Await'love รับใจไว้หน่อยนะคะ

ผ่านมา5วันผมไม่เห็นมานามิที่โรงเรียนเลยที่บ้านเธอก็เอาแต่อยู่ในห้องไม่ออกมาเลยผมควรทำไงดี
ผมไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ผมรู้ว่ามานามิต้องคิดไปไกลแน่ๆ ผมไม่อยากให้เธอเจ็บอีกผมอยากให้
มานามิเจ็บแต่ถึงมานามิจะเข้าใจผมแต่ยังไงผมคงทำให้เธอเจ็บอีกแน่เพราะผมต้องกลับไปอเมริกา
ไม่ใช่ว่าผมอยากกลับแต่เป็นเพราะผมไม่ได้รู้สึกลึกซึ้งกับมานามิเหมือนตอนนี้ ตอนที่ผมมาเพราะ
จะมาดูความเป็นอยู่เพราะเป็นห่วงผมไม่คิดว่าสิ่งที่ทำให้ผมกลับมาจะเป็นเพราะผมรักเธอหรืออะไร
ผมเพิ่งจะรักเธอผมสัญญากับพ่อไว้แล้วว่าผมจะกลับไปพร้อมแ่งงานกับหญิงสาวที่พ่อหาไว้ให้ผมไม้รู้
ว่าควรทำยังไงถ้าผมบอกมานามิเธอต้องคิดว่าผมแก้ตัวแน่ๆไหนๆผมต้องกลับไปอาทิตย์หน้าแล้วผม
จะพยายามัดใจจากมานามิผมจะต้องพยายามผมอาจเป็นคนที่เห็นแก่ตัวแต่ที่ผมทำเพราะไม่มีทาง
เลือก ผมอ่อนแอเกินไป!!
 
The End.....................
 
ฮึกๆ ฮึ้กๆ ฉันไม่อยากไปไหนเลยตัวมันหมดแรงไม่มีแรงเลยฉันจะต้องเข้มแข็งสิ ทำไมหละฉันหนะ
อยากเป็นแฟนกับพี่อยากเป็นคนเดียวกันที่พี่กอดคนเดียวที่พี่หอมแก้มคนเดียวที่พี่ดูแลคนเดียวที่พี่
ทำทุกอย่างให้ ฉันเป็นคนไม่มีเหตุผลได้ยังไงก็ไม่รู้ตั้งแต่รักพี่ก็ทำให้ฉันเปลี่ยนไปที่หวังได้ขนาดนี้
ก็เพราะพี่ แต่เมื่อ5วันที่ผ่านมาพี่อุ้มคนอื่นดูแลคนอื่นพี่มีความสุขพี่ไม่ามมาดูแลฉันเลยด้วยซ้ำพี่่ไม่รู้
เลยสินะ ฮึกๆๆ ฮือๆๆ ทำไมหละ พี่ใจร้ายที่สุด!!
 
The End
 
วันนี้ฉันมาเรียนปกตริฉันหลบหน้าพี่นะแต่วันนี้ไม่ต้องหลบเลยใช่สิ้!พี่ไม่เห็นหัวเราแล้วนี่!! พี่มี
ความสุขดี พี่หลบหน้าไม่โผล่หน้ามาเลย อย่างที่คิดสินะ ฮึ!!!
 
'มานามิ' เสียงที่คุ้นเคยเพื่อนฉันริมะ
 
'อื้ม  มีอะไรหรอ?'
 
'เธอดูไม่สบายเลยแล้วพี่แอลตินหละ?' ฮึก นี่ริมะมายิงคำถามนี้ใส่ฉันเลยหรอเนี่ย
 
'ไม่รู้ไม่เห็น!!' ฉันตอบอย่างหงุดหงิดไม่สบอารมณ์
 
'อ้าววว- -?'
 
'ไม่อ้าวอ่ะ ชั่งเขาเถอะไปเรียนกัน'ฉันตัดบทเเล้วเดินนำหน้าริมะเห็นได้ชัดว่าเธองงขนาดฉันยังงง
ตัวเองเลยไม่ได้ฟังพี่เลยอ่ะว่าพี่เค้าเป็นอย่างที่คิดรึเปล่าแต่ช่างสิแสดงออกซะขนาดนั้นนินา!!
 
 
 
 
สั้นหน่อยน้าาาาาพอดีไม่รู้จะต่อยังไงหมดโมเม้นเอาเป็นว่านางเอกงอนพระเอกเศร้่าล้ะกันเน้อ