ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

   หลังจากพักกลางวันเสร็จเรียนมาอีก4คาบจนถึงตอนกลับบ้านนายนั้นกับฉันไม่ได้มองหน้ากันเลย

  หลังจากจากเหตุการ์เมื่อเช้าและก็ยังข้องใจ สงสัย ว่าทําไมสายตานีน่าดูเปลี่ยนฉันเดินมารถ

สองแถวตามปกติทุกวันแต่ที่ไม่ปกติคือนายเคนนั้นไม่สิฉันขอเรียกนายว่าแวมไพร์และกันชอบทําตัว

เย็นชาซะอย่างนี้ตาแวมไพร์มายืนทําอะไรที่รอรถเมล์ทางนี้หวังว่าคงจะไม่ได้มารอรถเมล์แบบฉันนะ

 ระหว่างที่ฉันกําลังยืนรอรถอยู่อีตาโอ๊คหนุ่มหน้าตี๋แฟนคลับที่คลั่งไคล้ในตัวฉันมากเรียบวิ่งตรงเข้ามา

โอ๊ค:"ขนมผิงจ๋ายืนรอรถอยู่หรอจ๊ะ"

อีตาหนี่ถามฉันแบบนี้ทุกวันจนฉันรําคาญมากๆ

ขนมผิง:"อื้ม เห็นเราซักผ้าอยู่หรอ"

โอ๊ค:"เปล่าจ่ะ.....ขนมผิง ยืนรอไม่เมื่อยหรอจ้ะ"

เออ.... ใช่อีตานี่ถามฉันก็พึ่งจะรู้ว่ามันก็เมื่อยนะกว่ารถจะมา

ขนมผิง:"ก็เมื่อยเหมือนกันนะั"

ฉันตอบไปโดยไม่ได้คิดอะไรไม่คิดว่าคําตอบที่ได้มาจะทําให้ฉันขนลุกจนอยากจะด่า

โอ๊ค:"ถ้างั้น.......มานั่งในใจเรามั้ย"

ขนมผิง:'ไอบ้าโอ๊ค.......แกตายๆๆๆ"
ฉันจะตีไอโอ๊คที่มาพูดกับฉันแบบนี้ไอโอ๊ควิ่งไปตรงที่นายแวมไพร์กําลังยืนอยู่ฉันวิ่งไปโดย

ไม่ทันได้เบรคและหลบทําให้แันไปชนกับตาแวมไพร์อีกแล้วแต่ผิดคลาดนายนั้นหลบก่อนที่ฉันจะชน

ทําให้ฉันล้มลงกับพื้นอยู่ต่อหน้าสายตาทุกคนแทนที่นายนั้นจะช่วยฉันกลับยืนนิ่งเฉย

   โอ๊ค:"ขนมผิง"

โอ๊คหันมามองฉันด้วยความตกใจและรีบเข้ามาประคองฉันลุกขึ้นจากพื้นพาไปนั่งตรงขอบฟุตบาท

โอ๊ค:"นี่ นายเห็นคนล้มทําไมไม่ช่วยประคองเลยเป็นผู้ชายเปล่าว่ะ"

   โอ๊คเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อนายเเวมไพร์ขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ตอนนี้ดูก็รู้ว่าตอนนี้เขาดูโกรธมาก

แล้วสิ่งที่ไม่คิดก็เกิดขึ้น

    ปั๊กกกกกกก

แย่แล้วโอ๊คต่อยหน้านายแวมไพร์นั้น ฉันพยายามจะลุกขึ้นไปช่วยแต่ด้วยสภาพที่เขาเลือดออกอย่าง

นี้ทําได้แต่ร้องบอก

ขนมผิง:"โอ๊คคคคค"

  ฉันตะโกนออกไปแต่ไม่มีท่าทีที่โอ๊คจะสนใจ นายแวมไพร์นั้นล้มลงกับพื้นหลังจากที่ถูกต่อยมุม

