no numb! เฮ้!ฉันไม่ได้ไร้ความรู้สึกนะ

7:50
 
"หนูไปโรงเรียนแล้วนะคะแม่"
"ไปดีมาดีล่ะ วันนี้แปลกนะตื่นเช้ามาทันบอกแม่ให้ห่อข้าวด้วย"
 
   พอฉันเดินมาจนถึงป้ายรถเมล์ก็ใช้เวลาตั้ง10นาทีเชียวหรอเนี่ยแต่กว่ารถจะมาก็ตั้ง8:15ฉันต้องมานั่งรออีก
ทำไมฉันต้องตื่นตั้งแต่7โมงกัน...เพราะ อีตาบ้านั่นแท้ๆที่โทรมาปลุกฉันตั้งแต่6โมงครึ่ง-___-*ฮ้าวว~ง่วงชะมัด
 
1ชั่วโมงครึ่งที่แล้ว
 
Rrrr Rrrr!
"ใครโทรมาป่านนี้เนี่ยคนจะนอนนน!!"แล้วฉันก็ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมหัวจู่ๆสักพักมันก็เงียบไปเอง
 
Rrrr Rrrr!
"ใครเนี่ยยยบังอาจมารบกวนเวลานอนของท่านโนเบลคนนี้ได้"รำคานๆฉันรีบลุกขึ้นไปกดโทรศัพท์...
พรึบ!ติ้ด!
"อย่าโทรมาอีกล่ะเหอะๆ"ทิ้ง...แล้วฉันก็ล้มตัวนอนต่อ
Rrrr Rrrr
"กรี๊ดดด~ไม่ไหวแล้วว!- -**"
ติ้ด
"ฮัลโหล!เป็นโรคจิตรึไงถึงโทรมาเวลาคนจะนอนเนี่ย ว่างๆเอาเวลามากวนคนอื่นแบบนี้ไปรักษาอาการตัวเองมั่ง!"เหอะๆเป็นไงล่ะอยากก่อกวน
ท่านโนเบลดีนักเจอแบบนี้เดี่ยวคงวางมั้งนอนต่อดีกว่าหือ...เหมือนได้ยินเสียงตอบฉันกลับไปถือโทรศัพท์ฟังอีกที
(...เธอนั่นแหละโรคจิตอุตส่าโทรปลุกกลับมาโดนด่า รู้งี้ไม่โทรมาก็ดีหรอก)เอ๋..เบอร์นี้= =
'คุณชายฟรานซิส'
-[]-ตายแล้วฉัน!!นึกว่าโรคจิตที่ไหนที่แท้ก็อีตาฟรานซิสเองหรอ
"นี่นายจะโทรหาฉันตั้งแต่เช้าทำไมเนี่ย"
(กลัวเธอมาร.ร.สายยังไงล่ะเลยรีบโทรปลุกฉันโทรหาเธอหลายรอบแล้วนะพึ่งมีปฏิกิริยาตอบรับเมื่อไม่กี่สายก่อนเธอรับเอง..)น้ำเสียงบ่ง
บอกถึงความหงุดหงิดนี่เขาโทรหาฉัน....-[]-!!!
"51สายเชียวหรอ!!"
(โอ้!นี่สร้างสถิติการโทรปลุกของฉันเลยนะ)
"ไอ้สร้างสถิติการโทรปลุกนี่อะไรกันยะทำมาหลายคนแล้วหรอนิสัยโรคจิตแบบนี้-__-*"ทำไมต้องหงุดหงิดเนี่ยบุหรี่อยู่ไหนนะ
กุกกักๆ
(เปล่าทำแค่สองคนเธอกับเพื่อนอีกคน...ได้ยินเสียงเธอกำลังค้นหาอะไร)
"หูดีเป็นบ้า หาของที่ชอบทำตอนเช้าๆเวลาหงุดหงิด"
แชะ แชะ
บ้าจริงไฟแช็กหมดหรอเนี่ย...เอ๊ะยังไม่หมด
(บุหรี่งั้นสิ...)เอ๊ะ...หมอนั่นรู้ได้ไง
"ทำไม....นายรู้"
(หึ...ช่างเถอะฉันก็สูบหน่าสรุปตาสว่างแล้วใช่มะ ไปอาบน้ำเตรียมตัวมาโรงเรียนได้ละยัยหมูสันหลังยาว)
"หน้าอย่างนายหรอสูบเหอะ! ค่ะๆคุณผู้ปกครองจะไปอาบแล้วอีตาโรคจิต!-__-"
(นี่ยัยหมูเธอว่าใครโรคจะ...)
ตู้ดด
 
