Bad Tattoo

ผีเสื้อที่แฝงพิษ
 
 
 
 
 
 
เที่ยง
 
 
ตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้านอาหารสุดโปรดแห่งหนึ่ง ซึ้งคือร้าน B-Restaurants 
 
"รับอะไรดีครับ"
เด็กเสิร์ฟพูดพร้อมยื่นเมนูให้ฉัน
 
"เอา สปาร์เก๊ตตี้คาโบนาร่า รีซอทโต้ แล้วก็...เฟรนโทส เครื่องดื่มขอเป็นสมูทตี้ ส่วนของหวานเอาเป็นช็อคโกแล็ตมูสแล้วกันนะ"
ฉันพูดพลางยื่นสมุดเมนูคืนให้บ๋อยไป แหมๆก็เที่ยงแล้วก็หาอะไรลองท้องก่อนแล้วกันนะ^^(จากที่สั่งเนี่ยไม่น่าเรียกว่าลองท้องนะหล่อน -.-)
 
 
"ไง ^^"
O.O ฉันหันไปตามเสียงที่เหมือนจะเรียกฉันจากด้านหลังแต่กลับต้องเซ็งห่านเมื่อคนที่เรียกนั้นเป็น นายสตอม
 
"..."
ฉันเอาแต่เงียบเข้าสู่ไม่ตอบไม่พูดไม่ทักเลยแม้แต่เอะเดียว
 
"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอยังจะชอบร้านนี่อยู่เหมือนเดิม ก็แหมร้านนี้เป็นร้านแห่งความทรงจำของเราเลยนี่นา"
 
"ใครบอกร้านนี่ฉันชอบมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วไม่เกี่ยวกับนาย"
 
"แน่ใจหรอนึกว่ามานั่งทำเอ็มวีรำรึกความหลังซะอีก"
 
"ฝันไปเถอะถ้าให้นึกถึงหน้านายอาหารมันก็ไม่อร่อยแล้ว"
 
"^^"
 
 
 
 
นายสตอมเอาแต่ยิ้มและมองหน้าฉัน ส่วนฉันน่ะหรอตั้งแต่อาหารมาก็จัดเต็มโดยไม่สนใจสายตาที่จับจ้องฉันอยู่เลย อีกอย่างนะฉันไม่ได้เชิญให้มานั่งโต๊ะด้วยก็สเร่อมานั่งเองอีกต่างหากน่าหมั่นไส้จริงไรจริง
 
"นี่เธอคิดจะกินอย่างเดียวโดยไม่พูดไม่จากันเลยหรือไง"
 
"..."
กินต่ออย่างไม่สนใจหรือบางทีอาหารมันอร่อยจนไม่ได้ยินเสียงนกเสียงกาเลยก็ได้
 
"นี่ เธอ!!"
 
"อะไรของนายอีกห๊ะ!! รบกวนเวลากินของคนอื่นเสียมารยาท"
 
"งั้นจะเสียมารยาทให้สุดๆไปเลยนะกันนะ"
พูดจบสตอมก็ดึงจานรีซอทโต้ของฉันไปกินหน้าตาเฉยเลย
 
"นี่นายฉันสั่งมานะ เอามานี่"
ฉันพูดพลางดึงกลับมา
 
"ไม่มีทางหรอก"
 
 
สรุปคือดึงกันไปดึงกันมาจนฉันเหนื่อยไม่กินแล้วเดินออกจากร้านมาทันทีปล่อยให้สตอมเป็นคนจ่ายตัง ส่วนอีตาสตอมพอเห็นฉันหนีออกมาก็รีบจ่ายตังแล้วทิ้งอาหารไว้บนโต๊ะแล้วรีบตามมาทันที
 
"นี่ หนีแบบนี้ไม่ดีเลยนะ"
 
"ใครบอกว่าฉันอยากหนี นายนั้นแหละเลิกยุ่งกับฉันสักทีฉันจะได้ไม่ต้องหนีแบบนี้"
ฉันพูดแบบหงุดหงิดที่สุดในชีวิตเท่าที่จะเคยเจอมาก่อน
 
"ใครจะปล่อยเธอไปหล่ะ ก็เธอน่ารักซะขนาดนี้น่ะ"
 
"O[]O"
 
"อะไรแค่นี้ถึงกับพูดไม่ออกไม่สมกับเป็นเธอเลยนะ^^"
 
"เปล่านี่ นายกลับไปหาบรรดานางบำเรอของนายซะสิจะมาเวียนว่ายตายเกิดทำซากอะไรกับฉันล่ะ "
 
"ฉันไม่ใช่ผีนะ!!"
 
"งั้นหรอ? Up to you"
พูดจบฉันก็ขึ้นรถของฉันขับออกไปทันทีโดยทิ้งนายสตอมเอาไว้แต่ฉันไม่คิดหรอกนะว่าคนอย่างเขาน่ะจะยอมเลิกราง่ายง่าย เพราะว่าเท่าที่มองกระจกหลังเนี่ยเขาขับตามมาด้วยน่ะสิแถมยังไล่จี้ท้ายรถฉันไม่ห่างเลย ได้เดี๋ยวเจอสายไหมแมทชีน 
 
 
บรื้นนนน
 
 
ฉันหักเลี้ยวเข้าไปในทางที่จะเข้าคอนโดวซึ้งทางนี้จะมีซอยเข้ามาก่อนแล้วจะมีแยกอีกและฉันทิ้งระยะห่างจากเขาแล้วหักหลบเข้าไปในทางเข้าคอนโดวอีกทางทำให้เขาตามฉันไม่ทัน หึหึ เป็นไงจ๊ะ.. สะใจขุ่นแม่ค่ะ
 
 
 
[บันทึกพเศษ : สตอม]
 
ให้ตายตั้งแต่เกิดมาและคบกันมาเนี่ยก็ไม่เคยเห็นสายไหมในมุมร้ายมาก่อนจนได้มาเจอกับตัวเองแบบนี้มันยิ่งเจ็บใจที่คนอย่างสตอมไม่น่าจะมาเสียท่าให้กับยัยตัวแสบนี่ได้แต่คิดหรอว่าคนอย่างผมน่ะธรรมดาถ้าคิดแบบนั้นคุณ คิด ผิด  หึหึ ผมแอบติดเครื่องติดตามไว้ที่รถของสายไหมเรียบร้อยแถมยังจับสัญญาณในโทรศัพท์อีกต่างหาก ถ้าเธอคิดวว่าจะหนีฉันพ้นน่ะคิดผิิดแล้วล่ะนะที่รัก ^^
ผมไม่ปฏิเสธเลยว่าหลงรักสายไหมเข้าอีกครั้งเพราะเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ผทเจอมาเธอสวย น่ารัก โดดเด่น นิสัยดีมากมาก ผิดกับคนอื่นที่แค่ดูดีจากผายนอก พอกลับมาคิดถึงวันเก่าเก่าแล้วมันทำให้ผมเสียใจที่ทำแบบนั้นกับเธอเสียใจที่ทำให้เธอเสียใจอย่างมาก จนมาถึงตอนนี้ผมแค่อยากขอโทษ และขอให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกสักครั้ง
 
 
 
 
B คอนโด
 
 
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
ผมเคาะประตูเรียกเธออย่ากล้าหาญ
 
แอ๊ด
 
พอสายไหมเดินมาเปิดประตูเธอก็ผงะไปสักสามวิแล้วปิดประตูอย่างรวดเร็ว
 
"สายไหมเปิดก่อนสิ"
 
"เรื่องอะไรฉันต้องเปิดให้คนแปลกหน้าอย่านายด้วย"
 
"คนแปลกหน้างั้นหรอ สายไหมเปิดเดี๋ยวนี่นะ"
 
"ไม่><"
 
"ยัยตัวแสบเปิดเดี๋ยวนี้"
 
"No way.
 
 
 
ผมรู้ว่าเธอไม่มีทางเปิดง่ายง่ายแน่ผมจึงตัดสินใจแกล้งล้มลงตรงหน้าห้องนอนรอจนกว่าเธอจะเปิดออกมาพาผมเข้าไปข้างในนั้น
 
นี่ผมนอนมาสองนาทีได้แล้วนะเนี่ยยังไม่เปิดอีกคนอะไรใจแข็งชะมัด
 
แอ๊ด
 
 
โอ๊ะเปิดแล้ว
 
พรึบ
 
ผมแกล้งสลบทันทีที่เธอเปิดออกมา  เธอตกใจมากพยายามเขย่าตัวผมแต่ผมก็ไม่ตื่นเธอเลยลากผม(ลากผม)เข้าไปในห้องของเธอทันที......
 
[จบบันทึกพิเศษ : สตอม]