[This Secret] ประตูบานนี้มีความลับ*

 'เจ้านายของแอนนาเบล~' 
 ฉันมองร่างหญิงสาวที่มีรูปร่างตัวเล็กพร้อมกับมีรอยเย็บอยู่ที่รอบตัวของเธอ
 'เธอเป็นใครน่ะ?..' 
 ฉันถามออกไปพร้อมกับมองรอบๆตัวเองและพบว่าตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในความมืด
 'เจ้านาย......เจ้านายทิ้งฉันทำไม...'
 เจ้าของผมสีเหลืองทิ้งตัวลงก่อนที่จะเงยหน้าและพบคราบน้ำตาที่อยู่บนขอบตาของเธอ
 '?' 
 ฉันมองเธอด้วยความสงสัยในใจก็อยากจะวิ่งเข้าไปปลอบใจเธอเพียงแต่
 ..ร่างกายฉัน....ขยับไม่ได้!
   ฉันสะบัดไปทั้งตัวเพียงแต่มันยังคงไม่ขยับเขยื่อนก่อนที่ฉันจะหันไปมองเด็กผู้หญิงคนนั้น....เธอหาายไปแล้ว!...เธอหายไปไหน? ฉันหันไปมองรอบๆแต่กลับพบแค่ความมืดก่อนที่จะมีเสียงเล็กๆดังขึ้นมาเรื่อยๆ .. .
 'เจ้านาย...เจ้านายทิ้งฉันทำไม...ทิ้งฉันทำไม....ทิ้งฉันทำไม!' 
 'กะ....เกิดอะไรขึ้น?!' 
 'ทิ้งฉันทำไม!!!!' 
 ..... ฟึ่บบ O_O ....
 "คุณสการ์เล็ตตื่นแล้วหรอคะ? ^^" 
 เสียงนั้นหายไปไหนแล้ว...นี่ฉันฝันไปหรอเนี่ย?! ฉันลุกขึ้นมาก่อนจะพบว่าคุณทไวไลท์กำลังนั่งลูบดาบแสนจะยาวและดูคมมากก่อนที่เธอจะหันมายิ้มให้ฉัน และตอนนี้ฉันก็มองไปรอบๆ ทุกคนยังคงหลับกันอย่างไม่คิดที่จะตื่นขึ้นมา ยกเว้นแต่ตุณทไวไลท์ที่ยังคงนั่งถือดาบของตัวเองอยู่ ... นี่เธอไม่คิดจะนอนเลยหรอเนี่ย?!! -__-
 "คุณทไวไลท์ยังไม่นอนหรอคะ?" 
 "ฉันไม่ง่วงน่ะ.." 
 "แล้วคุณทำอะไรงั้นหรอคะ?" 
 "นั่นสิ....ฉันทำอะไรอยู่" 
 ฉันว่าคุณทไวไลท์บ้าไปแล้วล่ะ -___-:;
 "ฮ่ะๆ เธอว่าดาบฉันสวยไหม?" 
 "เอ๋?....ก็สวยดีนะคะมีอะไรรึเปล่า?" 
 "เปล่าหรอก...ฉันแค่คิดว่าดาบที่ถูกใช้มาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายายของฉันมันจะดูไม่ดีน่ะสิ^^" 
 "ดาบนี่อยู่ตั้งแต่สมัยนั้นเลยหรอคะ? O_o?" 
 "อื้ม..ฉันได้มันมาตอนที่ฉันยังเป็นเด็กๆเลยน่ะ" 
 "ดีจังเลยนะคะที่คุณดูแลมันจนคุณโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว" 
 "ฮ่าๆ คงไม่อย่างงั้นหรอก...รู้อะไรไหม?...ฉันเคยทิ้งมันตอนที่ฉันเห็นดาบอันใหม่ด้วยล่ะ" 
 "อ่าว...อย่างงั้นหรอคะ?...แล้วทำไม?" 
 ยังที่ฉันไม่ทันจะถามออกไปอย่างเต็มคำถามก็ถูกคุณทไวไลท์ชิ่งตอบไปเฉยเลย
 "เพราะว่ามันสำคัญกับฉันมาก..ฉันอยู่กับมันใช้กับมันมาตั้งแต่เด็กๆจนมันกลายเป็นเพื่อนสนิทของฉันไปแล้วล่ะ ... " 
 "โห...เหตุผลของคุณดูน่าชื่นชมมากเลยนะคะ ^o^" 
 ฉันทำท่าปรบมือก่อนจะหัวเราะเบาๆออกมา
 "ฮ่ะๆ...ทุกคนน่ะเคยมีสิ่งของที่รักมากแต่บางทีเราก็ต้องทิ้งมันไปเหมือนกันแม้แต่เธอเอง..สการ์เล็ต" 
 "?" 
 อยู่ๆคุณทไวไลท์ก็ส่งยิ้มบางมาให้ฉัน สิ่งของที่รัก? ฉันมีด้วยเหรอ?
 "มันคือ?..." 
 "นั่นสิ...มันคืออะไรกันนะ? ^_^" 
 คุณทไวไลท์นี่เป็นคนที่พูดแปลกจังเลยนะ -*- 
 "ไว้เธอก็จะรู้เองล่ะ...ฮ้าววว~ หลับฝันดีนะอย่าฝันร้ายล่ะ:)" 
 "นี่คุณรู้ด้วยหรอคะ? ว่าฉันฝันร้ายน่ะ?! O_o" 
 "แค่เดานะ ฮ่ะๆ " 
   ว่าจบคุณทไวไลท์ก็ลุกออกจากกองไฟก่อนจะถือดาบของตัวเองไปนอนกอดใต้ต้นไม้ที่มีแสงเป็นสีม่วง .. นี่เขาพูดถึงอะไรน่ะ? ฉันไม่รู้เรื่องเลยสักนิด ฉันไม่เคยมีของที่รักเลยนะ...และเรื่องฝันร้ายนั่น ไม่มีทางหรอกที่คุณทไวไลท์จะเดาได้ .. หรือว่าเธอจะมีพลังวิเศษในเรื่องนี้ด้วย?! ให้ตายเถอะ พลังวิเศษของเธอมันช่างน่าแปลกใจจริงๆ เธอเป็นนักดาบนี่นา..ไม่น่าจะมีพลังพรรคนี้หรอกนะ! แล้วทำไมฉันต้องมาคิดเรื่องพรรคนี้ด้วยล่ะเนี่ย... แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้ออกไปจากที่นี่สักที! ให้ตายเถอะ!! (พูดมาหลายรอบบ -.-) ฉันเป็นใครกันแน่เนี่ย!! . . .
  
 
                                                                              ( สิ่งของที่เคยรัก . . .)