ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

    ฉันรีบตั้งสติแล้วดูเหตุการณ์ต่อด้วยใจที่กระวนกระวาย ไม่นานนักตํารวจก้มาถึงที่เกิดเหตุก่ิอนจะ
พยุงคนที่ถูกต่อยนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้นขึ้นมาแล้วใช่กุญแจล๊อคข้อมือทั้งสองข้างของคนที่พึ่ง
พยุงขึ้นมาเมื่อกี้ นายแวมไพร์ปาดเลือดที่มุมปากก่ินจะยื่นกระเป๋าสะพายสีชมพู ที่เปื้อนเลือดให้กับผู้
หญิงที่เป็นเจ้าของเสียงกรี๊ดเมื่อสักครู่ ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะขอบคุณอย่างละลั่าละลักและรีบเดินตาม
ตํารวจไป ซึ่งที่ดูมาก็พอจะดูออกแล้วว่าเหตุการณ์นี่คือโจรขโมยกระเป๋า
      นายแวมไพร์หันมามองหน้าฉันก่อนจะเดินฝ่าวงล้อมออกมาแล้วดึงฉันที่อยู่ในภาวะช๊อคออกไป
จากจุดนั้น 
      ทํนทีที่ฝ่าวงล้อมออกมาได้ฉันรีบถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดและอาการของเขา
ขนมผิง:"เคนเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น"
เคน:"เธอก็ยืนดูก็น่าจะรู้นะว่าเกิดอะไรขึ้น"
ขนมผิง:"ที่ฉันอยากรุ้คือนายไปเกี่ยวอะไรกับเขา"
   เฮ้อ!!!.....นายแวมไพร์ถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายๆก่อนจะเล่าเรื่องให้ฉันฟังทั้งหมด
เคน:"หลังจากทีี่เธอเดินไปฉันก็เดินไปอีกทางจนพบกับดจรที่กําลังกระชากกระเป๋าผู้หยิงวิ่งมาทาง
ฉัน แันก็เลยจัดการมันไปและตํารวจก็มาก็แค่เนี่ยแหละ"
ขนมผิง:"ฉันว่าเรากลับกันก่อนดีกว่าสภาพขนาดนี้ถ้านายยังเดินไหวก็คงเป็น"ยอดมนุษย์"แล้วล่ะ"
เคน:"อืม..."
              พูดจบฉันก็ลากคนเจ็บมาขึ้นแท๊กซี่ก่อนจะนั่งรถกันไประหว่างนั่งอยู่ในรถไม่มีบทสนทนา
ใดๆเกิดขึ้นระหว่างเราสองคนและเขาก็ไม่แสดงว่ามีทีท่าเจ็บแผลที่เต็มใบหน้าเลยสักนิด จนถึงคอน
โดของฉัน
ขนมผิง:"ถึงคอนโดฉันแล้วลงไปกัน"
เคน:"...." นายแวมไพร์ทําหน้าสงสัยเป็นเชิงคําาถามว่าฉันชวนเขาทําไม  แันถอนหายใจแล้วทํา
หน้าเหนื่อยหน่าย ทําไมอีตานี่เข้าใจอะไรอยากจังเนี่ย
ขนมผิง:"ไปทําแผลที่ห้องฉันก่อนเละแบบนี้นายจะกลับบ้านได้ไง"
เคน:"ฉันกลับไปทัาเองได้"
ขนมผิง:"เฮ้อ...ลงมาเหอะน่าฉันไม่ทัาอะไรนายหรอก"
พี่แท๊กซี่:"เอ่อ...น้องครับพี่ต้องไปวิ่งรถต่อครับ"
    ฉันหันไปมองหน้าคนขับอย่างแหยๆ ก่อนจะหันไปทําหน้าดุใส่นายแวมไพร์จนเขาต้องถอน
หายใจแล้วทําหน้าเบื่อๆจนต้องเปิดประตูลงมา ฉันจ่ายตังค์ค่ารถเส็รจก็เปิดประตูลงมาแล้วลากเขา
เข้าไปข้างในอย่างรวดเร้วแล้วรีบขึ้นลิฟท์ ไปที่ห้อง
     ฉันนําบัตรแตะกับก่อนประตูก่อนจะเดินเข้ามาในห้องซึ่งนายแวมไพร์ก็มีท่าทีที่จะไม่เข่าจนฉัน
ต้องดุใส่เขา
ขนมผิง:"เข้ามาสิ"
     เข้าเดินเข้ามาอย่าง งงๆ ก่อนจะถอดรองเท้าไว้ข้างที่แขวนหมวกและเดินมานั่งที่โซฟา
ขนมผิง:"เดี่ยวฉันไปเอานั้าให้นะ"
     พูดจบฉันก็เดินไปเทนั้าใส่แก้วแล้วมาวางไว้ให้เขาบนโต๊ะก่อนจะเดินไปหยิบกล่องทําแผลแล้วมา
นั่งข้างๆเขา 
ขนมผิง:"หันหน้ามาสิเดี่ยวฉันทัาแผลให้"
      เขาค่อยๆหันหน้ามาทางฉันทัาให้ตอนนี้หน้าเราใกล้กันมาก ฉันหยิบสําลีออกมาชุบแอลกอฮอล์
ก่อนจะค่อยๆเช็ดเลือดที่คิ้วให้เขา
เคน:"ซึด...โอ๊ย"   เขาร้องออกมาอย่างดังทําให็ฉันพลอยตกใจไปด้วย
ขนมผิง:"เจ็บหรอ...เดี๋ยวฉันจะเบามือกว่านี้นะ"  ฉันเริ่มเช็ดใหม่อีกครั้งอย่างเบามือที่สุด ฉันไม่เคย
มานั่งทําแผลอะไรให้ใครแบบนี้แถมหัวใจยังเต้นแรกอีกด้วย ทัาไมอาการนี้ถึงเกิดกับฉันเวลาอยู่กับ
นายแวมไพร์ด้วยเนี่ย ฉันเช็ดไปเรื่อยและนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนไม่ได้แผลที่ฉันเช็ดให้เขาตอนนี้
ว่าฉันเช็ดจนเลือดเยิ้มเต็มหน้าเขาไปแล้ว
เคน:"นี่ๆ หน้าฉันเปื้อนกว่าเดิมแล้ว"
ขนมผิง:"เฮ้ย!!...ขอโทษๆฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย" ฉันรีบหยิบทิชชู่มาเช็ดหน้าให้เขาแล้วแปะ
พลาสเตอร์ให้ ก่อนจะหยิบสําลีมาอีกกําและเช็ดที่มุมปากให้เขา ระหว่างที่เช็ดฝ่ามือใหญ่ๆของเขาก็
มาจับที่ข้อมือของฉัน ก่อนที่เขาจะค่อยๆยื้นหน้าเขามาใกล้หน้าฉันจนเกือบจะติดกัน หัวใจฉันเต็นแรง
ขึ้นเป็นจังหวะ ก่อนจะถูดขัดจังหวะจากคนที่เปิดประตูเดินเขามา
พี่โม:"ผิง!!!"
ขนมผิง:"พี่โม!!!" ฉันหันหน้าขวับไปหาคนที่เรียกชื่อก่อนจะตกใจไม่แพ้กันแย่แน่ๆฉัน