รักสามเรา...เราสามคน

 
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
วันนี้เป็นวันเสาร์ เป็นวันที่ผมควรจะพักผ่อนนอนเล่นอยู่บ้าน แต่กลับโดนลากออกมาโรงเรียนโดยเพื่อนร่วมก๊วน ถ้ามึงจะนัดแนะกันมาเฉลยน้องรหัส มึงก็ควรจะบอกกูแต่เนิ่นๆ หรือบอกกันแล้วแต่บังเอิญผมหลับนั่นก็อีกเรื่องนึง =_= เดี๋ยวผมจะย้อนความไปเมื่อตอนเช้าให้ฟังแล้วกันนะ
~Oh pretty love Oh pretty love เธอน่ะดูน่ารักทุกวัน ~
ใครแมร่งโทรมาตอนนี้วะคนจะหลับจะนอน =_= ^ ผมงัวเงียรับโทรศัพท์ด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างหงุดหงิด และยิ่งหงุดหงิดหนักกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าใครโทรมา
( น้องเคจ้า ตื่นได้แล้ววันนี้ไอ้เปี๊ยกนัดให้มาเฉลยน้องรหัส ) ไอ้คงจูทำเสียงร่าเริงมาก ร่าเริงจนผมอยากเควี้ยงโทรศัพท์
‘กูไม่รู้เรื่อง กูนอนต่อหล่ะ’ แล้วผมก็วางสายทันทีโดยไม่รอเจ้าของสายจะพูดอะไรกลับมา พร้อมกับปิดเครื่องด้วยเสร็จสรรพ
สามสิบนาทีผ่านไป....
“ไอ้เค ~ ~~^O^”
ตุ้บ!
“ =_= ^^^!!!”
ผมลืมตาทันทีเมื่อรู้สึกว่าเหมือนมีควายมาทับ ใช่ครับ...ควาย ไอ้คงจูส่งยิ้มโชว์เหล็กดัดฟันสีฟ้าครามมาให้ พอมองไปรอบห้อง โอ้โห้ ยกกันมาเป็นขบวนเลย นี่มันวันหยุดนะเฟ้ย แล้วใครปล่อยให้พวกมึงเข้ามากันเนี่ย ไม่พ้นแม่ผมชัวร์ ไอ้พัดลมกับไอ้แจ็คนั่งอยู่บนโซฟาตัวโปรดของผม ไอ้เปี๊ยกก็ยืนกอดอกหน้าเป็นตูดอยู่ที่ข้างเตียง ส่วนไอ้คงจู...ช่างมันเถอะ Let it go!!
“พวกมึงเข้ามาทำไมเนี่ย” ผมว่าพลางดันไอ้คงจูไปไกลๆ
“วันนี้เป็นวันเฉลยน้องรหัส มึงเอาของขวัญไปให้น้องรหัสรึยังไอ้เค” ไอ้เปี๊ยกถามผมเสียงแข็ง วันนี้เป็นวันเฉลยน้องรหัสจริงรึนี่ คิดว่าไอ้คงจูเล่นมุก T^T แต่...ของขวัญ ผมเหลือบไปมองไอ้ที่ห้อยกุญแจซึ่งบรรจุอยู่ในกล่องของขวัญเล็กๆ ใช่ผมยังไม่ให้..แถมยังลืมสนิทอีกด้วย ทำไงดี ~TOT ผมหันไปส่งสายตาวิ้งๆให้ไอ้แจ็คที่นั่งอยู่บนโซฟา ซึ่งมัน...ไม่สนใจผมเลย ชิ! ผมลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเข้าห้องน้ำ เหอะ! อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิ ด
กลับมายังปัจจุบัน ผมกำกล่องของขวัญแน่นถึงจะให้ช้าไปแต่ก็ทันใช่ไหม ผมหยิบกระดาษโน๊ตแผ่นเล็ก( จิ๊กเมจิมา ) เขียนข้อความนิดหน่อย
‘พี่ขอโทษที่ให้ช้านะ นี่ของขวัญตอนรับน้องรหัส’
พอเขียนเสร็จผมก็กวักมือเรียกไอ้อ้วนและบอกให้มันเอาไปให้น้องที่ตัวสูงๆหล่อที่สุดในห้อง ใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้ากางเกงขาสามส่วนสีดำ ร้องเท้าผ้าใบสีขาว ไอ้อ้วนรับคำอย่างแข็งขันวิ่งเอาไปให้น้องคนนั้น ซึ่งน้องก็รับมาอย่างงงแต่ก็ไม่วายหันมาสบตาผม ผมนี่ถึงกับสะดุ้ง กลัวน้องเค้าจะรู้น่ะ >_<
“เอาหล่ะนี่ก็เป็นเวลาพอเหมาะแล้ว พวกรุ่นพี่ม.5 เดินมาล้อมน้องให้เป็นวงกลมนะครับ” ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปรวมกับเพื่อนๆ ทำไมต้องเป็นวงกลมวะ เป็นรูปหัวใจไม่ได้ไง “น้องครับ ใครรู้พี่รหัสตัวเองแล้วเดินไปกอดเลยครับ เน้นนะครับว่า กอด!”
กอดเนี่ยนะ =_= กูหล่ะอยากจะบีบคอไอ้เปี๊ยกจริงๆเลย ผมยืนมองหาน้องรหัสตัวเอง ซึ่งไอ้น้องนั่นมันก็มองมาที่ผมเหมือนกัน พอจบคำประกาศ พวกน้องรหัสที่รู้พี่รหัสตัวเองต่างก็ตรงเข้ามาจู่โจมกอดพี่รหัส เหมือนมรสุมเกย์
หมับ!
โอ๊ะ! แน่น =[]= ไอ้น้องตัวสูงโปร่งมันกอดผมแน่นมาก กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาแตะจมูกผมอีกต่างหาก ผมหันไปมองไอ้แจ็คที่ยืนอยู่ข้างๆ มันไม่มีน้องรหัส แต่มันจ้องมาที่ผมเขม้งเลย น่ากลับชิบหายเลย T^T ไอ้เคเอ้ย! เละแน่มึง ไอ้คงจูเป็นเด็กผู้ชายใส่แว่น ดูแล้ว....หล่อดี แต่เตี้ยกว่าไอ้คงจู ไอ้พัดลมก็เป็นผู้ชายตัวสูงโครตๆ กอดแน่นสุดๆ เดาจากสีหน้าไอ้พัดลมอ่ะนะ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคางที่ได้รูป มีเหม็ดเหงื่อไหลผ่านไรผมสีดำ หน้าเนียนใสไร้สิว หล่อชะมัด เห็นแล้วต่อมอิจฉามันกระตุก มีรุ่นน้องสองคนที่ไม่รู้พี่รหัส คนแรกตัวเล็กผอมบาง คนที่สองสวมเฮดโฟนตลอดไร้รอยยิ้ม นี่แหละ...ติสท์ของจริง =_=
“เหลือสองคน พี่รหัสเข้าหาน้องเลยครับ” ไอ้เปี๊ยกว่าพลางส่งไมค์ให้ไอ้คิวแล้วเดินไปหาน้องตัวผอมๆ ส่วนไอ้แจ็คเดินไปน้องที่สวมเฮดโฟน อุบ๊ะ! สมกันจริงๆ
“ให้พี่รหัสกับน้องรหัสไปทำความรู้จักและคุ้นชินซึ่งกันและกันนะ”
