(MikasaXAnnie) Lies are still lies.

                “ ถ้าเธอไม่ชอบฉันก็จะหยุด ” มิคาสะตอบอีกฝ่ายก่อนจะดึงท่อนไม้นั่นออกมาแล้วก็ต้องรู้สึกผิดจับใจเมื่อมองที่เรียวขาของอีกฝ่ายที่มีเลือดสีแดงสดและน้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาจากช่องทางที่เธอเพิ่งสอดท่อนไม้นั่นเข้าไป

                “ แอนนี่ฉัน….. ” มิคาสะถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อแอนนี่มองเธอด้วยความเจ็บปวดแทนที่จะมองเธอด้วยความเกลียดชังเหมือนที่แล้วมา

                “ ออกไปสิ ใกล้จะถึงเวลาเปลี่ยนเวรแล้ว ” แอนนี่พูดพร้อมกับเบือนหน้าหนีแต่มิคาสะกลับมองว่าอีกฝ่ายเวลาทำสีหน้าแบบนี้มันน่ารักมาก

                “ ฉันออกไปไหนไม่ได้หรอกจนกว่าเธอจะหลับอยู่ในอ้อมกอดของฉัน ” มิคาสะพูดก่อนจะใช้ลูกกุญแจไขแม่กุญแจที่ล็อคมือล็อคเท้าอีกฝ่ายออก ก่อนจะอุ้มร่างบางในท่าเจ้าสาวและจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากบางคู่นั้น

                “ ฉันรักเธอนะ แอนนี่……. ” มิคาสะกระซิบที่ข้างหูอีกฝ่ายเบาๆทำเอาแอนนี่เขินหน้าแดงก่ำพยายามจะขัดขืนไม่ให้มิคาสะอุ้มแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อมือแกร่งคู่นั้นรวบข้อมือของเธอไว้

                “ อย่าดิ้นสิมันหนักนะ ตัวเตี้ยนิดเดียวทำไมมันหนักได้ขนาดนี้เนี้ย!! ” มิคาสะพูดหยอกอีกฝ่ายพร้อมกับวางอีกฝ่ายลงให้เป็นอิสระก่อนจะคว้าร่างบางมากอดอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงคนเดินมาซึ่งรับลองได้ว่าเป็น แจน คนที่จะมารับหน้าที่เฝ้าแอนนี่ต่อไป ซึ่งสำหรับมิคาสะแล้วเจ้าหน้าม้านั้นก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรหากจะทำให้หลับไปสักสองสามชั่วโมง

                 รีไวล์เดินมุ่งตรงไปที่คุกชั้นใต้ดินอย่างเร่งรีบหลังจากที่ได้รับรายงานของสมาชิกในทีมว่าถูกทำร้ายจนสลบ ซึ่งเขาเกรงว่ามันอาจจะเป็นปัญหาได้หากคนที่ทำร้าย แจน สมาชิกในหน่วยของเขานั้นเป็นพวกศัตรูที่หมายจะชิงตัวแม่ไททันหญิงนั้นกลับไป

                 “ นายบอกว่าจู่ๆนายก็สลบไปใช่มั้ยแจน ” รีไวล์เอ่ยปากถามแจนที่เดินตามมา

                “ ครับ ผมรู้สึกเหมือนหัวโดนกระแทก ก่อนที่ผมจะจำอะไรไม่ได้อีกเลย ” แจนตอบอย่างรู้สึกผิดเมื่อเขาได้รับหน้าที่ที่สำคัญแต่เขาดันประมาทจนถูกฝ่ายศัตรูเล่นงานเข้า

                “ ฉันหวังว่าแม่ไททันนั้นคงไม่ถูกพาตัวหนีออกไปจากที่นี่ได้แล้วหรอกนะ ” รีไวล์กล่าวก่อนจะใช้กุญแจไขเข้าไปในห้องใต้ดินพร้อมกับแจนที่เดินหน้าซีดตามเข้าไปด้วย แต่เหมือนมันจะไม่เลวร้ายอย่างที่คิดเมื่อแอนนี่ยังคงถูกจับล็อคแขนล็อคขาไว้ที่เดิมโดยมีมิคาสะนั่งเฝ้าเวรยามอยู่ไม่ห่าง

                “ มิคาสะ!!! ” แจนเรียกชื่อหญิงสาวที่เขาแอบรักด้วยความดีใจที่อีกฝ่ายไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร

                “ ไม่มีอะไรผิดปรกติใช่มั้ยมิคาสะ ” รีไวล์เอ่ยปากถาม

                “ ไม่ค่ะ ทุกอย่างปรกติดี ”

                “ อย่างงั้นเหรอ แสดงว่าเจ้านี่มันคงจะซุ่มซ่ามจนเพลอหกล้มแล้วสลบไปอย่างที่ฉันคิดไว้สินะ ” รีไวล์กล่าวก่อนจะเตะเข้าที่ชายโครงของแจนอย่างแรงจนร่างนั้นล้มลง

                “ หะ….หัวหน้า…. ” แจนที่พยายามจะพูดแก้ตัวได้แต่เอามือกุมท้องด้วยความทรมานเมื่อถูกอีกฝ่ายเตะเข้าที่ท้องเขาอีกครั้ง

                “ ขอบคุณมิคาสะซะสิที่ต้องมาเข้าเวรแทนนาย ”

                “ มิ..คาสะ.. ฉะ..ฉัน..ขอบคุณมาก ” แจนรีบกล่าวขอบคุณมิคาสะตามคำสั่งของหัวหน้ารีไวล์ทันที

                “ ว่าแต่หัวหน้า วันนี้คุณกับคุณฮันซี่จะเข้ามาสอบปากคำไททันหญิงรึเปล่าคะ ” มิคาสะเอ่ยปากถาม

                “

ฉันก็คงต้องมาตามหน้าที่ ถึงแม่จะขยะแหยงแม่นี่เต็มทนแล้วก็ตาม ” รีไวล์พูดก่อนจะเดินตรงไปหาร่างสะบักสะบอมที่ถูกเขาทรมานมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

                “ โซก!!!!! ” น้ำในถังถูกสาดเข้าที่ตัวของแอนนี่ด้วยฝีมือของรีไวล์ ที่มองอีกฝ่ายด้วยความเบื่อหน่ายไม่แพ้กันในเมื่อเขาทรมานอีกฝ่ายยังไงเจ้าตัวก็ไม่ยอมปริปากพูดความจริงออกมาเลยแม้แต่น้อย

                “ ฉันหวังว่าวันนี้เธอจะบอกความจริงกับฉันนะ ” รีไวล์กล่าวอยากเลือดเย็นก่อนจะใช้มีดสั้นจ่อที่คอหอยของอีกฝ่ายอย่างไม่ลังเล

                “ ถ้าเธอไม่ยอมพูดความจริงฉันเชือดคอหอยเธอแน่ ” ไม่พูดเปล่ายังกดปลายมีดลงที่คออีกฝ่ายเมื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเขาพูดจริงทำจริง

                “ ผู้หญิงน่ะเป็นเพศที่อ่อนแอนะ รีไวล์ ” ผู้หญิงรูปร่างสูงโปร่งใส่แว่นตาเดินมุ่งตรงไปหารีไวล์ก่อนจะตบบ่าเขาเบาๆ เพื่อให้เขาใจเย็นลง

                “ ฮันซี่! เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเธอต้องไปส่งเอกสารให้กองสารวัตรทหารไม่ใช่เหรอ ” รีไวล์เอ่ยปากถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัยเมื่อจู่ๆฮันซี่ก็มาโผล่ที่นี่ได้

               “ เรื่องนั้นฉันฟากให้เด็กทำแทนแล้วล่ะเพราะตอนนี้ฉันมีอะไรที่จะต้องทำมากกว่า ” ฮันซี่พูดพร้อมกับมองแอนนี่ด้วยสายตาที่เปล่งประกายเมื่อแม่สาวน้อยตรงหน้ายังคงมีชีวิตอยู่เหมือนอย่างที่เธอคิดเอาไว้