ปากของเขาแตกเขาใช้นื้โป้งเช็ดเลือดออกพยายามจะเดินหนีแต่โอ๊คยังบ้าคลั่งจะเข้าไปต่อยฉันรวบ

รวมกําลังทั้งหมดเดินไปด้วยขากะเผลก ฉันแตะไหล่โอ๊คเป็จังหวะที่เข้าตกใจทําให้เขาสะดุ้งหมัดที่

เขากําลังจะต่อยตาแวมไพร์กลับมาโดนที่หน้าฉัน ฉันล้มลงกับพื้นนํ้าใสๆไหลออกมากจากตาและ

ตอนนี้มุมปากฉันก็แตก โอ๊คหันกลับมามองด้วยความตกใจและรีบจะประคองฉันขึ้นมา แต่ฉันผลักเขา

ออกไป และไม่คิดว่าฉันจะพูดคํานี้ออกมา

ขนมผิง:"ไม่ต้องมาถูกตัวฉัน ฉันเกลียดนาย เลิกยุ่งกับฉันสักทีฉันรําคาญ"

    โอ๊คมองหน้าฉันนํ้าใสๆไหลออกมาจากตาของเขาฉันรู้ว่าเขาคงอึ้งกับคําพูดของฉัน

ฉันรู้ดีว่าโอ๊คไม่ได้ชอบฉันแบบแฟนคลับทั่วไปมันถึงทําให้เขาร้องไห้ออกมาผู้คนยืนดูพวกเราตั้งแต่

แรกโดยไม่มีใครคิดจะทําอะไรเป็นสิ่งที่ฉันขายหน้ามาก

     ฉันเดินออกไปจากตรงนั้นเป็นจังหวะเดียวกับที่รถสองแถวมา ฉันเดินขึ้นรถไปนั่ง และัสิ่งที่ฉัน

ตกใจอีกคือ ตาแวมไพร์ เดินขึ้นรถมายืนอยู่ข้างๆที่นั่ง ที่ฉันนั่งอยู่แต่นายนั้นก็ไม่ได้มองอะไรฉัน

  เมื่อคนครบรถเลยออกไปดดยระหว่างทางที่นั้นฉันรู้สึกแปลกๆหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ดูจะเต้นแรง

มากด้วย เหงื่อออกที่ฝ่ามือซึ่งฉันไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อน หลายครั้งที่ฉันแอบเหล่มองนาย

แวมไพร์ตอนอยู่บนรถ

          พอรถมาจอดตรงที่ที่ฉันลงประจําฉันกําลังจะก้าวลงจากรถแต่มีสิ่งที่ตัดหน้าฉันไปนั้นคือใคร

ไปไม่ได้นอกจากตาแวมไพร์  หลังจากนายนั้นก้าวลงจากรถไป ฉันก็ลงจากรถและเดินอ้อมไปจ่าย

ตังค์ลุง                                                                                                                                                                                        

     สายตาฉันรีบมองหาตาแวมไพร์ นั้นไงเจอแล้วฉันพยายามเดินไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทํา

ได้เพราะขาของฉันมันไม่อํานวย

ขนมผิง:"นายแวมไพร์"

  เอ้ยนายนั้นชื่อเคนนี่เอาชื่อที่แต่งมาเรียกได้ไงเนี่ย

ขนมผิง:"เคนนนนนนน"

  ฉันตะโกนเรียกชื่อนายนั้นจนคนที่อยู่แถวนั้นหันมามองวันนี้รุ้สึกฉันจะมีอะไรที่ขายหน้าเยอะมากเลย

ได้ผลด้วยนายแวมไพร์หยุดเดินและหันกลับฉันรีบเดินไปหานายนั้น

เคน:"มีไร"

    นายแวมไพร์ตอบมาอย่างห้วนด้วยเสียงที่ดูจะรําคาญแต่นี่ก็เป็นคําแรกที่นายแวมไพร์พูดกับฉัน

ถึงจะเป็นคําแรกและสั้นๆ แต่ ทําไมมันทําให้ฉันหวั่นไหวได้ขนาดนี้

ขนมผิง:"เอ่อ.....นายจะไปไหนหรอ"

    ฉันถามเขาไปเหมือนฉันอยากจะไปกับเขา  ใช่ความรู้สึกฉันบอกว่าฉันอยากไปกับเขาถึงจะไม่รู้ว่า

เขาจะไปไหน

เคน:"เกี่ยวไรกับเธอ" 

   แต่คําพูดที่เขาพูดมาเอาซะฉันจุกเลยฮือๆๆๆๆๆ

ขนมผิง:"ช่างเหอะ.......แต่ฉันขอโทษเรื่องโอ๊คด้วยนะ"

     ฉันพูดไปเพราะไม่อยากให้เขาสองคนมีปัญหากันโดยฉันเป็นเหตุ

เคน:"แค่นี่ใช่มั้ยไปล่ะ"

    นายแวมไพร์พูดมาแค่นี้ก่อนจะเดินต่อไปเรื่อยฉันมองตามหลังเขาไปจนลับตาความรู้สึกตอนนี้

อธิบายไม่ถูกมันดูเจ็บๆเอะแล้วทําไมฉันต้องมาแคร์กับคําพูดนายเนี่ย

       ฉันเลยเดินไปคอนโดของฉัน ไม่ต้องแปลกใจที่ฉันอยู่คอนโดเพราะว่าพ่อกับแม่เสียตั้งแต่

อยู่ม.3เพราะอุบัติเหตุทางรถเหลือฉันกับพี่สาวสองคนซึ่งตอนนั้นพี่ฉันก็ิอยู่ปี3พี่ฉันเลยเก็บเงินและ

มาซื้อคอนโดอยู่กับฉัน2คน

       ฉันเปิดประตูคอนโดเข้าไปพยายามแอบเพราะไม่อยากให้ใครเห็นสภาพตอนนี้ ฉันรีบเดินมากด

ลิฟท์ระหว่างที่กําลังรอลิฟท์ฉันหันไปเจอ"พี่โม"พี่สาวฉันเองแหละพี่โมดูเหมือจะทะเลาะกับพี่น๊อต

    แฟนพี่สาวฉันลิฟท์มาพอดีฉันเลยก้าวเข้าไปโดยคิดถึงสิ่งที่เห็นเมื่อสักครู่

ฉันเปิดประตูมานั่งในห้องบนโซฟาที่แสนจะนุ่น  และ หยิบกล่องยามาทําแผล

       แอ๊ดดดดดดดด

   เสียงประตูเปิดกับร่างพี่โมเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

พี่โม:"อ้าวกลับมานานยังอ่ะ"

ขนมผิง:"ออพึ่งเข้ามาเมื่อกี้อ่ะเจ้า ทําไมวันนี้เจ้กลับมาเร็วอ่ะ"

พี่โม:"เอ่อ.....ผิงเจ้มีไรจะบอก"

   คําพูดที่พี่โมพูดออกมาทําให้ฉันรูสึกแปลกๆไปในทางไม่ดี

ขนมผิง:"อะไรอ่ะเจ้"

พี่โม:"เจ้......เลิกกับพี่น๊อตแล้ว"

   สิ่งที่พี่โมพูดมาทําให้ฉันตกใจอญุ่เหมือนกันแต่ไงหละผู้ชายมีออกต้องเยอะ

ขนมผิง:"ไม่เป็นไรนะเจ้ผู้ชายยังมีอีก"

    ฉันเดินไปจับมือพี่โมเพื่อจะปลอบแต่สิ่งที่โมพูดออกมาทําให้ฉันสะอึกและตกใจมาก

พี่โม:"เจ้.......ท้องกับพี่เขา"

     พี่โมพูดออกมาพร้อมกับนํ้าตาที่ไหลออกมาเป็นสายที่ไม่รู้ว่าจะหยุดไหลเมื่อไร

ฉันดึงร่างพี่โมเข้ามากอดเพื่อทําให้พี่โมรู้สึกดีขึ้นถึงฉันจะผิดหวังก็ตาม ไม่นานนํ้าตาฉันฏ้ไหลออกมา

ตามพี่โม

ขนมผิง:"ไม่เป็นไรนะเจ้ผิงจะช่วยเจ้เลี้ยงน้องเองนะ"

พี่โม:"เจ้รักผิงนะ"

ขนมผิง:"ผิงก็รักเจ้นะ"

พี่โม:"มุมปากเป็นอะไรอ่ะ"

     ฉันรีบคิดหาเรื่องมาโกหกเพราะถ้าบอกความจริงไปเรื่องไม่จบแน่

ขนมผิง:"ออ....สะดุดล้มอ่ะปากเลยไปกระแทกหินอ่ะ นี่ไง เข่าก็โดน"

พี่โม:"ยัยซุ่มซ่ามเอ่ย"

          พี่โมพูดแล้วเอามือมาขยี้บนหัวฉัน

     หลังจากนั้นพวกเราก้เปลี่ยนเสื้อผ้าและมานั่งกลิ่นข้าวด้วยกัน

                       และฉันคิดว่าจะถามอาการเเปลกๆที่ฉันเป็นว่ามันคืออะไร

พี่โม:"อึ่ๆๆๆอึ้บๆๆ"

      พี่โมรีบลุกวิ่งไปเข้าห้องนํ้า ฉันเลยรีบลูกตามไปลูบหลังให้

ขนมผิง:"เจ้ๆๆๆเป็นไรอ่ะ"

พี่โม:"อ้วกกกกกกกกก"

      ฉันเริ่มใจคอไม่ดีไม่รู้ว่าพี่โมเป็นอะไร

   หลังจากพี่โมอ้วกเศร็จฉันเลยพามานั่งและถามอาการ

ขนมผิง:"เจ้ๆเป็นอะไรอ่ะ"

พี่โม:"อาการคนแพ้ท้องน่ะ"

      ฉันค่อยยังชั่วที่พี่โมไม่เป็นอะไมาก

                     ฉันเลยถามอาการที่เกิดกับฉันเวลาที่อยู่ใกล้นายแวมไพร์

ขนมผิง:"พี่โม.....ผิงมีเรื่องจะถามอ่ะ"

พี่โม:"มีอะไรหรอ"

ขนมผิง:"คือ........"

      ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด

  เสียงโทรศัทพ์ ดังขึ้นขัดจังหวะตอนที่ฉันกําลังจะถามพี่โมน่าโมโหจริงๆ

        แต่พอมาดูชื่อคนที่โทรมา"นีน่า"ฉันก็เลยหายโมโห

ขนมผิง:"ผิงไปรับโทรศัพท์ก่อนนะเจ้"

พี่โม:"อื้ม"

     ฉันเดินเข้ามาห้องนอนและกดรับสาย

ขนมผิง:"ฮัลโหล นีน่า"

นีน่า:["เปิด face book ยัง"]

  นํ้าเสียงของนีน่าดูร้อนร่นและตกใจ

ขนมผิง:"ยังอ่ะ ทําไมหรอ"

นีน่า:["รีบเปิดเลยเร็วๆแล้วเข้าเพจโรงเรียนเรานะ เดี๋ยวเราไปอาบนํ้าก่อน"]

      นีน่าพูแค่นั้นก่อนจะวางสายไปพาฉันงงไปเลย  ฉันเลยหยิบโน๊ตบุ๊คมาเปิดเฟสและเข้าเพจ

  โรงเรียนอย่างที่นีน่าบอก สิ่งที่ฉันเห็นทัาเอาฉันอึ้ง จนทําไรไม่ถูก