ผมดันน้องตัวสูงนี่ออกไปก่อนจะจูงมือน้องเค้ามานั่งที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้หลังสวนโรงเรียน มือน้องเค้านุ่มจัง ผมส่งยิ้มแบบเป็นมิตรไปให้ก่อนตะแนะนำตัว
“พี่ชื่อเคนะ ^^”
“ผมรู้อยู่แล้วหล่ะ” พร้อมกับชูที่ห้อยกุญแจ “ผมชื่อธารา”
“มีอะไรปรึกษาพี่ได้นะยกเว้นเรื่องเงิน”
“ฮ่าๆ ครับพี่เค ถ้าเป็นเรื่องความรักปรึกษาได้สินะ”
ผมจ้องมองใบหน้าธาราที่พูดเหมือนมีเลศนัย =_= แต่ผมก็พยักหน้าแทนคำตอบอ่ะนะ หลังจากแลกเบอร์( น้องมันขอ )เสร็จ ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน แต่...พวกผมยังไม่กลับ มีกินก๊งเหล้าต่อที่บ้านไอ้พัดลม วันนี้ป๊ากับม๊ามันไปอยู่ไปดูงานต่างจังหวัด มีแต่ไอ้วายุ( น้องชายมัน ) อยู่บ้านเท่านั้น บ้านไอ้พัดลมไม่ใหญ่มากแต่อุดมไปด้วยพันธุ์ไม้ที่ป๊ามันขยันปลูกได้ปลูกดี จนบ้านคล้ายจะเป็นบ้านพี่สิงอยู่แล้ว
“เข้ามาเลย ป๊าม๊าไม่อยู่ ไอ้วายุช่างมันเหอะ” มันโครตรักน้องมันอ่ะ =_= ผมถอดรองเท้าผ้าใบไว้หน้าบ้านมันแล้วย่างเก้าเข้ามา และก็พบกับไอ้วายุที่นอนแดกขนมอยู่บนโซฟา ตาก็จ้องมองทีวี วายุอายุแค่ 15 แต่สูงกว่าพี่ชายมันที่อายุ 17 พอไอ้วายุเห็นว่าใครเข้ามามันก็กระโจนเข้าหาผมทันที ใช่ครับ...มันชอบเมจิ แต่เมจิชอบไอ้แจ็ค รักหลายเศร้าเหลือเกิน
“พี่เค พี่เมจิไม่มาเหรอ *O* ”
“ไม่มา เฝ้าบ้าน =_=” พอผมบอกแบบนั้นมันก็สะบัดตูดกลับไปดูการ์ตูนเหมือนเดิม
“ไอ้แจ็ค ไอ้เค ออกไปซื้อน้ำแข็งกับโซดามาให้หน่อย”
ผมกับไอ้แจ็คเดินออกมาจากบ้านเห็นหน้าปากซอยมันมีซุปเปอร์อยู่นี่หว่า ระหว่างเดินไปร้านค้าผมกับไอ้แจ็คไม่ได้คุยอะไรกันเลย บรรยากาศช่างตึงเครียดดีแท้ =_= มันคงโกรธที่ผมไปกอดน้องรหัสตัวเองอย่างแนบแน่นหล่ะมั้ง น้องมันมากอดเองนะ ในขณะที่กำลังจะใกล้ถึงร้านค้าจู่ๆไอ้แจ็คก็หยุดเดินผมเลยต้องหยุดเดินด้วย คนตัวสูงหันมามองผมด้วยสายตาไม่สบอารมณ์
“กูหวงมึงว่ะ” จบคำนั้น ไอ้แจ็คก็ประคองใบหน้าผมให้เชิดขึ้นพร้อมกับทาบทับริมฝีปากตัวเองลงบนริมฝีปากผมอย่างแผ่วเบา ตัวผมแข็งทื่อ มันเอาอีกแล้ว!!! มันจูบผมในที่สาธารณะอีกแล้ว =_= ^^^ ผมดันไอ้แจ็คออกไปห่างๆ พลางก็มองไปรอบๆ ดีนะที่ไม่มีคน ไม่งั้นผมจะแปลงร่างตุ่นแล้วมุดดินหนี
ณ ร้านซุปเปอร์หน้าปากซอย
“ไอ้พัดลมมันสั่งซื้ออะไรนะ” คนตัวสูงว่าพลางหยิบขนมเทสโต้ในตระกร้า ผมถอนหายใจแรงๆ หยิบขนมจะเต็มตระกร้าหล่ะ แล้วจะเหลือพื้นที่ใส่โซดากับน้ำแข็งไหมเนี่ย ผมรีบลากมันออกมาจากโซนขนมทันที ผมเดินไปหยิบน้ำแข็งกับโซดามาใส่อีกตระกร้านึง ตระกร้าที่ไอ้แจ็คถืออยู่มันใส่ไม่พอแล้ว แมร่งอัดแน่นไปด้วยขนม -_- หลังจากซื้อของเสร็จไอ้แจ็คจ่ายตังค์พร้อมกับถือถุงใส่ขนมกับโซดาน้ำแข็งเดินเข้าบ้านไอ้พัดลม
“แหมกว่าจะเสด็จกลับมาได้ มึงไม่มาพรุ่งนี้เลยหล่ะครับ” ไอ้คงจูบ่นทันทีที่ผมกับไอ้แจ็คโผล่หน้า ไอ้แจ็คโยนถุงขนมใส่หน้าไอ้คงจูแล้วเดินดุ่มๆเข้าไปในห้องครัว
17:00 P.M
หม้อไฟถูกตั้งอยู่กลางบ้าน แล้วพวกเราก็นั่งล้อมกันเป็นวงกลม ไอ้คงจูทำหน้าที่ชงเหล้าส่วนพวกที่เหลือรวมทั้งผมด้วย ทำหน้าที่แดกครับ ^O^ ผมคีบหมูที่ต้มจนสุกในหม้อไฟมากิน น้ำจิ้มรสเด็ดฝีมือไอ้วายุนี่มันช่างแซบจริง ส่วนเหล้านี่ก็ขมบาดคอมากด้วย ไอ้คงจูมึงชงเพียวไปนะ -_- ^
“กินเยอะเดี๋ยวก็เมาหรอกมึง” ไอ้แจ็คเริ่มปรามเมื่อเห็นผมกระดกเหล้าไปสองแก้วแล้ว
“กูคอแข็งจะตาย” ผมไม่สนคำพูดไอ้แจ็คแล้วยังกระดกแก้วที่สาม ในหัวเริ่มหมุนๆแล้วนะเนี่ย ผมยังคงเฮฮาได้ต่อไป พอหันไปมองไอ้แจ็ค มันเองก็ไม่อะไรมากกระดกเหล้าเข้าปากเหมือนเดิม แต่ผมเริ่มรู้สึกว่าไอ้คงจูมันจะเริ่มผสมเหล้าเพียวขึ้นแล้วนะ ไอ้คงจูตอนนี้หน้าแดงแจ๋เลย เมาแล้วแหงๆ =_=
“พี่คงจู พี่ชงเหล้าเพียวไปนะ ผมว่ามันเปลือง” ไอ้วายุเริ่มออกความเห็นแต่ก็กระดกต่อ ไอ้เด็กห่านี่คอแข็งชิบหาย
“แดกๆไปเหอะมึง กูมีเยอะ” ไอ้คงจูตอบอย่างไม่สนใจพร้อมกับส่งแก้วเหล้าให้ไอ้พัดลม ที่ตอนนี้หน้าแทบจะทิ่มพื้นอยู่แล้ว
“ม่ายยยยเอ๊าแล้ววววว กรูม่ายยยยไหววววแล้ววววว ~~” เสียงไอ้พัดลมบอกได้ชัดว่าเต็มเหนี่ยวแล้ว แถมยังปัดแก้วเหล้าไอ้คงจูอีก ผมเห็นนะว่าไอ้คงจูกระตุกยิ้มน้อยๆ วางแก้วเหล้าไว้ข้างกาย ก่อนจะทำการพยุงไอ้พัดลมขึ้นไปบนห้อง
“เดี๋ยวพามันไปนอนก่อน พวกมึงก็จัดการเอาเองแล้วกัน”
ผมพยักหน้าให้ไอ้คงจูแล้วกระดกเหล้าต่อ โอ้ย....รู้สึกมึนๆปนอยากอ้วก T^T คลื่นไส้ชะมัด ผมเอามือปิดปากตัวเองแล้วรีบแจ๋นไปเข้าห้องน้ำทันที
“อ้วกกกกกกกก!!!”
“กูบอกแล้วว่าแดกเยอะไอ้เค”
“อ้วกกกกกกกก!!”
หมดไส้หมดพุงกันเลยทีเดียว ผมคลานออกมาจากห้องก่อนจะนอนแผล่แมร่งตรงนั้นแหละ ตาก็ดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง....สองทุ่มแล้วนี่หว่า โอย ~TOT ลุกไม่ขึ้น ผมกุมหัวตัวเองรู้สึกว่าโลกจะหมุนรอบตัวเอง ไม่ไหวแล้ว.....ยังไม่ทันจะลุกขึ้น สติที่มีน้อยนิดของผมก็ดับวูบลงทันที
   แจ็คพอเห็นว่าเคเริ่มโงนเงนก็รีบเข้าไปรับร่างบางๆเข้าสู่อ้อมแขน กลิ่นเหล้าคละคลุ้งเต็มเนื้อตัวเคไปหมด บอกแล้วว่าอย่ากินเยอะ แจ็คอุ้มเคในท่าเจ้าสาวเดินไปยังห้องนั่งเล่น วายุก็ยังคงกระดกเหล้าในแก้วอย่างไม่วางมือ สายตาก็จับจ้องไปที่การ์ตูน
“วายุพี่กลับก่อนนะ ฝากบอกไอ้คงจูด้วย”
“ครับพี่แจ็ค”
เมื่อสั่งเสียกับวายุก็เดินออกมาจากบ้านพัดลม แจ็คเปลี่ยนท่าอุ้มเป็นแบกเคพาดบ่า ตัวเบาชะมัด แจ็คนึกในใจ มือข้างซ้ายก็ถือรองเท้าให้เค พอเดินมาถึงหน้าปากซอยรถแท็กซี่ก็ขับผ่านมาพอดี แจ็คโบกรถแท็กซี่เดินทางกลับบ้าน
สามสิบนาทีผ่านไป.....
ติ๊งหน่อง~
“คร้า ~ อ้าวพี่แจ็ค ^^” หญิงสาวในชุดนอนสีชมพูเดินออกมาหน้าบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอเดินเข้าไปหาแจ็คที่ยังคงแบกเคอยู่บนบ่า แจ็คจับเคลงมาแล้วเอามือเคไปพาดไหล่น้องสาวของเค ความจริงเขาจะเอาจะหมอนี่เข้าไปนอนบ้านเลยก็ได้ แต่...เพราะยึดติดกับคำพูดของเค ตราบใดที่เคยังไม่ใช่แฟนเขา เขาจะไม่พาเคนอนในบ้านเด็ดขาด เมจิมองแจ็คอย่างงงๆแต่ก็จับพี่ชายตัวเองพยุ่ง
“ดูแลมันด้วยหล่ะ” แจ็คทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็เดินเข้าบ้านไป ปล่อยให้หญิงสาวยืนมองตาละห้อย หยาดน้ำใสไหลลงมาหยดบนแขนของเค เธอพอจะรู้ว่าแจ็คแคร์ใคร แต่....เธอก็ยังหวัง หวังว่าแจ็คจะหันมาสนใจเธอเหมือนที่เขาสนใจพี่ชายของเธอ