If the love is real ถ้าความรักมีอยู่จริงที่ซึ่งซาก

Chapter 2 /[sneak]

---------------------

"นี่มันเป็นความจริงหรือความฝันกันแน่..."
เด็กสาวพูดขึ้นอย่างงุนงงเธอหันไปมองนาฬิกาที่อยู่บนหัวเตียงก่อนที่จะตกใจเวลาตอนนี้เวลา 7:45
เด็กสาวรีบกระโดดลงจากเตียงด้วยความเร็วแสง!
"ไม่น้าาาา!!"
เด็กสาวตะโกนเสียงดังลั่น
"ช...ชั้นยังไม่อยากไปร.ร.สายตั้งแต่วันแรกที่เรียนหรอกน้าา!!"
เด็กสาวตะโกน เธอรีบทำกิจวัตรประจำวันและรีบไปร.รให้เร็วที่สุดแต่รู้สึกว่าโชคชะตาจะไม่เป็นใจใหัเธอเสียแล้ว
"แฮ่กๆๆ"
เด็กสาวหายใจไม่เป็นจังหวะ ตอนนี้เธอยืนอยู่หน้าร.รแต่ตอนนี้เวลา 9:14 นาทีแล้ว
"ไม่น้าาา!!"
เด็กสาวรีบวิ่งไปที่หอประชุมกลางอย่างไม่คิดชีวิต
ปัง!!!
เสียงเปิดประตูของประชุมกลางดังขึ้นและก้องไปทั่ว ทุกๆอย่างรอบๆกายเธอนั้นตกอยู่ในความเงียบ เสียงที่เด็กสาวได้ยินนั้นมีเพียงเสียงหัวใจที่สั่นระรัวของเธอเท่านั้น
"ขอโทษนะค้าาาา!!!!!!"
เด็กสาวตะโกนสุดเสียงด้วยความเขินอาย
(บ้าที่สุดเลย!!)
เด็กสาวสถบตัวเองในใจ
.
.
.
"ม่ายยยยย วันนี้เป็นวันที่แย่ที่สุดเล๊ย"
เด็กสาวพูดขึ้นเบาๆพร้อมกับโขลกหัวของเธอกับโต๊ะของเธอที่ห้องเรียน
"ไม่เอาน่า คามิ"
เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลังเด็กสาวหันไปพูดตอบอย่างทันควัน
"ทำได้ซะที่ไหนหละ มิซิจัง"
เพื่อนสนิตเพียงคนเดียวของเด็กสาว ชื่อของเธอหรือ?คำตอบนั้นไม่ยากแค่ตั้งใจอ่านต่อไป
"นี่บอกหลายรอบแล้วนะชั้นชื่อ มิซากิ มิซากิ โคมิโระ"
ใช้ได้นั้นแหละชื่อของเธอ
มิซากิ โคมิโระ เด็กสาวผมสีกาแฟดำทรงทวินเทลล์แบบมัดต่ำถูกมัดไว้ด้วยโบที่เหมือนผ้าพันแผลไว้ตลอดเวลาไม่มีผิด กิ๊บติดผมสีเดียวกับผ้าพันแผลที่ข้างขวาของเธอดูเหมาะสมกับตัวเธอดี แว่นราคาแพงยี่ห้อ Lee cooper คุณภาพดีสีแดงเลือดหมูเข้ากับสีของผมเธอได้ ตาสีเทาที่น่าจะดูหม่นหมองกลับดูสวสัยร่าเริงอย่างบอกไม่ถูก และอีกข้อหนึ่งที่คามิเรนไม่เคยลืม คือ
(เธอเป็นเจ้าแม่ IT และเจ้าแม่เทคนิคเรื่องความรัก)
"โย่ว"
เสียงเด็กหนุ่มดังขึ้นจากด้านข้างของพวกเรา 2 คน
คาราชิ อาชิยะ
เด็กหนุ่มสไตล์ hip pop ผมสีดำสนิดทรงฟูๆหน่อยๆแต่ก็ดูไม่ออกว่าทรงอะไร
(อาจจะเป็นเพราะว่าไม่ถนัดเรื่องพวดนี้ซักเท่าไหรหละมั้ง)
เด็กสาวคิดในใจเธอเริ่มสังเกตเด็กหนุ่มอีกครั้งดวงตาสีเจียวมรกตที่ดูไม่ออกว่าคิดอะไรเลยอยู่เลย แต่เด็กสาวรู้อยู่เพียงบางอย่างคือ...
เด็กสาวหันกลับไปมองมิซากิ
(มิซากิชอบคาราชิ)
เด็กสาวรู้เรื่องนี้ดี เด็กสาวแอบยิ้มมุมปากเล็กๆเหมือนคิดแผนไว้ในใจ
"งั้นขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
เด็กสาวพูดพร้อมกับแสดงละครได้สมจริง ไม่ใช่เพราะอะไรที่ไหนคามิเรนเธอเป็นนักแสดงอันดับต้นๆของชมรมการแสดงก็ไม่แปลกที่เธอจะสามารถเล่นละครตบตาได้อย่างเเนบเนียน
-ห้องน้ำหญิงของร.ร.-
"ฟู่"
เด็กสาวดวงตาสีนภาดเช็ดน้ำที่เปื้อนน้ำอบูาหน้าอ่างล้างหน้า
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังตรงมาทางนี้เด็กสาวไม่แปลกใจว่าจะมีใครเดินมา แต่ที่แปลกกว่าทำให้เธอประหลาดใจคือฝีเท้านั้นอยู่ใกล้กับเธอมากๆเหมือนดั่งกับว่ามันอยู่ในห้องน้ำนี้ด้วย แต่ในที่แห่งนี้กลับไม่มีใครนอกจากเธอผู้เดียว แล้วเสียงนั้นมันออกมาจากไหนกันหละ
"สายันสวัสดิ์"
เสียงลึกลับเอ่ยขึ้นจู่ๆไฟในห้องก็ดับลง เด็กสาวที่กำลังจะกรีดร้องแต่ก็หยุดเพราะสิ่งใดสิ่งหนึ่ง มีดสั้นสีดำสนิดที่คมกริบจ่อที่คอของเด็กสาวที่สั่นด้วยความกลัวแสงที่สาดส่องเข้ามาจากช่องระบายทำให้เธอเห็นที่อยู่ข้างหลังของเธอผ่านเงาสะท้อนของกระจก เบื้องหลังของเด็กสาวนั้นมีบุคคลปริศนาสวมฮู้ทสีดำเทาปิดหน้าของเขามั้งๆที่น่าจะมองเห็นหน้าอยู่บ้างแต่เด็กสาวนั้นกลับมองเห็นเพียงความมืดมิดเท่านั้น
"อย่าทำในสิ่งที่คิดเชียวนะ"
เข้าเว้นระยะไปช่วงหนึ่งพร้อมแสยะยิ้มออกมา
"ไม่งั้น...ชีวิตอาจจะดับลงโดยไม่รู้ตัวก็ได้นะ"
เขายิ้มออกมาพร้อมกับปล่อยมือออกจากมีดแต่ว่ามีดเล่มนั้นมันกลับค้างอยู่ที่คอของเด็กสาวราวกับถูกพันธนาการจากสิ่งที่มองไม่เห็น เด็กสาวมองบุคคลปริศนา่านกระจกอย่างหวาดกลัว
"หัวใจ..."
บุคคลปริศนาพูดขึ้นแม้จะไม่เห็นหน้าแต่เมื่อฟังจากน้ำเสียงแล้วก็รู้ว่า[มัน]สามารถพรากชีวิตเธอไปได้อย่างง่ายๆ
"ทำไม...หัวใจของเธอ"
บุคคลปริศนาเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาแต่ในความเงียบนั้นเด็กสาวสามารถได้ยินมันอย่างชัดถ้อยชัดคำ
"หัวใจ...ของเธอหายไปไหน"
บุคคลปริศนาพูดขึ้นทำให้เด็กสาวคิดในใจอย่างไม่พอใจ
(อะไรที่ทำให้เขาพูดขึ้นมาได้กันนะ เขามองมะลุร่างอ่านความคิดในใจชั้นออกรึยังไงกัน)
"หึหึหึหึหึ"
เสียงหัวเราะในลำคอของเด็กสาวพร้อมคำพูดที่เอ่ยจากบุคคลนิรนาม
"อยากรู้งั้นหรอ..."
พลันดวงตาสีดำใต้ฮู้ดสีเทานั้นกลายเป็นสีแดง ร่างของบุคคลปริศนากลายเป็นเถ้าถ่านสีดำปลิวไปยังอีกที่หนึ่งและถือกำเหนิดเป็นร่างใหม่อย่ารวดเร็ว เด็กสาวของเห็นเพียงดวงตาสีแดงฉานกัดกินเข้าไปในรากฐานของจิตใจอย่างรวดเร็วมันแสยะยิ้มออกมาเมื่อมองเห็นความกลัวในจิตใจของเด็กสาว
"ทีนี้เธอรู้รึยังหละ?"
บุคคลปริศนาพูดขึ้นมาอย่างผู้มีชัย เด็กสาวเริ่มทนไม่ไหวกับสิ่งที่เกิดขึ้น เด็กสาวคว้ามีดสีดำนั้นมาไว้ในมือด้วยความเร็วแม้มันจะต่อต้านดั่งสิ่งมีชีวิต เด็กสาวเริ่มร้องไห้และวิ่งเข้าหาบุคคลปริศนานั้นทันที
แคว้ก!
ปุยนุ่นสีดำกระจายปลิวไสวอยู่ท่ามกลางนภา เผยให้เห็นเด็กหนุ่มผมสั้นประบ่าสีม่วงองุ่นดำ ดวงตาสีมืดยามจันทราทอแสงแต่ก็หาไม่ สิ่งที่สะดุดตาเด็กสาวนั้นคือสัญลักษณ์อักษรอังกฤษตัวใหญ่ตามด้วยสัญลักษณ์ตัวเล็กที่อยู่เบื้องใต้ คือ
"S snake"
เด็กหนุ่มผมสีองุ่นดำดูมีท่าทีตกใจเป็นอย่างมากก่อนที่เขานั้นจะดีดนิ้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกัลเขาสูญสลายหายไปเป็นผงทุลี รวมถึงตัวของเขาก็ได้สลายหายไปเช่นกัน
ไร้ซึ่ง"วี่แวว"และ"หลักฐาน"
ไร้ซึ่ง"เสียง"และ"ตัวตน"
หรือแม้กระมั่ง
การมีชีวิต
END/chapter 2