Rose das พ่อบ้านจอมเย็นชา กับ คุณหนูเอาแต่ใจ

เช้าอากาศที่แจ่มใส ของวันใหม่ๆรับอะไรไหม่ๆวันนี้เป็นวันที่ 4 ตั่งแต่ได้มาเจอกับคุณหนูไอโกะ

 
ห้องพักฮาจิบานะ
“ตีห้าแล้วสิ ต้องรีบแต่งตัวแล้ว วันนี้คุณหนูนั่นไปเรียนนี่นา”
ฮาจิบานะรีบแต่งตัวอาบน้ำ และได้นำชุดนักเรียนมัธยมปลายมาให้ เพื่อที่จะได้ไปเรียนและรับใช้คุณหนู
 
ภายในคฤหาสน์
ก๊อกๆ ~ ก๊อกๆ ~ ก๊อกๆ ~
“คะ คุณหนูค้า ตื่นได้แล้ววันนี้ไปโรงเรียนนะคะ”
คุณอารีนะ ยืนเคาะประตูอยู่นานสองนานเธอชักเป็นห่วงที่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ เธอจึงรีบเปิดประตูเข้าไปดู
 
“อะ อะ เอะคะคุณหนูตื่นตั้งแต่ตีห้า แต่งตัวอาบน้ำเสร็จแล้วด้วย เป็นไปได้ยังไงกันค้า”
คุณอารีนะสีหน้าซีดเซียวคล้ายคนจะเป็นลมเพราะเธอตกใจที่เห็นคุณหนูแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยจั้งแต่ตีห้าครึ่ง
“เป็นอะไร อารีนะ ฉันก็ตื่นปกติอยู่แล้วมีปัญหาหรอ”
คุณหนูไอโกะ นั่งจ้องหน้าคุณเมทอารีนะ สีหน้าเธอไม่ค่อยดีนัก มันทำให้คุณอารีนะต้องรีบถอยห่าง
“งะ งั้นเดี่ยวไปเตรียมอาหารไห้นะคะ คุณหนู”
“ได้สิ เดี๋ยวเรียกฮาจิบานะมาหาด้วยนะ มีเรื่อยจะคุยด้วยนะ”
“ได้คะคุณหนู งั้นไปก่อนนะคะ”
“เห้อ แต่งตัวเสร็จแล้วเสื้อกางเกงพอดีเลยแฮะ” แต่ก็ไม่อยากออกจากโรงเรียนเก่าเพื่อมาที่นี่เลย แต่ก็เอาเถอะมันคืองานนี่นาช่วยไม่ได้นะ"  ฮาจิบานะก็ได้นั่งเตรียมเอาของใส่กระเป๋าไปเพื่อนำสิ่งของมาให้ครบจะได้ไปเรียนแบบเพรียบพร้อม
 
10 นาทีผ่านไป
ก๊อกๆ ~ ก๊อกๆ ~ ก๊อกๆ
“มาแล้วคร้าบไปเปิดเดี๋ยวนี้แหละ ใครกันมาเคาะประตูตอนนี้น้า”
ฮาจิบานะรีบเดินไปเปิดประตู ที่ด้านขวาของห้อง
เก้ก ๆ ~
 “คะคะ คุณอารีนะ ว่ายังไงครับมีธุระอะไรหรอมาถึงที่นี่”
“ออคุณหนูเรียกนะค่ะ ว่ามีธุระจะคุยด้วยรีบไปหาเธอด้วยนะคะ ไม่งั้น”
“งะ ไม่งั้นอะไรหรอค้าบ”
“ก็จะโดนยิงเป้า เหมือนตอนนั้นยังไงละค้าแฮะๆ”
“กะกะ ก๊าบไปเดี่ยวนี้เลยค้าบผม”
ฟิ ~ เฟี้ยว ~
เสียงวิ่งอย่างเร่งรีบของฮาจิบานะยังกับรถเวบ125 เลยฮาจิบานะได้รีบวิ่งไปหาคุณหนูให้เร็วที่สุด เพื่อจะได้ทันการก่อนที่เขาจะโดนประหารชีวิต
 
อากาศยามเช้านี้ เหมือนทุกๆวันที่ตื่นมาก็ได้เห็นท้องฟ้าพระอาทิตย์ที่เจือจางลับขอบฟ้าไปในช่วงเย็นก็โผ่ลขึ้นมาเหนือเมฆ เสมอมา แต่ยังไงทุกๆวันก็ สนุกและ สบายที่สุด
ความคิดเนืองๆ ของหญิงสาวปริศนา ผมดำยาว เธอไม่ค่อยคิดอะไรมากมาย แต่ในความคิดแต่ละครั้งของเธอ มันทำไห้ทุกคน เศร้าตามเธอหรือสนุกตามเธอไปก็ได้ทั้งนั้นเธอเหมือนผู้ควบคุมอารมณ์คนหนึ่ง แต่ยังไงเธอก็คือเด็กสาวธรรมดา ที่จะไปหาใครบางคน
“ได้เวลาไปเรียนแล้วครับคุณหนูยากะ”
เสียงพ่อบ้านผู้แผ่วเบาสีหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่ข้างในมันแอบแฝงไปด้วย อะไรบางอย่างที่ไม่คาดคิด
“ได้สิฉั้นไปเดี่ยวนี้แหละ แซนเบิก”
 หญิงสาวปริศนา ได้ชื่อว่าคุณหนูผู้รวยมหาศาลมีคฤหาสน์ที่แปลกตา และทำไห้ทุกคนต้องเคารพ เธอในฐานะผู้สืบทอดตระกูลคนต่อไป
“มะ มาแล้วคับ คุณหนูไอโกะ”
ฮาจิบานะ เปิดประตูเข้าไปหาคุณหนูพร้อมกับสีหน้าของเขาที่เหนื่อยล้าจากการวิ่งจากที่ห้องของตนมาคฤหาสน์ของคุณหนู
“งั้นก็ดีแล้วละมีเรื่องอะไรจะไห้ช่วยหน่อย”
“อะไรหรอครับคุณหนู”
“มันก็ไม่มีอะไรมากฉั้นก็แค่ …. จบการเรียนของวันนี้ไปที่ๆนึงกับฉั้นหน่อยนะ”
“ได้ครับคุณหนูเรื่องแค่นี้เอง”
“ขอบใจมากจ๊ะ งั้นได้เวลาไปเรียนแล้วสินะ”
“ขอรับคุณหนู ไอโกะ ….”
ทั้ง 2 คนก็ได้นั่งรถส่วนตัวเพื่อไปโรงเรียนที่พวกคุณหนูเขาได้เรียนกันซึ่งเป็นครั้งแรกของฮาจิบานะที่ได้เรียนโรงเรียนที่เพรียบพร้อมแบบนี้
 
ผ่านไป 30 นาที
"ถึงโรงเรียนแล้ว ฮาจิบานะรีบลงไปกันเถอะ"
"ได้ครับคุณหนูเดี่ยวผมรีบไปเปิดประตูให้เดี่ยวนี้"
“ไม่ต้องหรอกวันนี้ให้คนขับรถไปเปิดเดี๋ยวเธอมากับฉันนะ”
“งั้นก็ได้ครับคุณหนู”
 
แก้กๆ ~ แก็กๆ~
"โอโห นี่หรอโรงเรียนที่ว่าคุณหนูเขาเรียนกันมันใหญ่จริงๆสมคำล่ำลือเลยนะเนี่ย"
 
ฮาจิบานะได้ยืนมองโรงเรียนที่จะได้ไปเรียนเป็นโรงเรียนคุณหนูที่ได้เข้าเป็นครั้งแรกเพราะมันแพงซะไม่มี
และมันเป็นวันนี้ที่ดีเพราะแผลยังไม่หายไม่ต้องไปทำอะไรมากวันนี้เป็นวันเปิดเรียนของโรงเรียนระดับนานาชาติเป็นโรงเรียนที่มีแต่คุณหนูและก็คุณหนูเท่านั้นที่ได้เรียนหรืออีกอย่างเกรดเฉลี่ยที่ดีที่สุดก็ถึงได้เข้าเรียนเช่นกัน มันเป็นโรงเรียนหญิงล้วนมานานแต่เมื่อปีที่แล้วเขาได้เปลี่ยนโรงเรียนเป็นสหศึกษา หมายความว่าเพศชายหรือหญิงก็มาเรียนได้แล้ว แต่ผู้ชายก็ยังมาน้อยอยู่ดี เพราะมันเป็นโรงเรียนที่วัดเกรดและเงินเทานั้นนักเรียนชายมาน้อยจนนับได้เลยเพราะนักเรียนชายมีทั้งหมด 10 คนเท่านั้น แต่ละคนก็ระดับลูกคุณหนู หรือเกรดเฉลี่ยท๊อปทั้งนั้นไม่เเปลกใจเลยที่สาวๆ พากันลุมล้อม อย่างสุดๆ
“ไปกันได้แล้ว ฮาจิบานะคุง”
“คะ ครับคุณหนู”
พอไปถึงห้องก็ได้ไปแนะนำตัวหน้าชั้นเรียนฮาจิบานะเป็นผู้ชายคนที่ 11 ของโรงเรียนนี้และสาวๆก็ชอบคนสีหน้านิ่ง และดูหล่อไม่น้อย มันทำให้สาวๆเกือบทั้งห้องชอบฮาจิบานะกันทุกคน มันทำให้คุณหนูผู้น่ารักต้องกลายเป็นนางมารร้ายเป็นระยะๆ
การเรียนหรือเพื่อนๆก็ต่างไปกันด้วยดี แต่มันก็เป็นอยู่แค่นั้นฮาจิบานะก็ได้ใช้ทั้งเด็กหนุ่มมัธยมปลายควบคู่กับพ่อบ้านของคุณหนุไอโกะได้อย่างเสมอภาคเพราะฮาจิบานะเองก็แบ่งหน้าที่ได้ดีมากเช่นกัน ช่วงวุ่นวายของห้องเรียนก็ได้จบลง
 
