เพื่อนนะ

          " นี่..."      อามะตะรู้สึกว่ามีใครกำลังเรียกเขาอยู่จึงหันไปมองต้นเสียง 
          " มีอะไรหรอ "   อามะตะพูดกับคนตรงหน้าของตนเอง 
          " ฉันชื่อเรียว หมอนี่เพื่อนฉันชื่อไค "      ไคมองอามะตะดด้วยหางตา อามะตะยิ้มกลับไปอย่างกล้าๆกลัวๆ 
          " ไคก็ชอบทำหน้าตาหน้ากลัวแบบนี้แหละ "
เพื่อนๆในห้องหันมามองบทสนทนาระหว่างเด็กใหม่กับ
คณะกรรมการคุมกฎ
           " นายอยากเป็นเพื่อนกับฉันมั้ย "     เจ้าของประโยคนี้ไม่ใช่เรียวแต่กลับเป็นไค
          " กับไคคุงแล้วเรียวคุงน่ะหรอ "
          " ไม่อยากก็ไม่เป็นไรเพราะปกติก็ไม่มีใครคบเราอยู่แล้ว "
ไคพูดขึ้นอีกครั้ง
          " หน่าไคบางครั้งเราก็ต้องมีพื่อนเยอะๆหน่อย อยากให้นายมาเป็นเพื่อนนิ ได้มั้ยอัมจัง "     สมาชิก5/3 พร้อมใจมามองที่อามะตะอารมณ์ประมาณว่ากระต่ายน้อยในกำมือหมาป่า
          " อัมจัง? "    ผู้ถูกยัดเยียดชื่อชี้หน้าตัวเองแบบงงๆ
          " อื้ม...เรียกอัมจังไม่ได้หรอ "
           " พูดมากจริงเรียวหมอนั่นอยากเป็นเพื่อนกันเรารึเปล่าก็ยังไม่รู้ยังจะทำตัวสนิทสนมเกินกว่าเหตุ ".    ไคที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น
          " เอ่อ...ฉันยังไม่ได้พูดว่าจะไม่เป็นเพื่อนกับนายเลยนะ "
อามะตะพูดกับไค
          " นายแน่ใจนะว่าจะมาเป็นเพื่อนกับพวกเรา "
ไคเลิกคิ้วถามอามะตะ
         " แล้วทำไมการที่เราจะเป็นเพื่อนกับใครสักคนจะต้องถามเพื่อความแน่ใจด้วยล่ะ แค่เราจริงใจกับใครก็เป็นเพื่อนกันได้
ทั้งนั้น "
          " อัมจังเท่มาก เป็นเพื่อนกันล่ะนะ ".   เรียวชูนิ้วโป้งให้
อามะตะ
          " หึ พูดเองนะ ".    ส่วนไคกระตุกยิ้มหนึ่งทีแล้วหันกลับไปเพื่อเตรียมตัวเรียน รู้สึกว่าเรียวจะพูดจ้ออีกนิดก็ไปหาอามะตอีกสักแปปก็หันไปคุยกับอามะตะมีอาการเห่อเพื่อนใหม่ไม่น้อยเลย
          " เรียวรู้สึกว่านายจะรบกวนอัมมากไปมั้งตั้งใจเรียน
หน่อย "       ไคหันไปดุคนข้างๆเมื่อสมาธิของเขาค่อยๆขาดผึ่ง!
          " ก็แหม..."     แล้วเรียวก็ต้องหันมานั่งฟังอาจารย์ที่ยืนสอนอยู่หน้าห้อง ในการเรียนภาษาไม่เป็นอุปสรรคแก่อามะตะเพราะคนทางบ้านของเขาเป็นคนญี่ปุ่นภาษาเลยพอได้บ้าง
การเรียนในแต่ละวิชาก่อนอาจารย์จะเริ่มสอนก็ไม่วายที่จะให้
อามะตะลุกขึ้นยืนแนะนำตัวแก่ตน
          " อัมจัง ลุกตั้งหลายรอบเหนื่อยมั้ย ".     เรียวยังคงหันมาคุยกับอามะตะ 
          " ก็...ไม่เท่าไหร่ที่นี่อาจารย์อัธยาศัยดีนะ"
          " เป็นพวกพูดมากอยากรู้อยากเห็นมากกว่า "
ไคหันมาตอบอามะตะ ตอนนี้เป็นช่วงพักกลางวัน
          " อัมจังไปกินข้าวกัน "
          " ฉันว่ารอให้คนมันน้อยๆก่อนคนเยอะแล้วมันน่ารำคาญ"              "ปกติแล้วไคคุงกับเรียวคุงนั่งกินข้าวกันตรงไหนหรอ"
           " ก็...ตามโต๊ะมานั่งใต้ต้นไม้ตรงไหนก็ได้แล้วแต่อารมณ์ "
ไคตอบส่งผลให้เรียวที่กำลังอ้าปากต้องหุบลง ในเวลาต่อมาพวกเขาก็รับประทานอาหารกลางวันโดยมีเสียงของเรียวดังเจื้อยแจ้วตลอดพักกลางวัน