When you're in love เดือนแห่งรักอันลิมิตเลิฟ

9.3

เขียนโดย Ravee

วันที่ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 03.56 น.

  15 บท
  8 วิจารณ์
  15.37K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2557 04.20 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

14) อีกด้านหนึ่ง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
13 : อีกด้านหนึ่ง
 

[ เริ่มบันทึกพิเศษ : เคลวิน ]
    วันนี้ผมมาหาเลน่าตั้งแต่ 10 โมงเช้าเพราะมัวแต่ตามกราฟฟิกว่ามันไปส่งเฟรย่าจริงรึเปล่า...แต่ยังไงก็เถอะมันไม่เกี่ยวกับผมเท่าไรหรอกหรอกเพียงแค่อยากทำหน้าที่ของคนเคยรู้จักกันเท่านั้นเอง
"เลน่า...คุณหายเจ็บขารึยัง ?" ผมพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงถึงเธอจะเป็นแฟนเก่าแต่เราก็รู้จักกันมานานมาก 5 ปีแล้วสินะ.....
"ยังคะ...ขอบคุณนะคะที่อุตสาห์มาดูแลเลน่าตลอดเลย" เลน่าพูดขึ้นพร้อมรวบผมสีเฮเซลนัทเพื่อเอนลงกับเตียงของโรงพยาบาล
 "พักผ่อนเถอะนะ" ผมพูดขึ้นแล้วห่มผ้าให้กับเลน่า
   เวลาผ่านไปจนเกือบ 4 โมงเย็นเมื่อเลน่าได้รับยานอนหลับจากหมอผมจึงตัดสินใจกลับบ้านเพื่อให้ทันเวลาอาหารเย็น
    เพื่อให้เจอกับใครอีกคนหนึ่ง......
"กลับมาแล้ว" ผมพูดขึ้นแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหารซึ่งทุกคนอยู่ครับยกเว้นเฟรย่า
"จริงสิ ฉันลืมบอกไป" ระหว่างที่ผมนั่งลงกราฟฟิกก็พูดขึ้นมา "เฟรย์ไปเที่ยวทริปกับเพื่อนที่ฮาวาย2วันไม่ต้องจัดอาหารอีกชุดแล้วนะครับ" กราฟฟิกหันไปพูดกับแม่บ้าน
"เพื่อนคนไหน ?" ผมตัดสินใจถามขึ้นมา
"เฟรย์ไม่ได้บอกฉันไว้หรอก"กราฟฟิกตอบพร้อมทำหน้าไม่ค่อยสนใจเพราะยังไงที่เขาทำดีกับเฟรย่าก็เพราะว่า............
"อะไรกัน ? นี่เคลวินหึงเฟรย์งั้นหรอ ?" เดนิสพูดขึ้นพร้อมทำหน้ายิ้มอย่างมีเลศนัย
"ใครบอกกันละ !" ผมพูดแล้วทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย บางวันล้อบางวันไม่ล้อคนอย่างไอ้เดนิสมันอารมณ์แปรปรวนได้ถูกจังหวะจริงๆ
   จนแล้วจนรอดผมก็ยังไม่รู้ว่าเฟรย่าไปกับใคร ? แต่คนที่น่าจะรู้ก็น่าจะเป็น......
"ขอตัวก่อนละ" เมื่อผมนึกได้ผมก็รีบปลีกตัวออกจากโต๊ะอาหารขึ้นห้องของตัวเองทันทีเพื่อค้นเบอร์โทรศัพท์ของผู้จัดการส่วนตัวของยัยนั่นอย่าง เจ๊ริดซี่
( ตายแล้วสุดหล่อโทรหาเจ๊มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ~ ) เจ๊ริดซี่พูดขึ้นพร้อมทำเสียงระรื่น
"ขอโทษนะครับที่โทรมารบกวนดึกๆ " ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "แต่พอจะรู้มั้ยครับ ? ว่าเฟรย์ลางานไปไหนกับใคร"
( ออๆ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี่เองยูตะซังที่เคยถ่ายแบบคู่กับน้อยเฟรย่าโทรมาลางานพร้อมขอตัวน้องเขาไปทริปกับเพื่อนๆนะจ๊ะ )
"ที่ไหนครับ"
( ถ้าจำไม่ผิด ฮาวายละมั่ง )
"ครับ" ผมพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองด้วยการเอาอารมณ์ทั้งหมดลงที่มือที่กำลังกำหมัดจนเส้นเลือดแถบหลุดออกมา ผมไม่รู้ว่าชอบ รัก หลง หรือ ปลื้ม ในตัวเฟรย์แต่ที่รู้ตอนนี้ผมโกรธมากๆ !