“เลิกเรียนแล้วรีบไป กันเถอะฮาจิบานะคุง”
“ขอรับคุณหนูแล้วจะไปที่ไหนกัน”
“เอาน่าใกล้ๆนี้แหละแป็บเดียวเอง เดินเอาก็ถึง”
“ขอรับคุณหนู”
 
ผ่านไป 30 นาที
"ถึงแล้วแหละฮาจิบานะคุง"
เสียงเพียงบางๆของคุณหนูพามาในที่ๆฮาจิบานะไม่คิดว่าจะพามาได้และเขาก็สงสัยว่ามาที่นี่ทำไมกันแน่
“เห นี่วัดนิครับ มาทำไมกันหรอครับคุณหนูระหรือว่า”
“ก็ ไม่มีอะไรมากหรอกแค่จะมาไหว้พ่อ แม่ แลวก็น้องสาวสุดที่รักของฉั้นนะ”
“งะ งั้น ขอโทษนะทีถามอะไรแปลกๆไป”
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ”
นี่สินะคือสิ่งที่คุณอารีนะพูดไว้ว่าเธอไม่ยิ้มเลยคงเป็นเพราะแบบนี้เองสินะ
 
“ฉันนะ เคยอยู่กับครอบครัว ที่มีพร้อมซะทุกอย่าง และน้องสาวที่สุดรักอยู่ด้วยกันมาตลอด ฉั้นได้มีคุณพ่อที่นิสัยดี มีคุณแม่ ที่อ่อนโยน และมีน้องสาวที่น่ารัก ฉันเคยคิด ว่าจะคงอยู่แบบนี้ไปนานๆและมีความสุขแบบนี้ตลอดไป แต่มันคงเป็นเพียงแค่ในจินตนาการเท่านั้น เพราะทุกอย่างมันพังไปแล้วพังไปหมดแล้ว ได้ยินไหมฮาจิบานะคุงได้ยินฉั้นไหม”
  เสียงที่อ่อนล้าของคุณหนู พร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุดมันเป็นน้ำตาแห่งความโศกเศร้า มันเหมือนเธอกำลังเก็บความเลวร้ายไว้ที่เธอคนเดียวโดยที่ไม่อาจจะแบ่งไห้ใครรู้ได้
 
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณหนู ถึงไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วแต่ความทรงจำก็ยังคงอยู่ไม่เลือนหายไป ถึงเป็นจินตนาการก็ชั่งมัน ขอแค่เราคิดว่ามีมันก็ทำไห้เรายิ้มได้ก็พอแล้วส่วนคนที่อยู่ข้างๆ ผมจะขอดุและอยู่แบบนี้เองตลอดไป” ฮาจิบานะได้โอบกอดคุณหนูไอโกะ ที่กำลังเศร้าใจมันทำให้เธอได้รับความสุขขึ้นมาบ้างและมันทำให้เขาทั้งสอง มีรอยยิ้มให้กัน
 
ตึกๆ ~ ตึกๆ ~ ตึกๆ
“อ้าวว่ายังไงคะคุณหนูไอโกะผู้น่าสงสาร” เสียงที่เอ่ยขึ้นมันทำไห้ฮาจิบานะและคุณหนูไอโกะตกใจ
“อะไรก๊านแกเองหรอ คุณหนู เห็งซวย แห่งเมืองคุมิยามะ”
“ว่ายังไงนะแก วั้นนี้เธอจะต้องมาเป็นทาสฉั้นไห้ได้ ไอโกะ”
“กล้าก็เข้ามาสิยะ มินามิ ตัวแสบ”
 
 
Thank you
แปล
ขอบคุณนะฮาจิบานะคุง