หนุ่มจอมมารกับสาวผู้กล้า

     ท่ามกลางกองซากร้านตรงกลางซากมีการขยับของเศษซากก้อนใหญ่ ที่โผล่ออกมาจากตรงนั้นคือโฮโระที่ยืนดันเศษเพดานเอาไว้
          "เป็นไรไหมยูมิ"
          "ไม่เป็นไร หลังนาย"
     ยูมิมองไปเห็นปีกของโฮโระที่ลักษณะคล้ายๆกับปีกของนางฟ้า ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะออกมาได้เนื่องจากโฮโระไม่มีพลังที่จะใช้แล้ว โฮโระหันไปมองปีกของตัวเองแล้วยิ้มเล็กน้อย
          "พลังความดีสิน่ะ"
          "พลังความดี?"
          "เอ่อ...เดี๋ยวออกไปได้จะบอกล่ะกัน"
     โฮโระพลักเศษเพดานออกไปทำให้ตัวเองและยูมิปลอดภัย จากนั้นก็มองไปรอบๆตัวเองเพื่อหาทางออกจากตรงนี้ ในขณะก็มีรถพยาบาลกำลังมาจอดรับคนบาดเจ็บ
          "ทำไมกัน?"
          "อะไรของเธอกันอีกล่ะ"
          "ทำไมถึงช่วยฉันล่ะ?"
          "ก็แค่...ไม่อยากให้เธอตายมั้ง"
          "นายเป็นจอมมารไม่ใช่เหรอ!?"
     โฮโระมองที่ใบหน้ายูมิที่กำลังจ้องมองเขาเหมือนเห็นโฮโระเป็นแค่ศัตรูของเธอเท่านั้น แต่ยังไงโฮโระก็เห็นเธอเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งที่ไม่มีพิษไม่มีภัย
          "รีบๆตามฉันมา"
     โฮโระเดินนำยูมิไปยังทางออกที่หน่วยพยาบาลและปีกที่ออกมาก็หายไปเมื่อเจอแสงจากหลอดไฟตามทางเดินที่โฮโระผ่านออกมา และในขณะนั้นมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากกางเกงโฮโระ
          "ใครโทรมาเนี่ย?"
     โฮโระกำลังหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองขึ้นรับแต่ยูมิเดินมาจับแขนเอาไว้ โฮโระจึงหันไปมองเห็นยูมิทำหน้าตาเหมือนสงสัยเกี่ยวกับเรื่องที่เธอเคยถามไว้
          "รู้แล้วๆน่า แปปหนึ่ง"
     โฮโระรับสายโทรศัพท์ซึ่งเป็นเบอร์ของเพื่อนร่วมห้องเคนจิ โฮโระกดรับทันทีที่เห็นเบอร์โทรศัพท์เคนจิโชว์ที่หน้าจอ
          "ฮัลโหล"
          "ผมเห็นข่าวในโทรทัศน์ ท่านเป็นไรไหมครับ!?"
     โฮโระดึงโทรศัพท์ออกจากหูเนื่องจากเสียงดังมากจนหูแทบดับ เพราะเคนจิที่เป็นทาสผู้ซื่อสัตย์เป็นห่วงมากที่เห็นท่านจอมมารตัวเองอยู่ในเหตุการณืด้วย
          "อือ ไม่เป็นไรมากหรอน่า"
          "โล่งอกจังครับที่ได้ยินแบบนั้นน่ะครับ ท่านจอมมาร"
          "งั้น...ฉันวางก่อนน่ะ"
     โฮโระตัดสายโทรศัพท์ในทันทีที่พูดเสร็จแล้วเดินไปหายูมิที่ยืนตรงข้างๆหัวมุมตึกตรงข้ามซากร้าน ซึ่งเธอกำลังรอคำตอบเกี่ยวกับคำถามที่เธอถามโฮโระไว้ก่อนหน้านี้
          "รอ...นานไหม?"
          "ฉันอยากรู้เรื่องของนาย ช่วยเล่าให้ฟังหน่อย"
     โฮโระดึงยูมิออกจากบริเวณที่เกิดเหตุแล้วเดินตรงไปยังที่ห้องพักของตัวเองซึ่งเขาเปิดเข้าไปยังห้องแคบๆที่เคนจิอยู่ในห้องนั้น
          "นี่เธอ"
          "ใจเย็นๆก่อนเคนจิ"
     เคนจิหยิบมีดที่วางไว้ตรงโต๊ะครัวที่อยู่ข้างประตูห้อง โฮโระเห็นเข้าจึงบอกให้ใจเย็นก่อนจะได้ไม่เกิดเรื่องขึ้นภายในห้องที่เงียบสงบแบบนี้
          "นี่เรื่องอะไรเหรอครับท่านจอมมาร?"
          "เดี๋ยวเล่าให้ฟัง ใจเย็นก่อนแล้วเอามีไปเก็บที่เดิมด้วยเข้าใจไหม...มีดมันแพงจะเอาไปใช้กับเรื่องไม่เป็นเรื่องเดี๋ยวพังกันก่อนพอดี"
          "เข้าใจแล้วครับ"
     เคนจิเอามีดไปเก็บที่เดิมที่ตัวเองเอาออกมาแล้วนั่งลงตรงกลางห้องที่มีจานกับข้าววางไว้ในห้องด้วยความสงสัยอย่างมาก
          "นั่งลงก่อนสิยูมิ"
          "ก็ได้"
     ยูมินั่งลงตรงโต๊ะกลางห้องด้วยดี โฮโระเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วเอาน้ำชาจากตู้มาวางบนโต๊ะแล้วค่อยนั่งลงอีกด้านของโต๊ะ
          "ฉันเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับเรื่องของฉันเอง"
          "แต่ท่านจอมมาร"
     โฮโระยกมือมาตั้งฉากเพื่อให้เคนจิหยุดพูดก่อนแล้วเปิดฝาขวดน้ำชาเทน้ำใส่แก้วทุกใบที่ตัวเองเอามาวางไว้ให้แล้วปิดฝาขวดน้ำชาวางบนโต๊ะ
          "นี่คือเรื่องของฉัน ที่ไม่เคยบอกใครมาก่อน"
 
...จบตอน...