Blackburn ทรมานรัก จองจำหัวใจ

                                           Blackburn ทรมานรัก จองจำหัวใจ
ตอนที่ 1
ไรเตอร์ สลิลยา อายุ 13
เฟส เอ็กโซ แฟนคลับ
เพจ นิยาย Y
ติดตามพูดคุยได้ค่ะ^^
 
 ฮึ่ย! ไอ้อาจารย์เฮงซวยมาใช้อะไรบ้าบอตอนนี้! ดูไม่รู้หรือไงว่าคนกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ ทำตัวน่ารำคาญเดี๋ยวฉันจะเฉกหัวออกไปให้หมด! 
 มือเล็กค้นหาของบางอย่างในกระเป๋า ไม่นานก็หยิบโทรศัพเครื่องหรูขึ้นมาโทรหาใครบางคน ท่าทางหงุดหงิดแบบนั้นดูก็รู้ว่าสายที่กำลังถูกต่อในตอนนี้ต้องเป็นที่ระบายอารมณ์คุกรุ่นของร่างบางเป็นแน่..
"....ตู๊ด...ตู๊ด.."
ร่างบางรอแล้วรออีกก็ยังไม่มีทีท่าว่าคนปลายสายจะรับ หูหนวกรึไงเนี่ย! บ้าเอ๊ย!
(..ตู๊ด.. ฮัลโหล)
" !คริส! นายทำอะไรอยู่ หูหนวกรึไงห้ะ! ว่างๆไปโรงบาลหน่อยก็ดีนะ!! "
( ขอโทษทีนะ คือฉันปิดเสียงไว้น่ะ..) ปลายสายตอบออกมาเสียงเบา
" ชั่งหัวนายเหอะ! ตอนนี้นายมาหาฉันที่ห้อง เดี๋ยวนี้! "
( เอ่อ...ฉันเรียนอยู่ อาจารย์ไม่ให้ออกจากห้องแน่ๆ ) เสียงยังคงเบาบาง ปลายสายคงจะเรียนอยู่ถึงได้เสียงเบาขนาดนี้
" มาเดี๋ยวเดียวไม่เป็นไรหรอกน่า!!! " ไอ้บ้านี่ก็ทำตัวหน้ารำคาญอีกคนนึงแล้วสิ! น่าเบื่อชมัด!
( แต่ 'จีแอล' มัน...) ปลายสายยังคงอึกอัก ถ้าเขาไปตอนนี้เขาอาจจะถูกตัดคะแนน ซึ่งคงไม่ดีแน่
" อีกสิบนาที ถ้ายยังไม่มาหาฉัน ก็ใสหัวออกไปไกลๆ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก! ไอ้เห่ย!! "
( จี! จี! ตู๊ด...ตู๊ด...)
ปลายสายพูดอย่างร้อนรน มาตัดสายไปแบบนี้ เขาก็ไม่มีทางเลือกน่ะสิ!
 
 ขี้เหร่แล้วยังไม่เจียมตัว ที่ฉันโทรหาก็นับว่าเป็นบุญเท่าไหร่แล้ว ยังมาขัดใจ โง่จริงๆ หึ! แต่อย่างว่าแหละ คนอย่างคริสที่หลงจีแอลคนนี้หัวปักหัวปำมีหรือถ้าฉันเรียกแล้วเขาจะไม่มา หมอนั่นยอมทำทุกอย่างเพื่อฉัน ใครๆก็รู้ดี มันชั่งเป็นความรักที่น่าขำสิ้นดี! น่าสมเพช!
" จีแอล นายมีอะไรหรือเปล่า? เห็นคุยซะดังลั่นเลย "
วิคตอเรียกับมารีนเดินเข้ามาถามเพราะเสียงของจีแอลมันดังมากจริงๆ แต่สำหรับจีแอลที่กำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ตอนนี้กับคิดเป็นอีกอย่าง ยัยสองคนนี้ก็เหมลือนกัน ไม่แส่สักเรื่องเนี่ยจะตายมั้ย ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้ทุกคนสิน่า ไม่แปลกหรอกถ้าผู้ชายจะรักผู้ชายด้วยกันเอง เหอะ!!
" ฉันโทรให้คริสมาหา " จีแอลพูดไม่ใส่ใจเท่าไหร่ 
" แต่ว่าคริสเรียนอยู่นี่ ไม่ใช่หรอ? "
มารีนพูดขึ้น จีแอลมองด้วยสายตาอดจะรำคาญไม่ได้ ถามมากถามมายอะไรนักหนา
" ใช่ เขาเรียนอยู่แล้วทำไม ฉันเรียกเขามาเพราะจะใช้ให้เขาเอาเอกสารห้องพักครูไปให้ที่ห้องวิทย์แค่นั้น เลิกถามได้รึยัง ฉันตอบไปหมดแล้วนะ "
วิคตอเลียกับมารีนมองกันอึ้งๆ พระเจ้า! ห้องพักครูที่จีแอลว่าอยู่ห่างจากห้องนี้แค่สองห้อง แถมห้องวิทย์ก็อยู่แค่ชั้นสองของตึกนี้ แต่ว่าคริส เขาอยู่อีกตึกนึง จะบ้าหรือเปล่า! ถ้าคริสมาพวกเธอคงคิดว่าเขาเป็นคนที่บ้ามากแน่ๆ
" จีแอล! นายจะบ้ารึเปล่าO_O! "
วิคตอเรียพูดขึ้นนี่ถ้าเธอไม่ได้ยินกับหูตัวเองเธอจะไม่เชื่อเลยจริงๆ จีแอลมองสองสาวด้วยสายตาสมเพช! พวกนี้คงยังไม่เคยมีใครหลงสินะ ไม่เหมือนเขาที่แค่กระดิกนิ้วก็มีมาให้เลือกเพียบ
" พวกเธอไม่เคยได้ยินคำว่า 'หลง' หรอ ต่อให้ตอนนี้เขานอนอยู่โรงพยาบาลใกล้ตาย เพียงแค่ฉันเอ่ยปากเรียกเขาจะมาหาฉัน ทีนี้ก็ถอยไปได้แล้วเกะกะ!"
จีแอลเดินหนีวิคตอเลียและมารีนไปที่ห้องพักครูเพื่อรอคริส หึ! ไอ้เห่ยที่มีดีแค่เงินอย่างคริสกับฉันที่ทั้งฮอตทั้งเก่งมันต่างกันราวฟ้ากับเหว คนอย่างคริสไม่เคยคิดว่าฉันจะมองหรอก! แต่แค่วันงานมหาลัยฉันต้องเข้าไปคุยงานด้วยเพราะเขาเป็นประธานของมหาลัย ก็แสดงท่าทางโง่ๆออกมาอย่างหน้าหัวเราะ หลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้น ฉันสั่งให้เขาไปซ้ายเขาก็จะไปซ้าย ฉันบอกว่างูคือนกเขาก็จะเชื่อ หรือถ้าฉันบอกให้เขากระโดดลงเหว เขาก็จะทำโดยไม่ลังเล นี่แหละผลดีของความเพอร์เฟค
ฉันฮอตที่สุดเขาเห่ยที่สุดมันต่างกันเกินไป แต่ที่ฉันยอมเสวนาด้วยก็เพราะอำนาจของเขาต่างหาก เขาเป็นทาญาติตระกูลใหญ่โต แถมยังเป็นเจ้าของธุรกิจและโรงเรียนมหาลัยต่างๆในแถบยุโรป ไม่แปลกถ้าเขาจะทำให้ฉันได้ทุกเรื่อง และคริสก็รู้ดี แต่เขาก็ยัง..โง่!!
ตึกๆ ตึกๆ
เสียงฝีเท้าหนักๆดังขึ้นมา คนที่กำลังวิ่งอยู่คงจะรีบเอามากๆแล้วมันก็จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคริส ร่างสูงของคริสหยุดยืนอยู่ตรงร่างบางของจีแอลอย่างเหนื่อยหอบ สิบนาทีพระเจ้า! เขาวิ่งไม่คิดชีวิตเลยจริงๆ
" แฮก..แฮก จี มีอะไรหรอ? "
จีแอลมองคริสด้วยสายตาพิจรณา เฮ้อ~ ไอ้เห่ยก็ยังเห่ยอยู่วันยังคำ่แหละน่า
" ก็...จะให้นายเอาเอกสารตรงนี้ไปให้อาจารย์ที่ห้องวิทย์ให้หน่อย "
" อ่า ห้องวิทย์ชั้นสองสินะ ได้สิ "
จีแอลยิ้มอย่างพอใจ มีหรือที่คริสจะปฏิเสธเขา...:)
" อ้อ! เดี๋ยวก่อน "
ชายหนุ่มร่างสูงหยุดชงักกับนำ้เสียงหวาน พลางหันไปมองเป็นเชิงตอบรับ
" เอาอาจารย์คนนั้นออกไปให้พ้นๆจากมหาลัยนี้ด้วย "
ร่างสูงถึงกับเบิกตาโพล่งกับคำพูดที่ออกมาจากปากร่างเล็ก 
" แต่จี..ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง นั่นมันไม่มีเหตุผลเลย "
จีแอลทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ เหตผลหรอ มีสิ! ฉันมี!
" เหตุผลคือฉันรำคาญไงล่ะ ฉันเกลียด นายจะไม่ทำให้ฉันใช่มั้ยล่ะ! "
คริสชั่งใจสักพัก เขามองไปยังร่างบางที่ตอนนี้ทำแก้มป่องพองลมมาให้เขา มันน่ารักมาก ทุกครั้งที่ร่างบางทำท่าทางแบบนี้เขามักจะใจอ่อนให้ตลอด และครั้งนี้ก็เหมือนกัน...
" ก็ได้...พรุ่งนี้นายจะไม่เห็นเขาอีก "
จีแอลยิ้มอย่างพอใจ ยังไงคริสก็ต้องทำตามเขาไม่มีครั้งไหนที่คริสคิดจะขัดใจ ไม่มี...ไม่มีวัน
" ขอบคุณมากนะ รักคริสที่สุด "
หลอกลวง...
" อื้ม เหมือนกันรักจีมากนะ รักที่สุดเลย "
แต่คริสกลับเชื่อ...
" รีบไปเถอะ "
จีแอลยิ้มบางๆให้คริส
" อืม แล้วจะโทรหานะ "
คริสพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ใครจะรู้ล่ะ คำพูดเล็กๆน้อยๆจากคนที่ตัวเองรักมันกลับทำให้เขามีความสุขที่สุดเหมือนเป็นช่วงเวลาอันมีค่า ถึงแม้ว่าอีกคนจะพูดมันง่ายๆพรำ่เพื่อและสมเพชไปกับมัน
แต่สำหรับคริสแล้ว...คำว่ารักเขาไม่สามารถพูดได้พรำ่เพื่อ เขาคิดว่ามันคือคำที่เขาพูดยากที่สุดในชีวิต และหากเขาต้องสูญเสียมันไปด้วยความเจ็บปวดแล้วล่ะก็ อย่าหวังว่าคนทีทำกับเขาจะได้มีความสุขเลย ความอดทนมีขีดจำกัด ความรักของเขาก็มีขีดจำกัด หากแต่มันยังมาไม่ถึง...แค่นั้นเอง
 
เด็กหนุ่มร่างเล็กเดินเข้ามาในห้องสุดหรูของตน เหวี่ยงกระเป๋าของตัวเองทิ้งอย่างไม่ใยดี ขาเล็กก้าวฉับๆไปที่โซฟาใกล้ๆห้องนั่งเล่น ทรุดตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยหน่าย ให้ตายสิ! วันนี้ทำไมมันวุ่นวายจังนะ! แต่อย่างน้อยก็กำจัดไอ้อาจารย์เฮงซวยนั่นไปได้แหละนะ เฮ้อ~ ของในห้องก็จะหมดแล้วโทรให้คริสเอาของมาให้ดีกว่า ก็บอกแล้วไงไอ้ขีเหร่นั่นมีประโยชน์กับเขา :) คิดว่าห้องหรูๆแพงๆแบบนี้ใครซื้อให้ล่ะ ก็ต้องเป็นคริสที่เป็นหนึ่งในสาวกผู้ซื่อสัตย์ของฉันอยู่แล้ว แล้วทำไมฉันจะต้องซื้อของเองด้วยล่ะ ในเมื่อฉันมีกระเป๋าเงินส่วนตัว ออกปากแค่นิดเดียวเขาก็จัดการให้ฉันเร็วทันใจ ไม่ต้องออกแรงสักนิด หึ! น่าขำจริงๆเลยว่ามัยล่ะ...Rrrrrrrrrเสียงโทรศัพเครื่องหรูแผดเสียงร้องลั่น เรียกความสนใจจากเด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้าของอย่างดี จีแอลมองภาพหน้าจอโทรศัพที่ปรากดชื่อของคนที่กำลังโทรมาหาตนด้วยสายตาเบื่อหน่าย พูดถึงก็โทรมาเลยแฮะ ตายยากชมัด!" ไงคริส "ท่าทีที่เบื่อหน่ายเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนถูกบดบังด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและน้ำเสียงหวานที่ชวนละลาย...ที่เต็มไปด้วยความจอมปลอม แต่คนปลายสายไม่มีทางรู้ได้( เอ่อ..ไง..คือว่า..ถึงห้องรึยัง..ฉันเป็นหว่งน่ะ )คริสตอบออกมาอึกอัก ถึงเขาจะคุยกับจีแอลเป็นร้อยๆครั้งเขาก็ไม่เคยชินกับนำ้เสียงหวานของร่างบางเอาซะเลย" ถึงแล้วล่ะ เหนื่อยมากเลย "( หรอ? คงจะยุ่งน่าดูนะ ว่าแต่..สิ้นเดือนแล้วของในห้องใกล้หมดหรือยัง )คริสตอบออกมาด้วยความเป็นหว่ง ยิ่งจีแอลดูบอบบางแบบนั้นเขายิ่งอดเป็นหว่งไม่ได้...แต่ใครจะรู้เขาแค่โดนหลอก" ก็หมดแล้วล่ะ จำได้ด้วยหรอ "ร่างบางระบายยิ้มออกมา นี่ไม่ต้องเอ่ยปากเลยนะ หึ( จำได้สิ ก็เรื่องของจีสำคัญสำหรับคริสที่สุดอยู่แล้วล่ะ เอาเป็นว่าถ้าจีอยากได้อะไรก็บอกคนของคริสนะ เดี๋ยวพวกเขาก็จะเอามาให้ )ร่างสูงพอได้ยินนำ้เสียงหวานน่ารักของอีกฝ่ายถึงกับเข่าทรุด เขาอยากจะนั่งลงไปตรงนั้นเลย ถ้าไม่ติดว่าเขาอยู่ในที่ที่ผู้คนพลุกพล่านล่ะก็นะ..." อื้ม.. ขอบคุณนะ "( อย่าพูดแบบนั้นสิ ในเมื่อคริสรักจี คริสทำให้ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว อ่อ แต่คริสไปด้วยไม่ได้นะ งานยุ่งมาก )คริสพูดด้วยนำ้เสียงเขินอายที่เขาคิดว่าคนปลายสายอาจจะเขินเหมือนเขารึเปล่า... แต่ไม่เลย จีแอลแค่ยืนนิ่งๆ ใช่! จีแอลไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดพวกนั้นเลย เขามีคนมาบอกแบบนี้บ่อยแล้ว จนเบื่อที่จะฟัง ยิ่งออกมาจากปากไอ้บ้านี่ ยิ่งเอียนเข้าไปใหญ่!!" ไม่เป็นไร ทำงานไปเถอะ ฉันก็อยากพักผ่อนแล้วเหมือนกัน "( อืม บายนะ ... )" บาย เดี๋ยว!!...คิดถึงนะ "โกหก...( คิดถึงมากเหมือนกัน พักผ่อนเถอะเป็นห่วง )แต่คริสก็เชื่อเหมือนเดิม..." บาย "ร่างบางของจีแอลมองโทรศัพที่ตอนนี้นิ่งสงบเนื่องจากไม่ได้มีข้อความเข้าหรือมีใครโทรมาหาอีกด้วยสายตาว่างเปล่า เพียงไม่นานริมฝีปากได้รูปสวยก็แสะยิ้มร้ายกาจไม่ว่านานเท่าไหร่ นายก็ยังโง่ให้ฉันหลอก... คริสช่วยไม่ได้นะ นายคงต้องโทษตัวนายเองแล้วล่ะ เพราะฉันก็แค่เล่นสนุก...
เพียงไม่นานนับจากร่างบางได้คุยกับคริส ชายชุดดำจำนวนกว่าสิบคนก็นำของที่เขาสั่งไปมาจัดวางในห้องให้เรียบร้อย แต่อะไรจะทำให้จีแอลยิ้มได้นอกจากเซอร์ไพร์จากคริส มันเป็นเสื้อแบนเนมชื่อดังที่เขาพึ่งบอกคริสว่าเขาอยากได้ แต่ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่เพียงไม่นานคริสก็หามาให้เขา ในเมื่อคริสยัง 'หลง' เขาขนานนั้น เมื่อคนของคริสออกไปหมดแล้ว ร่างเล็กไม่รอช้า ในเมื่ออารมดีแบบนี้ คงต้องออกไปข้างนอกสักหน่อย จะให้อยู่แต่ในห้องมันเบื่อจะตายอยู่แล้ว มือเล็กไม่รอช้ารีบค้นหาโทรศัพเพื่อต่อสายหาใครบางคน มาเป็นของเล่นแก้ 'เบื่อ'ให้ตัวเอง และแน่นอนมันต้องเป็นหนึ่งในสวกของเขาอยู่แล้ว แต่มันไม่มีทางเป็นคริส ( ตู๊ด..ฮัลโหล )ปลายสายกดรับแทบจะในทันทีเมื่อเห็นชื่อคนโทรเข้ามา ต้องแบบนี้สิ ต้องไม่ปล่อยให้ฉันรอ " ไง อีวานว่างรึเปล่า "นำ้เสียงหวานออดอ้อนอย่างน่ารัก ( ว่างสิ ว่าง อยากเจอกันมั้ย )ร่างสูงตอบออกมาราวกับไม่ได้คิด แหงล่ะในเมื่อเขาก็หลงจีแอลมากเหมือนกัน...แต่น้อยกว่าคริส ไม่สิ คริสไม่ได้หลงแต่เขารักผูชายร้ายกาจคนนี้ต่างหาก" จะไม่คิดหน่อยหรอ ฮะๆ โอเค เจอกันที่คลับวีนัสนะ "จีแอลหัวเราะคิกคักส่งไปยังปลายสายมันชั่งน่าจับขังเอาไว้ในกรงจริงๆ( ได้ไว้เจอกัน แล้วนายจะอึ้งในความหล่อของฉัน ตู๊ด..) อึ้งในความหล่อหรอ ไม่นะ ไม่ว่าจะหล่อขนาดไหนฉันก็ไม่มีทางอึ้งหรอก ทุกคนก็แค่หมากตัวนึงของฉัน...ที่ฉันจะเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้...
วีนัส คลับ
ร่างบางของจีแอลก้าวเข้ามาอย่างสง่างามราวกับพยาหงค์ขาว เหมือนมีมนสกดให้ทุกคนที่หันมาเจอต้องมองตามชนิดที่เรียกได้ว่า ถ้าก็คอเคล็ดคงไม่แปลก จีแอลโดดเด่นด้วยด้วยเสื้อแบนเนมที่เขาพึ่งได้มาหมาดๆ เกงเกงรัดรูปสีขาวขัดกับรองเท้าสีเทาที่มีประกายวิบวับยามเมื่อต้องแสงไฟ อีกทั้งสัดส่วนของร่างบางที่เว้าโค้งออกมาอย่างชัดเจนมันยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่ ชุดทั้งหมดนี้คริสเป็นคนเลือกให้เขา รสนิยมดีแต่ตัวเองกลับเห่ยซะไม่มี" จีแอลทางนี้ "อีวานร้องเรียกร่างเล็ก เมื่อเขามองเห็น อันที่จริงไม่ต้องสังเกตุมากเขาก็รู้ ก็ร่างบางโดดเด่นแย่งซีนทุกคนซะขนานนั้น บางคนถึงกับจัดท่าจัดทางแต่งหน้าใหม่ตรงนั้นด้วยซำ้ ให้ตายเถอะ ทูนหัวของเขาชั่งน่ากลัวจริงๆ" หวัดดี หล่อขึ้นนะ " จีแอลเดินไปโอปรอบคอของอีกฝ่ายพลางยิ้มหวานละลายไปให้ อีวานก็ตอบสนองด้วยการคว้าเอวบางเข้ามาหาตัวเองเช่นกัน " หล่อเพื่อนายโดยเฉพาะเลยนะ "ดูเหมือนว่าเขาจะห้ามใจกับใบหน้าที่จงใจยั่วเขาไม่ได้ อีวานค่อยๆโน้มตัวเข้าไปหาจีแอลแล้วค่อยๆบรรจงจูบที่เขาคิดว่ามันวิเศษที่สุดให้กับร่างบางแต่สำหรับจีแอล ...มันก็แค่ธรรมดาลิ้นหนาทอดแทรกเข้ามาในโพลงปากเล็กเล้าโลมทุกส่วนด้วยความหอมหวานยากจะถอนตัวเหลือเกิน ร่างบางก็ไม่แพ้เช่นกันตอบกลับร่างหนาไปอย่างรู้งาน จนเกิดเสียงประหลาดที่ทั้งสองสร้างขึ้น อีวานยังคงรุกหนักจากริมฝีปากสวยก็หันไปซุกไซร้ลำคอระหงขบเม้มเบาๆให้เกิดรอยรักของเขา เหมือนกับเป็นการตีตราความเป็นเจ้าของ และแน่นอนเขาอยากเป็นใจจะขาด จีแอลเมื่อปล่อยให้ร่างสูงทำตามใจสักพักก็ผลักร่างสูงออก ก่อนจะยิ้มบางๆให้" หายคิดถึงแล้วเนอะ "จีแอบผละออกจากอีวานไปนั่งที่ๆอีวานจองเอาไว้ให้ก่อนแล้ว ร่างสูงได้แต่มองตามร่างเล็กอย่างหงุดหงิด ร่างเล็กชอบทำให้เขา 'อารมณ์ค้าง' ทุกที เขาเลยต้องไปทำเรื่องอย่างว่ากับคนอื่นบ่อยๆ เขาเจอผู้หญิงหรือผู้ชายที่เป็นคู่ควงหรือคู่นอนมาตั้งเยอะ เขาไม่เคยเจอใครอ่านยากเท่าจีแอลมาก่อน ไม่สิ..ต้องเรียกว่าเขาอ่านร่างบางไม่ออก เดาไม่ถูกว่ารางบางคิดอะไร บางทีก็ยอมเขา บางทีก็ไม่ยอม มันชั่งน่าท้าทายจริงๆ ที่แน่ๆเขาไม่เคยขึ้นเตียงกับร่างเล็กเลยสักครั้งเดียว... จีแอลมองอีวานที่หงุดหงิดเพราะเขาอย่างขบขัน ริมฝีปากเล็กยิ้มอย่างมีเลศนัย ถ้าเขายอมมันจะไปสนุกอะไรล่ะ ต้องทำแบบนี้แหละ ให้อารมณ์ค้างแบบนี้ไปเรื่อยๆ จะได้หลงฉัน จะได้ต้องการฉัน จะได้อยากได้ฉันเข้าไปอีก หึ! แต่ไม่มีวันนั้นหรอก :)" ทำไมถึงชอบทำให้ฉัน เฮ้อ~ เป็นแบบนั้นอยู่ได้ "อีวานเดินมานั่งข้างจีแอลพลางถามคนข้างๆด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดย่างที่ร่างบางรู้สึกได้ ก็ถ้านายตามฉันทัน นายคงจะรู้นะ" อย่าหงุดหงิดไปสิ ก็มันยังไม่ถึงเวลา "จีแอลตอบออกมานำ้เสียงขบขัน แต่อีวานกลับทำหน้าบึ้งกว่าเดิมเสียอีก นั่นทำให้จีแอลอดที่จะขำเบาๆออกมาไปไม่ได้" ขอให้ถึงวันนั้นเร็วๆแล้วกันฉันจะบ้าตายอยู่แล้วนะ "" งั้นหรอ? คิกๆ ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ "" จีแอล.. -_-; "" ฮ่าๆ ล้อเล่นน่ะ อย่าคิดมากสิ "ร่างบางยังคงหัวเราะกับร่างสูงของอีกคนอย่างสนุกสนาน หารู้ไม่..ใครอีกคนกำลังจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาปวดร้าวราวกับใจจะสลาย ทั้งที่ตอนอยู่กับเขาไม่เคยหัวเราะ ไม่เคยหยอกล้อ ไม่เคย...ไม่เคยเลย แต่ทำไม กับไอ้บ้านี่ ร่างบางตรงหน้าเขาถึงได้ทำขนาดนี้ ร่างสูงของคริสมองภาพคนรักของตัวเอง ที่เขาไม่รู้เลยว่าเขาแค่รักข้างเดียวด้วยสายตายากจะสื่อความหมาย ความเจ็บ ความปวดปวด ความผิดหวัง ความเสียใจ ถูกส่งมาจากนัยตาคมกริบภายใต้แว่นตาอันหนาเตอะไม่ใข่ว่าเขาไม่รู้ ไม่ใช่ว่าเขาซื่อบื้อ ไม่ใช่ว่าเขาจะโง่เสมอไป เขารู้...รู้ว่าร่างบางไม่ได้มีเขาแค่คนเดียว แต่เขาก็เลือกที่จะเชื่อร่างบางมากกว่า เชื่อ..เพราะเขาไม่เคยต่อต้านร่างบางได้เลย เชื่อเพราะหัวใจเขาสั่ง เขาเลือกจะเชื่อหัวใจมากกว่าสมอง และตอนนี้เขารู้ว่ามันผิด... แต่จะทำไงได้เขาถอนตัวไม่ออกแล้วร่างสูงไม่สามารถทนเห็นภาพพวกนั้นได้ ความโกรธค่อยๆประโคมเข้ามาเรื่อยๆ แปลกที่เขาไม่ได้โกรธจีแอลแต่เขากับโกรธคนข้างๆร่างบางต่างหาก คริสเดินตรงเข้าไปหาร่างบางที่กำลังหัวเราะต่อกระซิกกับคนอื่นอยู่ เขาทำใจเดินมาได้ยังไงกันนะ ร่างสูงหยุดอยู่ตรงบริเวณที่ร่างบางสามารถมองเห็นเขาได้ และไม่นานเขาก็เอ่ยนำ้เสียงทุ้มเป็นเอกลักษณ์ออกไป" นายไม่ได้อยู่ที่ห้องหรอกหรอ..."เมื่อนำ้เสียงของคนที่คุ้นเคยเอื้อนเอ่ยออกมา จีแอลหยุดชงัก เป็นไปไม่ได้ ไอ้ไก่อ่อนนั่นจะมาอยู่ที่คลับแบบนี้ได้ยังไง ก็เพราะหมอนี่ไม่ชอบที่แบบนี้จะตายไป ร่างบางพยายามมองหาต้นเสียงเพียงไม่นานเขาก็เห็นร่างสูงที่เป็นเอกลักษณ์" คริส! นายมาได้..ยังไง "ร่างบางถามออกไปอย่างทำตัวไม่ถูก ไม่! ไม่! จีแอลแกต้องตั้งสติไว้!" มาดูงานน่ะ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเจอ...เซอไพร์ "รอยยิ้มแห่งความเศร้าหมองถูกส่งออกมาให้จีแอล อีวานมองภาพนั้นแบบทำอะไรไม่ได้เขาไม่กล้าหือกับคริสเพราะเขาอาจจะอยู่ไม่สุข!" คริส.. "" ขอให้สนุกนะ ^^ "ร่างสูงส่งยิ้มที่ดูก็รู้ว่าฝืนยิ้มมาให้จีแอล แล้ววก็รีบสาวเท้าเดินจากไป โดยไม่ฟังเสียงเรียกที่ตามหลังมาเลยสักนิด" อีวาน เดี๋ยวฉันนัดอีกทีนะ บาย "พูดแค่นั้นร่างเล็กก็ก้าวขาออกมาจากที่ตรงนั้นทันที ให้ตายเถอะ ไอ้บ้านั่นคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มาเดินหนีฉัน! ฉันต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายเดินหนี บัดซบ!!!
" คริส! หยุดนะ คริส! คริส! ไอ้เห่ยเอ้ย กล้าเดินหนีฉันหรือไง! "ร่างบางยังคงตะโกนแข่งกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มของผับชื่อดัง แต่ร่างสูงก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเดินเลยสักนิด" คริส! คริส! โธ่เว้ย!!! ฟังฉันก่อนได้มั้ย มีเหตุผลหน่อยสิ นายกำลังเข้าใจผิด! "ร่างสูงหยุดชงัก เข้าใจผิด แค่ประโยคนั้นเขาก็เลือกที่จะฟังคำแก้ตัวจากปากคนรัก เขามันไก่อ่อนจริงๆ คริสหันมาเผชิญหน้ากับร่างบาง " เข้าใจผิดยังไง.. "ร่างสูงเอื้อนเอ่ยอย่างอ่อนแรงเขาไม่แน่ใจ ไม่แน่ใจว่าหัวใจของเขาจะแข็งแรงพอที่จะฟังนำ้เสียงหวานนั้นได้มั้ย" ฟังนะ ฉันไม่ได้มีอะไรกับเขาเลย เขาเป็นเพื่อนฉันเราแค่...มาคุยอะไรกันนิดหน่อยหมอนั่นมีปัญหาเรื่องครอบครัว "โกหกออกมาหน้าด้านๆ แหงล่ะ บนโลกนี้คนที่จริงใจกับคนอื่นจริงๆไม่มีหรอก!" แต่.. "เขาควรจะเชื่อมั้ย พระเจ้า!! สมองของเขาบอกว่าไม่แต่หัวใจเขากลับเชื่อ! เขาจะเลือกอะไรดี เขาจะเลือกอะไรดี!" นายไม่มีความเชื่อใจฉันเลยรึไง "เขาเชื่อใจร่างบางนะ แต่ ความเป็นจริงมันกลัยตรงกันข้าม เขาสับสน สับสน..." จีแอล ฉันเชื่อใจนายเชื่อที่สุด ไม่ว่านายจะพูดอะไรฉันก็จะเชื่อ.. "ร่างเล็กยิ้มออกมาอย่างพอใจ แค่นี้ก็เชื่อ มันชั่งง่ายดายจริงๆ" นายคืนดีกับฉันแล้วนะ "" อื้ม... " ในที่สุดเขาก็เลือกทำตามหัวใจ" ...แต่ขอให้รู้ไว้อย่าง ฉันคือคนที่รักนายที่สุด จริงใจกับนายที่สุด ซื่อสัตย์กับนายที่สุด เชื่อใจนายมากที่สุด...จีแอลตอนนี้ฉันเลือกทำตามหัวใจของตัวเองให้เชื่อนาย แต่ถ้าหัวใจฉันบอกว่า 'พอ' เมื่อไหร่ นั่นคือความอดทนฉันหมดและสายสัมพันธ์ของเรามันก็จะจบ ... "ซึ่งเขาเองก็คิดว่ามันเหลือแค่ 'เส้นบางๆ' เท่านั้น70%