ย้อนกลับมาปัจจุบันที่ฉันกำลังนั่งเอ๋อ
  ให้ตายเถอะถ้าอีตาบ้านั่นโทรมาอย่างนี้ทุกวันฉันต้องบ้าตายแน่ๆอ๊ะรถมาแล้วเลทไปตั้ง5นาทีเลยนะเนี่ย
บางทีฉันมาโรงเรียนเช้าๆภาพลักษณ์ฉันอาจจะดูดีเหมือนอีตาฟรานซิสก็ได้มั้งความจริงฉันเดินมาโรงเรียนเอง
ก็ได้มั้งถ้าโรงเรียนมันจะดูใกล้ขนาดนี้= =
"ฮ้าวว~ง่วงชะมัด..."พอถึงห้องฉันก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะพอดี"แปดโมงสี่สิบแล้วหรอ"
"ไปวิ่งรอบสนาม!"เอ๊ะ..เสียงอีตาฟรานซิสโรคจิตนี่
 จากตรงนี้มองลงไปเห็นหมอนั่นชัดเลยแฮะ ว้าวๆทำหน้าจริงจังแบบนั้นไม่ค่อยเหมาะกับหมอนั่นเลยแฮะฮ่าๆ
กลายร่างเป็นกรรมการนักเรียนสุดโหดจนได้
"ทำไมถึงมาสายบอกชื่อมา!"ชื่อวรชิดา เทราชิมะเจ้าค่าา^0^ฮ่าๆ เอ่อ...นี่ฉันเล่นอะไรเนี่ยย
หือ...มีคนกำลังเดินมาออกมาจากใต้อาคารเรียนอีกคนแฮะ เค้าเดินมาแปะมือกัยฟรานซิสทีหนึ่งแล้วอีตาฟรานซิสนั่นก็
เดินเข้ามาในอาคารส่วนคนนั้นก็...มาทำหน้าที่แทนงั้นก็เป็นกรรมการนักเรียนด้วยสิ
"อรุณสวัสดิ์ตอนเช้านะครับทำไมมาสายกันล่ะครับ"โว้ววว~พูดสุภาพจัง
"ดูดีชะมัดพูดสุภาพไม่ตะคอกเหมือนอีตาฟรานซิสโรคจิตนั่นเลย"
"งั้นหรอ..."เอ๊ะ...เสียงนี้คุ้นๆแฮะดังมาจากข้างหลังเราด้วย-0-;"ยัยหมูกลับมานั่งที่เธอซะ..."
"จะเจ้าค่าาา-0-!!"
 
ครืนๆ
  รู้สึกอากาศเป็นพิษจังT^T
"นี่วันนี้มีนักเรียนย้ายมาที่ห้องเราย้ายกระทันหันด้วย..."
"เอ๊ะเอ่อ...หระหรอ เด็กเส้นงั้นสินะ"
"ประมานนั้นแต่ผอ.บอกไม่ใช่เพราะพึ่งเปิดเทอมได้แค่2วันอาจารย์ทุกคนเลยต้องเออ ออ ตาม"
"โห...เด็กคนนั้นท่าจะมีอำนาจน่าดูเนอะ"ทำไมต้องทำหน้าจริงจังแบบนั้นด้วยน้าTOT
ยังโกรธฉันอยู่หรอเนี่ยยย
"คนนั้นย้ายมาจากโรงเรียนxxx..."เอ๊ะ...โรงเรียนนี้มันอย่าบอกนะ
"นักเรียนคะนั่งที่ๆวันนี้มีเพื่อนใหม่มาอีกคนนะคะเมื่อวานเค้าไม่สบายเลยไม่ได้มาวันนี้เค้ามาเรียนตามปกติแล้วเชิญแนะนำตัวเลยจ๊ะ^0^"
"สวัสดีครับผมภัทรชนนท์ อัคคีสุริยายินดีที่ได้รู้จักนะครับ:)"คะ..คนนั้นมันหน้าแบบนั้น น้ำเสียงน่ากลัวแบบนั้น รอยยิ้มนั่น สายตาเย็นชาแบบนั้น...
"หล่อจังชื่อเล่นอะไรอ่ะๆ"
"ข้างๆฉันยังว่างนะ>///<"
"โนเบลเธอเป็นอะไร"ฟรานซิสเขย่าตัวฉันเบาๆ
"คะ..เค"ในขณะที่ฉันพูดชื่อเค้าออกมาเค้าก็พูดชื่อเล่นเค้าขึ้นมาตาม
"ผมชื่อเคครับ:)"
"กรี๊ดดดหล่อจังง>///<"
"เหอะ..มาดชะมัด"ฟรานซิสบ่นออกมาเบาๆแต่ทำไมโล่งๆยังไงไม่รู้เป็นเพราะมีหมอนี่อยู่ข้างๆหรอ
"อาจารย์ผมขอนั่งข้างคานาเดะได้มั้ยครับ"เอ๊ะ!ไม่เอานะ
"คานาเดะ?ห้องเราไม่มีคนชื่อคานาเดะนะจ๊ะ'-'?"
"เอ๋..งั้นหรอผมคงจำคนผิดงั้นผมขอนั่งข้างคนนั้นได้มั้ยครับเค้าเหมือนเพื่อนที่ผม'เคย'สนิทเลย"
00...พ..เพื่อนหรอนั่นสิ เรามันก็แค่เพื่อนในสายตาเค้านี่ทำไมต้องกลับมาทำร้ายจิตใจฉันด้วย..ทำไมต้อง
มานั่งข้างฉันอีก...
"นั่งข้างวรชิดาหรอ...ต้องถามฟรานซิสแล้วล่ะอาจารย์คงยุ่งไม่ได้นะอ๊ะอาจารย์มีธุระขอตัวก่อนนะจ๊ะนักเรียนทุกคน^__^;"
เคค่อยๆเดินผ่านโต๊ะทุกโต๊ะมาทางโต๊ะที่ฉันนั่งกับฟรานซิส
"ขออนุญาติ.."
"ไปนั่งที่อื่น..."เอ๊ะ...ฟรานซิส"ที่ๆนี่ฉันไม่ย้าย"
"อะไรกันผมขอนั่งได้มั้ยครับ"เสแสร้ง เลิกทำตีหน้าทำเป็นคนดีเถอะ
"นี่เค ตรงนั้นเปลี่ยนไม่ได้หรอกนะ"จู่ๆเพื่อนในห้องก็ตะโกนบอกเคเอ๊ะทำไมล่ะ
"ทำไมหรอครับ"
"ฟรานซิสเค้าเป็นกรรมการนักเรียนเค้าต้องคอยสอดส่องประตูทางเข้าตลอดเปลี่ยนไม่ได้หรอกนะ"
"งั้นหรอครับ...ก็ได้"เฮ้อ...ค่อยยังชั่วเอ๊ะ"คราวนี้ฉันปล่อยเธอไปก็ได้คานาเดะ"จู่ๆพอเค้าเดินผ่านโต๊ะฉันไปเค้าก็พึมพำบางอย่าง
ซึ่งฉันได้ยินชัด...ชัดเกินไปจนรู้สึก...อึดอัด
"ก็แค่คำพูดอย่าเก็บมาใส่ใจเลยยัยบ้องเวลานี้ตั้งใจเรียนไปเถอะ"
"เอ๊ะ..อ...อือขอบคุณนะ"แค่คำพูดธรรมดาแท้ๆกลับช่วยได้เยอะเลยแฮะ...
จริงสิมันก็แค่คำพูดถ้าไม่เก็บมาใส่ใจคง...ไม่เป็นอะไรหรอก..มั้ง