ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

   ทุกคนค่อยๆเดินเข้ามาในห้องอย่างหน่ายๆและเหนื่อยเพราะเปิดเทอมครั้งนี้อยู่ม.6เลยต้องเดินขึ้นมาชั้น3ทําให้ปวดเมื่อยขากันมากพอทุกคนเข้ามาในห้องก็มีแต่เสียงดังเจื่อยแจ้ว

จนครูประจําชั้นเดินเข้ามาในห้อง

ครู:"นี่!!!เงียบๆกันหน่อยสิโตเป็นพี่ใหญ่กันแล้วนะ"

  ครูส้มดูเหมือนจะพูดด้วยความเหนื่อยใจแหง่ล่ะสิครูส้มประจําห้องฉันมา3ปีแล้วคงจะเบื่อพวกผู้ชายที่เสียงดังกัน

ครู:"วันนี้มีเพื่อใหม่มาพึ่งย้ายมาทําตัวดีๆด้วยล่ะพวกเธอ"

ครู:"เข้ามาเลยจ่ะ"

 หลังจากที่ครูส้มพูดเสร็จก็มีเด็กผู้ชายร่างสูงผิวขาวดวงตาคมเข้มทรงผมแบบนักเรียนทั่วไปปากเล็กเป็นกระจับอมชมพูดวงตาสีนํ้าตาลเฉียบคม  มายืนอยู่ข้างครูส้มแล้วเริ่มแนะนําตัว

.....:"สวัสดีครับ ชื่อ นาย พิชญะ แช่เฉิน ชื่อเล่น เคน"

  นายเคนพูดแค่นั้นก่อนจะทําหน้านิ่งๆไม่ยิ้มอะไร

ครูส้ม:"อ่าจ่ะดีมาก เอิ่ม.......จะให้นั่งกับใครดี"

  และสิ่งที่ไม่คิดก็เกิดขึ้นเมื่อครูส้มมองมาทางฉันไม่นะไม่เอานะฉันเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีและแล้วสิ่งที่ฉันไม่ต้องการก็เกิดขึ้น

ครูส้ม:"เอางี้ เดี๋ยวให้ผิงจ่ะไปนั่งกับแอมนะเดี๋ยวครูจะให้เคนนั่งกับนีน่า"

 นั้นไงสิ่งที่ฉันไม่ต้องการก็เกิดขึ้นฮือๆๆๆๆๆฉันหันไปมองนีน่าก่อนจะทําหน้าจ้อย

นีน่า:"ไม่เป็นไรนะยังไงก็อยู่ห้องเดียวกัน"

  นีน่าพูดเพื่อปลิบใจฉันเพื่อทําให้รู้สึกดีขึ้นแต่ไม่เลยฉันเศร้าใจแต่ก็ทําไรไม่ได้

ขนมผิง:"ค่ะครูส้ม"

   ฉันตอบครูส้มด้วยหน้าเศร้าอละเก็บกระเป๋าเดินตรงไปหลังองเพื่อไปนั่งกับแอมเด็กผู้หญิงน่าารักใสๆ

แอม:"ดีใจจังได้นั่งกับสาวป๊อปของโรงเรียน"

ขนมผิง:"จ่ะ"

  แอมพูดด้วยความดีใจแต่ฉันตอบกลับไปด้วยความเศร้าใจ นายนั้นค่อยๆเดินไปนั่งที่ ที่นั่งเก่าของ

ฉัน   และข้างๆเพื่อนรักฉัน นายหันกลับมามองฉันด้วยสายตาเรียบเฉย ฉันเลยแลบลิ้นให้แต่

ไม่มีท่าทีที่นายนั้นจะสะทกสะท้านและหันหน้ากลับไป

    ตลอดคาบเช้าที่ครูสอนไม่เข้าหัวฉันเลยเพราะเรื่องของนายเคนนั่นที่ดูเหมือนอยากจะมีปัญหากับ

สาวป๊อปและแก่นอย่างฉันแต่เรื่องที่หนักคือฉันต้องทนฟังยัยแอมพูดถึงแต่เรื่องฉันถามฉันทั้งคาบจนฉันไม่ได้เรียน

  ล่วงเลยไปถึงจนพักกลางวัน กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงออดดังขึ้นเป็นเวลาที่ฉันรอคอยมาเพื่อจะได้หนีให้พ้นๆจากยัยแอมและไปกินข้าวกับนีน่า  ฉันรีบลุกไปหานีน่าเพื่อจะไปกินข้าวกัน

ขนมผิง:"นี........โอ๊ย"

  ยังไม่ทันได้เรียกชื่อเพื่อนฉัน ฉันก็ล้มก้นจั้มเบ้าลงกับพื่นเพราะว่าอีตาบ้าเคนลุกขึ้นมาทําให้ฉันชนเข้ากับเขาเต็มฉันรีบลุกขึ้นมาเพื่อจะจัดการ

ขนมผิง:"นี่!!!นายเวลาจะลุกอ่ะหัดมองคนบ้างได้มั้ยห่ะแล้วฉันล้มลงไปเนี่ยคิดจะช่วยบ้างมั้ยขอโทษฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ"

   แต่สิ่งที่ฉันพูดไปดูเหมือนจะไม่เข้าหูนายนั้นเลยเขากลับเดินผ่านฉันออกไปโดยไม่พูดอะไรนั้นยิ่งเพิ่มความโมโหให้ฉัน. ฉันเดินไปจับไหล่เขาให้หันกลับมาแต่ว่าฉันอยู่ชิดมากทําให้เขาหันมาสะดุดเท้ากับฉันแล้วล้มลงกับพื้นด้วยกันไม่นะอ้ายยๆๆ

  ฉันลืมตาขึ้นมาพบว่าตอนนี้ปลายจมูกเราชนกันลมหายใจเขาที่พ้นออกมาผสมกับกลิ่นโคโลนที่เขาฉีดทําให้รู้สึกดีและแววตาคมเฉียบที่แฝงวามเย็นาชแต่ตอนนี้ฉันรู้สึกหัวใจเต้นแรงมากและหน้าฉันคงจะแดงมากฉันเลยหันหน้าหนี พอปลายจมูกเราไม่ได้แตะกันเหมือนเดิมเขาก็รีบลุกขึ้และปัดเสื้อให้เรีอยบร้อยและเดินลงบันไดไปโดยไม่สนว่าฉันจเป็นยังไง  ฉันรีบลุกและจัดเสื้อผ้า  เหตุการณ์เมื่อกี้กร้อยู่ในความตกใจของทุกคน  รวมถึงนีน่าที่ดูมีสาตาแปลกๆ

นีน่า:"เจ็บตรงไหนมั้ย"

ขนมผิง:"ไม่เป็นไร"

นีน่า:"ถ้างั้นไปกินข้าวกัน"

ขนมผิง:"อื้ม"

  นีน่าเข้ามาถามฉันด้วยเสียงที่ดูเป็นห่วงแต่แววตาดูไม่ใช่และแปลก ซึ่งฉันยังสงสัยอละไม่คิดว่ามันจะมีคําตอบเร็วมากถ้ากลับไปบ้าน