[ จบบันทึกพิเศษ : เคลวิน ]
   หลังจากทริปที่ฮาวายผ่านไป 1 คืนนับว่าเป็นทริปที่วิเศษมากๆทุกคนล้วนเป็นมิตรและพยายามหาเรื่องคุยกับฉันที่เป็นน้องใหม่ของกลุ่มและดูเหมือนว่าพวกเราจะเข้ากันได้ดีเลยทีเดียว
"อื้อ~......!!! " ฉันทำเสียงอู้อี้ออกมาหลังจากพึ่งลุกออกมาจากที่นอนด้วยเวลาตี5ครึ่งเพราะอากาศที่นี้สดชื่นมากจนอยากไปเดินเล่นริมหาดทรายจริงเพราะมันทำให้ฉันหายเครียดได้มาก
   ฉันหยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมาพร้อมถ่ายรูปแล้วอัพลงIGของตัวเองแบบรัวๆที่นี่วิวสวยมากจริงๆถ้าจำไม่ผิดฉันได้มาเที่ยวต่างประเทศล่าสุดตอนม.ต้นหลังจากนั้นพ่อแม่ก็ยุ่งๆเรื่องงานส่วนฉันก็ต้องเตรียมตัวเข้ามหาลัยจนไม่มีโอกาสถ้าถ่ายรูปแบบนี้เลยสักครั้งเดียว
"ตื่นเช้าจังเลยนะครับ..."
"....มอนิ่งคะยูตะซัง" ฉันหันกลับไปมองร่างสูงที่เดินตามฉันมาทีหลังตามชาดหาด
"ผมเห็นเฟรย์เดินออกมา...เลยแอบตามมาคงไม่ว่ากันนะ" ยูตะซังพูดพร้อมทำเสียงงัวเงียนิดๆแล้วเกริ่นหัวเราะในคอออกมา
"ขอโทษจริงๆคะเฟรย์ทำยูตะซังตื่นหรอเนี่ย..." ฉันพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด
"ถึงเฟรย์เดินออกมาเงียบๆผมก็คงแอบตามมาอยู่ดีละครับ...ออกมาคนเดียวตอนเช้ามืดแบบนี้มันอันตราย"
"ขอบคุณนะคะ" ฉันตอบออกมาพร้อมชวนยูตะซังนั่งบนชิงช้าที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
"ไม่ถ่ายรูปอีกหรอ...เมื่อกี้ผมเห็นเฟรย์อัพรูปใหญ่เลยนิ"
"ก็ดีนะคะ..ตรงนี้ยังไม่ได้ถ่ายเลย..." ฉันพูดแล้วหยิบไอโฟนขึ้นมาอีกครั้ง
"เดี๋ยวผมช่วยนะ" ยูตะซังพร้อมยื่นมือมา
"ออ..ได้คะ..." ฉันทำหน้าเอ๋อนิดๆแล้วยื่นไอโฟนให้เขา
"ยิ้มนะ..." ยูตะซังพูดพร้อมยื่นกล้องไปสุดแขนเหมือนกับว่าพวกเรากำลังถ่ายรูปคู่กัน !
  แต่ถึงฉันจะอยากขัดนิดหน่อยเพราะคนอื่นจะเข้าใจผิดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น
"ผมเสียมารยาทมากไปรึเปล่า ? ผมเพียงแค่อยากจะมีรูปคู่กับเฟรย์สักรูป"
"ไม่หรอกคะ...เฟรย์แค่ตกใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง"
"จะว่าไป....เฟรย์เรียนอยู่ปีอะไรหรอครับ ?"
"ปี 1 คะ"
"งั้นก็น้องผม 3 ปีเลยละสิ...แย่จัง...ผมดูแก่ไปเลย" ยูตะซังพูดพร้อมหัวเราะออกไป
"จริงหรอคะเนี่ย ! ตอนแรกเฟรย์นึกว่าอายุเท่าๆกันซะอีก...ยูตะซังหน้าเด็กมากก็เลย...."
"ไม่เป็นไรหรอกครับ..." ยูตะซังพูดพร้อมลูบหัวฉันเบาๆ.....
"ถ้าอย่างงั้นขอเรียกว่า...พี่....ดูเหมือนจะดีกว่านะคะ..." ฉันพูดขึ้นเบาๆตามมารยาท
"อย่างงั้นก็ได้ครับ...ผมก็อยากเรียกแทนตัวเองว่า...พี่....กับน้องเฟรย์เหมือนกัน"
"คะ พี่ยูตะ" ฉันตอบและยิ้มขึ้นมา...การที่ฉันได้อยู่ใกล้ยูตะแบบนี้มันทำให้ฉันหายเหงาได้มากเลยทีเดียว...
 
 
อย่างที่เคยบอกนะคะพอเปิดเทอมจะขออัพอาทิตย์ละตอนหรือมากกว่านั้นถ้าว่าง ขอบคุณทุกคนที่ยังเข้ามาอ่านนะคะ >< ตอนนี้แต่งถึงตอนที่ 20 ละ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา