high school รักใสๆกับนายอมนุษย์

“ชะ...ช่วยด้วย ช่วยฉันที...”ฉันตะเกียดตะกายหาสิ่งที่จะพาฉันออกไป แต่ก็หาไม่เจอ
“ฮึก..โฮยอน....มาช่วยฉันที....”ตอนนี้ฉันคงมีเธอเป็นความหวังอย่างเดียว เธอคงมาช่วยฉันนะ....
 
แอ๊ด.....
 
เสียงเปิดประตูเหมือนในหนังผีเลยอ่า><
“เป็นยังไงบ้าง สาวน้อย..”เสียงที่พาฉันมาที่นี่ เอ่ยขึ้น
“...นายเป็นใคร..แล้วพาฉันมาที่นี่ทำไม”ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้า ถึงแม้ในที่นี้จะไม่ค่อยมีแสง ฉันก็พอเห็นได้รางๆ คนที่มีใบหน้าที่คม ได้รูปดวงตาที่เฉียบคมรับกับใบหน้าปากที่บางน่าสัมผัส สีผิวสีน้ำผึ้งอ่อนที่ทำให้เขาดูเท่ และมีเสน่ห์ เดินเข้ามาใกล้ๆ ใช้มือเรียวจับคางฉันไว้แน่น
“ฉันชื่อวังซอง......เป็น.....”วังซองยังพูดไม่จบดีเสียงกระแทกจากประตูก็ดังขึ้น ทำให้เราสองคนต้องหันไปดู
“วังซอง!นายทำอะไรเธอ!”เสียงเข้มตรงเข้ามากระชากตัวเขาให้อยู่ห่างจากฉัน
“ขออภัยครับ”วังซองโค้งตัวแล้วเดินออกจากห้องไปเงียบๆ
“จังมี!”ร่างสูงเรียก ’จังมี’ให้เข้ามา
“................เธออยากรู้จักกันพวกเรา”จังมีเดินเข้ามาจ้องหน้าฉันเงียบๆ แล้วพูดประโยคที่ที่ให้ฉันอึ้ง...เธออ่านใจคนได้!
“.....”ฉันได้แต่นั่งเงียบ
“อยากรู้จักหรอ ว้าว... ดีจริงๆ”ช่างเป็นการดีใจที่เสแสร้งได้ชัดเจนมาก - -;
“...ฉันขอตัวนะ”จังมียิ้มนิดๆแล้วเดินออกไป
“เธอรู้อะไรเกี่ยวฉันบ้าง!!!”เขาโถมเข้ามาจับฉัน จนฉันต้องหลบหนี
“ชื่อคุณฉันยังไงรู้เลย ฉันจะไปรู้ประวัติคุณได้ยังไง!”ฉันตะโกนใส่หน้าเขา
“เธออยู่ในเยจี ทำไมจะรู้จักฉัน!”เขาใช่เหล็กร้อนจิ้มที่ข้อมือฉัน จังหวะเดียวกับที่เขาพูดจบ ไฟในห้องก็ได้เปิดขึ้น
“ซองมิน....”ทำให้ฉันได้เห็นใบหน้าของเขา ถึงแม้จะเคยเจอเขาเพียงครั้งเดียว แต่ความหล่อของเขาทำให้ฉันจำเขาได้ขึ้นใจ...
“หึ!ไหนบอกไม่รู้จักไง ยัยจอมโกหก”ซองมินบอกแค่นั้น ก่อนจะส่งสายตาเหยียดหยามแล้วเดินออกไป
“.......ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนาย..นายมันน่ากลัว ใช้เหล็กร้อนๆแบบนั้นได้ยังไงนะ ตัวอันตราย....”ฉันบ่นพึมพำอย่างเคียดแค้นหมอนั่นมาก ฉันไม่ชอบให้ใครมาดูถูกเลย ให้ตายสิ!หมอนั่นเป็นคนแรกเลยนะ หงุดหงิดชะมัด
 
 
  21.30 น.
@ห้อง โฮยอน&ซองอึน
“ซฮงอึนอ่า เธอหายไปไหนมา รู้มั้ยกี่โมงแล้วน่ะ!”โฮยอนโววายทันทีที่ฉันเข้ามาถึงห้อง แต่ฉันคงไม่กล้าคุยกับเธอซักพักเลยล่ะ ขอแค่ฉันสืบให้รู้ก่อนว่าเธอเป็นอะไรก่อน ขอให้ฉันทำใจก่อนล่ะกันนะ
“ปะ..เปล่าหรอก ไม่มีอะไร”ฉันจบบทสนทนากับเธอเพียงเท่านี้แล้วอาบน้ำนอนเลย กันเธอถามอะไรอีก แต่เวลาผ่านไปแล้วกี่ชั่วโมง ฉันก็นอนไม่หลับอยู่ดี
 
“เธอไปรู้อะไรมา..เฮ้อ.... ซองอึน ฉันอยากให้เธอย้ายออกไปซะ ที่นี่อันตรายเกินไปสำหรับเธอ..”โฮยอนพูดก่อนจะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบนร่างกายฉัน
“ข้อมือเธอไปโดนอะไรมา!?”เธอพลิกข้อมือฉันมาดู มือเป็นตัวอักษรอังกฤษที่เขียนว่า...
“Songmin’s....”โฮยอนอ่านคำที่มีเพียง2พยางค์อย่างเนิ่นนาน เงยหน้าจากตัวอักษรมามองหน้าฉันช้าๆ”หมายความว่ายังไงกัน....ซองอึน”โฮยอนพูดเสียงแผ่ว กุมข้อมือฉันแน่น
“เธอไปทำอะไรมากันแน่...”โฮยอนพูดแค่นั้น ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปด้วยความรีบร้อน
  ฉันยันตัวนั่ง มองข้อมือของตัวเอง
“เหล็กร้อน.....บ้าเอ๊ย!”ฉันใช้กำปั้นเล็กทุบลงบนเตียงอย่างเหลืออด เขาทำมากไปแล้ว เราไม่รู้จักกันทำไมเขาต้องทำขนาดนี้ด้วย?
 
@ทางเดิน Jung Su hight school
“อดเลย...”
“อะไรกัน ท่านซองมินเร็วเหลือเกิน”
“อาหารของข้าาาาาา”
“โถ่เอ้ย!”
ฯลฯ
“อย่าใส่ใจเลยนะซองอึน เราไปทางนี้ดีกันดีกว่า”โฮยอนดึงมือฉันให้ไปทางอื่น ซึ่งฉันก็ทำตามอย่างว่าง่ายโดยไม่พูดอะไรแต่....
“ขอตัวซองอึนนะ ยัยสวะ!”แรงมหาศาลฉุดกระชากฉันให้อยู่ห่างโฮยอนไปหลบอยู่ในซอกตึก.....