แต่งนิยาย แอบชอบกลายเป็นชาย (เรื่องชีวต)

แต่งนิยาย แอบชอบกลายเป็นชาย
ความรักเป็นสิ่งสวยงาม
แต่งโดย นักคิดแนวใหม่
ชีวิตที่เกิดจากความรักของเกย์
ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยจะตีใครจริงๆนอกจากจะตีเล่นๆในวงเพื่อน ก่อนหน้านั้นตอนเป็นเด็กผมยังไม่รู้หรอกว่าผมเป้นอะไรแต่ พอเริ่มโต มาช่วง ม.ต้น ผมก็เริ่มมองหน้าคนนั้นคนนี้แล้วก็เจอผุ้ชายมากหน้าหลายตา ในใจจริงๆผมก็ยังชอบผุ้หญิงอยุ่ และเคยมีแฟนตอน ม.2 แล้วด้วยแต่ก้เลิกไปเพราะเธอไม่ไวใจกันเพราะผมพุดกับเพื่อนต่าง รร แล้วเธอนึกว่าเป้นกิ๊ก สุดท้ายเลยเลิกกัน นี่เป้นความรักครั้งสุดท้ายที่ผมมีแฟนผู้หญิง หลังจากนั้นก้ได้แต่แอบชอบ ผุ้หญิงเรื่อยไป
แต่พอผมขึ้น ปวช หรือ ม.ปลาย ผมก็ได้เข้า วิทยาลัยเทคนิคประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง ผมได้เรียนที่นั้นที่นั้นมีผู้ชายมากกว่าผู้หญิงมากๆ แล้วผมก็เหมือนเดิมคือแอบชอบผู้ชายไปเรื่อยๆ แล้วแต่ความสนใจมากน้อย จนผมได้ชอบคนๆหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนของเพื่อนผมอีกที ผมได้ทำความรู้จักกับมันจนตอนนี้เป็นเพื่อนไปส่ะแล้ว ทุกวันนี้ก็เป็นเพื่อนกัน และแล้วก็จบปี1 พอขึ้นปี2 ผมก็ไม่ละเลิกแอบชอบคนอื่นเพราะเห็นกันคุ้ยเคยละ เป็นเพื่อนไปบ้างอะไรบ้าง (ใจผม ผมขอแค่เป็นเพื่อนก็พอจะได้ไม่แอบชอบมัน)
เวลาผ่านไปมีครูคนหนึ่งมาฝึกสอนมาจากมหาลัยแห่งหนึ่ง วันแรกที่ผมสอนพวกผมยังไม่รู้หรอกว่าเค้าเป็นไม่เป็น แต่เพื่อนผมมากระซิบเล่นๆว่าท่าทางครูนี้คงเป็นแน่ๆ ก็เพราะทั้งรูปร่างหน้าตาเหมือนคนที่เป็นเกย์สุดๆ แต่ตอนนั้นผมไม่สนใจหรอกเพราะผมไม่ชอบเกย์ที่ตุ้งติ๊ง แต่ผ่านไปสัก2สัปดาห์ผมก็รู้สึกอยากเห้นหน้าเค้าเป็นอะไรไม่รู้ เลยเริ่มต้นด้วยการตามหาเฟส จนเจอถึง2วัน (ตอนนั้นรู้สึกเลยว่านักสือบเค้าทำงานกันยังไง) พอผมเจอเฟสก็เข้าไปสำรวจ สุดท้ายเค้าไม่ได้เป็นเกย์แต่เค้าแค่เป็นผู้ชายที่ดูแลตัวเอง ก็นะตอนนั้นเลยโล่งอกไปแต่ก็ช้ำใจเลยเหมือนพบกับรู้ของเค้าและแฟนถ่ายด้วยกัน แต่ว่าน้อยนิดๆหน่อยๆ ตอนแรงไม่เชื่อแต่อ่านคอมเม่น ใช่เลย ผมเลยนิ่งไปแปบนึง แต่ก็ช่างเหอะเพราะใจจริงๆ ก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้เรื่องที่จะชอบชาย ก็ชั่งเหอะ แต่ก็กลายเป็นลูกศิษย์ที่ดีแทน ดดยการเข้าไปตีสนิดแบบเด็กเรียน ก็นะครูที่มาฝึกสอนก็ยังอายุไม่เกิน25เลย ก็เลยคุยง่ายหน่อย เวลาผ่านไปอีกพักใหญ่ก็เริ่มรักมากขึ้น แต่จะเตือนใจตัวเองโดยการดูรูปคู่ของเค้าแทนว่าเค้ามีแฟนอยู่แล้ว และก็ยินดีในความรักของเค้า แต่คงเสียดายมากที่ผมจะไม่ได้เจอเค้าอีก ครูคนนี้รู้จักยาก จำชื่อนักเรียนก็ไม่ได้ แค่เค้าจำหน้าได้ เค้าก็ชอบเรียกใช่งานผมเสมือนเป็นหัวหน้าห้องเลยทีเดียว ตอนนั้นเริ่มจะชินๆกับครูละแทบไม่คิดอะไร
จนถึงวันที่ครูฝึกสอนเสร็จก็จะกลับเพื่อนๆผมก็ต่างพูดจากลาด้วยคำตลกๆอะไรสารพัด ผมก็ไม่มีอะไรมากก็แค่พูดลาก่อนบายบายตามเพื่อนแบบปกติ ในใจแล้วคิดอีกนานมั้ยจะได้เจอกันอีกก็ได้แต่มองจนเค้าจากไป ยังดีนะที่ได้วิชานั้นเกรด4 แต้งกิ้วนะครู ผมก็ได้คิดถึงเรื่องเดิมๆที่ผ่านมาว่าผมคุยอะไรกับพี่ครูคนนั้นบ้าง จนผมเปิดคนไปเจอรูปคู่นั้นผมจึงขอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่จะชอบชาย
จากนั้นก็เรียนจนจบปวส แล้วไปต่อ ปตรี จบ ผมจบแล้ว และ ไปทำงานสะที เมื่อได้งานผมก็ทำงานนั้นมา จนผ่านไปถึง 20 กว่าปี เออจริงสิได้เวลาแล้วละ มีจดหมายมาที่บ้านผม เป็นจดหมายงานเลี้ยงรุ่น ที่วิทยาลัยเก่าเรานี่เอง ตอนนี้ผมมีลูกอยู่ 1 คน และภรรยาสุดที่รัก1คน เธอรู้ว่าผมเป็นยังไง แต่เราอยู่ด้วยกันได้เพราะผมก็รักเธอมากเธอก็เคยเป็นดี้มาก่อน จึงรู้ 555 ดูบ้าใช่มั้ย (แต่ก็มีจริงนะหลายๆคู่) ผมก็ได้พาครอบครัวไปยังวิทยาลัยเดิมที่ผมเคยร่ำเรียนมา ในความคิดผมจำได้แค่เพื่อนสนิทๆเท่านั้นแหละ พอไปถึงงาน ก็ได้พอกลุ่มเพื่อนมีความสุขมาก จนมีชายคนหนึ่งหน้าตาคุ้นๆ ได้ขึ้นเวทีเป็นพิธีกรของงาน จนผมแทบงงว่านั้นใช่รึป่าว ตอนนั้นยังจำไม่ได้ว่าใคร และเพื่อนผมพูดขึ้นมาว่าครู... ผมเลยอ้อ ลืมไปเลย แต่ว่าชายคนนั้นเด็กมากแทบจะเป็นครูตอนฝึกสอนเลยแต่ลืมไปว่ามันผ่านมาถึง20ปีแล้วหน้าต้องเปลี่ยนไปสิ จนผมเดินกลับโต๊ะไปมีอาจารย์ท่านหนึ่งเดิมมาแล้วทักผม... ผมเลยยิ่มแล้วทักทายด้วยการเป็นลูกศิษย์กับครูครูคนนั้นถามอะไรสาพัด ผมเลยยิ่มอยู่ในใจว่าขอบคุณที่ยังจำผมได้และจากนั้นผมก็ลืมชีวิตจริงๆของผมไปเลยว่า ผมเคยเป็นเกย์....... จบ
ขอบคุณ นารัก (นามแฝง) ที่ร่วมแชร์เรื่องราวในชีวิต
เป็นเพียงเรื่องที่ดัดแปลงจากความจริงเท่านั้น มีอะไรติเตือนบอกผมได้พร้อมรับฟังทุกอย่าง