Hack for love หนุ่มหน้าใสขโมยหัวใจยัยแฮกเกอร์ฝึกหั

บทนำ
 
   ฉันชื่อบีว่า เป็นนักทดสอบเกมในอินเตอเน็ต และเด็กติดเกมขั้นเทพ ฉันไม่เคยบอกพ่อแม่ว่าฉันทำ
 
งานเป็นอะไร พ่อกับแม่ของฉันจึงคิดว่าบีว่าเกมเทสเตอร์คนนี้ ติดเกมงอมเงมจนไม่ไปมหาวิทยาลัย
 
ชิ :(
 
   "บีว่าลงมาหาแม่หน่อยสิลูก"
 
   "ค่า~"
  
   ฉันตอบแม่แล้วปิดโปรแกรมเกมที่กำลังทดสอบอยู่ จากนั้นก็เดินไปอาบน้ำ ฉันไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่
 
เช้าแล้วตัวเลยเหม็นชึ่งจนยุ่งไม่กล้าแตะโดนผิวเลยอ่ะ  ห้องก็รกยิ่งกว่ารังหนู โดยเฉพาะซีดีเกมเนี่ย
 
รกเต็มห้องต้องใช้เวลาประมาณสองวันมั้งถึงจะเก็บเสร็จ แย่ที่สุดถ้าแม่มาเห็นล่ะก็ตายแหงTT
 
   "บีว่ารีบๆลงมาเลยลูก อย่าให้แม่ต้องขึ้นไปตามนะ^^*"เสียงแม่ดังมาจากชั้นหนึ่ง
 
   "แปป ค่ะ แม่เดี๋ยวหนูค่อยลงไป ขออาบน้ำก่อนนะคะ"ฉันตอบแม่ใครจะไปกล้าลงตอนนี้ล่ะคะ ดู
 
สารรูปหนูสิคะ-///-
 
   "ไม่ได้จ่ะลูก รีบลงมาเดียวนี้เลยนะจะ ไม่งั้นแม่จะไปหาลูกถึงห้องนะจะ :)"
   โอเคๆยอมแล้วจะรีบลงไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ อย่ามาที่ห้องหนูนะคะ หนูยังไม่ได้จัดห้องTT เดี๋ยวแมลง
 
วันมันเกาะแม่ค่ะ ไม่อยากให้แม่เปอะเปื้อน(-*-)   
   "ได้ค่ะแม่"
 
   ฉันตอบแล้วค่อยๆเดินลงบันไดไปหาแม่อย่างเชื่องช้า=_= เพื่อที่จะหยุดกาลเวลานี้ไว้ อ่า~
 
อยากจะร้องไห้ อยากหยุดวันเวลาช้าๆ~ขอเวลาสักหน่อย~TT
 
   "บีว่าลงมาเร็วๆสิลูก แขกเขามารอนานแล้วนะลูก"
 
   แขกมาหรอ ฉันจำได้นะว่าไม่ใครที่ฉันติดต่อด้วยตั้งแต่ประถมแล้วนอกจากเพื่อนที่ทำอาชีพเดียว
 
กัน และบอสที่ติดต่อกันเรื่องงาน แล้วฉันจะมีแขกได้ยังไง พวกเพื่อนๆที่ทำงานด้วยกันฉันไม่เคยให้
 
ข้อมูลเกี่ยวกับตัวเองไว้เลยนะ แม้แต่ชื่อตอนสมัครงานก็ชื่อปลอม หรือว่าจะเป็นพวกแฮกเกอร์ที่ชอบ
 
แฮกข้อมูล ของฉันตอนสมัครงานทางอินเตอร์เน็ตจนฉันต้องมาลบข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเอง
 
แทบตาย คงไม่ใช่หรอกมั้ง
  
   "สวัสดี มิสบีวอรี่" เสียงนี่เสียงใครไม่คุ้นหูเลยแฮะ แถมรู้จักชื่อปลอมที่ฉันใช้ในการสมัครงานได้ยัง
 
ไงนี่มันแปลกเกินไปแล้วนะ ต้องรีบไปดูแล้วล่ะ(0o0)!     
   ฉันเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นแบบรีบสุดชีวิต จะตกบันไดก็ไม่สน ใครที่รู้ที่อยู่ของบีว่าคนนี้แล้วล่ะก็
 
ต้องรีบฆ่าปิดปาก(ฮะ?)  ฉันเดินมา ไม่สิต้องเรียกว่าวิ่งมาจนถึงหน้าประตู แล้วฉันก็เปิด(ถีบ)ประตูดัง
 
ปั้ง!  ทุกคนในห้องนี้ ดูท่าทางจะตกใจมากที่อยู่ดีๆฉันก็เปิด(ถีบ)ประตูห้องแบบ ไม่ให้สุ้มให้สียง but
 
who care? ฉันเดินไปยักไหล่เข้าไปในห้องนั่งเล่น ในห้องมีพ่อแม่ที่กำลังเอือมระอากับท่าเปิด
 
ประตูอันแสนจะเพอร์เฟคของฉัน และน้องสาวสุดที่รักก็กำลังพิจรณากางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามของ
 
ฉันอยู่ ทำไมล่ะ ก็ให้รีบลงมาไม่ใช่หรอ:P
 
   "บีว่านี่ลูกไม่ได้อาบน้ำมากี่วันแล้วจะ=_=*" แม่พูด
 
   รู้สึกว่าคุณแม่จะเอือมระอากับคุณลูกคนนี้เต็มที ประมาณว่าไม่ได้อาบน้ำมาเป็นชาติแล้วสินะ=_= 
 
   "น่าจะชินได้แล้วนะคะ คุณแม่-_-" น้องสุดที่รักพูดถูกฉันอนุมัติ
 
   "ให้ตายสิ นี่ลูกเราเป็นอะไรไปหมดเนี่ยอีกคนนึงก็ติดเกมจนงอมเงม อีกคนหนึ่งก็ติดอ่านนิยายจน
 
บ้าไปแบบพี่สาวแล้ว ผมล่ะทึ่ง"   
   "คุณพ่อคะที่หนูสองคนทำไปมันมีเหตุผลนะคะ" ฉันเย้งคำกล่าวหาของพ่อ
 
   "มันไม่มีเหตุผลนะบีว่า ลูกน่ะติดเกมจนไม่ไปมหาลัยแล้วนะ อนาคตลูกจะทำงานอะไรได้"
 
   อะไรของพ่อคะ หนูก็ทำงานอยู่นี่ไง ฉันอยากจะบอกพ่อไปแบบนั้นแต่ต้องเก็บเรื่องงานเป็นความ
 
ลับ 
 
   "หนูมีเหตุผลของหนูค่ะ"   
   ฉันตอบคุณพ่อไปแบบส่งๆก่อนที่จะชายตามองผู้ชายอีกคนซึ่งกำลังนั่งดูเหตุการอยู่ที่โซฟาเงียบๆ
 
ทำไมเหรอ มันผิดปกติมากนักหรือไงเวฟัส ดีโอลัส เวฟัสเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉันที่สอนวิธีสร้าง
 
โปรแกรมให้ตอนที่พ่อแม่ไปต่างประเทศ แล้วเราสองคนก็สนิทกัน จากนั้นเขาก็ย้ายไป
 
เรียนญี่ปุ่น เฮอะ กลับมาแล้วไม่บอกกันบ้างเลยนะ
 
   "เหตุผลอะไรของลูกฮะ จะหางานทำจากเกมหรือไง!!!"อยู่ๆพ่อก็ทุบโต๊ะอย่างแรงจนแก้วกาแฟ
 
หล่นแตกที่พื้น ฉันสดุ้งเพราะตกใจแต่ก็ยังคงยักไหล่แบบไม่แยแส หนูทำงานแบบที่พ่อบอกนี่ล่ะค่ะ
 
ฉันคิดในใจก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้อง เสียเวลา คิดว่าเรื่องใหญ่ ที่ไหนได้แค่นายเวฟัสมาหา
 
แค่เนี้ย-_-