รักล้นใจ

 ความรักเกิดได้กับทุกคน....แล้วคนอย่างฉันล่ะจะมี ใครรักหรือไม่..แปลกจัง..รักหรือ บางครั้งอยากหัวเราะ รักแท้ยิ่งหายาก......
     ท่ามกลางการทำงานที่แสนวุ่นวาย ...ไม่ว่าอาชีพอะไรก็วุ่นวาย พยาบาลใครๆก็ว่าสบาย....โอ๊ย..สบายมากเหงื่อท่วมตัวทุกวัน ที่รู้ถึงความลำบากเพราะฉันก็เป็นพยาบาลคนหนึ่ง ทำงานในโรงพยาบาลประจำจังหวัดเล็กๆแห่งหนึ่งในภาคตะวันออกที่แสนห่างไกลจากความเจริญอย่างในเมืองหลวงเช่นกรุงเทพฯ ฉันเป็นสาวไม่สวย ดำ...เรื่องหนุ่มที่มาจีบ..ไม่ต้องพูดถึง..ไม่มีสักราย
     "ใผ่หวาน...แกนั่งเหม่ออะไร...วันนี้วันหยุด ไปหาอะไรกินกันนะ"ยัยพลอยเพื่อนซี้เอ่ยชวนฉัน
     "ไปซิ..กำลังเซ็งๆอยู่..แต่ไม่ต้องชวนแฟนแกไปนะ แกอยู่ด้วยกันทีไรฉันเลี่ยนจนจะอวกกับความรักของพวกแก แล้วแกชวนเจ๊มลกับยัยจอยหรือเปล่าจะได้ไปกันครบเซ็ต"ฉันถามเพื่อนคนอื่นในทีม
     "ชวนแล้ว..ไปกันครบทีมนั่นแหละขืนไม่ชวน พวกมันรู้ทีหลัง ฉันก็ตายนะซิ"ยัยพลอยทำท่ามือปาดคอไปด้วย
    ณ.ร้านอาหารริมทะเล
    อากาศเย็นสบาย พระอาทิตย์ใกล้ตกดิน "โรมานติกจัง พวกแกว่ามะ"อือพวกเราตอบยัยพลอยพร้อมกัน "อาทิตย์หน้าโรงพยาบาลจะพาไปเที่ยวเขาใหญ่ พวกเราไปรุ่นเดียวกันนะ"อือพวกเราตอบยัยพลอยพร้อมกัน
"ได้ข่าวมีพวกหมอจบใหม่ไปด้วยนะ"ข่าวไวจริงนะยัยจอย "ไม่ได้หลอกฉันจะหาแฟนเป็นหมอก็ต้องหูไวตาไวไว้"พวกเราจึงตบหัวยัยจอยคนละทีสองที"
     "พวกแกมองผู้ชายโต๊ะโน้นซิ น่ารักจังหล่อทุกคนเลย
     "ผู้หญิงก็สวยนะแก..คงมีแฟนกันหมดแล้ว..."
     "พวกแกคุยกันเบาๆหน่อยอายเค้า...โต๊ะที่แกว่าหันมามองพวกเราใหญ่แล้ว พวกเขาแลดูหยิ่งกันจะตาย"ฉันบอกพวกเพื่อนๆ 
    "หยิ่งนั่นแหละยิ่งน่าค้นหา"เจ๊มลบอก..."ค้นแบบนี้ไม่ดีกว่า..ฉันขอบาย"
    "คิดแบบแกนะซิถึงหาแฟนไม่ได้ไอ้ไผ่หวาน"พลอยหันมาว่าฉัน
    "เจ๊ว่าหน้าตาผู้ชายพวกนั้นคุ้นๆนะ..เเคยเจอทึ่ไหนนะ.."เจ๊มลทำท่านึก"ใช่แล้ว..นึกออกแล้ว เป็นพวกหมอที่เพิ่งจบเมื่อวานซืน ผอ.ท่านพาทัวโรงพยาบาล
    "มิหน้าถึงทำท่าหยิ่งกันนัก
    "แบ็งค์กินไรดี"ได้ยินเสียงผู้หญิงคนที่น่ารักๆถามผู้ชายที่นั่งใกล้ๆกัน"แหมพริมอยู่กันสิบกว่าคนถามไอ้แบ็งค์คนเดียวนะ"พวกหมอคนอื่นพากันแซว แล้วพากันหัวเราะชอบใจ
   "แซวกันขนาดนี้สงสัยจะเป็นแฟนกันจริงๆว่ะ"ยัยพลอยบอก
   "พวกแกชอบแซวกันไปได้ เพื่อนกันทั้งนั้น..ใช่ไหมพริม..กินอะไรก็ได้.."หมอแบ็งค์หันไปถามหมอพริม
    "ใช่เพื่อนกัน..."หมอพริมตอบไม่เต็มเสียง..ทำหน้าเศร้าๆ
    "สงสัยหมอพริมจะแอบชอบหมอแบ็งค์ว่ะ"ยัยพลอยบอก"จ้า...ผู้เชี่ยวด้านความรัก พวกเราว่ายัยพลอย
   "มัวแต่แอบฟังเค้าคุยกัน..รีบกิน..จะได้รีบกลับ"เจ๊มลบอก ที่เรียกเจ๊มลไมัใช่อะไรหลอก อายุเท่ากันกับพวกเราแต่เจ๊แกชอบทำนิสัยเป็นยายแก่เป็นผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่ม
   "ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ" ฉันหันไปบอกเพื่อนๆ "ไปด้วย"ยัยจอยบอกแล้วลุกเดินมาพร้อมกัน
   เข้าห้องน้ำเสร็จจะกลับมาที่โต๊ะ ระหว่าง มุมทางออกฉันเดินชนผู้ชายคนหนึ่ง
    "เป็นอะไรไหมไผ่หวาน"ยัยจอยถาม"ไม่เป็นไร"ฉันตอบแล้งหันไปขอโทษผู้ชายที่โดนฉันชน
    "ผมต้องขอโทษด้วยเหมือนกัน"ผมก็ไม่ระวัง
    "มีอะไรกันเหรอ..ไอ้วิน "ผู้ชายอีกคนที่ตามมาถาม"เปล่า..ฉันเดินชนกับน้องเค้านะ"งั้นถ้าไม่เป็นไรผมขอตัวก่อนนะครับ..ปะแบ็งค์"..ผู้ชายที่ชื่อวินบอกเสร็จก็เดินไปที่โต๊ะของบรรดาหมอทั้งหลาย
  เมื่อเดินถึงโต๊ะ"เจ๊มลก็ชวนพวกเรากลับ หันไปมองพวกหมอก็แยกย้ายกันกลับเช่นกัน ก่อนขึ้นรถหันไปเจอหมอวิน เค้าหันมายิ้มให้แล้วขึ้นรถไป พวกเราสี่คนก็ขึ้นรถ โดยฉันเป็นคนขับ แล้วขับออกไปก่อนรถหมอวิน หมฉวินขับตามมาติดๆ ฉันจึงขับช้าๆให้หมอวินแซงไปก่อน แต่หมอวินก็ไม่ยอมแซง กลับขับช้าตาม ฉันจึงต้องขับตามปกติ"สงสัยหมอวินจะขับตามพวกเรา คงเป็นห่วงเพราะพวกเราเป็นผู้หญิง"เจ๊มลบอก หมอวินขับตามจนถึงหน้าโรงพยาบาล แล้วเข้ามาในโรงพยาบาลเหมือนกัน
   "ไอ้วินแกขับตามพวกเขาทำไมว่ะ"แบ็งค์ถาม
   "ก็เป็นผู้หญิงทั้งนั้น เมื่อกี้ก็เพิ่งเดินชนฉัน ยังไม่ได้ไถ่โทษเลย คิดซะว่าไถ่โทษที่เดินชนเค้าก็แล้วกัน  อ้าวไหงบ้านเค้า บ้านเดียวกับพวกเราว่ะ...โรงพยาบาล..สงสัยเป็นพยาบาลหรือไม่ก็เจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาล แต่ก็ดีเอาไว้จะได้เจอกันอีก"วินพูดแล้วยิ้มกับตัวเอง