ร้ายนัก รักซะ!

7.5

เขียนโดย พรีมมม

วันที่ 10 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.21 น.

  8 ตอน
  10 วิจารณ์
  9,514 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 10 มีนาคม พ.ศ. 2558 22.18 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

6) แผนการสยองขวัญ[2]

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

และแล้วก็มาถึง (ตกดึก)

"ไอ้พรีม..แกเตรียมชุดผีปลอมกับหน้ากากไว้แล้วใช่ไหม" ผมถามขึ้นขณะที่ยังมองโทรศัพท์

"เตรียมไว้แล้ว...แต่เราไม่ต้องลงมือเองหรอก..ฉันสั่งพวกคนรับใช้ที่บ้านแต่งตัวมาเป็นผีหลอกเรียบร้อยแล้ว" 

"ดีมากเพื่อน" ผมตบบ่าไอ้พรีมไปหนึ่งที

"สงสัยจะมากันแล้วละ" ผมพูดขึ้น และไม่นานก็มีรถหลายคันเข้ามาจอด รวมทั้งรถของยัยฝาแฝดนั่นด้วย หึหึ เริ่มสนุกละทีนี้

"ไหนละ..เราก็มาถึงแล้วนี่..จะให้ทำอะไรละ" 

"เอ่อ..แต่ในใบเขาบอกว่าแค่ให้มาที่นี่เฉยๆ..ไม่ได้บอกอะไรอีกนี่ค่ะ" เด็กสาวคนนึ่งพูดขึ้น

"งั้นก็กลับเถอะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้ว..เห็นมั้ยว่ามันไม่มีอะไร" ว่าแล้วทุกคนก็เหมือนจะเชื่อจึงเตรียมเดินหันหลังกลับ ทันใดนั้นเอง.....

'จะไปไหนหรอเข้ามาก่อนสิ' 

"มะ...เมื่อกี๊พวกเราได้ยินไหม" เด็กผู้ชายพูดขึ้น

'เข้ามาก่อนสิ..ถ้าไม่เข้ามาฉันจะตามไปอยู่กับพวกเธอทุกคน'

"อ๊ายยยยย!!...ผะ...ผีหลอก!" ทุกคนต่างพากันกร๊ดร้อง(เฉพาะผู้หญิง)

"เอาไงต่อดีละ...เขาบอกให้เข้าไป" ผมพูดขึ้น

"ฮึ่ม!..มันจะไปอยากอะไรก็เข้าๆไปก็จบ" เริ่มเป็นไปตามแผนแล้ว ฉันจะให้คนรับใช้ไอ้พรีมหลอกให้หัวกระเจิงเลย หึหึ ว่าแล้วทุกคนก็ค่อยก้าวเดินช้าๆจนเข้ามา......

"ในนี้มันมืดแล้วก็อับมากด้วย..ฉันหายใจไม่สะดวกเลย" เด็กสาวกลุ่มหนึ่งพูดขึ้น

"เอาไงต่อ" ผมถามไอ้พรีม

"จับแยกกันดีไหม...เดี๋ยวฉันจะสั่งให้คนรับใช้แฝงตัวเข้ามาแล้วก็ผลั่กเพื่อนๆแยกกันเป็นกลุ่มๆดีไหม..คนมันเยอะมันวุ่นวาย..หลอกเป็นกลุ่มนี่สิมันส์" ไอ้พรีม เหมือนพวกโรคจิตเลยแหะ -0-

ว่าแล้วก็เป็นไปตามแผนเพื่อนๆส่วนใหญ่ถูก(ลักพาด้วย)ไปที่อื่นๆ 

"ไอ้พรีม...ไอ้พรีม" หายไปไหนแล้วเนี่ยคงไม่ได้โดนหลงไปกับคนอื่นสินะ ว่าแต่เหมือนยืนอยู่คนเดียวเลย แล้วมันก็หวิวๆด้วย

ผลั่ก!!

"อ๊ายย!!...อย่ามาหลอกมาหลอนฉันเลยนะ" ไม่ใช่ใครที่ไหนคับ พลอย นั่นเอง เข้าท่าเลยแหะ(พลอยกอดผมด้วย) แกล้งแมร่งเลย555

'ฉันจะเอาเธอไปอยู่ด้วย'

"ไม่เอา!!...อยากให้ฉันทำอะไรบอกมาได้เลย."  นี่ผมแกล้งแรงไปรึป่าวเนี่ย

"เฮ้ๆ...เงยหน้ามามองฉันสิ"

"ฮือ!..ไม่เอา!" 

"นี่ฉันเอง..โอ๊ต!" ไม่นานพลอยก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมรู้สึกได้ว่าเข่าอ่อน เราสองคนจึงล้มลงทั้งๆที่พลอยยังกอดผมอยู่

"ฮือ..ฮึก..ฮือ..ฉันกลัว" จะว่าไปยัยนี่ร้องไห้ก็น่าสงสารแหะ

"ใจเย็นๆ...ฉันอยู่นี่แล้ว" ผมค่อยๆลูบหัวพลอยเบาๆ จนรู้สึกได้ว่าเธอร้องไห้จนหลับไปแล้ว

ด้าน พรีม กับ พลอยจัง

"มะ...มีใครอยู่แถวนี้รึป่าวค่ะ...มะ..ไม่มีใช่มั้ยค่ะ" โห่! พลอยจังใครเขาให้ถามหากันเล่า แต่จะว่าไปเวลาแบบนี้เราก็น่าจะเล่นอะไรที่มันสนุกๆ ดีไหมว๊าา

'แฮ่!ไปอยู่ด้วยกันนะ'

"กร๊ดดด....อย่าเข้ามานะ" พลอยจังทำท่าจะวิ่งหนีแต่ผมคว้าตัวเธอเอาไว้ได้

'จะไปไหนมาไปอยู่ด้วยกันเถอะนะ..ฉันจะเอาเธอไปอยู่ด้วย'

"ไม่!!...กร๊ดดด" เธอทรุดตัวนั่งลงกับพื้น อุ้ย!เป็นไรมากป่าวตะเอง ไม่เอาดีกว่าพอแค่นี้ก่อนเถอะเดี๋ยวพลอยจังจะหัวใจวายกันพอดี

"เฮ้ๆ...พลอยจัง''

"ฮะ...พรีม" พลอยจังรีบกระโดดกอดผมทันทีที่เห็นผม ทำแบบนี้ผมก็เขินแย่สิคับ

"ระวังนะ...ตรงนี้มีผี"

"ไม่เป็นไรหรอก..ตราบใดที่ยังมีฉันอยู่เธอไม่เจออะไรหรอกน่า"

"จริงหรอ?" เธอถามทั้งๆที่ยังกอดผมอยู่

"จริงสิ" ผมก็กอดเธอตอบ

ด้าน ตัวประกอบ

"อกอีแป้นจะแตก...กร๊ดด"

"ตาเถนตกคันนา...ช่วยด้วย"

'ไปเล่นด้วยกันนะ'

"ไปเล่นคนเดียวเลยไป...โอนะโมนะโมกระมังช่วยที..เพี้ยง!..กร๊ดดดดดดดดด"

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา