นางพญาปิศาจจิ้งจอก

8.0

เขียนโดย จิ้งจอกมายา

วันที่ 21 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 12.18 น.

  21 ตอน
  11 วิจารณ์
  25.48K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 16.59 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

20) ตอนที่ 20 อ้ายบ้าหงเซ่อ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนที่ 20 อ้ายบ้าหงเซ่อ

 

“ต๋าจี...... มาเป็นเมียข้าซะ” ......อีตานี่ท่าจะบ้า

“ข้าถูกใจเจ้า – มาเป็นเมียข้าเถอะ” ที่เขาว่าคนหล่อแต่บ๊องท่าจะมีจริงๆสินะยะ

“ไม่ -- ” ไม่เชิดใส่ก็ดีแล้วย่ะ ว่าแต่ปล่อยแขนข้าสักทีสิยะ

ไม่ต้องมาทำหน้าเศร้า ข้าไม่สนหรอกย่ะ “มานี่ซิ เจ้าฬ่อ” ข้าเบื่อเหลือเกินแล้ว กลิ่นคาวเลือดปิศาจไม่เห็นจะหอมหวนเหมือนของมนุษย์สักกะนิด กลับไปนั่งนับขนหางเล่นเหมือนเดิมดีกว่าย่ะ

“ตะ – แต่ะว่า ท่านตายังอยู่หน้าถ้ำเลยนะขอรับ ท่านต๋าจี” ต๊ายเจ้าหมาน้อยหางลู่ตัวนี้ ดูซิสั่นดิกๆเชียว เอ – หรือว่าข้าจะขังเจ้าหมาน้อยแล้วไปฟัดกับพวกหมาบ้านนอกต่อดี --

“เรารีบเข้าไปด้านในเถอะขอรับ.....” อะไรยะ

 

เฮ้อออออ วันๆที่ผ่านไปนี้มันนานเหลือเกินนี่น้า – ท่านจงเซิ่น จะแก่รึยังเนี่ย

หางสวยๆของข้าก็ขนร่วงเอาๆ ถึงจะน่ากังวลแต่ก็ช่างมันเถอะ มีหางสวยไปก็ไม่มีใครมาชมอยู่ดี – ถึงจะได้แต่งงานกับท่านจงเซิ่นไปก็งัดออกมาโชว์ไม่ได้อยู่ดี..... ชิ

เฮ้อออออ คิดถึงศาลเจ้าแม่จังเลย มีของกินอร่อยๆออกเพียบ คนก็มาไหว้กันออกเยอะ ว่างๆก็ไปนั่งอาบแดดให้ผิวเกรียมนิดๆกำลังสวย -- ไม่เหมือนถ้ำอับๆ มืดๆ ชื้นๆ โล่งๆแบบนี้ ให้ข้ามาอยู่อย่างนี้ เดี๋ยวก็เฉาตายพอดี.... – แต่ถึงแม้จะเป็นถ้ำอับๆ มืดๆ ชื้นๆ โล่งๆ แบบนี้ก็เถอะ ถ้ามีท่านจงเซิ่นอยู่ด้วยล่ะก็ข้าก็ยอมอยู่ล่ะ.....

อ๊ายยยยย บ้า บ้า บ้า!!! ข้านี่ล่ะก็ เอาแต่นึกถึง ท่านจงเซิ่น ท่านจงเซิ่น ท่านจงเซิ่น อยู่ได้ เมื่อไหร่จะลืมท่านจงเซิ่นสักทีล่ะเนี่ย......

เฮ้อ....... ท่านจงเซิ่นจะทำอะไรอยู่นะ......

 

“ต๋าจี -- ” เอ๊ะ อีกแล้วเหรอยะ

ข้าเดินออกมานอกถ้ำและเห็นอีตา หูสื่อเซียนในชุดหนังจิ้งจอกน่ารักๆ ขนสารพัดของแปลกๆมา – อีกครั้ง

“ดูซิ บังเอิญข้าเจอดีงูขาวพันปี เลยเอามาฝาก นี่ก็บัวหิมะพันปี ข้าบังเอิญเจอเลยเอามาฝาก อ้อ – แล้วเจ้านี่ก็ลูกจิ้งจอกหิมะเพิ่งเกิดแน่ะ มันน่ารักมากเลยอยากให้เจ้าดู”

ข้าไม่พูดอะไรแต่นั่งลงและมองดูอีตาจิ้งจอกสิบหางขายของ แต่เสียงของหูสื่อเซียนหยุดไป ข้าเลยเงยหน้าขึ้นดู

อ๊ะ – สบตาเลย....

“แปลกจริงที่วันนี้เจ้ายอมนั่งดู ปกติเจ้าจะเชิดกลับเข้าถ้ำไปเลยนี่นา”

“ขออภัยที่ข้าน้อยเคยเสียมารยาทกับท่านอ๋อง -- ราชาจิ้งจอกเพคะ” อันที่จริงข้าก็ขี้เกียจกลับไปนั่งนับขนหางเป็นรอบที่หมื่นนิดๆแล้วน่ะนะ

“ดีเลยๆ ดูนี่สิ ข้าบังเอิญเจอมังกรเขียวเลยถลกหนังกับเอ็นมาให้เจ้าแน่ะ -- ”

“ฮิ.....” อ๊ะ เผลอไปนิด

“เอ๋ – เจ้าขำอะไรรึ?”

“ท่านอ๋องใช้คำว่าบังเอิญบ่อยเหลือเกินนะเพคะ” แน่ะ มาทำเป็นเขิน อายุก็ปูนนี้มาทำเป็นเด็กหนุ่มน่ารักไปได้

“ต๋าจี..... มาเป็นเมียข้าเถอะ” อุ๊ย – เลี้ยวแทบไม่ทัน

“คงมิดีหรอกเพคะ ท่านอ๋องก็มีมเหสีอยู่แล้ว สนมก็มีออกเยอะ จะมารับจิ้งจอกปลายแถวอย่างข้าไปเป็นสนมประเดี๋ยววงศ์วานท่านจะครหาเอาได้”

“เจ้าคงแคลงใจกระมัง แต่ข้าจะบอกแต่เพียงว่า ข้ารักเจ้าแต่แรกพบ และเจ้าเหมาะที่สุดกับตำแหน่งมเหสีเอกแห่งจิ้งจอกถ้ำหิมะ ไม่เคยมีนางจิ้งจอกตนใดที่ข้าจะหลงรักได้เท่าเจ้า และจะไม่มีจิ้งจอกตนใดเทียบเท่าเจ้าได้” มาดื้อๆอย่างนี้เลยเหรอยะ

“ข้าน้อยขอตัวเพคะ” เฮ้อ – อ๋องบ้าอ๋องบอ ยังไงเจ้าก็เด็กอมมือชัดๆ แน่ะ!! อย่ามาทำหน้าตาน่าสงสารนะยะ

 

“เฮ้อ -- ” ท่านพ่อของข้ายังจะคารมดีกว่านี้เลย

“ท่านต๋าจีขอรับ” อะไรยะเจ้าหมาน้อยนี่ ทำมาคลอเคลีย – แน่ะทำเงียบ..... หึงล่ะสิ ฮิ ฮิ

 

ราชาปิศาจจิ้งจอก หูสื่อเซียน ยังคงแวะเวียนมายังถ้ำฝานจวื่อมิได้ขาด ในแต่ละวันก็จะนำของฝากแปลกประหลาดเกินกว่าจะ บังเอิญเจอ และนำมาให้เสมอๆ นางจิ้งจอกแปดหาง แม้จะใจแข็งแต่เพียงแรก แต่หยดน้ำยังกร่อนหินได้ ไฉนเลยจิตใจของนางจะทนได้ตลอดไป ต๋าจีใช้เวลาแต่ละวันนานขึ้นกับ หูสื่อเซียน และเรียนรู้ว่า จิ้งจอกสิบหางก็มีความน่ารักแบบเด็กดื้อทั่วๆไป นั่นอาจจะเป็นทิฐิแห่งผู้นำก็เป็นได้ -- และทุกครั้งนางจะหลีกหนีเมื่อหูสื่อเซียนเอ่ยปากขอนางเป็นภรรยา --

“ค่อยก่อน ต๋าจี -- ” เป็นครั้งแรกที่หูสื่อเซียนฉุดมือของนางไว้ “ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าไม่พอใจ แต่ข้าคิดอย่างนั้นจริงๆ --” เสียงของหูสื่อเซียนละล่ำละลัก หมดมาดของราชาปิศาจจิ้งจอก “เป็นครั้งแรกที่ข้าได้รู้สึกอย่างนี้..... เป็นครั้งแรกที่ข้าไม่เข้าใจ เวลาหมุนไปแต่ละนาทีที่ไม่เจอกับเจ้า ช่างเชื่องช้าเกินที่ข้าจะทานทน แต่เวลาที่ข้าอยู่กับเจ้าช่างมีความสุขเหลือเกิน – ข้าผ่อนคลาย.... เสียจนไม่รู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกไปบ้าง --”

“ท่านอ๋องเพียงแต่เสนอให้ข้าน้อยเป็นมเหสี แต่ข้าน้อยเกรงว่าไม่สมควรจึงได้ขอตัวเพคะ” ต๋าจีหลบสายตาของหูสื่อเซียน

“เพื่อเจ้าแล้ว ข้ายอมทิ้งซึ่งทุกสิ่งได้ ไม่ว่าถ้ำหิมะ ตำแหน่งราชาจิ้งจอก ทุกสิ่งทุกอย่าง – ขอแค่มีเจ้า ข้าไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว” น้ำเสียงออดอ้อนของราชาปิศาจจิ้งจอก น่าสงสารและเต็มไปด้วยความหวัง

“ท่านอ๋อง เสด็จกลับไปก่อนเถอะเพคะ” ต๋าจีบอกกับหูสื่อเซียนซึ่งคอตกกลับไป

 

“เฮ้อ -- ” มันอะไรกันนักกันหนานะ อีตาบ๊องตัวนี้ มาออดอ้อนง่อนแง่น อยู่ได้

อืม..... แต่พอมีคนหน้าตาหล่อๆมาทำตัวน่าหยิกมันก็จั๊กจี้เหมือนกันนะนี่ ฮิ ฮิ ฮิ

 

อีกด้านหนึ่ง ณ.ชายแดนของแคว้นเย่

หมู่บ้านเชิงเขาเล็กๆ ปรากฏชายร่างสูง ผมเผ้าปรกหน้าตาเนื้อตัวสกปรกมอมแมมเดินโซซัดโซเซเข้าไปนอนใกล้เล้าสุกรของพ่อค้าคนหนึ่ง ในตอนเช้าพ่อค้านำอาหารไปให้สุกรเมื่อเห็นชายผู้นั้นก็ตื่นตระหนกนึกว่าผีโขมดออกจากป่าเขามา จึ่งรีบวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้าน และเมื่อกลับมาก็พบชายคนดังกล่าวแย่งอาหารกับสุกรกินอยู่ ชาวบ้านไล่ตีไล่ทำร้าย ชายคนนั้นก็มิได้หนีไปไหน ยังคงปล่อยให้เขาทุบตี จนนักพรตท่านหนึ่งเดินทางมาถึงและได้ห้ามปราม

นักพรตท่านนั้นจึงได้ไต่ถามกับชายหนุ่มแต่ก็มิได้ความ ชาวบ้านจึงเข้าใจว่าชายคนนี้เป็นคนบ้าใบ้ จึงพากันเรียกชายคนนั้นว่า – อ้ายบ้าหงเซ่อ เพราะผมเผ้าออกสีแดงๆ

อ้ายบ้าหงเซ่อนั้นไม่ยินดีรับอาหารจากผู้ใด แต่มักจะแย่งอาหารจากสุนัขแลสุกร ชาวบ้านจึงทุบตีอย่างรุนแรง แต่อ้ายบ้าหงเซ่อก็ไม่หนีไปไหนปล่อยให้เขาทุบตีอยู่อย่างนั้นจนหน้าตาเป็นแผลแลบวมช้ำเลือดช้ำหนอง เนื้อตัวเหม็นสาบเหม็นเน่าอยู่เป็นประจำ ไปทางใดก็มีแต่ผู้ขับไล่เสมอมา

วันหนึ่งที่ชาวบ้านไล่ทุบตีอ้ายบ้าหงเซ่ออยู่เพราะจับได้ว่าขโมยกินอาหารสุนัข ซินแสคนหนึ่งเห็นเหตุการณ์ก็เข้ามาห้ามและจ่ายเงินให้ชาวบ้านเหล่านั้นไป ก่อนจะหันมาพูดคุยกับอ้ายบ้าหงเซ่อ

“ท่านหนีมิได้หรือกระไร ใยปล่อยให้เขาทุบตีกระนั้น” แต่ซินแสก็มิได้คำตอบ ซินแสมองหน้าตาเนื้อตัวก็เห็นว่าหน้าตาสกปรกมอมแมมเหม็นเน่า แต่ข้าวสุนัขยังคาปากก็นึกเอ็นดูอย่างมิรู้สาเหตุ จึงชวนอ้ายบ้าหงเซ่อไปที่กระต๊อบ แต่อ้ายบ้าหงเซ่อก็มิตอบ ซินแสจึงจับดึงแขนอย่างมิได้นึกรังเกียจเนื้อตัวที่สกปรกนั้น เมื่อไปถึงกระต๊อบ ซินแสก็ลงมืออาบน้ำให้ เมื่อถอดเสื้อผ้าของอ้ายบ้าหงเซ่อก็พบว่าเนื้อตัวเขียวๆดำๆมีน้ำเหลืองน้ำหนองไหลตามแผลที่เริ่มเปื่อยเริ่มเน่า ซินแสมีความรู้เรื่องยาจึงหายามาประคบ

แต่ซินแสก็ต้องประหลาดใจเพราะยาแสบยาร้อนทั้งปวงทำให้อ้ายบ้าหงเซ่อร้องออกมาสักแอะก็หาไม่ แม้หน้าตาก็ไม่บูดเบี้ยวแม้สักนิด

“ทนเจ็บเอาเสียนิดนะน้องชาย” ซินแสบอกก่อนจะพันสมุนไพรเข้ากับใบหน้าและลงมือผ่าเอาเนื้อเน่าตามทั่วตัวออก และปิดด้วยยาสมานแผลอีกที

“โชคดีที่ใบหน้าเจ้ามิได้มีเนื้อเน่าอยู่ แต่ยาที่ทาให้คงแสบอยู่สักสองวัน” อ้ายบ้าหงเซ่อไม่ตอบประการใดแต่ลงไปนอนอยู่บนพื้น

“เจ้าจะนอนอยู่บนพื้นได้อย่างไร ลุกขึ้นเถิด” ซินแสพยายามดึง แต่เกรงแผลที่เพิ่งสมานจะปริ ออกจึงได้ขนผ้าห่มของตนมาและห่มผ้าให้ก่อนจะกลับไปศึกษาตำราต่อ

ซินแสรู้สึกแปลกใจตนเองมิใช่น้อยที่ปรนนิบัติอ้ายบ้าหงเซ่ออย่างดี ไม่รู้ด้วยเพราะเหตุใด แต่ซินแสรู้สึกผูกพันกับชายหนุ่มผู้นี้เหลือเกิน

 

รุ่งเช้าซินแสสะดุ้งตื่นคาโต๊ะเรียนแลผลุนผลันออกนอกบ้านเพราะเสียงด่าทอและทุบตีดังขึ้นนอกบ้าน

“อ้ายบ้าหงเซ่อ!! ตัวเอ็งนี่มันดีแท้ จะทุบจะตีก็มิหนีไปไหน เป็นตัวผ่อนคลายอารมณ์ดีจริง ชีวิตสุนัขของเอ็งมันเหมาะจะให้ผู้อื่นผ่อนคลายดีนัก!!” ชายฉกรรจ์สี่ห้าคนในอาการเมามายรุมทำร้าย อ้ายบ้าหงเซ่อที่นอนนิ่งปล่อยให้เขาทุบตี

“อย่า อย่า อย่า!!” ซินแสวิ่งมาแลร้องห้ามเสียงหลง “พวกท่านจะทำร้ายเขาไปเพื่อเหตุใดกัน เขาไปทำอะไรให้พวกท่านโกรธแค้นหรือ” ซินแสวิ่งมาแทรกกลางชายทั้งห้ากับอ้ายบ้าหงเซ่อซึ่งนอนนิ่งอยู่

“เตียวซินแส ดอกหรือ” เสียงชายผู้หนึ่งอ้อแอ้ทำนองว่าจำได้ “อ้ายบ้าหงเซ่อมันเป็นที่ผ่อนคลายของเรา แล้วท่านเป็นกระไรกับมันเล่า จะช่วยมันเพื่อกาลใด”

“หงเซ่อ.... เป็นน้องชายของข้า” เตียวซินแสประกาศกร้าว

“แล้วอย่างไรเล่า เราเห็นอ้ายบ้าหงเซ่อมันแย่งข้าวสุนัข พอไล่ก็มิไปจึงสั่งสอนเพียงเท่านี้” ซินแสถอนหายใจและจ่ายเงินให้ขี้เมาทั้งปวงไป จะได้หมดเรื่องราว ก่อนจะพาอ้ายบ้าหงเซ่อกลับกระต๊อบ

“เจ้าเองก็เหลือเกินปล่อยเขาทุบตีอยู่ได้” ซินแสบอกแลเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้อ้ายบ้าหงเซ่อ “แลหิวข้าวใยมิบอก จะไปแย่งข้าวสุนัขกินมิสงสารมันหรือ”

พักเดียวซินแสก็นำอาหารมาวางที่โต๊ะ และชวนให้อ้ายบ้าหงเซ่อกินร่วมโต๊ะ แต่อ้ายบ้าหงเซ่อก็มิได้ขยับแม้เพียงน้อย ซินแสก็ทำหน้าเข้าใจแลกล่าวว่า

“พวกเมื่อกี้คงทำร้ายจนแขนเจ้าเจ็บ ไม่เป็นไร พี่จะป้อนข้าวให้เจ้าเอง” ว่าแล้วซินแสก็ค่อยๆป้อนข้าวอ้ายบ้าหงเซ่ออย่างมิได้รังเกียจจนสำรับหมด จึงยกสำรับกลับออกไปล้างแทน –

อ้ายบ้าหงเซ่อน้ำตาไหล – คำว่าพี่ชายช่างมีความหมายที่โหดร้ายกับอ้ายบ้าหงเซ่อยิ่งนัก

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา