นางพญาปิศาจจิ้งจอก

8.0

เขียนโดย จิ้งจอกมายา

วันที่ 21 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 12.18 น.

  21 ตอน
  11 วิจารณ์
  25.48K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 16.59 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

19) ตอนที่ 19 ราชาปิศาจจิ้งจอก

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนที่ 19 ราชาปิศาจจิ้งจอก

               

                “ท่านต๋าจี – ได้โปรดทานอะไรสักหน่อยเถิดขอรับ” จิ้งจอกสองหางหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงบาดลึก เมื่อกลับเข้ามาในถ้ำฝานจวื่อแล้วพบว่าอาหารยังคงอยู่ที่เดิม ไม่ได้พร่องไปสักนิด ฬ่อก๊กมองเจ้านายผู้มีแผลใหญ่ซึ่งมองไม่เห็น ขดตัวนอนอยู่บนหางขนฟูด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่รู้จะกระทำเช่นไร

                “เจ้าฬ่อ..... เราออกมาจากแคว้นเย่ได้สักห้าร้อยปีแล้วกระมัง.....” น้ำเสียงโหวงๆของเจ้านายตอบมา “แต่ข้านั้นไม่คิดจะกลับไปเฝ้าศาลแห่งนั้นอีกต่อไปแล้ว......” ต๋าจีในร่างสะโอดสะองพลิกตัวขึ้นนั่ง นางยังคงสวยไม่สร่าง แต่สีหน้าของนางนั้นว่างเปล่าราวกับไม่ยินดียินร้ายอะไรทั้งสิ้น

                ฬ่อก๊กไม่อาจทนสบตานางได้ “ท่านต๋าจีขอรับ เราเพิ่งออกจากแคว้นเย่ได้ไม่ถึงปีหนึ่งเลย.....”

                “งั้นหรือ....” น้ำเสียงของนางระคนตกใจน้อยๆ ก่อนน้ำตาจะร่วงเผาะออกมาจากดวงตาคู่สวย ต๋าจียื่นมือไปข้างหน้าราวกับจะไขว่คว้าอะไรบางอย่างช้าๆ “เวลาแต่ละชั่วยาม ช่างยาวนานนัก..... แม้นชั่วหนึ่งอึดใจก็นานราวกับชั่วชีวิต..... ตัวข้าราวกับถูกคำสาปแช่งที่แสนโหดร้ายให้อยู่กับห้วงเวลาที่หยุดนิ่ง.....” ฬ่อก๊กรีบวิ่งมาคว้ามือที่สั่นเครือนั้น ด้วยใจเต้นกระตุก ในเสี้ยววินาทีถัดมา จิ้งจอกหนุ่มก็ได้ยินถอยคำที่เขากลัวที่สุด “.....ข้า -- อยากตาย......”

                “ไม่ ไม่ ไม่” ฬ่อก๊กร้องเสียงดังซบหน้ากับมือนั้น แต่ก็เงียบไปทันทีเพราะได้กลิ่นคุ้นเคยที่แสนหวาดกลัวและเกลียดชัง “ท่านต๋าจี รีบหนีเร็วขอรับ -- ท่านตากำลังมาที่นี่ -- ”

                ต๋าจีลุกขึ้น ไม่ต้องเดาเรื่องราวก็รู้ได้ทันทีว่า ฬ่อก๊กหมายความว่าอะไร และจุดประสงค์ของผู้มาเยือนคืออะไร นางจิ้งจอกแปดหางเดินโงนเงนไปยังปากถ้ำ โดยไม่สนใจจิ้งจอกสองหางที่ฉุดรั้งตัวนางไว้อย่างไร้ผล

 

                “ท่านหูสื่อเซียน” ปิศาจจิ้งจอกสิบหาง นั่งขดบนบัลลังก์นางสนมจิ้งจอกสีขาวล้วนมือขวาเท้าคางไว้ ใบหน้านั้นหล่อเหลาราวกับเทพบุตร แต่แววตาที่เรียวยาวนั้นราวกับสามารถกระชากวิญญาณของผู้ที่กล้าบังอาจสบตาด้วย จิ้งจอกเก้าหางหนุ่มตนหนึ่งรีบออกมายืนขวางหน้าถ้ำไว้ และแล้วร่างบางของจิ้งจอกแปดหางตนหนึ่งก็ปรากฏ

                “มันร้องไห้อยู่” มีเสียงกระซิบกระซาบดังเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณ ปิศาจจิ้งจอกนับพันตัวต่างกระซิบกระซาบกันขรม

“แกล้งรึเปล่า”

                “ไม่..... มันไหลออกมาจริงๆ”

                “คงกลัวตายล่ะมั้ง”

                “บังอาจฆ่าพี่สาวของเรานี่ เป็นตาที่มันจะต้องตายแล้ว”

                “อย่าเพิ่งเข้าไป!!” จิ้งจอกเก้าหางหนุ่มร้องห้ามเมื่อเห็นสุนัขจิ้งจอกตนหนึ่งวิ่งพุ่งเข้าไปหาต๋าจี

                “มันสูญเสียอำนาจปิศาจแล้วยังมีอะไรต้องกลัวอีก!!” สุนัขจิ้งจอกตะโกนพร้อมอ้าปากให้เห็นเขี้ยวขาววับและกระโดดเข้าไปยังซอกคอขาวเรียวของต๋าจี ผู้ซึ่งมิได้มีท่าทีปกป้องขัดขืนแต่อย่างใด “ข้าจะแก้แค้นแทนท่านแม่เอง!!”

 

                เปรี้ยง!!

 

“เอ๋ง!!”

หอกไผ่หลายสิบลำพุ่งเข้าใส่จิ้งจอกตนนั้น ปรากฏเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักย่อตัวขู่ฟ่ออยู่ข้างกายต๋าจี

“เจ้า – ฬ่อก๊ก!!” เกิดเสียงดังเปรี้ยงแล้วเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักก็มีหูงอกออกมาและหางจิ้งจอกทั้งสองตั้งชัน -- ฬ่อก๊กกลับไปอยู่ในร่างครึ่งปิศาจ “แกไปรับใช้ปิศาจที่ฆ่าแม่ของเราหรือ” ปิศาจจิ้งจอกที่โดนหอกซัดร้องอย่างเจ็บใจก่อนจะกระอักเลือดและนอนสิ้นใจตรงนั้น

ทันใดนั้นเองเกิดเสียงขู่ขรมดังระงม สายตาของปิศาจจิ้งจอกนับพันตัวเพ่งเขม็งมองฬ่อก๊กอย่างเคียดแค้นราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เมื่อรู้สึกถึงรังสีความอาฆาตที่ผาโถมเข้าใส่ หางทั้งสองของฬ่อก๊กก็ลู่ลงตามสัญชาตญาณ

“ตาย!!!!!!!!!!”

เสียงร้องของจิ้งจอกเก้าหางหนุ่มดังขึ้นพร้อมๆกับปิศาจจิ้งจอกนับพันพุ่งกระโจนพร้อมกันหมายจะฉีกเนื้อคนทรยศ ฬ่อก๊กวิ่งออกไปข้างหน้าหวังจะเป็นเหยื่อล่อให้พวกลุง ป้าและน้าพุ่งเข้าใส่แต่ตนเอง

 

ฉัวะ!! ฉัวะ!! ฉัวะ!!

 

เสียงฉีก แหวะ ของเนื้อที่ขาดเป็นริ้วๆดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง พร้อมๆกับเศษเลือดและเนื้อที่กระจายไปทั่วทุกทิศทาง จิ้งจอกพันพันตัวรุมทึ้งปิศาจเล็กจ้อยทั้งสอง ราชาปิศาจจิ้งจอกดูเหตุการณ์ผ่านหางตาอย่างเบื่อๆ แต่ก็ต้องตกใจและเพ่งมองอีกครั้งเมื่อเห็นร่างของลูกหลานฉีกออกมาเป็นชิ้นๆ จิ้งจอกแปดหางกำลังฉีกกระชากปิศาจจิ้งจอกตัวอื่นๆที่เข้าไปใกล้นางและฬ่อก๊กราวกับกำลังฉีกกระดาษเล่น – กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณและกระจายไปทั่วอากาศ

ไม่ถึงอึดใจปิศาจจิ้งจอกนับร้อยก็ตายเกลื่อน ราชาปิศาจจิ้งจอกเห็นท่าไม่ดีจึงพุ่งเข้าไปจับมือข้างหนึ่งของนางจิ้งจอกแปดหางนั้น –

หูสื่อเซียน มองร่างหญิงสาวที่ชโลมไปด้วยเลือดของลูกหลานตน ผมที่โชกไปด้วยเลือดของนางปรกหน้าไว้ ทั่วทั้งร่างและหางทั้งแปดเต็มไปด้วยเลือด – แต่มิใช่เลือดของนาง

“ตาย!!!!” จิ้งจอกเก้าหางหนุ่มตนเดิมพุ่งเข้ามา ต๋าจีใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่แปะไปที่หน้าผากของเก้าหางหนุ่มเมื่อเข้ามาได้ระยะ เกิดเสียงเปรี้ยงตามมา ก่อนที่เก้าหางหนุ่มจะไหม้เกรียมไปทั้งตัวและค่อยๆเซไปด้านหลัง -- ต๋าจีจับขากรรไกรล่างไว้และกระชากออกอย่างแรง –

แคว่ก!!

เครื่องในของเก้าหางหนุ่มไหลออกมากองแทบเท้าของต๋าจี ก่อนที่ทั้งร่างเก้าหางจะสั่นดิกๆและกลายร่างเป็นจิ้งจอกไป ราชาปิศาจจิ้งจอกแม้จะไม่ตกใจแต่ก็ไม่อาจละภาพนี้ออกจากสายตาได้ มือที่จับแขนของต๋าจีก็ไม่ได้บีบหรือผ่อนแรงลงเลย

ต๋าจีในร่างโชกเลือดเงยหน้าขึ้นมองราชาจิ้งจอกพร้อมกับรอยยิ้ม – รอยยิ้มที่ทำให้ปิศาจจิ้งจอกที่เหลือหางลู่และถอยกันกรูดๆ

“มันร้องไห้แล้วไม่ใช่หรือ --”

“ทำไมมันยังมีพลังปิศาจอยู่ล่ะ”

เกิดเสียงเซ็งแซ่ระงมขึ้นเบาๆ ปิศาจจิ้งจอกที่เหลือต่างกระซิบกระซาบกันอย่างตกใจ และมองภาพของทั้งสองอย่างลืมหายใจ –

ราชาปิศาจจิ้งจอกสิบหางหน้าตาหมดจดหล่อเหลาร่างกำยำและสูงใหญ่กำลังจับแขนของปิศาจจิ้งจอกแปดหางที่โชกเลือดและเนื้อตัวมอมแมมไปด้วยคราบเลือด ในมืออีกข้างของนางยังคงถือกรามจิ้งจอกอยู่ และนาง -- กำลังยิ้ม

“เจ้ากำลังยิ้มหรือ” เสียงทุ้มนุ่มของราชาจิ้งจอกเอ่ยถามเบาๆ

“ข้ากำลังยิ้มหรือ” เสียงหวานของต๋าจีถามกลับทั้งรอยยิ้มที่มิอาจบรรยายบนใบหน้า

“ในตอนแรก ข้านึกว่าเจ้าจะยอมตายเสียอีก”

“ในตอนแรก ข้าก็นึกว่าจะยอมตายเสียโดยดี”

“เจ้าทำเพื่อปกป้องหลานสองหางของข้างั้นหรือ” ราชาปิศาจถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแม้ไม่ยอมละสายตาจากนางปิศาจที่อยู่เบื้องหน้า แต่ก็ต้องตกใจน้อยๆเมื่อเห็นนางปิศาจก้มลงมองสองหางน้อยและปล่อยมือจากกรามของเก้าหาง

“เจ้าฬ่อ -- เป็นสิ่งสุดท้ายที่ข้าเหลืออยู่” น้ำเสียงเศร้าสร้อยของต๋าจีเอ่ยออกมา ฬ่อก๊กสองหางขนลุกซู่ หางทั้งสองก็แกว่งไกวอย่างดีใจ ก้มลงคลอเคลียกับหางของต๋าจีอย่างลืมตัว

“อย่าร้องไห้ หลานข้า” หูสื่อเซียน เอ่ยเมื่อเห็นนัยน์ตาของฬ่อก๊กรื้นน้ำขึ้นมา “ไม่เช่นนั้นเจ้าจะกลับไปเป็นแค่จิ้งจอกธรรมดาอย่างพี่เจ้า” ฬ่อก๊กสะดุ้งและพยายามปรับอารมณ์ใหม่อีกครั้ง

“น้ำตาของเจ้า” หูสื่อเซียนปล่อยแขนต๋าจีและเอ่ยอย่างนุ่มนวลเป็นเชิงถามพร้อมกับลูบผมของต๋าจีไปทัดหู “คงเป็นของจริงใช่หรือไม่” ต๋าจีไม่ตอบคำถามแต่เอื้อมมือไปลูบหลังหูของฬ่อก๊กเบาๆ “เจ้าฆ่า หูจิ้วเอ๋อ ลูกสาวของข้าใช่หรือไม่”

“ใช่”

“แล้วตอนนี้เจ้าก็ฆ่าลูกหลานของข้าร่วมร้อย -- ” หูสื่อเซียนหยุดไปนิดหนึ่งเพื่อสังเกตนางจิ้งจอกแปดหาง “แต่เจ้ากลับต่อสู้เพื่อหลานข้า – ทั้งๆที่ในตอนแรกเจ้าตั้งใจจะตาย อย่างนั้นหรือ”

“ใช่” ต๋าจียังคงเกาหลังหูฬ่อก๊กอยู่

มุมปากของ ราชาปิศาจจิ้งจอก กระตุกนิดๆ มันไม่ใช่เรื่องความแค้น ความอาฆาตหรืออะไรทำนองนั้น ทั้งๆที่เขาตั้งใจจะมาแก้แค้นให้กับลูกสาวสุดรัก ทั้งๆที่นางแปดหางตนนี้ เพิ่งจะฆ่าลูกหลานของเขาไปเป็นร้อย แต่นางแปดหางตนนี้มีบางสิ่งที่ ราชาปิศาจจิ้งจอกอย่างหูสื่อเซียนถวิลหามานานแสนนาน – ความตื่นเต้น

และที่สำคัญ กิริยาดังดรุณีแรกรุ่นดังนี้ มีหรือที่หูสื่อเซียนจะไม่รู้ --

“เจ้าชื่ออะไร” ราชาจิ้งจอกเชยคางของนางขึ้นมาและจ้องมองใบหน้าเปื้อนเลือดนั้นอย่างใคร่กระหาย

“ชื่อของข้าคือ – ต๋าจี”

“ต๋าจี...... มาเป็นเมียข้าซะ”

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา