The Vampire Powers.

โรงเรียนมัธยมจอห์นพีท
ในคาบเรียนภาษาอังกฤษคุณครูประจำวิชาได้ให้หัวข้อเกี่ยวกับเรื่องความเชื่อต่างๆเพื่อนำมาเสนอและต้องทำงานร่วมกับคนที่นั่งคู่กัน คำสั่งนั้นแทบจะทำให้บรรดาผู้หญิงในห้องจ้องจะฆ่านิโคลผ่านสายตาเพราะหล่อนได้คู่กับหนุ่มหล่อในฝันที่ทั้งโรงเรียนหมายปอง
 
เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะหงุดหงิดกับสายตาเหล่านั้น สาวสวยสบถพึมพำขณะนั่งขีดเขียนตัวหนังสือลงในสมุดว่าจะต้องเกี่ยวกับอะไรบ้าง
 
“ลำบากหรือเปล่าที่มาคู่กับฉันนะ”
 
“แน่นอน…ฉันจะทำไงได้ละ”
 
“ฉันว่าจะเอาหัวข้อนี้ นายว่าไง” นิโคลตอบแบบผ่านๆขณะยื่นสมุดให้เขาอ่านคำในวงเล็บ
 
 “ไม่เหรอ ฉันว่ามันดูลึกลับดีนะ” เธอถาม
 
“ฉันไม่ขัดเธออยู่แล้ว” แอลเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบขรึม ใช้มือดันสมุดคืน
 
ในชั่วโมงคาบเรียนหลังจากคุณครูประจำวิชาสั่ง ทั้งสองต่างมีเรื่องคิดอยู่ในใจ นิโคลยังสงสัยกับครั้งที่เธอไปร้านขายหนังสือ สังเกตจากตอนนี้เขาเองยังไม่มีวี่แววที่จะเอ่ยถึงทำอย่างกับมันไม่เคยเกิดขึ้น
นั่นยิ่งทำหญิงสาวอยากรู้มากขึ้นไปอีก ตรงข้ามกับแอล เขากลัวว่าจะเผลอใจตัวเองไปมากกว่านี้บวกกับการเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงพร้อมกับหลอกใช้ให้หญิงสาวเป็นตัวนำพาเขาเข้าไป ลองมาคิดดูแล้วเขาเองก็ไม่อยากให้เธอต้องมารับรู้เรื่องราวพวกนี้
 
“เรานัดกันไปทำงานดีไหม” แอลถามขึ้นเบาๆ
 
“ได้สิ ฉันว่าจะชวนนายพอดี” นิโคลตอบโดยทันทีพลางเผลอกัดปากตัวเอง
และแล้วบทสนทนาในแบบทื่อๆทั้งเขาและเธอก็จบลงง่ายๆพร้อมกับนั่งฟังครูบรรยายเนื้อหาของบทเรียนไปเรื่อยๆจนหมดคาบ ผู้คนทยอยออกไปจากห้องขณะที่แอลยืนรอนิโคลเก็บของใส่กระเป๋า
 
“ที่ไหนดีละ”
 
“เอ่อ ฉันรู้อยู่ที่หนึ่ง”
 
“งั้นเดี๋ยวเจอกัน” เขาพูดพลางยื่นสมาร์ทโฟนให้เธอ
นิโคลรับไปแบบงงๆแต่ก็พิมพ์เบอร์โทรศัพท์ของเธอลงพลางกดบันทึกไว้ให้เขาเสร็จสรรพ
 
“นิโคล” เสียงคนบางคนเอ่ยขึ้นบริเวณประตูทางออก เมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นก็เห็นไซม่อนยืนพิงกรอบประตูส่งยิ้มให้เธอแบบกวนๆ รูปร่างกำยำของเขาและใบหน้าหล่อคมคายกระจายรัศมีความดูดีในลุคผู้ชายแบดบอย
 
“เฮ้ นายชื่ออะไร เพื่อน”
 
“แอรอน” แอลพูดขณะกำลังจะก้าวเดินผ่านเป้าหมายของเขาไป พลางจับมือทำความรู้จักกับไซม่อนที่ยื่นออกมาตามมารยาท
 
“ไซม่อน” รอยยิ้มมุมปากของชายหนุ่มคนที่ทำให้เขาหงุดหงิดกับการมาวุ่นวายชีวิตของผู้หญิงที่เขาชอบส่วนสูงของเขาทั้งสองอยู่ในระดับที่ใกล้เคียงกันทำให้ดูเหมือนกับเทพบุตรซาตานทั้งสองกำลังทำสงครามเย็นผ่านทางสายตา แต่ภายในเวลาแค่ไม่กี่วินาทีแอลก็เดินจากไปราวกับไม่ยี่หระกับคำเตือนผ่านสายตาของไซม่อน
 
“หมอนั่นใคร” เมื่อเห็นร่างสูงอีกคนเดินลับสายตาไปแล้ว จึงเอ่ยถามหญิงสาวด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบแตกต่างจากก่อนที่เขาจะได้รู้จักกับหนุ่มอีกคนโดยสิ้นเชิง
 
“เฮ้อ นายเพิ่งถามชื่อเขาไปเองนะ” นิโคลตอบอย่างเหนื่อยหน่ายขณะเดินผ่านตัวเขามาพลางกระชับสายกระเป๋าเดินนำ
 
หมับ แต่หญิงสาวต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อถูกกระชากแขนอย่างถือวิสาสะ
“อย่าเบี่ยงประเด็น”
 
“เฮ้ นี่แขนฉันนะ ปล่อย” เธอพยายามสะบัดออก รอยแดงเริ่มปรากฏแต่ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอ
 
“หยุดตามคุมฉันอย่างกับเป็นคนของนายได้ไหม”
 
“โอเค ฉันก็แค่อยากรู้ว่าพักหลังมานี่เธอดูเปลี่ยนไป” มือหนาค่อยๆคลายออกจากแขนของหญิงสาว น้ำเสียงที่อ่อนลงของเขาทำให้เธอสับสนกับอารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าผู้หญิง
 
“ฉันสบายดี” เธอตอบ และพยายามเดินหนีไปจากเขา
 
ไซม่อนปล่อยให้นิโคลเดินไป อารมณ์เดือดดาลเริ่มปะทุขึ้น เมื่อเขาเริ่มเห็นความเปลี่ยนไปของหญิงสาวมือของเขากำแน่นเพื่อระงับความรู้สึกภายในขณะเดินแยกไปอีกทางตรงข้ามกับหญิงสาว
…………………………………………………………………………………………………
ภายในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง อยู่ถัดไปจากสถาบันไปจากถนนไม่กี่สาย หลังเลิกเรียนนิโคลได้รับโทรศัพท์จากแอลว่าต้องการไปปรึกษางานกันที่ไหนเธอจึงเสนอมาร้านกาแฟ เพราะถ้าหากไปนั่งที่ร้านพ่อแม่ของเธอแล้วละก็ มันจะยิ่งทำให้ชีวิตเธอยุ่งเหยิงไม่อยากจะตอบคำถามสุดแสนจะ งี่เง่าของท่านซ้ำๆซากๆ
 
“เธอคิดว่าไง” เขาตอบพลางนั่งมองหญิงสาววางโกโก้ร้อนลงหลังจากดื่มมันไปเพียงไม่นาน
 
“ฉันไปเจอหนังสือเล่มหนึ่ง มันน่าสนใจมากที่ร้านหนังสือแถวถนนผีสิงน่ะ” เธอบอกขณะรีบล้วงหนังสือเล่มดังกล่าวติดมาโรงเรียนด้วยยื่นให้เขา
 
“นายคิดว่ามันเจ๋งไหม” เธอถามด้วยสีหน้าตื่นเต้นขัดกับเขาที่จ้องหนังสือเล่มนั้นด้วยสีหน้าตกใจแต่ระงับมันไว้ได้ทัน
 
“ใช่…..มันดูน่าสนใจมาก….อย่างที่เธอบอก” เขาตอบขณะวางหนังสือเล่มนั้นลง สายตามองมันด้วยคามเคร่งเครียด
 
“ทำไม ไม่เปิดอ่านมันดูละ”
 
“โอ้ ได้” เขาหยิบมันขึ้นมาเปิดดูทีละหน้าพยายามคิดว่าเขาควรจะทำอย่างไรดีเพื่อให้เธอลืมเรื่องนี้ไป
 
