รัก...ต้องฆ่า

"แบม"
ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปรรxxxแต่ทว่าเจอแบมเข้าก็เลยคิดจะชวนไปด้วยกัน
"ว่าไงมิก. เป็นไงบ้าง"
เธอพร้อมกับค่อยๆเดินเข้ามาหาผมจนเราสองคนอยู่ใกล้กัน
"สบายดี เดินไปด้วยกันมั้ย"
"ตกลง"
เราเดินมาพร้อมกันอน่างเงียบๆโดยไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรซักคำ
"เราไปหาเพื่อนก่อนนะ"
แบมบอกกับผมปมไม่รู้จะพูดอะไรเลยได้แต่พยักหน้าตอบกลับเธอไปผมไม่รู้จะไปไหนลยเดินขึ้นมาที่ด่านฟ้าและนั่งลงตรงจุดที่มุกกระโดลงไป
"มุก ทำไมมุกต้องทำแบบนี้ด้วยมีอะไรทำไมไม่บอกมิก"
ผมได้แต่บ่นกับตัวเองว่าทำไมตอนนั้นผมไม่ห้ามเธอเอาไว้แล้วน้ำใสๆก็ไหนออกมา
เฟี้ยววววววว
เอาอีกแล้วบรรยากาศเเบบนี้มันชักจะไม่ค่อยดีเเล้วสิฟ้าที่เคนโปร่งใสมีแสงอาทิย์สาดส่องแต่ทว่ากลับกลายมาเป็นท้องฟ้าที่มัวมืด หม่นหมอง ราวกับว่ากำลังมีคนที่มีความทนทุกข์อย้างแสนสาหัส
"มิก มุกรักมิกมากนะ"
เสียงนั่นทำให้ผมสะดุ้งโหยงจนเกือบจะตกตึกแต่เหมือนมีมือใครคนหนึ่งดึงผมเอาไว้.  ท้องฟ้าที่มัวมืดกลับมาเป็นท้องฟ้าที่สดใสดังเดิมนั้นมันเสียงใครทำไมถึงคล้ายมุกขนาดนียังคงสงสัยถึงเสียงนั่น
"เฮ้ย ไอร่มิกมึงขึ้นมาทำไมว่ะ"
เสียงเรียกของใครบางคนเรียกผมทำให้ผมตื่นจากภวัง
"อ่าวไอร่ปอนมึงขึ้นมาทำไรว่ะ"
"พอดี กูไปถามแบมแล้วแบมบอกว่ามึงอยู่นี่กูเลยมาหา"
"เออ"
ผมหันกลับมามองท้องฟ้าอีกครั้งและยังไม่เลิกใครจะไปเลิกคิดได้เรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นก็เกิดแล้วเสียงนั้นมันเสียงใครทำไม..ทำไมมันถึงมะ...เหมือนเสียงของมุกมากขนาดนี้มันไม่มีทางเป็นไปได้เลยเพราะว่ามุกคะ...เค้าตายไปแล้ว
"ไม่มีทาง"
แล้วผมก็ตะโกนออกมาทำให้ปอนที่กำลังมองท้องฟ้าอยู่หันหน้ามามองผมอย่างทันควัน
"มึงเป็นอะไรว่ะ"
"ปะ...เปล่าว่ะกูแค่เคลียดนิดหน่อย"
"เออดูแลตัวเองด้วยกูเป็นห่วง"
"เออขอบใจ"
ผมหันกลับมามองท้องฟ้าอีกครั้งแต่ก็ได้ไม่นาน
"มิกกูถามอะไรเมิงอย่างไดป่ะ"
ผมมองไปที่เพื่อนเพื่อส่งสัญญาณว่ามึงกับกูคือเพื่อนกันเราคุยกันได้ทุกเรื่อง
"เออ ถามมาดิ"
"กะ...แกรักมุกมั้ย"
"ทำไมมึงถามกูแบบนี้ได้ไงว่ะ กูรักมุกนะ รักมากด้วย"
"มึงคงไม่อยากให้มุกเค้าเสียใจใช่มั้ย"
"เออแต่กูก็ช่วยมุกไว้ไม่ได้กูไม่สมควรเป็นคนที่มุกไว้ใจให้ดูและ"
ผมและปอนก็ต่างคนต่างเงียบหลังที่ปอมถามผมแบบนั้นและปอนก็คงยังอึงกับคำตอบของผมเช่นกัน
"ไปเรียนกันเถอะเดี๋ยวก็โดนอีกหรอก"
ผมพูดพร้อมกับลุกเดินไปเพื่อที่หวังว่าปอนจะลุกตามแต่ไม่เลยปอนกลับทิ้งตัวนอนลงผมเดินกลับมาที่ปอนพร้อมกับมองไปตามสายตาที่ปอนมองไปมันก็ก้อนเมฆแต่ที่มันไปธรรมตาคือก้อนเมฆนั่นมันเป็นรูปหัวใจ
"ปอนมึงไหวเปล่าก็ว่าแต่กู"
"เออมึงบอกจะไปเรียนไม่ใช่หรอ"
"เออไปเดี๋ยวสายอีก"
ผมกับปอนเดินมาด้วยกันตรงไปยังห้องเรียนของทั้งสองปกติผมจะนั่งกับมุกเราจะคุยและเล่นด้วยกันแต่ตั้งแต่มุกตายไปแบมก็มานั่งแทนตอนนี้ผมรู้สึกเหงาแต่แบมก็พยายามที่จะคุยกับผมแต่ผมก็ไม่ได้สนใจเธอ
"มิก"
เสียงเรียกที่ซึมเศร้าสร้อยทำให้ผมต้องหันมามองหน้าเธอ
"ว่าไงแบมมีอะไรรึเปล่า"
"บะ...แบมรักมิกนะ"
ผมอึ้งกับคำพูดของเธอทำให้ผมต้องถึงกับเงียบไปซักพัก
"แบมล้อเล่นใช่มั้ย"
"แบมพูดจริงๆนะให้แบมได้ดูแลมิกนะ"
"เอ่ออออ"
"ไม่เป็นไรแบมเข้าใจว่ามิกต้องการเวลา"
"ขอบใจนะที่เข้าใจกัน"
"อื้ม"T///T