใส่ชุดบอลมาทำงานก็มี  อย่าถามว่าใคร  พี่ลันนั่นเอง

พอช้อปเสร็จเราก็รีบบึ่งไปที่คอนโดทันที  แค่เห็นป้ายชื่อคอนโดผมก็ตื่นเต้นแล้วครับ  ตอนที่มาครั้งล่าสุดก็ตื่นเต้นนะ  แต่คราวนี้ตื่นเต้นยิ่งกว่าเพราะผมมากับพี่ลุกซ์  และที่สำคัญ...ผมมั่นใจว่าคราวนี้ผมจะไม่ได้มารับรู้เรื่องแย่ๆ เหมือนครั้งที่แล้ว

แกร๊ก!

พี่ลุกซ์เปิดประตูเข้าไปในห้องพลางจูงมือผมเข้าไปด้วยทั้งๆ ที่มือก็ถือข้าวของเสียรกรุงรัง  ผมยืนลังเลนิดๆ ทำให้พี่มันหันมามองหน้า  ผมเม้มปากพลางกวาดสายตามองเข้าไปในห้อง

จุ๊บ

“เข้ามาเถอะ  ที่นี่เป็นที่ของเรานะ” พี่ลุกซ์ยื่นหน้ามาหอมหน้าผากผมแล้วพูดเหมือนจะปลอบ  ก็แหงล่ะ  คราวที่แล้วผมมาที่นี่อย่างมีความหวังแต่ต้องกลับไปพร้อมกับความเจ็บปวดที่ทำให้ผมแทบจะบ้า  เป็นธรรมดาที่ผมจะสะเทือนใจอยู่เล็กๆ

“ครับ” ผมพยักหน้านิดๆ แล้วเดินตามพี่มันเข้าไปในครัว

“ทุกอย่างที่นี่ยังเหมือนเดิมนะ  ข้าวของของกูและของมึงยังอยู่เหมือนเดิม  ไม่มีใครเข้ามาเปลี่ยนแปลงมันได้หรอก” พี่ลุกซ์จูงมือผมเดินตรงดิ่งเข้าไปในครัว วางของแล้วหันมาพูดกับผมอย่างมีความหมาย  ผมเม้มปากมองหน้าพี่มันก่อนจะก้มหน้าลง  พี่มันคงอยากจะบอกว่าความรักของเรายังไม่เปลี่ยนแปลงสินะ  แต่ผมรู้สึกว่ามันเปลี่ยน  มันไม่เหมือนเดิมจริงๆ นะ  ผมรู้สึกเหมือนกับเราได้เริ่มต้นใหม่ด้วยใจที่ยังไม่เต็มร้อยนัก  ยิ่งนึกถึงตอนที่ผมรู้ว่าพี่ลุกซ์มีลูกผมยิ่งรู้สึกแย่  แต่มันก็น้อยมากๆ แล้วล่ะ

“ผม...” ผมก้มหน้าขมวดคิ้ว  มือกำเข้าหากันแน่น

หมับ

“ที่มึงรู้สึกแย่แบบนี้มันเป็นเพราะกูเอง  กูขอโทษ” พี่ลุกซ์ดึงผมเข้าไปกอดแล้วลูบหลังปลอบเบาๆ อย่างอ่อนโยน  ผมกัดปากแน่นแล้วยกแขนขึ้นกอดพี่มันบ้าง  แค่ได้กอดผมก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้วล่ะครับ  ผมรักพี่ลุกซ์จริงๆ ผมยอมให้อภัยพี่มันแล้ว  ผมไม่อยากเจ็บที่ต้องอยู่คนเดียวอีกต่อไป

“อย่าทำเรื่องไม่ดีอีกนะ  ขอร้อง  ไม่อยากเจ็บอีกแล้ว” ผมบอกพลางผละออกจากพี่ลุกซ์  รู้สึกหน่วงในใจจนอยากจะร้องไห้แฮะ

“ขอโทษ” พี่ลุกซ์ลากเสียงยาวพลางจับหน้าผมหมุนไปมาเหมือนจะง้อ  จังหวะที่ผมไม่ทันตั้งตัวพี่มันก็ยื่นหน้าเข้ามาจุ๊บที่ปากของผมเบาๆ

 

พรึ่บ! จุ๊บ!

ขณะที่ลุกซ์กำลังจะผละห่างออกไปผมก็รวบคอพี่มันเอาไว้แล้วกดให้พี่มันก้มลงมาเพื่อที่จะได้จูบสะดวกๆ  พี่มันน่ะยังเกรงใจผมอยู่ก็เลยไม่เข้ามารุ่มร่ามมากนัก  ผมรู้หรอกว่าพี่มันอยากจะได้แบบนี้ผมก็เลยให้รางวัล  ที่จริง...อยากได้เองด้วยแหละ เหอๆ

จากตอนแรกที่ผมเป็นฝ่ายเริ่มและรุก พอพี่มันได้สติหลังจากที่นิ่งไปก็เริ่มรุกเข้ามาเสียเอง  มือที่ผละออกไปจากผมเริ่มเหนี่ยวที่เอวแล้วรั้งให้เข้าไปใกล้  ผมไม่ขยับหนีซ้ำยังยืดตัวและเขย่งเท้าขึ้นไปหาด้วย  ตัวพวกเราโยกไปมาตามจังหวะการจูบจนกระทั่งหลังของผมแนบไปกับผนังครัวเราจึงผละหน้าออกจากกัน

“ปลุกกันขนาดนี้ก็รับผิดชอบด้วยละกันนะ” พี่ลุกซ์ปล่อยเอวผมแล้วใช้ศอกทั้งสองข้างค้ำกับผนังส่วนผมก็ยังกอดคอพี่มันอยู่

“ผมขอเตรียมใจก่อนไม่ได้เหรอ?” ผมเอียงคอขอ  ก็ผมไม่ได้ทำนานแล้วนี่หว่า  อย่างมากก็แค่ช่วยด้านหน้า  ด้านหลังไม่ได้ทำเลยซักที  หวั่นๆ อยู่นะถ้าจะมาโดนทำเอาซะตอนนี้  ยังไม่ทันเตรียมใจเลย

“กูอยากสัมผัสมึงใจจะขาดแล้วนะ” พี่ลุกซ์ขยับตัวเข้ามาชิดชนิดไม่เหลือช่องว่างด้วยท่าทางอ้อนแบบเซ็กซี่สุดติ่ง  อ่า...หวังว่าไอ้วิธีแบบนี้คงไม่ได้ไปเอามาจากพี่เคย์หรอกนะ  คิดภาพพี่มันทำแบบนี้กับพี่ถังไม่ออกเลย  ขนลุกชะมัด ฮ่าๆๆ

“ที่พามากะจะมาทำแบบนี้อย่างเดียวเลยใช่ไหม?” ผมดึงมือออกจากคอมาบีบแก้มพี่ลุกซ์

“ไม่ใช่อย่างนั้น  ตอนแรกก็ไม่ได้ว่าจะทำหรอกนะแต่มึงยั่วกู” พี่ลุกซ์ลูบเอวผมผ่านเสื้อเบาๆ แต่ลูบไม่หยุดเลย

“พี่ลุกซ์...รอก่อนได้ไหม? รอให้เราไปคุยกับพ่อแม่ให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยทำทีหลังก็ได้” ผมเปลี่ยนจากบีบแก้มมาเป็นลูบอย่างแผ่วเบา

“อืม เอางั้นก็ได้  แต่กูขอเข้าห้องน้ำก่อนละกันนะ” พี่ลุกซ์ผละออกไปก่อนจะรีบเดินออกจากครัวไปเข้าห้องน้ำ  ห้องน้ำในห้องนอนด้วยนะ

เฮ้ย น่าสงสารไปป่ะเนี่ย? นี่ถึงขนาดต้องเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำเลยเหรอ? โธ่ ก็เข้าใจอยู่หรอกนะว่าต้องอดกลั้นมานานแถมพอได้อยู่ด้วยกันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะผมขอ  โอ๊ย เอาไงดีๆ แต่ผมยังไม่พร้อมจริงๆ นี่หว่า

อืม...เอาวะ! สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วทำใจซะเปอร์  ไม่ได้มีอะไรกันครั้งแรกซักหน่อยนี่หว่า เอ้า สู้โว้ย!

ก๊อกๆ

ผมแง้มประตูเข้าไปในห้องนอนก่อนจะขยับไปหน้าห้องน้ำแล้วเคาะประตูเบาๆ

“อะแฮ่ม ให้ผมช่วยไหม?” ผมแกล้งถามออกไป

“...” แน่ะ เงียบอีก  นี่ปล่อยอารมณ์จนไม่ได้ยินเสียงกันเลยเหรอเนี่ย

“พี่ลุกซ์  ไม่ต้องทำเองแล้ว  ออกมาเถอะ  ข้าวน่ะ ค่อยกินทีหลังก็ได้เนอะ” ผมยืนพิงผนังใกล้ๆ ประตูห้องน้ำก่อนจะพูด  พี่มันเงียบไปอีกสักพักก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้านิ่งๆ  เก็บอาการอยู่ล่ะสิ

ฟึ่บ! ตุบ!

ยังไม่ทันที่ผมจะตั้งตัวพี่ลุกซ์ก็คว้าคอผมแล้วเหวี่ยงไปที่เตียงทันที  โห รุนแรงตั้งแต่เริ่มแบบนี้ผมยังพอจะถอนตัวทันไหมเนี่ย?

“ห้ามหนีนะ” พี่ลุกซ์กดข้อมือผมไว้เหนือหัวแล้วจ้องผมด้วยสายตาที่นิ่งงัน  แต่ความนิ่งของสายตาคู่นี้กลับแสดงออกถึงอารมณ์ที่กำลังปะทุอย่างรุนแรง  โถ ไอ้หื่น

“อย่ารุนแรงนะ” ผมบอกก่อนจะถูกโถมเข้าหาจนแทบกระอัก

มองโคมไฟที่หัวเตียงไปซะ