ในระหว่างที่มือหนากำลังเปิดอ่านหนังสือตั้งใจอ่านอยู่นั่นก็มีเสียงหวานเอ่ยดังขึ้นเหนือโต๊ะ
 
“สวัสดีนิโคล ไม่ได้เจอกันนาน ฉันขอนั่งด้วยคนได้ไหม”
 
หญิงสาวผมทองเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ ลุคสวยเปรี้ยวซ่าของเธอ ทำให้สายตาหนุ่มๆในร้านกาแฟมองตามตาเป็นมัน
 
“ได้สิ เรเนส ”
 
“ขอบคุณจ้ะ” เรเนสนั่งลงพลางเอ่ยขอบคุณถึงแม้สายตาไม่ได้จ้องมองคนที่นั่งข้างๆ แต่เพ่งตรงไปยังหนุ่มหล่อที่นั่งตรงข้ามกับเพื่อนสาว
 
“เธอมาทำอะไรที่นี่เหรอ” นิโคลเอ่ยขัดเมื่อยังเห็นสายตาของเรเนสยังจ้องมองเขาไม่เลิก
 
“มาซื้อของแถวๆนี้ละจ้ะ เห็นเธอพอดี เลยเดินเข้ามาทัก ….ว่าแต่ไม่คิดจะแนะนำให้ฉันรู้จักกับ…”
 
“อ้อ แอลนี่เรเนส… เรเนสนี่แอล” หนุ่มหล่อเงยหน้าขึ้นพลางยิ้มให้กับเรเนสและยื่นมือไปเช็คแฮนด์
 
“สวัสดีครับ ผมว่าเราเคยรู้จักกันแล้วนะ”
 
“ว่าไงนะ” นิโคลถาม
 
“ฉันนึกแล้ว ว่าคุณต้องจำฉันได้”
 
“ใครจะลืมละครับ…พอดีเราเคยเจอกันแล้ว”ประโยคหลัง แอลตอบให้นิโคลไขข้อสงสัยให้กระจ่างพร้อมกับยิ้มให้ผู้มาใหม่
 
“แล้วนี่พวกเธอมาทำอะไรกันเหรอ”
 
“คือเรา…”ก่อนที่แอลจะทันได้ตอบนิโคลก็ชิงตัดบทเสียก่อน
 
“เลี้ยงกาแฟสักแก้วให้เขานะ พอดีเราเป็นเพิ่งรู้จักกัน”
 
“อ้อ แล้วนั่นหนังสืออะไร” เรเนสถือวิสาสะหยิบฉวยออกมาจากมือของแอลพลางพลิกดูหน้าปกไปมา
 
“แวมไพร์เหรอ น่าสนใจแฮะ” เรเนสพูดด้วยใบหน้าสดใสพลางหัวเราะแล้วยื่นมันให้เขา
 
“เรากำลังทำรายงานเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่พอดีน่ะ เลยมานั่งปรึกษากัน” นิโคลยังทำหน้าที่เป็นคนตอบเช่นเดิม
 
“ฮู้ว น่าสนุกนะ อ้อ ฉันมีเรื่องจะมาบอกเธอพอดีเลยนิโคลเลย เกือบลืมแหนะ” คิ้วสวยของนิโคลผูกเข้าหากันขณะรอฟังจากปากเพื่อนสาวข้างๆ
 
“ไซม่อนอยากให้เธอไปงานเลี้ยงที่บ้านเขา ฉันว่าจะไปเหมือนกัน เห็นเธอพอดีเลยวิ่งมาบอกนี่แหละ”
 
“หมอนี่ ชอบทำอะไรยุ่งยาก” นิโคลบ่น
 
“ฮ่าๆ นั่นแหละเขาเลย” เรเนสเออออตามไปด้วย
 
“งานเลี้ยงเหรอ น่าสนุกนะ” แอลเอ่ยพลางทำสีหน้ากลบเกลื่อนไปด้วยเพื่อจะไม่ให้โดนถูกจับได้ว่าแสร้งทำ
 
“เธอไปด้วยกันไหมละ สนุกออกนะ ไซม่อนเจ้าพ่องานปาร์ตี้เลย” เรเนสชักชวนเขา ซึ่งตรงตามความต้องการกับแผนการที่คาดไว้
 
“ได้สิ ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ได้ไม่นาน แล้วก็ไม่ใช่คนแถวนี้ด้วยคงต้องพึ่งพาพวกเธอแล้วละ” เขายิ้มทะเล้นให้กับเธอ
 
“ได้เลย โอ้ ฉันคงต้องไปแล้ว คงต้องไปเตรียมตัว เจอกันที่งานนะนิโคล” เรเนสดูนาฬิกาผุดลุกขึ้นยืน
นิโคลยิ้มตอบขณะที่เรเนสโน้มตัวลงมาหอมแก้มเธอตามประสาเพื่อนสาวก่อนจะโบกมือลาหนุ่มหล่อแล้วเดินออกจากร้านไป
 
“นายอย่าไปเลย” นิโคลบอกด้วยหน้าตาจริงจัง
 
“ทำไมเหรอ น่าสนุกออกนะ” เขาพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มให้เธอ ราวกับไม่สะทกสะท้านกับเมื่อเช้าที่ดูแล้วไซม่อนเกลียดขี้หน้าเขาด้วยซ้ำ
 
“เปล่าหรอก ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาอย่าโทษฉันละกัน” ให้ตายสิเขาดื้อดึงชะมัด นิโคลคิดในใจพลางถอนหายใจ
 
แอลนั่งฟังความคิดของเธอพลางยิ้มมุมปากในขณะที่คืนนี้พวกเขาจะได้รู้กันว่าบุคคลที่ยามเจอและลางสังหรณ์ของไรอันที่เอ่ยทักขึ้นมาว่ากลิ่นไม่ชอบมาพากล คืนนี้คงได้รู้กัน!!
 
เสียงเพลงที่รีมิกซ์ให้เข้ากับงานเปิดเสียงดังพอประมาณ พร้อมกับสถานที่กว้างขวางราวกับคฤหาสน์ถูกจัดตกแต่งในธีมดาร์คๆแขกเหรื่อคนกันเองต่างแต่งตัวที่แตกต่างกันออกไป ส่วนมากจะมีแต่วัยรุ่นที่ไม่เน้นแต่งตัวหรูอลังการ เพราะมันเป็นแค่งานเลี้ยงในแบบฉบับของคนที่ต้องการหาคู่เพียงเท่านั้น เครื่องดื่มและอาหารฟรีตามฐานะของคนจัดที่มีดีกรีความเป็นลูกเศรษฐีอย่างไซม่อน
 
เขามาในชุดกางเกงยีนสวมเสื้อเชิ้ตธรรมดา รูปหน้าที่หล่อเหลาของเขาแทบจะไม่ได้มีองค์ประกอบใดๆจะเด่นเท่าเขาอีกแล้ว นอกจากจะเป็นทายาทสืบธุรกิจและความสามารถของเขาก็ไม่แพ้ใคร
 
“นิโคลละ” ไซม่อนถามโรมินด้าที่รับหน้าที่เป็นดีเจเปิดเพลงอยู่การแต่งตัวของเธอแต่งด้วยสีจี้ดจ้าดตามบุคลิกที่เข้ากันด้วยแนวพังก์บนเวที
 
“เห็นว่าจะเข้ามากับเรเนส” ไซม่อนพยักหน้าพลางเดินเลี่ยงออกมาจากเวทีขึ้นบันไดเข้าไปข้างในตัวคฤหาสน์เพื่อรอคอยเพื่อนๆของเขาที่เริ่มทยอยกันมาเรื่อยๆ
 
ไม่นานนิโคลและเรเนสต่างเดินกันเข้ามาในชุดเดรสเหมาะสมกับงานตามมาด้วยแอลที่แต่งตัวด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนธรรมดาเพื่อไม่ต้องการเป็นจุดเด่น เขาหันไปพยักหน้าให้เอ็ดและไรอันเพื่อดำเนินการตามแผนที่ว่าไว้ก่อนจะแยกย้ายกันไป ส่วนเขาก็เดินตามพวกสาวๆอย่างห่างๆ
 
บรรดาวัยรุ่นเที่ยวกลางคืนต่างพากันมารวมกันอยู่หน้าเวทีขนาดเล็กที่มีโรมินด้ากล่าวพูดถึงทำเลของบ้านหลังนี้รวมถึงคนที่มีส่วนในการจัดการสถานที่ เธอพูดให้ทุกคนมีอารมณ์คล้อยตามด้วยเสียงเพลงที่ปลุกให้คนที่นั่งอยู่ต่างลุกขึ้นมาเต้นโยกตามจังหวะพลางชนแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ที่ถือไว้บนมือ
 
นิโคลและเรเนสรับหน้าที่เป็นสาวเสิร์ฟให้ เดินถือถาดเครื่องดื่มต่างๆอย่างชำนาญ ด้วยลุคที่โดดเด่นของนิโคลทำให้แอลที่ยืนหลบอยู่ในกลุ่มของวัยรุ่นที่วาดลวดลายท่าทางการเต้นมองตามอย่างไม่วางตา
ไม่รู้เพราะอะไรทำให้เขาเลื่อนสายตาขึ้นไปมองบนคฤหาสน์เห็นหญิงสาวคนหนึ่งจ้องมองตรงมาลงมาทำให้เขาแทบอยากจะขนหัวลุกก่อนเธอจะหายไป เป็นข้อยืนยันว่าเธอคงไม่ใช่คนธรรมดา
 
เมื่อเขาคิดดังนั้นจึงยกมือไปกดเครื่องมือสื่อสารที่ติดไว้บนหูเพื่อความสะดวกแก่พวกเขา เพราะตอนนี้ยังไม่สามารถติดต่อทางจิตได้ แล้วพูดว่า
 
“ระวังตัวกันหน่อยนะ มันไม่ใช่มีแค่พวกเรา”  
 
“โอเค” เอ็ดตอบกลับมาขณะกระดกเครื่องดื่มลงคอรวดเดียว เดินแฝงเข้าไปในกลุ่มวัยรุ่นด้วยอีกคนเพื่อไม่อยากเป็นเป้านิ่งให้กับสายตาบางคน
 
“ฉันว่า พวกนี้ไม่ได้มีเชื้อสายธรรมดา ฉันเข้ามาข้างในแล้ว” เสียงไรอันกระซิบเบาๆดังตอบกลับมา
 
“ไรอัน…ระวังตัวให้ดี เดี๋ยวฉันตามเข้าไป” แอลถอนหายใจขณะรอคอยเวลา แต่ต้องผงะเมื่อมีสาวรุ่นน้องคนหนึ่งเข้ามาดึงแขนเขา
 
“มาเต้นด้วยกันนะคะ” เด็กสาวคนนั้นพูดกระซิบข้างหูของเขาพลางดึงเข้าไปกลางผู้คนพลางคล้องแขนโอบรอบคอเขาอย่างไม่กระเดียดอาย มือของคนตัวสูงสัมผัสสะโพกของเธอเบาๆก่อนจะโยกตามไปด้วย
 
“อู้ว…เพื่อนเธอนี่ฮอตไม่เบาเลยนะ” เรเนสเอ่ยปากอย่างอดไม่ได้เมื่อเห็นชายหนุ่มที่เธอแอบชอบกำลังถูกสาวๆรายล้อม ขณะกอดถาดแนบอกนัยน์ตาเพ้อฝัน
 
“วางลง”  นิโคลดึงถาดที่เรเนสถืออยู่วางลงบนโต๊ะวางเครื่องดื่มพลางดึงหล่อนเข้าไปกลางเด็กวัยรุ่นที่เต้นกันอย่างไม่สนโลก
 
“เต้นสิ”  นิโคลบอก ขณะวาดลวดลายท่าเต้นเซ็กซี่ ตาชำเลืองมองแอลเป็นระยะ ผมที่ที่ปล่อยสยายอยู่นั้นสะบัดไปมาโดยรอบ มือทั้งสองข้างของเธอยกขึ้นไล้เส้นผมลงช้าๆเรื่อยลงไปถึงลำคอ
 
เรเนสเต้นตามเมื่อเห็นนิโคลไม่แคร์ใครแล้ว เพียงไม่กี่นาทีสายตาหนุ่มๆก็เริ่มเพ่งเล็งเธอทั้งสอง ความโดดเด่นรวมถึงความเซ็กซี่ได้แพร่ออกไป ระหว่างที่นิโคลและเรเนสกำลังหัวเราะด้วยกันอย่างสนุกสนานขณะกำลังขยับร่างกายไปด้วยตามจังหวะเพลงที่หนักหน่วง
จู่ๆมีมือของใครบางคนสัมผัสเอวคอดกิ่วของนิโคลเบาๆ เธอผงะตกใจแต่ก็เพียงไม่นานเพราะเธอเห็นเป็นไซม่อนที่ยืนเต้นซ้อนหลังเธออยู่จึงไม่ได้คิดอะไรมากพร้อมกับหันไปนำแขนทั้งสองข้างคล้องคอเขา
 
“รู้ตัวหรือเปล่า ว่าตอนนี้เธอดูเซ็กซี่มากเลยรู้ตัวไหม” ไซม่อนเอ่ยขึ้นเบาๆสายตามองเธอเรื่อยลงมาจนถึงริมฝีบางบางเฉียบของเธอ
 
หมับ เมื่อใบหน้าของเขากำลังก้มลงมาเรื่อยๆเพื่อประทับจูบ แต่ก็ถูกใครบางคนดึงตัวเธอพรากออกไปจากเขา
 
แอลประคองร่างหญิงสาวตรงหน้าพลางยิ้มกริ่มเมื่อฝ่ามือของเธอประทะบนหน้าอกแกร่งด้านซ้าย ก่อนจะกระชากเธอหมุนตัวออกไปทั้งที่มือยังกุมไว้อยู่และตามรุกเข้าหาตัวเธอด้วยใบหน้าที่ห่างกันเพียงไม่กี่คืบ
 
เพลง Telephone ของ lady gaga ถูกรีมิกซ์เป็นทำนองอิเล็คโทรนิค ร่างของสองหนุ่มสาวที่กำลังเต้นควงกันอย่างสนุกสนาน ปล่อยให้หญิงสาวอีกคนยืนมองซึ่งก็ไม่พ้นไปจากเรเนสนั่นเอง เธอมองไซม่อนชั่วครู่ก่อนจะก้าวเท้าหนีออกไปจากตรงนี้
 
พลางไปคว้าถาดถือเครื่องดื่มทำหน้าที่ต่อ เมื่อเธอลำเรียงบรรดาขวดเครื่องดื่มต่างๆไว้บนถาดจังหวะที่กำลังจะยกมันขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อร่างสูงที่ยังจำติดตานั้นมาปรากฏยืนตรงหน้า
 
“คุณ…”
 
“ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ” เขาพูดขณะยื่นมือมาหยิบเครื่องดื่มที่เธอถืออยู่ไป พลางยกกระดกขึ้นดื่มต่อหน้าเธอยิ้มเจ้าเลห์ของเขาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ทำให้เธอประหม่า
 
“บ้าเอ้ย!!” ไซม่อนเดินกระแทกส้นเท้าขึ้นบันไดเข้าไปในตัวบ้านอย่างหัวเสีย
 
“พวกนั้น…มันอยากลองดี…งั้นสินะ”
เสียงหวานแฝงไปด้วยความเย็นยะเยือกของเจ้าตัวเรียกความสนใจจากคนที่กำลังจะกลายร่างเป็นปีศาจพร้อมขย้ำคนทั้งงานอย่างไซม่อนต้องหยุดชะงัก
 
“จัดให้แขกหน่อยสิ” ซูซานเอ่ย รอยยิ้มปรากฏต้องมุมปากแววมาดร้าย
ไซม่อนยิ้มตอบด้วยความเจ้าเล่ห์ตอบขณะเดินผ่านร่างบางสวยไป เธอมองตามเขาเพียงชั่วครู่ขณะมองแขกที่ไม่เคยได้รับมาก่อนกับพวกสายพันธุ์เดียวกันแต่ต่างถิ่นเข้ามา
เห็นสาวที่น้องชายเธอหมายปองกำลังเต้นควงกับหนุ่มหล่อคนนั้น นัยน์ตาของซูซานเปลี่ยนเป็นสีนิลทองรอบดวงตาของเธอปรากฏเป็นรอยเส้นเลือดดำจับกลุ่มกันสีดำก่ำพร้อมกับคมเขี้ยวที่งอกออกมาราวกับจงใจ รับแขกซะหน่อยแล้ว!!!