นักพเนจรหญิง เหมยหลง

 "ย่ะ!"
ควับ!~ควับ
ร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่งที่อยู่ในชุดทะมัดทะแม่งสีดำมัดผมสีดำยาวสวยเป็นหางม้ามีผ้าบางๆสีดำปิดบังใบหน้าอยู่มองเห็นแต่เพียงดวงตากลมโตสีดำหน้าเกรงกรามเพียงเท่านั้นมือบางจับดาบไม้ฟาดไปมากลางอากาศอย่างหนักแน่นและเป็นจังหวะผิวสีขาวดุหิมะโดนแสงพระอาทิตย์อันร้อนแรงจนเป็นสีชมพูอ่อนฝ่าเท้าบางไร้รองเท้าเหยียบย้ำบนพื้นปูนที่บัดนี้ร้อนจัดเพราะแสงแดดแต่ร่างบางไม่สะทกสะท้านร่างบางหยุดการฟันดาบไม้กลางอากาศแล้วเดินมาที่ระเบียบทางเข้าบ้านหญิงสาวสองคนที่รุ่นราวคราวเดียวกับร่างบางรีบเดินมาคุกเข่าตรงหน้าร่างบางหญิงสาวคนหนึ่งส่งถาดที่มีผ้าพืนเล็กๆให้ร่างบาง
  "ขอบใจมาก" ร่างบางส่งเสียงหวานออกไปแล้วหยิบผ้าผืนเล็กนั้นมาซับเหงื่อและวางบนถาดและส่งดาบไม้ให้หญิงสาวอีกคนที่นั่งคุกเข่าก้มหน้าอยู่ข้างๆ
  "คุณหนูเหมยหลงเลิกฝึกแล้วหรอเจ้าคะ" เสียงหวานๆดังมาจากหญิงสาวรุ่นเดียวกันที่อยู่ในชุดแม่บ้านเดินมายืนข้างๆร่างบาง
  "อืม แล้วมีอะไรหรอจิ้นอวี๋" คุณหนูเหมยหลงถามสาวใช้ส่วนตัวนามจิ้นอวี๋ที่ส่งน้ำให้ตนแล้วรับน้ำมาดื่ม
  "นายท่านเรียนพบเจ้าคะ" เหมยหลงชะงัดแก้วน้ำที่กำลังดื่มแล้วส่งแก้วน้ำให้สาวใช้ที่คุกเข่าอยู่ข้างๆ
  "อืม" เหมยหลงพูดเสร็จแล้วเดินผ่านสาวใช้และจิ้นอวี๋ไปที่ตำหนักกลาง
  "เดี๋ยวก่อนนะเจ้าคะคุณหนูอย่าบอกนะเจ้าคะว่าจะไปชุดนี้" จิ้นอวี๋รีบเดินเร็วๆเพื่อให้ตามเหมยหลงทันและถาม
  "ชุดนี้มันมีปัญหาตรงใหน" เหมยหลงหยุดเดินและถามจิ้นอวี๋ที่รีบเดินตามมา
  "ก็ชุดนี้มันมีกลิ่นเหงื่อมันจะไม่งามนะเจ้าคะ" เหมยหลงถอนหายใจและเดินต่อไป
  "จะไปชุดนี้จริงๆหรอเจ้าคะ" เหมยหลงถอนหายใจและหันหน้ามาหาจิ้นอวี๋
  "มาถึงแล้วไปเปลี่ยนไม่ทันแล้วงามไม่งามช่างมัน" เหมยหลงพูดแล้วเปิดประตูเข้าไป
เหมยหลงเดินมานั่งบนพื้นที่ปูพรมสีแดงที่มีชายชรานั่งอยู่อีกฝั่งโดยมีโต๊ะยาวกั้นขวางทางทั้งสองอยู่
  "มีเรื่องด่วนอันใดรึท่านปู่" เหมยหลงมองหน้าของคนชราตรงหน้า
  "เฮ้อออเจ้านี่ไม่เหมือนสตรีเลยเเม้แต่นิดเดียว" ชายชราบ่นออกมาเมื่อเห็นกิริยาท่าทางเหมือนบุรุตของหลานรัก
  "แล้วทุกวันนี้เลี้ยงข้าให้อยู่กินเหมือนสตรีอยู่หรือนู้นนี้ก็จับดาบจับธนูจนมือข้าหยาบไปหมดแล้วใหนจะปีนกำแพงกระโดดหน้าผาอีกเฮอะ!" เหมยหลงบ่นออกมายาวเหยียด
  "ที่ข้าฝึกเจ้าให้เป็นดั่งทุกวันนี้เพราะเจ้าเป็นทายาทคนสุดท้ายของตะกูลเราตะกูลหลักของตะกูลปราบมารบราๆๆๆ"
  "โอ๊ยยยท่านปู่ถ้าให้ข้าเลือกระหว่างฝึกแกว่งดาบไม้ไปมากลางแจ้งดีกว่ามาให้ท่านปู่มาร่ายประวัติของตะกูลเราอย่างนี้อีก" ผู้เป็นปู่ถอนหายใจออกมากับความดื้นรั้นของเหมยหลง
 " เข้าเรื่องเถอะท่านปู่ข้าขอ"เหมยหลงตัดบทอย่างเหลืออด
กึก! 
หินสีดำรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้ามีลวดลายมังกรสีทองสองตัวกำลังพันกันอยู่ตรงกลางหิน
  "ก้อนหินสวยดีหนิท่านปู่"
โป๊ก!
  "โอ๊ะเคาะหัวข้าทำไมเนี้ย!"ผู้เป็นปู่มองหลานสาวที่นั่งกุมศรีษะตัวเองน้ำตาคลอเบ้าแล้วส่ายหัว
  "หินผลึกมาร" เมื่อเหมยหลงได้ยินก็เบิกตากว้างเมื่อผู้เป็นปู่เห็นท่าทางของหลานสาวก็ยิ้มอย่างพอใจและจิบชา
  "หินผลึกมารหรอเนี้ย!....แล้วไงอ่ะ"
พรวดดด!
  "แล้วไงหรอยัยเด็กบ้า!เจ้าไม่รู้ความหมายของการที่ข้าให้เจ้าดูรึไงกัน" เหมยหลงเงียบไปแล้วจ้อมมองหินก้อนนั้น
  "รู้สิ...รู้ดีด้วย" เหมยหลงพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
  "มันเป็นไปได้ยังไงกันข้าไม่เข้าใจ" เหมยหลงถามแล้วกัดขนมไหว้จันทร์ไปหนึ่งคำ
  "ผลึกมารถูกทำลายแล้ว"
  " อันนี้ข้ารู้" ผู้เป็นปู่จิกตาบอกเหมยหลงว่า'อย่างขัดเซ่'อะไรประมาณนั้น
  "ตามตำนานบรรพบุรุตของเราบอกมาว่าแก้วผลึกมารไม่มีวันถูกทำลายแต่มันไม่จริง...ความจริงเเล้วแก้วผลึกมารนั้นสามารถคงอยู่ได้เพียงแค่2000ปีเท่านั้น...นี่แหละเหตุผลที่ต้องฝึกสอนลูกหลานต่อๆมาเพื่อรอเวลา...ที่ผลึกจะถูกทำลาย" 
  "อืม..แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไอ้หินนี่แหละ"เหมยหลงถามแล้วจิบชา
โป๊ก!
  "โอ๊ยยอะไรอีกล่ะท่านปู่"  เหมยหลงกุมหน้าผากที่เริ่มปูดขึ้นมานึดๆอย่างเคืองๆ
  "ใหนเจ้าบอกว่ารู้แล้วไงล่ะ"ผู้เป็นปู่มองหลานสาวที่ทำปากขมุบขมิบแบบว่า
'ข้าก็พูดไปงั้นแหละ'
  "ถึงเวลาแล้วที่ผลึก...จะถูกเปลี่ยนมือ"บรรยากาศเริ่มเครียดขึ้นอีกครั้ง
เหมยหลงขมวดคิ้วแล้วจิบน้ำชา
  "แบบว่า...ยังไงอ่ะ"
  "เฮ้ออเจ้านี่เนอะ...ก็อย่างที่ข้าได้บอกเจ้านั้นแหละวันนี้เป็นวันที่ผลึกถูกทำลายข้าก็แก่มากแล้ว"
  "รู้ตัวด้วยหรอ" เหมยหลงพูดออกมาเบาๆ
  "ข้าได้ยินนะ...เฮ้ออข้าน่ะแก่มากแล้วไม่มีแรงพอที่จะไปสู้รบปรบมือกับพวกปิศาจหรอกนะ หินนี่น่ะตกทอดมาจากรุ่นสู่รุ่นแล้วเปลี่ยนมีมานับไม่ท้วน และวันนี้ก็ถึงเวลาที่จะต้องเปลี่ยนมืออีกครั้ง
เหมยหลงเจ้าน่ะ เป็นทายาทเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่
ความหวังของตะกูลอยู่ที่เจ้า
หินนี่เป็นของเจ้าแล้ว" ชายชราหยิบหินวางบนมือหลานสาวคนเดียวอย่างมีความหวัง
  "เมื่อหินเปลี่ยนมือภาระกิจก็จะมา...ภาระกิจที่เจ้าได้รับมอบหมายคือ...จงออกตามหาทายาทตะกูลใหญ่,ตะกูลรอง,ตะกูลเล็กและตะกูลกลาง เพื่อมารวมตัวกันกำจัดจ้าวปิศาจ อ้อระหว่างทางก็กำจัดปิศาจไปพรางๆด้วยล่ะ"
  "เดี๋ยวสิท่านปู่ปิศาจนี่มันออกมาง่ายขนาดนั้นเชียวหรอ" เหมยหลงถามอย่างสงสัย
  "หิพวกปิศาจกับมารน่ะอยู่รอบตัวเจ้าเสมอเอาล่ะไปเก็บของอ้อพาจิ้นอวี๋ไปด้วยล่ะ" ชายชราโบกพัดสีเขียวอ่อนไล่เหมยหลง 
เหมยหลงกำน่างอก่อนจะเก็บหินเข้ากระเป๋าแล้วยกจานขนมเดินออกไป
  "เฮ้ยนั้นของว่างข้านะ"