[This Secret] ประตูบานนี้มีความลับ*

9.7

เขียนโดย Xx_Redkutshort_xX

วันที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 21.51 น.

  7 session
  8 วิจารณ์
  7,899 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2557 15.59 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

7) ตุ๊กตาในความฝัน ;_;

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 'เจ้านายของแอนนาเบล~' 

 ฉันมองร่างหญิงสาวที่มีรูปร่างตัวเล็กพร้อมกับมีรอยเย็บอยู่ที่รอบตัวของเธอ

 'เธอเป็นใครน่ะ?..' 

 ฉันถามออกไปพร้อมกับมองรอบๆตัวเองและพบว่าตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในความมืด

 'เจ้านาย......เจ้านายทิ้งฉันทำไม...'

 เจ้าของผมสีเหลืองทิ้งตัวลงก่อนที่จะเงยหน้าและพบคราบน้ำตาที่อยู่บนขอบตาของเธอ

 '?' 

 ฉันมองเธอด้วยความสงสัยในใจก็อยากจะวิ่งเข้าไปปลอบใจเธอเพียงแต่

 ..ร่างกายฉัน....ขยับไม่ได้!

   ฉันสะบัดไปทั้งตัวเพียงแต่มันยังคงไม่ขยับเขยื่อนก่อนที่ฉันจะหันไปมองเด็กผู้หญิงคนนั้น....เธอหาายไปแล้ว!...เธอหายไปไหน? ฉันหันไปมองรอบๆแต่กลับพบแค่ความมืดก่อนที่จะมีเสียงเล็กๆดังขึ้นมาเรื่อยๆ .. .

 'เจ้านาย...เจ้านายทิ้งฉันทำไม...ทิ้งฉันทำไม....ทิ้งฉันทำไม!' 

 'กะ....เกิดอะไรขึ้น?!' 

 'ทิ้งฉันทำไม!!!!' 

 ..... ฟึ่บบ O_O ....

 "คุณสการ์เล็ตตื่นแล้วหรอคะ? ^^" 

 เสียงนั้นหายไปไหนแล้ว...นี่ฉันฝันไปหรอเนี่ย?! ฉันลุกขึ้นมาก่อนจะพบว่าคุณทไวไลท์กำลังนั่งลูบดาบแสนจะยาวและดูคมมากก่อนที่เธอจะหันมายิ้มให้ฉัน และตอนนี้ฉันก็มองไปรอบๆ ทุกคนยังคงหลับกันอย่างไม่คิดที่จะตื่นขึ้นมา ยกเว้นแต่ตุณทไวไลท์ที่ยังคงนั่งถือดาบของตัวเองอยู่ ... นี่เธอไม่คิดจะนอนเลยหรอเนี่ย?!! -__-

 "คุณทไวไลท์ยังไม่นอนหรอคะ?" 

 "ฉันไม่ง่วงน่ะ.." 

 "แล้วคุณทำอะไรงั้นหรอคะ?" 

 "นั่นสิ....ฉันทำอะไรอยู่" 

 ฉันว่าคุณทไวไลท์บ้าไปแล้วล่ะ -___-:;

 "ฮ่ะๆ เธอว่าดาบฉันสวยไหม?" 

 "เอ๋?....ก็สวยดีนะคะมีอะไรรึเปล่า?" 

 "เปล่าหรอก...ฉันแค่คิดว่าดาบที่ถูกใช้มาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายายของฉันมันจะดูไม่ดีน่ะสิ^^" 

 "ดาบนี่อยู่ตั้งแต่สมัยนั้นเลยหรอคะ? O_o?" 

 "อื้ม..ฉันได้มันมาตอนที่ฉันยังเป็นเด็กๆเลยน่ะ" 

 "ดีจังเลยนะคะที่คุณดูแลมันจนคุณโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว" 

 "ฮ่าๆ คงไม่อย่างงั้นหรอก...รู้อะไรไหม?...ฉันเคยทิ้งมันตอนที่ฉันเห็นดาบอันใหม่ด้วยล่ะ" 

 "อ่าว...อย่างงั้นหรอคะ?...แล้วทำไม?" 

 ยังที่ฉันไม่ทันจะถามออกไปอย่างเต็มคำถามก็ถูกคุณทไวไลท์ชิ่งตอบไปเฉยเลย

 "เพราะว่ามันสำคัญกับฉันมาก..ฉันอยู่กับมันใช้กับมันมาตั้งแต่เด็กๆจนมันกลายเป็นเพื่อนสนิทของฉันไปแล้วล่ะ ... " 

 "โห...เหตุผลของคุณดูน่าชื่นชมมากเลยนะคะ ^o^" 

 ฉันทำท่าปรบมือก่อนจะหัวเราะเบาๆออกมา

 "ฮ่ะๆ...ทุกคนน่ะเคยมีสิ่งของที่รักมากแต่บางทีเราก็ต้องทิ้งมันไปเหมือนกันแม้แต่เธอเอง..สการ์เล็ต" 

 "?" 

 อยู่ๆคุณทไวไลท์ก็ส่งยิ้มบางมาให้ฉัน สิ่งของที่รัก? ฉันมีด้วยเหรอ?

 "มันคือ?..." 

 "นั่นสิ...มันคืออะไรกันนะ? ^_^" 

 คุณทไวไลท์นี่เป็นคนที่พูดแปลกจังเลยนะ -*- 

 "ไว้เธอก็จะรู้เองล่ะ...ฮ้าววว~ หลับฝันดีนะอย่าฝันร้ายล่ะ:)" 

 "นี่คุณรู้ด้วยหรอคะ? ว่าฉันฝันร้ายน่ะ?! O_o" 

 "แค่เดานะ ฮ่ะๆ " 

   ว่าจบคุณทไวไลท์ก็ลุกออกจากกองไฟก่อนจะถือดาบของตัวเองไปนอนกอดใต้ต้นไม้ที่มีแสงเป็นสีม่วง .. นี่เขาพูดถึงอะไรน่ะ? ฉันไม่รู้เรื่องเลยสักนิด ฉันไม่เคยมีของที่รักเลยนะ...และเรื่องฝันร้ายนั่น ไม่มีทางหรอกที่คุณทไวไลท์จะเดาได้ .. หรือว่าเธอจะมีพลังวิเศษในเรื่องนี้ด้วย?! ให้ตายเถอะ พลังวิเศษของเธอมันช่างน่าแปลกใจจริงๆ เธอเป็นนักดาบนี่นา..ไม่น่าจะมีพลังพรรคนี้หรอกนะ! แล้วทำไมฉันต้องมาคิดเรื่องพรรคนี้ด้วยล่ะเนี่ย... แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้ออกไปจากที่นี่สักที! ให้ตายเถอะ!! (พูดมาหลายรอบบ -.-) ฉันเป็นใครกันแน่เนี่ย!! . . .

  

 

                                                                              ( สิ่งของที่เคยรัก . . .)

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา