Fic Harry Potter ป่วนรักที่ฮอกวอตส์

  ซองจดหมายสีน้ำตาลอ่อน ถูกวางไว้บนโต๊ะของอาจารย์ใหญ่โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่และเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ อัลบัส ดัมเบิลดอร์
“ก็อย่างในจดหมายนั่นแหละ ช่วยไปเป็นตัวแทนฉันหน่อยสิ ศาสตราจารย์เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์พูดกับศาสตราจารย์เซวารัส สเนป
 
Poppy Part.
            สามวันผ่านไปหลังจากที่จดหมายของโรงเรียนฮอกวอตส์ส่งมาที่บ้านโทรมๆที่ผมอาศัยอยู่กับพี่สาวฝาแฝด
          ผมขอแนะนำตัวก่อนล่ะกัน ชื่อของผมคือ ป็อบปี้ บาสเคอร์วิลล์ อาศัยอยู่ที่บ้านโทรมๆในเขตรั้วตระกูลบาสเคอร์วิลล์
“คุณป็อบปี้   คุณท่านอนุญาตให้คุณเข้าพบได้แล้วค่ะ”   หัวหน้าแม่บ้านประจำคฤหาสน์บาสเคอร์วิลล์พูดกับผมก่อนที่จะประตูห้องทำงานของยายแก่ชาลอตให้ผมเข้าไป
ผมเดินเข้าไปในห้องทำงานของยายแก่ชาลอต ก่อนที่จะเห็นยายแก่จ้องมองผมอย่างไม่วางตา
“มีอะไร ถ้าไม่สำคัญก็เชิญออกไปได้”   ยายแก่ชาลอตพูดกับผมที่ยืนอยู่ห่างๆจากโต๊ะทำงานของยายแก่
“จดหมายจากฮอกวอตส์”   ผมพูดเรื่องประเด็นที่สำคัญ จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้อยากเรียนที่ฮอกวอตส์หรอก แต่พอเห็นท่าทีของเวอร์บีน่าแล้วก็น่าสนใจเหมือนกัน
ตั้งแต่วันที่พวกเราสองคนได้จดหมายจากฮอกวอตส์ เวอร์บีน่าก็เอาแต่พูดเรื่องโรงเรียนของฮอกวอตส์ ทั้งเรื่องที่อาจารย์ใหญ่ของที่ฮอกวอตส์เป็นคนที่เฮฮา ทั้งเรื่องที่ฮอกวอตส์มีเด็กต่างชาติมาเรียนเยอะ และทั้งเรื่องของเด็กชายผู้รอดชีวิต แฮร์รี่ พอตเตอร์ ที่คาดว่าน่าจะมาเรียนที่นี่
“เรื่องนั้น ฉันอนุญาตให้พวกแกทั้งสองคนไปเรียนได้ แต่ห้ามไปในฐานะเด็กตระกูลฉัน และฉันมีข้อแลกเปลี่ยนสำหรับแกคนเดียว”
ผมมองหน้ายายแก่ชาลอตที่กำลังยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ข้อแลกเปลี่ยนของยายแก่นี่คงจะเป็นเรื่องที่เอาเปรียบผมมากเอาทีเดียว
“ครับ”
 
Verbina Part.
          เวอร์บีน่า บาสเคอร์วิลล์ คือชื่อของฉัน ฉันอายุสิบเอ็ดปี กินนอน อาบน้ำ ทำกับข้าว และซักผ้า(ล้างจานกับรดน้ำพวกผักคือหน้าที่ของป็อบ)ที่บ้านหลังเก่าๆหลังบ้านใหญ่ๆของตระกูลบาสเคอร์วิลล์ สิ่งที่ชอบคือ การทำอาหาร สิ่งที่เกลียดคือ การที่ต้องมานั่งอ่านหนังสือเล่มหนาๆของป็อบ อาหารที่ชอบ คือ ไข่เจียว และส้มตำ(ของคนไทย ซึ่งมีแม่มดมาขายหน้าบ้านใหญ่ๆของตระกูลบาสเคอร์วิลล์บ่อยๆ) อาหารที่ไม่ชอบคือ อาหารที่ใส่มะเขือเทศเยอะๆ
          และตอนนี้ฉันกำลังหดหู่กับการที่ถูกปฎิเสธจากที่ร้านต่างๆในการเข้าทำงาน เพราะฉันเด็กเกินไปที่จะรับทำงาน รวมวันนี้ด้วยก็โดนปฏิเสธไปยี่สิบร้านแล้วนะเนี่ย
“เออ ตอนนี้ยังรับคนเข้าทำงานอยู่มั๊ยค่ะ”   ฉันตรงดิ่งไปที่หลังร้านอาหารที่มีผู้หญิงอายุประมาณสามสิบต้นๆ กำลังยืนล้างจานอยู่
“อ้อ รับจ๊ะ”   เธอหันมาพูดกับฉัน ก่อนที่จะเรียกคนที่คาดว่าจะเป็นของร้านนี้ออกมาหาฉันซะเสียงดังเลย
“เจ้ มีเด็กมาสมัครงาน”  
ฉันไม่เด็กซะหน่อย แค่ฉันอายุสิบเอ็ดเท่านั้นเอง
สักพักก็มีผู้หญิงตัวใหญ่เดินออกมาจากข้างในร้าน เธอไว้ผมสั้นบ๊อบสีน้ำตาลออกแดงๆ รูปร่างของเธอก็ไม่ได้ใหญ่มากนักแค่ตัวสูงเกือบสามเมตร หุ่นก็ประมาณโอ่งน้ำลายมังกรของจังหวัดราชบุรีที่ประเทศไทยเท่านั้น
“ไหนละ เด็กที่มาสมัครงาน”   เธอพูดก่อนที่จะหันซ้ายหันขวา
ฉันไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นนะย่ะ
“อยู่นี้ค่ะ”   ฉันพูดพร้อมยกมือเพื่อให้เธอเห็นฉัน เธอก้มหน้ามองลงมาที่ฉันก่อนที่จะมองฉันอย่างพิจารณา
“เจ้าหนูเธอทำอะไรเป็นบ้าง”
“หายใจ กินข้าว อาบน้ำ นอน อ่านออกแล้วก็เขียนได้ค่ะ แล้วก็พูดภาษาจีนกลางได้ด้วย อ่ะ แล้วก็ซักผ้า ล้างจาน ถูบ้าน กวาดบ้าน ทำกับข้าวอาหารต่างๆหนูพอจะทำได้อยู่ . . .”   ฉันบรรยายสรรพคุณต่างๆนานาของตัวเองก่อนที่เจ๊แกจะบอกให้ฉันหยุดพูด
“แล้วทำไมเจ้าหนู ถึงอยากทำงานล่ะ พ่อแม่ล่ะ อนุญาตมั๊ย”
“...”
“งั้นฉันก็ไม่รับเธอทำงานหรอกนะ” เจ้แกพูดจบ ก็หันหลังใส่ฉันทันที
เอาไงดี
ไม่งั้น ฉันต้องเดินหางานทำอีกแน่ๆ
“หนูไม่มีพ่อแม่หรอกค่ะ”   ฉันตะโกนสุดเสียงที่พอจะทำได้ เจ้แกหันหน้ามามองฉันอีกครั้ง
“เจ้าหนู เธอชื่ออะไร”
“เวอร์บีน่าค่ะ”
“ไปเอาชุดพนักงานที่เธอพอจะใส่ได้มาใส่นะ หน้าที่ของเธอคือพนักงานต้อนรับ  หนึ่งซิกเกิ้ล เธอจะได้ค่าแรงป็นรายวัน”
เยสสสส
ในที่สุดก็ได้งานแล้ว
 
พอตกเย็นฉันก็กลับบ้านโดยใช้เส้นทางลับในการแอบเข้าไปในรั้วตระกูลบาสเคอร์วิลล์ แต่ทันทีที่เข้าไปในบ้านหลังเล็กๆของฉันก็ต้องหยุดชะงัก เพราะเจอผู้หญิงวัยชราที่สมควรถูกยมบาลมารับไปนรกยืนอยู่ในบ้านเล็กๆของฉัน
“หึ แอบออกหางานทำข้างนอกอีกแล้วสินะ”   ยายแก่พูดก่อนที่จะมองฉันด้วยหางตา
“...”   ฉันไม่ตอบอะไรเพียงมองยายแก่นี่เหมือนกัน
“อย่ามามองคุณย่าของฉันด้วยสายตาแบบนั้นน่ะ  ยัยเด็กโสโครก”   ฉันหันไปมองเจ้าของเสียง ก่อนที่จะเห็นเด็กกระโปรงแดงมองฉันอย่างรังเกียจ
“ก่อนที่จะพูด ก็หัดดูฝั่งตัวเองบ้างนะ ยัยดำ กล้าใส่ได้ไงกระโปรงสีแดง ไม่กลัว ควาย เอ้ย กระบือมาควิดบ้างรึไงย่ะ”   ฉันยืนเท้าเอว
“แก”
“หยุดเดี๊ยวนี้นะ ฉันก็ไม่อยากจะมายืนที่บ้านเล็กๆ แถมโทรมๆ มีแต่ฝุ่นเขลอะแบบนี้หรอกนะ”   ยายแก่พูดขึ้นทำให้ยัยดำต้องหยุด
“ที่นี่เองก็ไม่อยากต้อนรับพวกสายเลือดบริสุทธิ์ที่น่ารังเกียจแบบพวกคุณหรอกนะครับ”   ป็อบพูด
“หึ ตั้งแต่สิ้นเดือนสิงหาคมเป็นต้นไป อย่าให้ฉันเห็นหน้าพวกแกอีกจนกว่าแกจะเรียนจบที่นั่น”  พูดจบสองนางก็เดินสะบัดก้นออกจากที่บ้านฉันไปทันที
เดี๊ยวก่อนนะ
สิ้นเดือนนี้   รู้สึกจะใกล้กับวันที่โรงเรียนฮอกวอตส์เปิดเทอมนี่น่า
เรียนจบที่นั่น
หรือว่า
ยายแก่อนุญาตให้ฉันไปเรียนฮอกวอตส์